Mn eigen koffietafel

Tis pas de tweede keer sedert mn twaalfde dat ik zo lang op- en in mezelf ben.
Ik moet toegeven dat het eerste half jaar hoopgevend was.
Feestjes, vakanties, nog meer feestjes, veel beleving en sociaal contact.

Maar geen invulling van een leegte, een eega om samen mee te 'zijn'.
Verdriet stompt af, maar stompt niet af tot vreugde.
Nu is het wel zo dat verbrande akkers vruchtbare gronden zijn, maar van gezegden ga ik niet grinniken.

Ik heb de best denkbare vrienden, daar niet van.
Maar de ervaring vriendschap is niet origineel genoeg meer, zo lijkt het.
Ik wil iets voor iemand voelen waarvan ik ga hyperventileren zonder zuurstofgebrek.
Iemand om bezig te houden, en daarmee mezelf af te leiden van mezelf, en het bezig zijn mét mezelf....

...
Maargoed, een jaar dus.
Ik vraag me af of dit gevoel iemand bekend is.
Zij was vrij snel na ons laatste gesteggel klaar met rouwen en raakte al vlot weer 'involved'.
Kan t r niet kwalijk nemen.

Nadeel is -
haar naam is de defenitie voor mijn laatste emotionele er/aanvaring met de term liefde
en dan dus te bedenken dat ze langer met r huidige vriend is dan ze destijds met mij was.
En ik nog steeds - veel te vaak - aan haar denk.

Niet obsessievelijk, meer een vrij fequente associatie met een gevoel van 'jammer' als gevolg.
En t benadrukt de zinloosheid van 1-persoons pyamaparties zo.

Ik ben kwaad op de grote liefde die eigelijk hoe dan ook zou moeten komen, waardanook vandaan.
Woendend ben ik.

En als ze zich meldt dan laat ik het haar zeker weten.

ConnX's blog
login of registreer om te reageren

Din, 22/02/2005 - 12:54 — Kand

mooi

Jij kunt het wel goed verwoorden. Misschien dat dat een (weliswaar schrale) troost is...

Die grote liefde waar je het over hebt kan veel dingen kapot maken en geluk veranderen in diepe pijn. Tijd is belangrijk maar het heelt niet alle wonden, omdat je voor bepaalde wonden ook een stevige pleister en zalf nodig hebt. Een nieuwe liefde, een nieuw project, een nieuwe richting in je leven...

In elk geval, ik hoop dat het de goede kant zal opgaan met jou, uiteindelijk. Net zoals ik dat voor mezelf hoop, maar bij mij zijn de wonden nog een stuk verser...

David

Din, 22/02/2005 - 16:53 — I

Idd

Een stuk uit je leven is ineens weggevallen. En dat mis je, net zolang totdat gemis weer opgevuld wordt door iets anders. Dat kan inderdaad een nieuwe liefde zijn, maar natuurlijk ook andere dingen die je gelukkig maken en je leven weer wat meer kleur geven. Maar daar moet je natuurlijkk wel zelf aan werken. Hoe moeilijk het ook is het heeft geen zin om in het verleden te blijven hangen, kijk naar de toekomst en bedenk wat voor mooie plannen je nog allemala kunt maken. Ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan en lukt mijzelf ook niet heel goed, maar stukje bij beetje gaat beter.
Sterkte

Liefs

Woe, 23/02/2005 - 00:29 — ConnX

So true

Das heel erg waar,
en ook precies wat ik de afgelopen tijd heb ondervonden.
T is niet de eerste keer dat ik me op deze plek in het cirkeltje bevind, dus objectief blijven lukt me beter dan vroeger.

Hoewel ik mn situatie perfekt kan analyseren en ik weet wat me te doen staat doet de wijsheid die ik in pacht heb niet af aan wat ik voel.
Okee, fout focussen katalyseert bittere gedachten en demotiveert.

Maar zelfs terwijl ik dat onderken en tegenga, het afgelopen jaar meer nieuwe, interessante dingen heb opgepakt en mensen heb ontmoet blijft er ergens in mn hoofd heel stil een klein stopwatchje elke seconde mijn recordtijd sololeven ophogen.

Ik sta midden in het leven en dat is goed.
Ik heb geen tijd stil te staan en treuren en dat is dan ook niet wat ik doe. Dat stadium is niet langer dan een paar maanden vast te houden zonder het gemis te transformeren in een obsessie.

Ik heb genoeg dingen om voor te leven, genoeg plannen en gelukkig genoeg vrienden om deze mee te verwezelijken.

Queer eye for the straight guy kijken is alleen niet ?É¬©?É¬©n van die dingen.
De letterlijke uithuilschouder, de amicale kopopknuffel of het 'blijfjijlekkerliggenikhaaljeweleen' -kopje thee ontbreken nogal dus.
Zou ik me ook niet gemakkelijk bij voelen.

Mijn relatie met mijn ouders is er al zeer lang niet meer naar dat ik mijn intimiteiten met ze bespreek.
Afgezien van de schaarse schouderklop en de hand op mijn schouder tijdens de polonaise in carnavalstijd beleef ik de meeste intimiteit met mijn kat.

Katten zijn geweldig om apathisch naar te staren wanneer je jezelf, de wereld en de resterende essentie daarvan niet meer kan vatten.
Woordenloos kijken ze begrijpend terug, knikken af en toe of knijpen begrijpend hun ogen dicht.

Enfin,
ik hoop dat de lente vroeg inzet dit jaar.
Dan staat t plein voor school weer vol met aantrekkelijk vrouwelijk schoon dat in t zonnetje probeert te stralen.
(geen idee waar ze in de winter zijn, maar ze zijn ner-gens te bekennen)

Grinnik,
Can't wait

Wie is online

Enquête

ConnX's Buddies