Een paar dagen geleden zei hij me dat het over was. Ik was erg verdrietig en verloren. Wist geen raad met mezelf. Ben met mijn zoontje van t weekend naar mijn ouders gegaan, omdat ik het even niet aan kon alleen te zijn.

Ik word wakker.... doe mijn ogen open.........ik denk aan hem......heb over hem gedroomd...kom tot het besef....ik wil er niet aan......ik kan het niet geloven......langzaam dringt het weer tot me door...de woorden van gisteren......de woorden, het is over.

Hoe kom ik de dag door... de weken..de maanden die komen gaan.
Nooit meer wakker worden naast hem..nooit meer met hem vrijen..nooit meer leuke dingen doen met elkaar en met de kids....nooit meer!

Hij was niet alleen mijn geliefde, maar ook mijn maatje...bij wie moet ik nu terecht voor mijn verhaal...als ik ergens mee zit?

Het is over!
Tenminste dat denk ik nu echt. Hij heeft het weer gezegd in een ruzie, maar de volgende dag weer. Weer ruzie aan de telefoon. Hij zei dingen tegen me die ik niet snel zal vergeten. Zoals dat hij zich verplicht voelde om nog naar mij te komen en of hij meelij moest hebben (omdat ik ging huilen) Ik verwachte van hem dat hij daar sorry voor zou zeggen, maar dat deed hij niet, dus werd ik ook boos en drukte de telefoon uit.

I cant believe it's over
I watched the whole thing fall
And I never saw the writing that was on the wall
If I only knew
Days were slipping past
That the good things never last
That you were crying

Summer turned to winter
And the snow turned into rain
And the rain turned into tears upon your face
I hardly recognized the girl you are today
And god I hope it's not too late
It's not too late

Cause you are not alone
I'm always there with you
And we'll get lost together
Till the light comes pouring through
Cause when you feel like you're done
And the darkness has won

Hier weer eens een blog van mij. De trouwe bezoekers onder ons weten inmiddels dat mijn vriend voor de kerst meededeelde dat zijn gevoelens voor mij niet verder groeiden. We zijn inmiddels meer dan 2 maanden verder, en dat is nog niet het geval.
In de reacties die ik van jullie heb gekregen stonden haast allemaal zoiets van: kies voor jezelf!
Maar dat is nou juist het probleem, ik kan het niet!

Gisteren stond hij opeens voor mijn deur. Ik schrok me rot en had dit helemaal niet verwacht. Mensen die mijn vorige blog hebben gelezen, weten inmiddels dat ik en mijn vriend in een break zitten, omdat zijn gevoel voor mij niet verder groeit.

Ik stond helemaal te shaken toen ik hem zag, waarop hij zei van: als je het niet trekt wil ik wel weer naar huis gaan. Maar ik was veel te blij om hem te zien en dat shaken was gewoon van de schrik. Mijn eerste reactie was daarna dat ik hem om zijn nek vloog en een kus gaf, en dat vond hij goed.

Hallo allemaal,

Allereerst wil ik even zeggen dat het fijn is dat er een site als deze is, om elkaars verhaal te lezen en elkaar enigzins te helpen met het verdriet. Ik heb ook heel erg verdriet, het is weliswaar nog niet over met mijn vriend, maar ik vrees dat het niet meer lang zal duren.