Mijn medewerkers/collega's hebben me meegenomen, er even op uit. Na het werk even eten, en dan naar Rayman... We hebben erg gelachen. Het deed me goed om er even uit te zijn en te ontspannen.

Maar dan toch weer bekruipt je het gevoel, heeft ze een sms gestuurd? Of niet zal ze me success wensen of niet? Zij vond dit zelf altijd zo belangrijk. Waarom stuurt ze dan geen mailtje of sms. Eigenlijk zou ik me daar niet mee bezig moeten houden. De spanning voor de onderzoeken van vanmiddag gieren ook door mijn lijf. Ik probeer koel te blijven tegenover idereen. En met grapjes probeer ik de aandacht af te wentelen. Maar terwijl ik dit type kan ik wel janken.

Maar ik moet doorzetten. Ik moet doorgaan net als bij de training, vertrouw op je gevoel, je reflexen, let op je dekking en voetenwerk. Handen hoog, je nog even losschudden en klaarmaken voor ronde 2.