Nooit meer

afbeelding van Dyna737

Ik word wakker.... doe mijn ogen open.........ik denk aan hem......heb over hem gedroomd...kom tot het besef....ik wil er niet aan......ik kan het niet geloven......langzaam dringt het weer tot me door...de woorden van gisteren......de woorden, het is over.

Hoe kom ik de dag door... de weken..de maanden die komen gaan.
Nooit meer wakker worden naast hem..nooit meer met hem vrijen..nooit meer leuke dingen doen met elkaar en met de kids....nooit meer!

Hij was niet alleen mijn geliefde, maar ook mijn maatje...bij wie moet ik nu terecht voor mijn verhaal...als ik ergens mee zit?
Hij wil graag maatjes blijven, maar kan ik dat? Ik hou nog zoveel van hem. Dan wil ik dingen doen die je niet als maatjes doet, en stel dat hij een ander krijgt, hoe denk je dat dat zou voelen?

Ik kan het niet geloven...het moet nog goed tot me doordringen..nu al zoveel tranen laten stromen..hoeveel gaan er nog komen...zie er nu al niet uit... straks boodschappen doen..maar hoe..hoe doe ik dat, om mijn verdriet te verbergen aan vreemden?

Ik kan het gewoon niet geloven...ik ben hem kwijt!!

afbeelding van ief

Jouw ochtend, mijn ochtend

Jouw ochtend was mijn ochtend. Niet dat je daar veel aan hebt natuurlijk maar toch Knipoog. Het maatjesgebeuren waar jouw ex het over heeft kan 2 kanten opgaan, óf je maakt het moeilijker voor jezelf, óf je geeft jezelf een kans om je gevoelens af te bouwen als het ware, heeft voor mij in het verleden eens prima gewerkt. Hoop eigenlijk dat het bij mij zo mag gaan. Mocht je daarvoor kiezen dan zou ik wel proberen om voor je zelfrespect, en je zoon!, jezelf bij elkaar te rapen en bijvoorbeeld te zorgen dat je er wél uitziet. Ga niet voor z'n medelijden want het werkt niet, nu al niet, dan helemaal niet, stoot alleen maar af. Toon kracht en op een gegeven moment ga je het weer voelen ook, dan heb je niet zijn liefde maar in ieder geval respect. Je hebt het vast in je, alleenstaande moeder, ik weet hoe zwaar dat kan zijn, altijd de enige verantwoordelijke, alles alleen oplossen, geen breaks. Als je dat kunt, kun je dit ook! Ik ben hard bezig mijn eigen advies op te volgen, mijn handen trillen maar ik zie er vandaag weer redelijk uit, voelt toch beter, alleen lijken de rimpels bij m'n ogen er spontaan in te vliegen, ik ben 40 en vandaag zijn mijn ogen het daar helemaal mee eens Glimlach.
Straks ga ik de puinhoop die mijn huis is geworden opruimen, hopelijk krijg ik daar ook weer wat energie van.
Heel veel sterkte meis

afbeelding van Dyna737

@ief

Dank je wel voor je reactie.
Bedoel je met het maatjes blijven dat ik dat beter niet kunt doen, of juist wel? want helemaal niets meer van hem te horen, vind ik erg moelijk, vooral omdat we elke avond belden.
Ja ik moet door voor mijn zoon, dat weet ik wel, voor hem gaat het leven gewoon door. Hij ziet zijn moeder de hele dag huilen, dat is voor hem ook niet fijn. Hij is dan wel 7 jaar maar begrijpen...nee. Hij vroeg vanmorgen waar heb je dan pijn.. hier wees ik in mijn hart. Ik zeg ik hoop voor je dat je het nooit hoeft mee te maken, waarop hij antwoorde: ik blijf toch allleen! Glimlach)
het alleenstaande moeder zijn kan ik, want dat was ik voor hem ook al (hij is niet de vader) en we woonden niet samen. Alleen mn zoon had het wel eens nodig, een man om hem heen.

Ik hoop voor jou ook dat alles goed gaat komen...ik kon nergens jouw verhaal vinden, maar het zal vast ook niet makkelijk zijn. Ook heel veel sterkte!

afbeelding van ief

Heb mijn hele verhaal nog

Heb mijn hele verhaal nog niet echt opgeschreven, alleen stukjes en beetjes...
Maar ik kan je niet zeggen wat het beste is voor jou, weet dat veel mensen meer hebben aan een complete breuk, uit het oog uit het hart (op den duur) zeg maar. Ik weet dat dat voor mij, buiten niet mogelijk ivm kind, ook niet direct goed hoeft te zijn, ik bouw liever af of laat het over gaan in gewoon leuk met elkaar om kunnen gaan. Ik kan daar tegen, geen idee of het voor jou een goed plan is. En wij woonden ook niet samen trouwens, ook iedere avond bellen, zwaar klote niet waar, tegen beter weten in wachten tot de telefoon overgaat en jezelf vervloeken dat je aan het wachten bent, grrrrr.
Rot voor je zoontje ook, is ie erg aan hem gehecht? Hier is dat met allemaal behoorlijk zo, weet nog niet hoe ik dat moet gaan aanpakken. &^%$*&(()&^ wat een *&^%$^&* zooi allemaal!

afbeelding van KillerRu

Ik voel met je mee ik zit

Ik voel met je mee ik zit namelijk in hetzelfde schuitje ik kan echt niet zonder diegene die mij nu heeft verlaten... Ze wilt niet meer SMSen ze wilt dat ik haar loslaat en haar eigen weg laat inslaan maar ze is zo speciaal en zo anders dan de rest dat ik er nooit over ga geraken. Een week is gepasseerd en heel mijn wereld is aan digellen en het gaat ipv vooruit enkel maar achteruit met me terwijl zij al de tijd van haar leven heeft. Ik snap het niet. Ik dacht dat ik de perfecte jongen voor haar was... Blijkbaar heb ik me vergist of heb ik me niet van mijn goede kant laten zien met het gevolg dat ik haar nu kwijt ben... Voorgoed en dat ik met die eeuwige vragen, herinneringen en slapeloze nachten achterblijf...