... was een uitspraak van hem. Hij ging daarin best ver, wilde het met mij uitzoeken... tot relatietherapie aan toe (wat best bijzonder is als je een lat-relatie hebt en geen - gezamenlijke - kinderen). Helaas zette hij de relatie ook om het minste geringste op scherp. Was het weer uit. We zijn nog 2x naar die relatietherapeute geweest en die was er al snel achter dat hij niet kon 'mentaliseren'. Moest ik ook googelen... maar ik herkende daar veel in.
De laatste keer dat hij het had uitgemaakt, ben ik er niet op in gegaan toen hij weer met spijt bij me aan de deur stond. Voor hem heb IK nu de relatie uit gemaakt!! Zijn conclusie: jij bent al aan het daten (wat niet zo is). Nee, ik trok het gewoon echt niet meer. En om mijn woorden kracht bij te zetten, stuurde ik er nog 2 vernietigende e-mails achteraan. Maar toen werd het voor mij 1,5 week later... en werd ik weer milder. Nu weet ik niet of ik hem mis of gewoon 'iemand'. In ieder geval, ik denk dat als ik nu bij hem aan de deur ga staan, die ook voor mijn neus wordt dichtgeslagen. Zo is het patroon een beetje... en helaas lopen we niet synchroom.
Om het helder voor mezelf te krijgen, heb ik een lijst met voors en tegens gemaakt. Die lijst van tegens is ellenlang. Dus verstandelijk weet ik dat ik hem moet laten. Gevoelsmatig is een tweede... dan vraag ik me af, maar stel dat we praten en hij doet toezeggingen om aan dingen te werken... ziet in dat hij verkeerd met me omging (mij kleineren met opmerkingen en een bondje vormen met zijn kind als we ruzie hadden, geen tijd voor mij willen vrijmaken = 'n keer wat leuks doen zonder zijn kind erbij). Maar de vraag is of hij dat ook zo ziet. Ik denk dat hij steun heeft gezocht bij zijn ex... die kan ik niet luchten of zien maar dat komt omdat hij mij daarmee ook heeft pijn gedaan ("Ik had haar nooit moeten laten gaan", "Zij is een veel leukere moeder voor mijn kind als jij", "Mijn ex vindt jou ook maar een kil mens", dat soort uitspraken deed hij).
Ik denk ook dat hij vindt dat ik hem heb laten zakken. Hij moest alleen naar een uitvoering van zijn kind (ik ging niet mee omdat we ruzie hadden), hij heeft te horen gekregen dat zijn contract niet wordt verlengd (moest dat alleen verwerken) en straks ook de feestdagen weer... Vind het echt even lastig nu...
chrisz
Ik herken mijzelf wel voor een stuk in jou, ook mijn ex kan nt praten, alleen maar disussieren en verwijten maken en dat verwijt hij mij dan weer, zoekt altijd de schuld buiten zichzelf, hij doet nooit wat verkeerd, nu denkt hij zelfs dat ik zijn moeder als concurrentie zie terwijl ze een degelijke aandachtstoornis heeft, en hij maar springen, en ze weet dat, hij weet dat ook, hij zegt dat zelf ook dat ze constant om aandacht vraagt, dan krijgen wij weer ruzie omdat hij zich weer niet aan de afspraak kan houden omdat zij weer wat moet, wat mij weer gaat irriteren en zo blijven we in het cirkeltje ronddraaien...........maar het is mijn fout, want ik heb volgens hem geen empathie, ik ben wantrouwig, ja een beetje was ik dat wel, maar hij wist waarom en het enige wat hij doet (mss onbewust) is nog wat olie op het vuur gooien, doordat ik nt in zijn gsm mag kijken want er staan mss rare dingen in, wat hij dan zogezegd bedoelt als grapje, ik heb hem dan ook gepeperde emails gestuurd, waar ik weinig aan heb omdat ik dan weer olie op het vuur gooi, maar het is allemaal uit onmacht, ik heb hulp nodig en hij niet,hij heeft empathie zegt hij, maar kan geen rekening houden met mij, mijn laatste email was wel erg grof denk ik ,maar zo voelde ik mij op dat moment, heb ook gemaild dat ik hem nooit meer wilde zien, en ik hoop dat ik vanaf naar mijn verstand zal luisteren en niet meer naar mijn hart, want ik ik loop met hem mijn eigen ongeluk tegemoet, hoe kon ik toch zo blind zijn...en soms komen die gevoelens van toen het nog fijn was weer boven en heb ik weer heel sterk het gevoel om hem te smsen maar heb zijn nr nu verwijderd
veel sterkte ermee
@Shena Ja... ik herken ook
@Shena
Ja... ik herken ook wel veel in jouw blogs. Zijn moeder is een complicerende factor. Zoiets speelt hier ook... maar dan andersom, ofwel... een kind dat heel bepalend is. Niet kwa karakter... helemaal niet zelfs... maar is wel altijd aanwezig en om die reden bepalend. Je hebt de neiging om te gaan denken 'als dat er niet was' het allemaal goed zou komen... (en tegelijk schaam je je daarvoor omdat je dat niet mag denken!!), maar ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat er dan weer andere dingen de kop op steken.
Wat je vertelt over dat verwijten maken... ja, dat doen we trouwens over-en-weer. Gaat automatisch als je er allebei vatbaar voor bent, dan wordt het snel een patroon. Eigenlijk ben je allebei aan het strijden voor een beetje inlevingsvermogen van de ander. Waarbij ikzelf ervoer dat dingen die hij mij kwalijk nam, zelf net zo hard of in de overtreffende trap deed... en dat totaal niet in de gaten had... Dat is dus dat 'niet kunnen mentaliseren'. Denken voor de ander en ervan overtuigd zijn dat je het goed hebt ingevuld... regels die voor de ander gelden, gelden niet of in mindere mate voor jou... Idem dito met gevoelens, hij kon enorm verdrietig zijn en boos zijn dat ik dat niet aanvoelde... Er is genoeg als ik erover nadenk om bij mijn besluit te blijven... en toch heb ik het zwaar!
Stom he, ik had zelf echt niet kunnen bedenken dat ik het nu zo zwaar zou hebben! Hoef de nummers niet te verwijderen omdat mijn angst om een hard afwijzend antwoord terug te krijgen mij ervan weerhoudt om contact te zoeken. Ik hoop dat ik het volhou en anderzijds hoop ik dat het goed komt... idd heel tegenstrijdig! Maar dank je wel... en jij natuurlijk ook heel veel sterkte (deze moeilijke zaterdagavond...).