Het universum bestaat net zoals het leven zelf uit balansen.
Al het negatieve staat in theorie in verhouding met al het positieve.
Alle dagen die ik nu ondergronds beleef...
als een mol, blind voor de waarheid.
Valentijnshows die uit de radio mijn hoofd inglijden als regenwormen door pas ge?ɬØrrigeerde modder.

Onhandig kruipend op weg naar de oppervlakte,
op zoek naar een opening die ikzelf eerder heb gemaakt,
waarvan ik weet dat hij er is.
Ookal stroomt er mol-bestrijdingsgif in, momenteel.
Ookal wacht er een roedel bloedhonden daar.

Ik wil de zon weer zien.
Me eraan branden desnoods.
Zouden al deze ondergrondse dagen in balans komen met mijn nog te komen bovengrondse dagen?
Ik kan het me nog minder goed voorstellen dan haar terugkeer naar mij.

Een hoogtepunt bereiken als ervaring in de liefde garandeerd een hoogtepunt in ervaring van pijn na de liefde.
De pijn garandeert op zijn beurt echter niks.
Waarom kan de wereld niet andersom werken?
Waarom leeft de mens niet terug, door van krakkemikkig oudje terug te groeien naar de onschuld als kind, terug naar de blijheid van geboorte, in plaats van pijn bij afscheid.
Waarom lopen relaties niet achterstevoren, zodat ze beginnen bij 'vrienden blijven', om door te groeien naar De Ultieme Vlinders?

Waarom voel ik me zo alleen in de wereld, waarom is spelen met su?ɬØcidale (kzal mezelf nooit van kant maken, maar spelen met de gedachte geeft soms net de rust die ik zoek, en dus heiligt voor mij het doel de middelen)
gedachten een zonde?
- En waarom kotsen er zoveel mensen zo minachtend op uitspraken als deze en persoonlijkheden als de mijne?

en toch.... hopenlijk wordt delta Y ooit delta X...

ik mis haar.....