Ik heb het daarnet geprobeerd. Maar het lukt niet, ik kan het gewoon niet. Wil er ook niet met iemand over praten want dan krijg ik enkel positieve reacties en ik vind het niet positief, het voelt aan als een extra mislukking. Al weken zoek ik naar info over efficiënte zelfdoding. Ik had zelfs een beruchte file met methodes gevonden. Honderden goed beschreven realistische methodes, duidelijk geschreven door mensen met medische achtergrond. Maar zo eenvoudig is het niet, ik heb me altijd geërgerd aan mensen die zelfdoding laf vinden. Enig idee hoeveel kracht het vergt om die overlevingsdrang te overwinnen? Hoeveel wanhoop daar niet moet achterzitten? Ik begrijp hen, maar toch ook niet. Ik ken de wens van het einde, gewoon gedaan met de miserie, in m'n puberjaren had ik al neigingen, maar ik werd steeds tegengehouden door de nieuwsgierigheid wat de toekomst nog kon brengen. Die is er niet meer, ik heb geproefd van een mooi leven, het is niet gelukt, we zijn bijna 2 maand uit elkaar en het is het gewoon niet waard. De hoge pieken geluk mochten dan zo genieten zijn, ze waren ze niet waard zoals ik me nu voel, de dalen voelen zoveel dieper aan dan de pieken.

De weekends waren eerst het pijnlijkst, we brachten ze samen door, nu alleen. Soms ga ik wel uit, maar vroeg of laat komt die tik, zou ze ook uit zijn? Amuseert ze zich met een man? Gaat het al verder dan dat? En dan is het om zeep, een ommekeer komt niet meer tot ik in bed kruip en het er af slaap.
Maar nu... Ze is bijzonder sterk, dat wist ik al. Ze heeft een schat van een dochter, als ze vandaag voor haar neus overreden wordt, kan ze morgen, als het echt moet, een zonnetje zijn. Niks zou je aan haar merken. We werken in hetzelfde bedrijf, bijna dagelijks zie ik haar passeren en soms moet ze bij ons zijn. Elke keer is ze het zonnetje, altijd ben ik een wrak. Oogcontact mijd ik als de pest. Elke keer ik voetstappen hoor stokt m'n adem tot ik zeker ben dat zij het niet is, als ze het wel is krijg ik een krop in de keel die een paar uur blijft steken. Nu doet haar facade zo'n pijn, ze vertelt honderduit tegen m'n collega dat ze uitgaat en haar amuseert, waar ik bijzit. Nee ik gun het haar niet, is dat zo abnormaal? Het zou zo deugd doen moest ik op zo moment ff een teken krijgen dat ze het ook lastig heeft, dat ze me mist...
Ze probeert steeds contact te houden, elke keer ik vriendelijk antwoord stuurt ze meteen vaker en belt ze soms om gewoon ff te babbelen. Zij kan dat, splitten en doorgaan als vrienden, alsof het een mooi afgesloten hoofdstuk is. Ik niet, bijna elke dag zie of hoor ik haar op het werk en het is een hel. Vorige week stuurde ze me plots een smsje dat ze me wel heel erg miste, dat ze verlangde naar me. De ganse dag daagden we elkaar uit tot ze me opnieuw belde. Dat ik mss best in het weekend eens afkwam om samen wat 'af te koelen', ze was toch thuis. Woensdag was dat.

Ik haat de feestdagen, vind het een bijzonder geforceerde boel en erger me aan dat traditionele protocol, niet dat ik een verzuurd persoon ben ofzo, het is gewoon allemaal niet aan mij besteed. Maar nu smaken ze extra bitter. Op oudejaar stuurde ze me een standaard smsje (het was zelfs aan 'jullie' gericht) dat ze waarschijnlijk naar nog 20 man heeft gestuurd, het is me slecht bevallen, is het alles wat ik nog betekende voor haar?? 1 januari stuurde ik zelf een sms met wensen, persoonlijk, met een paar lieve woordjes. Buiten dat kutsmsje op oudejaar had ik haar nog steeds niet gehoord sinds die telefoon de 29ste. Maar helemaal geen reactie. Zaterdagavond dacht ik zou ik nu sturen? Of gewoon gaan? Ik wou niet en durfde niet, wou niet wanhopig overkomen, ook al was ik het wel. Nog hoorde ik niks, zondagmiddag was ik het beu en stuurde ik, alles ok met jou? Kreeg ik meteen een sms terug met een relaas van haar weekend, dat het druk was, dat ze gebabysit had, bij de familie zat en vanavond nog veel werk had met opruimen. Geen woord over ons afspraakje. Woedend was ik, stuurde behoorlijk kortaf terug. Ze zal wel meteen doorgehad hebben dat het me niet zinde. Geen reactie meer daarna.

En gisteren (maandag) begon die miserie gewoon opnieuw. Weinig gegeten, weinig geslapen, ellendig op m'n bureau. Elke keer ik voetstappen hoor m'n hartslag de lucht in, zweten, ... Plots was ze er, ze keek even de bureau binnen en was weer weg, m'n gezicht stond op onweer. Maar ze moest nog eens bij ons zijn ook. Vertelt ze voor gans de bureau met een big smile over haar weekend, over haar plannen volgend weekend, alsof er helemaal niks aan de hand is. Elk woord is een slag in m'n gezicht. Begrijpt ze niet dat dat pijn doet? Dat zij de bloemetjes buitenzet, haar amuseert en ik daar zit?? Hoeveel keer heeft ze niet gezegd dat ze niet zonder me kon, dat ze niet zou weten wat ze zonder me moest beginnen. Ze laat overal de indruk dat ze het beter doet zonder me dan met me. Wat heb ik voor haar betekend dan? Is ze me nu al vergeten?
Ik ben er bijna zeker van dat het een facade is, maar het snijdt zo verschrikkelijk diep als ze die opzet in m'n buurt. En hoe kwader het me maakt, hoe meer ik er zeker van wordt dat het geen facade is maar ze gewoon een ijskoude bitch is.
's Morgens word ik wakker vol verlangen naar haar, hou ik van haar, wil ik haar, tegen dat de nacht valt is dat verlangen omgezet naar haat, woede, frustratie, wanhoop. De stemmingswisselingen volgen elkaar steeds sneller op. Een plots vriendelijk gezicht in de bureau kan me zo opbeuren, een glimlacht op m'n gezicht toveren, maar als ik een minuut later voetstappen hoor val ik van m'n piek meteen terug in de zwarte put.

Ik heb de kapitale fout gemaakt op een collega van het werk verliefd te worden en ben er elke week harder voor aan het boeten, ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud. Hoe veel dieper kan ik nog? Is dit de bodem nu nog niet??

We hebben het nooit makkelijk gehad, ze zit nog in een scheiding. Konden nooit bij elkaar blijven slapen, ik was gewoon haar minnaar. Maar we hadden zo veel plannen, het is op enkele maanden tijd allemaal door de vingers geglipt door ruzies, zelden ons eigen fout. Telkens externe factoren die voor extra druk en discussie zorgden. Ze had steeds minder energie waardoor ze steeds minder rekening hield met me en me vooral kwetste tot ik niet meer kon.

We hadden in september samen onze verlof gepland, nuja, 'samen', zij had verlof en ik ben gevolgd omdat ik nog genoeg dagen had. De week van oudejaar waren we allebei thuis. De laatste grote druppel die me onderuit haalde kwam midden november toen ze plots over haar eindejaarsplannen begon.
"kerstavond heeft hij m'n dochter, ben zo blij dat ik m'n zus nog heb die avond. En op oudejaar is hij thuis, dus kan op m'n gemak uitgaan". Zo kwam het eruit, terwijl ze in m'n armen lag. Geen vraag wat ik wou, of we iets samen konden doen.
Ik ben op oudejaar bij vrienden geweest, heb me niet geamuseerd, dat standaard smsje deed zo veel pijn, bijna dagelijks hoor ik haar die zinnen opnieuw uitspreken. Ze beweerde achteraf dat het niet zo bedoeld was, maar als je spontaan zoiets zegt, heb je toch genoeg gezegd...

Sorry voor de lange tekst, ben wel blij dat het er eens uit ligt. Vrienden val ik er zo weinig mogelijk mee lastig, we hadden al sinds september moeilijkheden met ruzies, heb toen al genoeg m'n hart uitgestort, ik wil hen niet meer lastig vallen.