Hoe moet ik me voelen?

afbeelding van Dyna737

Een paar dagen geleden zei hij me dat het over was. Ik was erg verdrietig en verloren. Wist geen raad met mezelf. Ben met mijn zoontje van t weekend naar mijn ouders gegaan, omdat ik het even niet aan kon alleen te zijn.
Zaterdags belt hij met de mededeling dat hij zich zo rot voelt en dat ik beter heb verdiend. Zijn het schuldgevoelens of heeft hij echt verdriet? Hij weet het zelf niet. Hij zeg me dat ik hem altijd mag bellen als ik even wil praten, desnoods schelden op hem. Ik vind dat geen goed plan, want dan krijgen we weer ruzie, ik doe dat wel in mezelf. Waarop hij weer zegt: Ja maar nu kan het, want nu is het anders. Nou vraag ik je?? Omdat het uit is mag ik schelden, en in een relatie niet want dan word hij boos. Ik begrijp er niks meer van.
Hij stuurt me talloze smsjes (wat hij voorheen nooit deed) en een dag later vertelt hij dat het geen schuldgevoelens zijn, maar liefdesverdriet. Hij geeft toch meer om me als hij had verwacht. Ik vraag hem of ik hier hoop uit op kan halen, hij zegt ik weet t niet, bescherm jezelf.

Ik had echt niet verwacht dat hij zich zo zou voelen...hij loopt als een zombie rond, eet en slaap haast niet en huilt veel ( voorheen kon hij dat niet met zn gesloten karakter) Dit doet mij wel veel, en heb hele erge hoop nu. Maar het rare is, ik kan nu niet meer huilen. Als je me zag de eerste dagen, ik kon alleen maar huilen. Maar nu. nee. Ik probeer het met zielige muziek, verhalen enz, maar de tranen blijven uit.
Ik wil het verdriet niet, maar aan de andere kant hoor ik me nu zo wel te voelen? Ik moet toch ook kunnen rouwen? Als het zover komt dat hij straks zeg ik wil het toch niet doorzetten, dan komt de klap weer dubbel aan.
We hebben wel afgesproken even tijd te nemen en dan over een tijdje samen een goed gesprek aan te gaan met wat we nu eigenlijk willen. Hij zit gewoon heel erg in de knoop, en weet het zelf niet meer.

Is er hier iemand die dit ook zo ervaart of ervaren heeft? Graag advies. want ik wil wel huilen, maar t lukt me gewoon niet. Het dringt ook niet echt tot me door dat t over is, mss dat dat het is?

Groetjes, Dyna

afbeelding van scarlett

verwend

Hey dina heb jouw blogs gelezen. Je kunt heel goed vertellen wat er exact in je omgaat, maar wat je vriend betreft is dat één groot raadsel. Ik denk dat hij iets in zijn hoofd heeft, maar dat hij het niet kan waarmaken. Toen jij er wel voor hem was dacht hij de koning rijk te zijn en liet je vallen, maar nu je hem zou durven loslaten voelt hij zich niet meer zo zeker van zn stuk. Ik denk dat het zoiets moet zijn, dus je hoeft er niet mee in te zitten. Het lijkt erop dat hij jouw liefde nodig heeft voor zijn zelfvertrouwen. Je enige fout was dat je hem teveel verwend hebt! Denk ik toch. grtjes

afbeelding van ief

Volgens mij is er niet echt

Volgens mij is er niet echt een draaiboek over hoe je je precies moet voelen. Dat niet huilen herken ik prima, kan het zijn dat je gewoon murv bent van de tegenstrijdige boodschappen die je krijgt? Ik zie het als een soort van zelfbescherming, je kunt niet echt heel blij zijn met de aandacht die je plots weer krijgt, en je kunt niet helemaal verdrietig zijn omdat je het gevoel hebt dat de deur nog op een flinke kier staat. Dus blijf je een beetje in het midden hangen, alternatief zou zijn; hilarisch blij met een berichtje en de volledig de grond in als blijkt dat het (nu) toch niet doorgaat. Er is natuurlijk nog de mogelijkheid om zelf de boel totaal af te kappen in het kader van 'bekijk het maar', maar dat zie ik jou (en mij ook for that matter) nog even niet doen. Dussssss.... die gevoelens of het gebrek eraan: zelfbescherming dus Glimlach