Zaterdag ging het zo goed maar zondag had ik afgesproken met een vriendin. Zij heeft een prille liefde waar ze niet over uitgepraat raakte. Ze moet natuurlijk ook haar verhaal mogen doen… en ik gun het haar…maar het raakte wel mijn pijn. En ik kon haar dat niet eens zeggen, want over het laatste staartje van mijn relatie heb ik haar niet meer willen/durven vertellen… dus zij denkt dat het al maanden geleden is uitgegaan.

Ik weet niet of het daardoor komt, maar ik ben nu milder, merk ik. Zie de goede dingen die er ook waren scherper. Ik goot vanmorgen de kattebak vol met het laatste grit dat hij nog voor me heeft gehaald (hij wilde niet dat ik met die zware zakken sjouwde) en moest even huilen. Ik herlas de laatste mail die ik heb verstuurd. En die was knijterhard. Toen wilde ik dat het definitief over was, dat hij het niet in zijn hoofd zou halen om hier nog eens aan de deur te komen… nu spijt het me dat ik die deur heb dichtgegooid. Is dit nou dat zogenaamde aantrekken-afstoten?

Mijn verstandelijke ik blijft wel roepen dat het beter is zo. De feestdagen konden we niet eens meer samen, omdat onze kinderen (die van hem en die van mij, we hebben geen kinderen samen) het niet meer willen. Geef ze eens ongelijk, we hebben er een potje van gemaakt.

Maar gisteren werd er toch weer gebeld door een ‘prive-nummer’, net als vorige week. Zou hij dat zijn geweest? Het erge is… mijn hart maakte toch een sprongetje. Van schrik heb ik niet opgenomen.... dus weet nu nog niet of hij het was.