Wil ik het echt niet zien?

Allereerst wil ik even zeggen dat het fijn is dat er een site als deze is, om elkaars verhaal te lezen en elkaar enigzins te helpen met het verdriet. Ik heb ook heel erg verdriet, het is weliswaar nog niet over met mijn vriend, maar ik vrees dat het niet meer lang zal duren.

Ik ben een alleenstaande moeder met een zoontje van 7 jaar. Sinds 15 maanden heb ik een vriend die zelf ook 3 kinderen heeft van 12, 10 en 7 jaar. Hij is ongeveer 3 jaar geleden gescheiden van zijn vrouw na een relatie van 20 jaar. Ik ben pas zijn 2e vriendin. Zei heeft de scheiding aangevraagd omdat ze niet meer gelukkig met hem was, en waarschijnlijk al een ander had.
Ik heb hem leren kennen via een datingsite, waarin hij vertelde weer toe te zijn aan een nieuwe relatie.
Na een paar weken van bellen, smsen en chatten, hadden we de eerste date. We hadden allebei echt het gevoel dat het klikte, en dat bleek ook zo. Het ging toen vrij snel en na 2 weken onmoetten ik zijn kids en hij mijn zoontje. We logeerden ook al bij ze.
Onze relatie werd hechter en beter, en ik ging steeds meer voor hem voelen, en had echt het idee dat hij eindelijk de ware voor me was.
We deden leuke dingen met de kids en gingen er ook wel samen op uit. Het klikte tussen onze kinderen en de kinderen accepteerde ons.

Maar na een maand of 8 zie je alles niet meer zo op een roze wolk, en gingen dingen in een ander opzicht bekijken. Zo kwam er veel ruzie, vooral over de kinderen.
We wilden ook verschillende dingen. Ik wil namelijk nog heel graag een kind (en dat heb ik nog nooit bij iemand zo sterk gevoelt als bij hem) maar later bleek dat hij ze niet meer wilde, terwijl hij eerst had gezegd mischien wel. Ik wil best trouwen, ook dat wil hij niet. Ik wilde heel graag samenwonen, maar daar is hij nog niet aan toe.
En ongeveer 3 maanden geleden, in November, zei hij mij dat hij vond dat zijn gevoel voor mij nog meer moest groeien en daarom ook nog niet wilde samenwonen.
Zo kwamen er weer wat ruzies (waar elke keer de kinderen bij waren, die we dan moesten troosten) totdat hij me een paar dagen voor de kerst door de telefoon vertelde dat zijn gevoel voor mij niet meer verder groeide. Hij hield wel van me, maar niet genoeg. Ik dacht dat ik door de grond heen zakte, en werd helemaal gek. Mijn moeder kwam om me wat gerust te stellen. Ik kon het niet begrijpen, en moest naar hem toe. Uiteindelijk heeft mijn vader me gebracht met mijn zoontje (die perse mee wilde). We hebben er lang over gepraat, en hij zag dat ik erg verdrietig was en vroeg hem om nog een kans, dat hij het niet zomaar moest stoppen. Die wilde hij mij wel geven, maar de feestdagen waren niet echt leuk, je voelt toch de spanning.

Inmiddels heeft hij me al 3 keer (en elke keer door de telefoon) gezegd dat het over is (meestal in een ruzie), en elke keer vroeg ik hem weer om een kans.
Iedereen in mijn omgeving zeg, dat ik hem moet laten gaan, omdat hij echt niet meer wil, en dat het toch duidelijk is met al zijn smoesjes (als ik vraag of hij langskomt, is er elke keer wat)
Ik vraag hem elke keer of het echt zo is, of hij er echt geen zin meer in heb, maar dan zegt hij dat ik hem de ruimte moet geven om te ontdekken of zijn gevoel nog gaat groeien.
Het is voor mij zo onzeker allemaal, het is zo tegenstrijdig en het doet zo'n zeer. Ik weet niet waar ik aan toe ben. Ik wil hem echt de ruimte wel geven, maar het is wel erg moeilijk, want ik hang erg aan hem en ik ben altijd degene die hem belt, smst enz.
Hij is ook nog een heel gesloten iemand, en ik heb al zo vaak aan hem gevraagd of hij iets meer zijn gevoel kan uiten. Hij zegt het wel te proberen, maar het niet te kunnen.
Hij zegt mij keer op keer dat het niet aan mij ligt, maar toch ga ik het mezelf verwijten, wat heb ik toch fout gedaan waardoor hij niet veel van me houdt.
Mensen om mij heen zeggen dat ik een bord voor mijn hoofd heb, mn vader zegt zelfs een stalen plaat.
Ben ik echt zo verblind door de liefde? Wat moet ik dan doen? Moet ik hem laten gaan? Ik weet zeker dat ik in een heel groot diep zwart gat gaat vallen. Moet ik zo lang wachten, tot hij eindelijk beslist wat hij wil, of moet ik zelf de knoop door hakken? Ik hou zoveel van hem.
En hij zegt vrienden te willen blijven, maar kan ik dat wel? Ik heb zo veel gevoelens voor hem.

Mijn verhaal komt mischien een beetje klagerig over, maar ik weet niet meer wat te doen, en ik hoop dat jullie mij wat raad kunnen geven, en wie weet is er iemand die zich herkent in mijn verhaal.

groetjes, Dyna

Dyna737's blog
login of registreer om te reageren

Vrij, 23/01/2009 - 18:34 — pipa

hoi

heb net je verhaal gelezen, en vind het heel erg naar voor je dat je nu zo zit.
Maar wat me wel opvalt is dat je je veel te afhankelijk opstelt.
ik heb zelf ook meerdere malen die fout gemaakt, en je maakt het er alleen maar erger door.
ik weet hoe moeilijk het is, om hem niet te bellen of te mailen of wat dan ook, maar het werkt allemaal afrechts.
heb geduld, en laat hem los.
als hij echt om je geeft komt hij wel weer bij je terug, het klinkt allemaal cliche misschien, maar zo werkt het toch echt.
het is misschien juist heel goed om even uitelkaar te gaan, even op adem komen, ook voor jou.
dat je gaat inzien wat jullie fout doen, waarom het steeds zo tot ruzies uitloopt.
want zo'n relatie is toch ook niet vol te houden, al zijn jullie nog zo gek opelkaar.
dus probeer erachter te komen, waarom het nu niet gaat.
zodat jullie straks weten waar de fout ligt, en een leuke gezellige ruzieloze relatie aan kunnen gaan.
Misschien heeft hij nog onverwerkte dingen uit zijn vorige relatie die hij nu op jou projecteert.
of andersom.

ik wens je heel veel sterkte, en als ik jou was, zou ik ook aan mijn kinderen denken, die staan tenslotte op de eerste plaats lijkt mij.....

Vrij, 23/01/2009 - 19:31 — Medinia

Jouw situatie lijkt een

Jouw situatie lijkt een beetje op de mijne, ik denk alleen dat ik net een stapje verder ben. Je vraagt wat je nu het beste kan doen. Als ik het zo lees, dan heeft hij voorzichzelf al een beslissing gemaakt en dat is dat hij er mee wil stoppen. Dan rest er voor jou maar één ding en dat is om het te accepteren. Hoe moeilijk dat ook is. Je kan hem niet blijven vragen om de breuk uit te stellen, daar zou je zelf ook alleen maar aan onder door gaan. Want het moment dat hij echt weggaat komt toch wel en op deze manier maak je het alleen maar moeilijker voor jou.
Je moet niet zelf de knoop doorhakken, want het is zijn beslissing, wat je kan doen, zodra hij weer dreigt op te stappen, hem vragen of hij het het zeker weet, als dat zo is moet je hem laten gaan, houd hem en ook jezelf niet langer gevangen in deze situatie. Want dat werkt volgens mij ook alleen maar averechts.

Als hij zegt dat het niet aan jou ligt, dan moet je dat ook van hem aannemen. Laat die negatieve gedachten niet de baas worden in je hoofd. Geloof me ik weet hoe moeilijk dat is en als je in dat grote zwarte gat zit, dan kan je altijd hier terecht voor het delen met je ervaringen, dieptepunten, hoogtepunten?, dips, lekker klagen als dat nodig is
Heel veel sterkte met alles wat je doet

Vrij, 23/01/2009 - 19:53 — BlueEyes (of verwijderd)

afstand nemen?

Hallo Dyna737,

Je relatiegeschiedenis heeft, zoals zo vaak bij lotgenoten, overeenkomst met mijn verhaal.

Ik begrijp dat je partner twijfels heeft over jullie relatie en wellicht ook over zijn gevoel voor jou. 't Lijkt erop dat hij niet echt wil vechten voor jullie relatie, jij daarintegen wel. Moeilijke situatie. Volgens mij heeft hij de denkbeeldige 'touwtjes' in handen en sta jij aan de zijlijn.

Jij geeft aan een alleenstaande moeder te zijn geweest. Hoe lang was jij alleen toen jij je partner trof? Ik krijg het gevoel dat jij de relatie met je partner als een invulling van je leven ziet en niet als een aanvulling. Mocht dit zo zijn dan is je positie erg kwestbaar. Daarnaast voel jij ook echte liefde voor hem en is hij alleen verliefd op je (geweest?).

Wat ik al zei, mijn relatiegerschiedenis heeft overeenkomsten met de jouwe. Ik heb een moeilijke beslissing genomen om de relatie met mijn geliefde (13 maanden en 3 maanden knipperlicht relatie) te verbreken om haar tot rust te laten komen en na te laten denken. Of jij dat ook moet doen weet ik niet. In mijn geval heb ikzelf ook de tijd gekregen om na te denken en mijn relatie te overdenken. Op dit moment is het 11 weken geleden dat mijn relatie verbroken is en heb geen contact meer met haar, wel heb ik een beter inzicht gekregen in mijn ex-partner. Het is nog steeds moeilijk maar ik blijf geloven in de liefde, liefde overwint ook een breuk in een relatie.

Ik denk dat jij jezelf en je zoontje ook rust moet geven. Neem afstand en overdenk de situatie. Een time-out kan soms hele aparte wendingen te zien geven en... mocht er echte liefde in het spel zijn (zeker van zijn kant is dat nog niet duidelijk) dan komt alles goed.

Ik hoop je hiermee een bruikbare raad te hebben gegeven, veel sterkte!

BleuEyes

Zat, 24/01/2009 - 12:35 — Dyna737

Dankjewel

Dankjewel voor jullie reacties. Jullie hebben helemaal gelijk, en ik weet het ook wel, maar wil het nog niet zien.

@Bleueyes:
je hebt zeker gelijk dat hij een invulling is en geen aanvulling, maar dat komt waarschijnlijk ook dat ik niet werk en niet veel vrienden heb, en ik weet dat ik dingen voor mezelf moet gaan doen, o.a sporten.

Goed van je dat je 11 weken geen contact heb met je geliefde, hoe hou je dat vol? En ben je dan niet bang dat het dan helemaal over is, dat ze je vergeet? Ik heb gezocht naar een blog van je, maar die heb je niet. Dat moet je doen joh, jouw verhaal is toch ook een verhaal op zich.
Jij zegt dat hij alleen verliefd is of was, maar dat weet ik niet hoor, hij zegt van mij te houden. Ik wens jou heel veel sterkte!

@Medina
Ik weet het wel dat ik niet steeds moet vragen of hij het nog een kans wilt geven, maar ik weet gewoon niet goed waar ik aan toe ben, en ben bang dat ik hem dan helemaal moet laten gaan, en dat kan ik (nog) niet. Hij zegt wel dat het niet aan mij ligt, maar het is begonnen met de ruzies, en over dingen wat ik over zijn kids heb gezegd, dus neem ik me dat kwalijk en ben bang dat het toch door mij komt. Dan bljif ik malen, zo ben ik gewoon.
Ik zal idd hier zo nu en dan wat laten horen, dankjewel!

@pipa
Ik hoop dat het nog kan, een ruzieloze relatie opbouwen. Als zijn gevoel niet meer gaat groeien voor mij werkt dat ook niet echt. Wat heb ik er dan aan, een relatie wat maar van een kant moet komen. Dan geef ik alleen maar.

Ik denk echt wel aan mijn kind hoor (ik heb er maar 1) die staat idd op de 1e plaats. Voorheen was ik al zover dat ik hem gelijk met mijn kind had staan, maar ik ben daar fout in geweest en weet dat ik dat niet moet doen, want ik sta bij hem op niet op nr1, ik weet ook wel dat je altijd je kinderen voor moet laten gaan, maar hij doet het iets te veel. Zo vind hij het nu belangrijker dat zijn oudste zoon een akkefietje heeft met zijn nieuwe stiefvader, dan onze relatie te redden, en dat kan ik gewoon niet bevatten. Hij komt er wel uit, maar onze relatie dan? Bedankt voor je reactie!

Vrij, 30/01/2009 - 10:45 — Layla (of verwijderd)

Ik heb je blog gelezen en

Ik heb je blog gelezen en lees dat je vriend vaak in ruzies zegt dat hij niet meer met je verder wil.
Zo te lezen kan ik helaas nergens uit opmaken dat hij nog verder wil, of je ergens hoop mee geeft.
Ik weet dat dit niet het antwoord is wat je wilt horen maar misschien komt er nog een lichtpuntje als je in feb. met hem en jullie kids dat weekeind weggaat.
Want dat wil hij dus wel, begreep ik uit jou reaktie op mijn blog.
Ik vind dat een beetje dubbel van hem, hij geeft dubbele signalen af.
Logisch dat het hierdoor voor jou niet duidelijk is en ik hoop dat je binnenkort duidelijkheid van hem krijgt.
Mocht het zo zijn dat hij echt niet meer voldoende om jou geeft om verder te willen in een relatie dan kun je daar helaas maar 1 ding aan doen, en dat is het accepteren hoe moeilijk dit ook is.
Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen, een weekeind weg kan heel verhelderend werken en ik hoop dan ook dat je daar de kans krijgt om met hem te praten.
Maar wanneer de ander niet meer wil en daar totaal geen moeite voor doet, dus de smoesjes die hij nu bedenkt om maar niet met jou te hoeven doorbrengen, dat moet voor jou op een gegeven moment toch een signaal afgeven, waarbij je voor jezelf moet bedenken graag of dan maar helemaal niet.
Ik schrijf dit nu wel zo "makkelijk" op maar weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk het is.
Ik weet dat je vanzelf op een punt gaat komen waardoor je denkt, en nu wil ik het zo niet meer.
Jij bent hetzelfde bezig als ik een poosje terug, jij neemt het initiatief en hij duwt je aan de kant.
Is dat fair?
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst, groetjes van Layla

Ma, 02/02/2009 - 11:33 — mayonne

Hoi

Ik heb je verhaal gelezen en ondanks dat mijn verhaal anders is, vertoont het toch ook wel overeenkomsten.
Ik ben sinds 2 jaar uit elkaar (maar door omstandigheden nog niet officieel gescheiden, we zijn er wel sinds vorig jaar mee bezig), ik heb 3 dochters van 12, 11 en 9 jaar.
Vorig jaar juni heb ik een hele leuke man ontmoet, het klikte heel goed heb, hem meteen bij de eerste ontmoeting verteld dat ik 3 kinderen had, dit schrok hem blijkbaar niet af.
Voor hem heb ik 2 minder leuke ervaringen (heeft niets met mijn ex te maken) gehad, dus ik was vanaf het begin heel duidelijk tegen hem, dat ik geen scharreltje zocht, hij ging daar ook respectvol mee om.
Het is ook een heel respectvol mens, dat merk ik aan alles, hij is niet alleen naar mij respectvol maar ook naar zn familie en bekenden.
Hij is vorig jaar uit elkaar gegaan na een relatie van 20 jaar (zijn ex is er vandoor gegaan met een andere man en woont daar inmiddels mee samen) en ca 4 maanden nadat hun uit elkaar zijn gegaan hebben wij elkaar dus ontmoet.
Inmiddels zijn we bijna 8 maanden samen en gaat het heel goed, we kunnen over van alles praten, we delen veel zelfde interesses hebben over de meeste dingen dezelfde opvattingen, hebben veel lol samen maar kunnen ook heel serieus zijn samen, kortom het lijkt op het ideale plaatje. Maar.........
We hadden het gisteren over een kennis van mij die 4 kinderen heeft en die met haar nieuwe vriend (die ze 2 1/2 jaar kent) en haar 4 kids op vakantie gaat.
Wij zijn nog nooit samen op vakantie geweest (wel 2 keer samen weekend weg) en we hopen in de zomer samen 2 weekjes weg te gaan (of thuis te blijven als het mooi weer is, dat vinden we ook prima), maar dan dus echt samen zonder kids dat wil ik ook heel graag.
Maar gisteren maakte hij een voor mij hele pijnlijke opmerking, hij zei ja om de kids zit ik niet te springen. bam dat kwam bij mij heel hard aan. Ik was echt gekwetst, ondanks dat ik ook samen op vakantie wil.
Maar ja de kids horen bij mij en ik vind als je van mij houdt (hij zegt dat ie stapelgek op me is en heel veel van me houdt) dan heb je ook de kids te accepteren.
Hij heeft wel eind vorig jaar zelf voorgesteld om met de kids een dagje weg te gaan, heeft daar zelfs een dag voor vrij genomen en was absoluut niet te beroerd om ze te trakteren op weet ik veel wat.
dus tussen de kids en hem klikt het wel ze zijn best gek met hem.
Maar ik zit gewoon met die opmerking in mn maag, ik ben er ook nog helemaal niet op uit om samen te gaan wonen.
Moet eerst mn scheiding afronden, eens kijken van kan ik hier blijven wonen of wordt het toch iets anders, ik zit zelf ook nog in onzekere situatie.
Hij heeft net vorige week de sleutel gekregen van zn nieuwbouwhuis die hij met zn ex samen gekocht had maar waar hij dus nu alleen in trekt (geeft voor hem natuurlijk ook gemengde gevoelens) dus we hebben allebei nog even eea te verwerken. Zijn nieuwe huis is op ca 8 min rijden bij mij vandaan en zn oude huis op bijna 20 min dus hij komt dichterbij te wonen.
Maar die opmerking geeft me het gevoel dat hij me maar voor een deel accpeteert, dat hij me alleen wil zonder kids, alhoewel hij wel elke week hier een avond komt en dan zijn de kids er ook, hij brnegt ook wel eens wat voor ze mee. deed ie ook met kerst en sinterklaas.Verder zijn we bijna het hele weekend samen vanaf vrijdagvond half 7 tot zondagavond 6 uur. (wat hem betreft gaan we voorlopig nog op deze voet door en zien we tzt wel verder, hij vindt onze basis is goed en van daaruit zien we wel hoe we het verder gaan ontwikkelen)
Heb het hem gisteravond nog gevraagd toen hij me later op de avond belde, hij zei dat ik me die opmerking niet zo moest aantrekken dat hij het niet zo hard bedoelde, maar dat hij het nu ook druk heeft op de zaak (eigen zaak) en met zn huis en zn hoofd er dus niet naar staat om met de kids op vakantie te gaan. dat was mijn bedoeling ook niet, het ging me puur om die opmerking.
Ik heb hem ook voorgesteld om een andere vriendin te zoeken, maar dat vind ie grote onzin, hij houdt van mij zegt ie.

Hoe zouden jullie hier mee omgaan?

Wie is online

Enquête

Dyna737's Buddies