Ruim twee jaar geleden leerde ik iemand kennen... Het begon vriendschappelijk. Maar hij nodigde me steeds vaker uit en de gesprekken werden vertrouwelijker. Hij zat in een problematische relatie en kon z'n ei bij me kwijt. Ik gaf hem raad... toen niet wetende dat ik later zelf op die manier met hem zou moeten dealen. Uiteindelijk hakte hij de knoop door en maakte het uit met z'n vriendin. Zijn vriendin heeft altijd gevonden dat ik hem van haar heb afgepikt. Dat is niet waar. Ik was zijn klankbord, maar ik gaf hem meestal de raad om met haar uit te gaan praten. Maar hij werd verliefd op mij. Hij kwam zelfs eerder terug van vakantie omdat hij me miste. En uiteindelijk ging ik voor de bijl. Ik ben voor hem gevallen omdat hij me zo'n goed gevoel gaf. Hij was zó weg van mij. Met mij zou alles beter gaan. Zijn vriendin was 'gestoord', maar ik zou een goede partner zijn met mijn nuchtere inslag.

De waarheid is, weet ik nu... hij kan iedereen 'gek' krijgen. Ik ben ook gek geworden en kon niet meer tegen zijn aannames, zijn achterdocht, zijn manipulaties. Hij heeft altijd contact met zijn ex gehouden. In het begin was hij zo vol van mij en zat er nog zoveel boosheid en wrok ten opzichte van ex, dat ze geen contact hadden. Maar zijn ex wist in beeld te blijven via zijn dochter (Ze is niet haar moeder maar heeft wel lange tijd een rol gespeeld in dochters' leven). Ze gooide kadootjes en kaartjes door de brievenbus voor zijn dochter. En hij vond dat dat moest kunnen, want ze was een waardevol contact van zijn dochter. Toen na een paar maanden ook tussen ons de eerste barstjes ontstonden, raakte hij me door te zeggen dat hij haar nooit voor mij had moeten verlaten. Zijn ex was een leukere moeder voor zijn dochter, ze was warmer, liever, zorgzamer... Dat kwam heel hard binnen. Hij had al snel door dat hij me daar ontzettend mee kon raken en gebruikte het steeds vaker.

Als het mis was tussen ons (en dat kwam steeds sneller en steeds vaker voor), trok hij naar zijn ex. Hij stortte zijn hart bij haar uit en zij gaf hem raad. Ja... zij kreeg de rol die ik had in het begin van onze vriendschap. Alleen... zij bevestigde uiteraard maar al te graag dat hij gelijk had en dat ik maar een stomme doos was. Ik vond het heel erg dat zij over mij oordeelde en dat hij haar de kans gaf om over mij te oordelen. Het voelde als verraad. Vaak kwam het wel weer goed tussen ons. En dan liet hij haar weer keihard vallen. Ik moet bekennen dat ik dat toen niet zo erg vond... ik was zelfs opgelucht als ze even buiten beeld was, ik vond haar zo bedreigend! Maar achteraf gezien heeft hij daarmee onze verstandhouding totaal verpest. Logisch natuurlijk, dat zij op een gegeven moment mijn bloed wel kon drinken. Maar HIJ was daarvoor verantwoordelijk, maar dat zagen we beiden niet. In een zwak moment heeft hij ook sex gehad met haar. En had ik volgens hem 'een stok om de hond mee te slaan', want natuurlijk eiste ik daarna dat ze elkaar niet meer zagen. Dat kon niet, omdat hij zijn dochter het contact met haar niet kon ontzeggen. Hij werd boos dat ik hem voor het blok zette en heeft tussen ons ook heel wat aanleiding gegeven tot ruzies. En telkens trok hij dus weer naar haar... en zij ontving hem met open armen. Ik begrijp niet waarom zij zich zo verlaagde... maar zelf deed ik dat natuurlijk net zo goed. En ik heb een keuze, om dat te accepteren. Of niet. Het heeft lang geduurd, maar op een gegeven moment was dat inzicht er eindelijk.

Een maand geleden heb ik er eindelijk een punt achter gezet. Dat was best moeilijk... het leek wel alsof ik aan hem was verslaafd. Leuk was het allang niet meer maar ik teerde waarschijnlijk op die paar bijzondere momenten, ik kon hem maar niet los laten. Ik heb volgehouden om geen contact te zoeken. Tot zijn dochter's verjaardag naderde. Ik wist niet wat ik moest doen, vond het zo wreed om niks van me te laten horen, ook naar dat meisje toe. Ik heb per sms gevraagd of ik een kadootje mocht komen langsbrengen. Dat mocht, maar wel op een bepaalde tijd. Er was niemand toen ik kwam, want het feestje zou pas een paar uur later zijn. Er waren 3 onaangebroken taarten en een keuken vol eten. Ik heb me groot gehouden en hem niks laten merken. Maar wat deed het pijn. Natuurlijk was zijn ex er wel, op het 'echte' feest. Samen met alle vrienden die opeens weer met háár werden geconfronteerd. Ik heb zo'n spijt. Ik had toch niks van me moeten laten horen, ik had mezelf hiertegen in bescherming moeten nemen. Nu ben ik weer terug bij af. Ik ben blij dat ik mijn verhaal hier kwijt kan, dat helpt wel iets. En als je hier iets van herkent of een mening over hebt... dan zou ik het ook fijn vinden als je reageert.