Eigenlijk valt het me tot nu toe best mee. Ik had altijd moeite met de zaterdagavond... alleen. Maar nu kan ik me zelfs op vanavond verheugen. Ik zet zo een stoofpotje op, dan ruikt het hele huis lekker... En ik heb m'n handen vrij om te doen wat ik wil. Beetje rommelen... de kinderen zijn bij hun vader.

Afgelopen week ging ook best lekker. De kinderen leiden af... en waren druk met huiswerk en surprises, waar ze natuurlijk ook de nodige begeleiding van mij verlangden. Alleen woensdag ging de telefoon. 'Prive-nummer' stond er op mijn display. Hij heeft een geheim nummer... dus hij kon het zijn. Ik heb niet opgenomen omdat elke keer als ik hem te woord stond, ik me daarna zo rot voelde... en er kwam toch steevast ruzie van. Donderdag werd ik weer gebeld door een 'prive-nummer'. Toen zat ik op m'n werk en vond ik het stom om 'm over te laten gaan terwijl mijn collega's erbij zaten. Die weten helemaal niks van de situatie en dat houd ik ook liever zo. Ik nam dus op... en zei mijn naam. Er werd niks gezegd. Zou hij het zijn? In dat geval zal het hem niet bevallen dat ik levenslustig en blij klonk (bewust!). Voor hem is dat een teken dat ik gewoon verder ga met mijn leven. En dat gaat een eigen leven leiden... in zijn beleving sta ik open voor andere mannen en ben ik alweer aan het daten... iets wat ik dus niet doe en waar ik ook geen behoefte aan heb.

Soms komt het gemis nog wel keihard binnen. 's Ochtends bij het wakker worden, als ik door de stad loop langs tentjes waar we vaak samen zaten, als er in de tvgids een film staat die we samen hebben gezien, we hebben in 3 jaar best een hoop herinneringen opgebouwd. Mijn kast hangt nog vol met kledingstukken die hij voor me kocht. Ik wil ze wel weg doen, maar vind het zonde... maar dat betekent wel dat ik mezelf daar steeds mee op de proef stel! Soms is er toch weer die afhankelijkheid/gemakzucht, want hij had die latex wel even voor me gehaald bij de bouwmarkt... nu moet ik dat zelf doen met de fiets. Maar bovenal overheerst toch de opluchting, het gevoel dat er een enorme druk weg is gevallen... Ongelofelijk dat ik mezelf zo lang heb verloochend: alles liever dan alleen zijn, daar kwam het denk ik op neer.