Het is zondag en ik voel me zo alleen. Soms overvalt het me dan… Vroeger was de zondag een lay-back-dag… Geen afspraken hebben had wel iets relaxts. Nu is het verre van relaxt, het is van een onrustige lamlendigheid. Stil. Eenzaam. Ik voel me niet sterk nu… heb het idee dat als mijn ex nu aan de deur zou staan, ik reageer vanuit mijn eenzame gevoel…

... was een uitspraak van hem. Hij ging daarin best ver, wilde het met mij uitzoeken... tot relatietherapie aan toe (wat best bijzonder is als je een lat-relatie hebt en geen - gezamenlijke - kinderen). Helaas zette hij de relatie ook om het minste geringste op scherp. Was het weer uit. We zijn nog 2x naar die relatietherapeute geweest en die was er al snel achter dat hij niet kon 'mentaliseren'. Moest ik ook googelen... maar ik herkende daar veel in.

Zaterdag ging het zo goed maar zondag had ik afgesproken met een vriendin. Zij heeft een prille liefde waar ze niet over uitgepraat raakte. Ze moet natuurlijk ook haar verhaal mogen doen… en ik gun het haar…maar het raakte wel mijn pijn. En ik kon haar dat niet eens zeggen, want over het laatste staartje van mijn relatie heb ik haar niet meer willen/durven vertellen… dus zij denkt dat het al maanden geleden is uitgegaan.

Eigenlijk valt het me tot nu toe best mee. Ik had altijd moeite met de zaterdagavond... alleen. Maar nu kan ik me zelfs op vanavond verheugen. Ik zet zo een stoofpotje op, dan ruikt het hele huis lekker... En ik heb m'n handen vrij om te doen wat ik wil. Beetje rommelen... de kinderen zijn bij hun vader.

Ruim een jaar geleden was ik hier ook. Ook toen had ik het net met hem uitgemaakt. Wie had toen kunnen voorspellen dat ik er een jaar later nog mee bezig zou zijn? Binnen dat jaar is het ontelbare keren aan en uit geweest. Het is in dat jaar alleen maar makkelijker gaan escaleren. We kwamen steeds makkelijker in dezelfde foute patronen. En met enige schaamte kijk ik terug op de keren dat het echt, echt mis ging.

Ruim twee jaar geleden leerde ik iemand kennen... Het begon vriendschappelijk. Maar hij nodigde me steeds vaker uit en de gesprekken werden vertrouwelijker. Hij zat in een problematische relatie en kon z'n ei bij me kwijt. Ik gaf hem raad... toen niet wetende dat ik later zelf op die manier met hem zou moeten dealen. Uiteindelijk hakte hij de knoop door en maakte het uit met z'n vriendin. Zijn vriendin heeft altijd gevonden dat ik hem van haar heb afgepikt. Dat is niet waar. Ik was zijn klankbord, maar ik gaf hem meestal de raad om met haar uit te gaan praten. Maar hij werd verliefd op mij.