Het gaat niet zo goed, denk ik toch. Het ldvd evolueert, maar het voelt niet als een verbetering aan.

In een vorig blog meldde ik dat ik snakte naar een contactpoging van haar, een teken van erkenning dat ze nog wist wie ik was. Ik kreeg er, meer dan 1, het verlangen sloeg meteen om in wanhoop, paniek, het maakte alles alleen maar erger. Wispelturigheid over wat ik precies wil, tegenstrijdige gedachten, maar ze horen er bij denk ik.

Begin februari vroeg ze me net na een telefoontje (we werken ook professioneel frequent met elkaar) hoe het met m'n examen was geweest (volwassenenonderwijs). Ik herkende de toon van haar stem, ze zocht niet noodzakelijk een opening, het was eigenlijk precies waar ik voordien naar verlangde: hey ik weet nog wie je bent hoor. Maar ik reageerde koel, beheerst en sloot het gesprek af, om meteen in m'n hoofd plaats te maken voor volle paniek. Volledig de kluts kwijt, na een maandenhalf een grote muur tussen ons, plots deze poging tot een venster erin. De concentratie was weg voor de rest van de dag.
Toen is het sterk beginnen opkomen en eigenlijk nog steeds niet weg, haat, onbegrip, niet tov haar, tov mezelf. Hoe in godsnaam is het mogelijk dat zo'n absurd eenvoudig, onschuldig vraagje, me zo van streek brengt?? Het gevoel, de gedachten ebten na verloop van een paar weken langzaam verder weg. Maar toen kwam wat voelde als een genadeslag.
Plots, 's avonds laat een smsje, doodeenvoudig: hey, hoe gaat het? Sprakeloos was ik, een torenhoog dilemma maakte zich meester van me. Ik durfde niet antwoorden, ik wist niet met welke instelling ze het bericht stuurde, wilde me absoluut niet kwetsbaar opstellen door eerlijk te zijn, maar had ook geen zin om te liegen en er een beleefdheidsgesprek van te maken (goed hoor, met jou ook, groetjes).

De volgende morgen een hoofd vol vragen op weg naar het werk, waar de paranoia weer z'n plek opeisde. Een ex-collega en vriendin van haar was net begonnen in de firma, vlakbij m'n bureau. Plots kwam ze weer op het verdiep na haar meer dan een week niet gezien te hebben. Was dit de reden dat ze me iets stuurde? Omdat ze met die vrouw wou bijkletsen en dus mij moest passeren? Of was het toeval? Ook bij ons moest ze zijn, het was zoals het al een tijdje was, ik negeerde haar en telde de seconden af tot het moment dat m'n hart weer een normaal ritme vond (wanneer ze weg is dus). Eens weg keek m'n collega naar me en fluisterde "weet je bij wie ze zit?".
Met een geforceerde pokerface antwoorde ik "****"? **** is de persoon naar wie ze een suggestief mailtje had gestuurd begin januari en mij een screenshot had gestuurd. Het antwoord was niet verduidelijkend, maar ik deed alsof ik wist wie het was, blijkbaar **** niet, maar een broer van hem, of de broer van een collega van hem.

Nog geen twee maand nadat ze me smsjes stuurde dat ze me miste, naar me verlangde, dat ze me niet zomaar zou kunnen vergeten was het al zover. Ik was definitief verleden tijd. Weer die vragen, waarom in godsnaam dat smsje? Voelt ze zich zo goed bij haar nieuwe man dat ze zich sterk voelt en terug normaal contact wil? Of zat er toch meer achter en zijn het maar roddels? Weer die haat, godverdomme, het is 4 maand uit, ga toch verder met je leven!!

En exact dat lukt me niet, ik sleep me naar m'n werk, kom elke dag te laat (0-5 mins en werk altijd terug spontaan over, dus ik krijg geen opmerkingen, maar het valt op). Voetstappen die van haar zouden kunnen zijn daveren in m'n hoofd, als het haar niet is volgt een zucht van opluchting, is het haar wel, dan is de concentratie een paar uur weg.

de laatste 2 weken is dat nog een niveautje hoger geklommen, onze middagpauzes stemmen normaal niet af, zij heeft ze minstens een half uur vroeger. Vorige week kwam ik haar plots tegen terwijl ze over haar toeren een verhaal aan haar collega's aan het doen was, in het terugkeren opnieuw, ditmaal aan een andere collega, vriendin ook van haar.
Onredelijke dingen schoten door m'n hoofd. 'Vroeger deed ze haar verhaal aan mij, mocht ik haar vastpakken', 'wat is er aan de hand?? Waarom loopt ze hier nog?'.

Deze week opnieuw, ik eet dikwijls in een zaak vlakbij het werk, met veel ramen, heb dus mooi uitzicht op het straatbeeld. Plots zag ik haar buiten staan, opnieuw een late middagpauze blijkbaar. Ze stond te wachten op iemand, op 'hem'? Elke seconde die ze daar stond had ik haar, al dan niet uit m'n ooghoeken, in het vizier. Een collega waar ik mee samenzat had na zijn weekend verhalen voor me die ik maar 20% hoorde. Uiteindelijk bleek het haar ex te zijn waar ze noodgedwongen nog steeds mee samenwoont. Opluchting. Maar de schotel die voor me stond, raakte maar voor een kwart naar binnen, de rest van de dag de concentratie weg en ongemakkelijk maaggevoel.

Vandaag zat ze in dezelfde zaak, alleen aan een tafeltje, een broodje op wacht. Neen!! Wie verwacht ze?? Hem? Exact hetzelfde scenario als de vorige alinea. Hoelang houd ik dit nog vol? Ik telde in het terugkeren de stappen af naar het toilet, even alleen zijn, daar kwamen de tranen nog eens opzetten, anderhalve maand bijna volledige droogte. Sinds een week begin ik terug te verlangen, naar haar, naar 'ons'. Waar ik al wekenlang gesprekken met haar in m'n hoofd voerde, me wapende tegen een mogelijke komend gesprek, me wapende met soms harde argumenten, begin ik diezelfde argumenten tegen te spreken. Waar verstand en gevoelens/emoties al terug op dezelfde lijn begonnen te komen, namelijk de lijn die stelt dat het beter zo is, dat ik verder moet, hebben de gevoelens terug hun kar gekeerd.

Ik ben op, er zijn voldoende dagen waar ik 's avonds kan zeggen 'hey, ik vandaag eens 6h niet aan haar gedacht' waar dat 2 maand geleden een utopie was. Het lijkt vooruitgang, maar zo voelt het niet. De krop in de keel, het constante pijnlijke denken aan haar, de tranen, zijn er quasi niet meer, vandaag in het toilet was een zware terugval, maar die zijn sporadisch, zoals hier al zo dikwijls verteld.

Ik denk dat ik de vooruitgang ook zie, maar het voelt zo niet. Ik ben zo bang. Nu denk ik, dit nooit meer, dit = een relatie. Bang dat ik, wat ik voor haar voel, niet meer ga voelen. Bang dat ik als het ooit nog eens in de buurt kom, ga vergelijken, hetzelfde ga willen. Een vriendin zei me onlangs 'het wordt nooit meer hetzelfde, het kan perfect terug heel mooi worden, maar het zal elke keer compleet anders zijn', ik kan daar geen genoegen mee nemen. Ik weet ik moet naar opvolging verlangen, geen vervanging.
Ik ben duidelijk mentaal te zwak om hiermee om te gaan, ik was van plan in juni-juli ander werk te zoeken, maar ga het vervroegen. Ik houd dit geen 5-6 maand meer uit. Ik begin volgende maand al, opzeg kunnen geven voor eind april is een droom geworden, ik raak overstuur bij de gedachte dat ik in dat geval midden juni al weg kan zijn, maar een positieve vorm van overstuur raken. Maar tegelijk angst, is het dan ook definief gedaan met het contact, haar zien?
Deze middag dacht ik tussen de paranoia en de wanhoop door 'wat is ze mooi'. Is ze ook, ik begin voor het eerst te denken aan de fouten die ik in de relatie gemaakt heb. Er zijn er verschillende grotere, niks fundamenteels, maar wel jammere momenten. Het voelt als een verkeerde evolutie aan, de breuk is er gekomen door grotendeels externe factoren, mensen die tegen 'ons' waren en continu simpelweg echt pech hebben met gebeurtenissen, na verloop van tijd hadden we allebei de kracht niet meer om tegen alles te vechten voor ons geluk samen. Dit was niet mijn fout! (ook niet volledig die van haar hoor, ook al was de oorzaak van de breuk een situatie waarin zij zat) Ik begin mijn fouten te maximaliseren, haar fouten weg te lachen.

Ik verlang naar de dag dat ze bijna smeekt om een simpel gesprek en ze duidelijk maakt dat ze me terugwil, in die fantasie ga ik daar ook op in, sinds eind 2008 staat 's morgens wakker worden naast haar op nummer 1 op m'n verlanglijstje, dat is nog altijd zo en ik zie daar niet meteen verandering in komen. Net de reden dat ik nog lang niet klaar ben voor contact. Ik verlang opnieuw naar die pogingen, deze keer zelfs wetende dat ze alles alleen maar erger maken! Zucht. Maar ik kan niet een gesprek hebben met haar, wetende dat zij verder is gegaan met haar leven, terug gelukkig is en ik nog steeds gebroken ben.

Sorry voor de lange tekst, het moest er nog eens uit. Ik weet ik ben niet alleen met dit soort gevoelens, ik maak waarschijnlijk lichte vooruitgang, maar dat kan me op dit moment eerlijk gezegd allemaal gestolen worden. Ik wil weg, een nieuwe start. Eind vorig jaar stond er een vacature online voor werk in Praag. Wat heb ik spijt dat ik daar niet voor gesoliciteerd heb. Weg van alles zijn is een droom. Eind dit jaar kan ik normaal in m'n nieuwe woning, in juni ging ik ander werk zoeken, maar ik wil niet wachten. Ik wil NU weg, op een paar vrienden na 100% nieuwe gezichten zien, een nieuwe start. De vraag is hoe geloofwaardig kan zo'n nieuwe start zijn als ik me mentaal nog in deze toestand bevind...