Vandaag een zware dag, eerst een herdenkingsdienst voor een maat die een paar jaar geleden overleden is. Niet veel mensen weten van de breuk. En er word gevraagd naar mijn vriendin. Weer moet ik dan aangeven dat het uit is.

Dan kruipen langzaam alle emoties omhoog, het verbreken van de relatie, al het wachten op uitslagen, de klap in mijn gezicht om het te dat ik kanker heb en het missen van een maat. Ik hou me sterk, en hoor de gesprekken aan en deel leuke momenten.

Onderweg terug naar huis verga ik van de hoofdpijn. Zo eerst maar eens slapen om die hoofdpijn te verminderen.

Na een verkwikkend slaapje log ik in op msn, ik zie haar naam, en voel boosheid dat ze niet even een sms gestuurd heeft of een mailtje. Als er dan ook een gesprek komt dan is het weer boosheid die zege viert.

Ik heb echt een probleem met emoties als het me teveel word kap ik ze af. Ik ga dan verder in een soort verdoofd zijn. Het is een oud overleving instinct van mijzelf. Waar moet ik in hemelsnaam heen met al dat gevoel, hoe moet ik er doorheen of mee omgaan.