Ik ben gewoon van iemand anders gaan houden
stiekem, achter jouw rug om, ondanks je vertrouwen
daar geef ik namelijk niet zoveel om
het ging me toch uiteindelijk altijd meer om mij

Dat ik jou daarmee verraden heb
dat ik jou daarmee verneuk
dat is dan jammer
los dat zelf maar lekker op

Ik heb het goed geregeld
ik ben gelukkig goed voorzien
mooi dat ik van jou gebruik kon maken
en fijn dat je dat niet hebt gezien.

... voor haar denken was nooit mijn sterkste kant
maar zoiets zal het denk ik zijn ...

Als ik kom te sterven

is het het best dat weinigen treuren
want dat er velen treuren verblijd mij slechts in leven
hoe minder standbeelden en memorials
hoe sneller uit de harten
hoe sneller uit de wereld

dan houdt het daar op en niet verder

en ik vraag me af,
als je de waarde van je leven niet kunt staven aan de diepte, hoeveelheid en aard van het grieven van je naasten na je dood

waar dan wel aan?

op deze site richt men zich voornamelijk op 'diegeen'.
De ander, de (e)ega.
Zingever, invulling en puzzelstuk.

Maar fuck.
Ik treur om de wereld, en hoe fucked up de wereld is waarin ik leef.

Vandaag vier ik mijn eigen koffietafel.
Meer dan een jaar geleden dat ik iets had met iemand,
iets intiems, iets fijns, iets zinvols

Hetvan me afschrijven lukte destijds best goed, en sindsdien nog steeds wel.

Maar zon door de wolken, regen die ophoudt of slechts drup wordt?
Néh....

Tis pas de tweede keer sedert mn twaalfde dat ik zo lang op- en in mezelf ben.
Ik moet toegeven dat het eerste half jaar hoopgevend was.
Feestjes, vakanties, nog meer feestjes, veel beleving en sociaal contact.

Maar geen invulling van een leegte, een eega om samen mee te 'zijn'.
Verdriet stompt af, maar stompt niet af tot vreugde.

Om eerlijk te zijn merk ik het verschil tussen de dagen niet meer zo.
De dagen zijn niet meer aaneengeregen in bosjes van weken, met als weekend twee kralen felgekleurd.
Het is nu één grote onbegrijpelijke dna achtige ketting geworden.
Gister is praktisch hetzelfde als morgen.
Zonder haar.

Het zal mijn eigen schuld wel zijn dan de rest van mijn leven bij gebrek aan liefdesleven afstompt.
Over twee dagen hebben we elkaar n jaar geleden 'gevonden'.

Ik weet dat ik t niet moet doen, teruggaan.
Ik weet dat zij niet stiekum vanuit een of ander aanverwant gevoel ook op komt dagen.
Ik weet dat het moment dat ik daar binnen stap mijn hart weer scheurt.

Het universum bestaat net zoals het leven zelf uit balansen.
Al het negatieve staat in theorie in verhouding met al het positieve.
Alle dagen die ik nu ondergronds beleef...
als een mol, blind voor de waarheid.
Valentijnshows die uit de radio mijn hoofd inglijden als regenwormen door pas ge?ɬØrrigeerde modder.

Onhandig kruipend op weg naar de oppervlakte,
op zoek naar een opening die ikzelf eerder heb gemaakt,
waarvan ik weet dat hij er is.
Ookal stroomt er mol-bestrijdingsgif in, momenteel.
Ookal wacht er een roedel bloedhonden daar.

Ik wil de zon weer zien.
Me eraan branden desnoods.

Bong

12 uur
Valentijnsdag
Bij elke klokslag pompt mijn hart een ijskoude maar vlijmscherpe stoot spijkers door mijn torso.
Ik heb me van de week laten vertellen dat valentijn door de bedrijfswereld is uitgevonden.
En dat is het minst ongemakkelijk om te denken.
So let's.

En alweer een vrijdagavond,
het soort vrijdag dat je je vertwijfeld af zit te vragen wat je in godsnaam doen moet gaan
Thuiszitten op een vrijdag of zaterdagavond voelt zo nutteloos, zon weekendverspilling
Maar dr is niemand die zn telefoon opneemt
Niemand zonder een verbodeninterijden-bordje op zn msn

Liefdeloze weekenden zijn een eindeloze donkere tunnel van wachten op het donken van de nachten die de brug slaan naar het stressvolle, enigzins afleidende leven doordeweeks.

Woensdag

ik vier heel stilletjes een feestje (hoewel ik het eigenlijk mezelf verboden heb)

10 maanden terug kregen we vandaag wat.
Volgens haa moesten we het gewoon elke maand de negende vieren, maar ik met mijn koppig hoofd en wazige humor was altijd van mening dat het altijd op een woensdag vallen moest.

Met als gevolg dat ik er deze week twee dagen bij stilsta dat we zolang gehad zouden hebben
En dat zijn twee dagen vol onbewust herinneren,
hoewel ze qua inhoud niet veel verschillen met een andere zoveelste dag alleen.
Dagen waarop het ondraaglijker is om (liefdes)liedjes/films/mensen te horen en onherroepelijk de bijbehorende herinneringen tot in detail te herinneren.