Het is al weer een tijd geleden. Ik heb het onwijs druk gehad met mijn werk en niet te vergeten ziekte. Eindelijk lijkt de score 1-1. Nu nog een operatie en dan zou ik geen vijandige cellen meer hebben in mijn lichaam.

En dan komt het weer, contact met mijn ex. Boosheid, frustratie en dit alles omdat ik me niet begrepen voelde. Hoe dan ook ik heb het besef dat ik door moet. Er zijn nog zoveel dingen die ik graag wil verwezenlijken.

Ook op het gebied van de liefde heb ik nog een aantal dromen en zelfs een oude belofte open staan. Nu ik zelf de operatie en testen heb ondergaan word die belofte belangrijker.

Vandaag een zware dag, eerst een herdenkingsdienst voor een maat die een paar jaar geleden overleden is. Niet veel mensen weten van de breuk. En er word gevraagd naar mijn vriendin. Weer moet ik dan aangeven dat het uit is.

Dan kruipen langzaam alle emoties omhoog, het verbreken van de relatie, al het wachten op uitslagen, de klap in mijn gezicht om het te dat ik kanker heb en het missen van een maat. Ik hou me sterk, en hoor de gesprekken aan en deel leuke momenten.

Onderweg terug naar huis verga ik van de hoofdpijn. Zo eerst maar eens slapen om die hoofdpijn te verminderen.

Na een verkwikkend slaapje log ik in op msn, ik zie haar naam, en voel boosheid dat ze niet even een sms gestuurd heeft of een mailtje. Als er dan ook een gesprek komt dan is het weer boosheid die zege viert.

Mijn medewerkers/collega's hebben me meegenomen, er even op uit. Na het werk even eten, en dan naar Rayman... We hebben erg gelachen. Het deed me goed om er even uit te zijn en te ontspannen.

Maar dan toch weer bekruipt je het gevoel, heeft ze een sms gestuurd? Of niet zal ze me success wensen of niet? Zij vond dit zelf altijd zo belangrijk. Waarom stuurt ze dan geen mailtje of sms. Eigenlijk zou ik me daar niet mee bezig moeten houden. De spanning voor de onderzoeken van vanmiddag gieren ook door mijn lijf. Ik probeer koel te blijven tegenover idereen. En met grapjes probeer ik de aandacht af te wentelen. Maar terwijl ik dit type kan ik wel janken.

Ik heb te horen gekregen dat het gezwel kwaadaardig was en of er uitzaaingen zijn is nog de vraag. Daar moet nog onderzoek naar gedaan worden.

Wat moeilijker is weet ik niet het gemis en verdriet van het verlies van mijn vriendin, of alle testen en de uitslag die als een zwaard van damoclas boven je hoofd blijft zweven.

Ik mis haar ik mis haar schouder even steunen, je verhaal kwijt en even uithuilen. Maar ik moet door boxen de wedstrijd gaat door op twee fronten.

Ik ben moe leeg en verdrietig, maar de combinatie maakt dat ik even niet meer alle gevoelens kan onderscheiden en waar ik meer pijn van heb.

Vanochtend weer naar de dokter geweest de operatie was goed gegaan. Het gezwel is weg maar de wond is nu ontstoken, resultaat niet kunnen slikken en moeilijk ademen.

Wat had ik haar nu graag bij me gehad, ik voel me echt belabberd en daar zit je dan. Ik weet verstandelijk dat het een aantal stadia zijn het verwerken van verdriet. Maar ik kan me niet meer vasthouden aan de gedachten die eerst zo geruststellend waren.

De verschillen, de tegen stellingen, en het gebrek aan diepgang. Ik weet het wel maar voel het verlies en het gemis. Ik mis haar echt en zou er veel voor over hebben om weer bij elkaar te zijn.....

Het moeilijkst vind ik nog wel het weekend, door de week ben ik druk met werk en veel dingen regelen. Maar in het weekend valt alles stil.

In het weekend weet ik niet meer wat ik moet doen. Vrienden die heb ik bijna niet. Wellicht door het vele werken. Ik heb altijd veel tijd in mijn werk en relatie gestoken maar een vriendenkring op bouwen behoorde niet echt tot mijn aandachts punten.

Ik hou me dan bezig met huishoudelijke dingen, al zou het wel wat beter kunnen. Ik zou, ik zou. Ik weet heel goed wat ik zou moeten doen maar de fut is er niet. Ik sluit me op in mijn huis en kijk om me heen. Het ene moment boos, dan weer blij, dan weer inmens verdrietig.