Ruim een jaar geleden was ik hier ook. Ook toen had ik het net met hem uitgemaakt. Wie had toen kunnen voorspellen dat ik er een jaar later nog mee bezig zou zijn? Binnen dat jaar is het ontelbare keren aan en uit geweest. Het is in dat jaar alleen maar makkelijker gaan escaleren. We kwamen steeds makkelijker in dezelfde foute patronen. En met enige schaamte kijk ik terug op de keren dat het echt, echt mis ging. De laatste keer kregen we ruzie in een openbare sauna en heeft hij me onder water geduwd… Na de paniek (letterlijk, doodsangst) verklaarde hij geschrokken dat hij in staat was om me te vermoorden. Het gekke was… ik was alleen maar bezig met: heeft iemand dit gezien?! Ik schaamde me zo, dat ik dit met me liet doen… door mijn geliefde! Het was een grens die voor de vierde keer werd overschreden. Maar nog zag hij er de ernst niet van in, om hier iets mee te gaan doen. Ik zei immers iets wat hem triggerde… en daar moet hij iets mee, met dat gevoel ervoor… want als hij dat onder controle had, zou hij ook niet meer agressief hoeven zijn…

Onze banden kunnen makkelijk worden doorgesneden. We deelden geen huishouding, geen kinderen. Hij wilde nog in relatietherapie. Zei: “De problemen die ik met jou tegenkwam, kom ik ook in een volgende relatie weer tegen…”. Dat denk ik ook. Maar ik kan het niet meer… en ik wil het niet meer! Bovenstaande is ruim een maand geleden gebeurd en zo lang heb ik inmiddels stand gehouden. Maar zo voelt het niet. Hoop op hulp om me weer sterk te voelen… want dat ik ook een probleem heb, dat zie ik wel… Ik zit met een afhankelijkheidsgevoel… en verstandelijk beredeneerd is dat niet terecht… maar gevoelsmatig lijkt het alsof ik het niet zonder hem kan redden. Ik voel me wanhopig, ben continu met hem bezig… weet van gekkigheid niet wat ik moet doen om mezelf van die gedachten af te leiden.

Het was een zeer destructieve relatie. Een enkele keer met geweld… maar meestal kleineerde hij me psychisch. Wat steeds maar door mijn hoofd speelt… hij wist ook precies waarmee hij me kon raken en gebruikte dat… ik kon het me gewoon niet veroorloven om kwetsbaar te zijn. Maar wat steeds maar door mijn hoofd speelt… hij wilde dit niet. Hij deed dat niet omdat hij niet van me hield, want hij hield van mij… of niet? Hij zei: “Je deed me pijn en dan probeer ik jou 10x zo hard terug te raken…”. Is dat dan houden-van, omdat je geraakt wordt… of juist niet, omdat je daar niet boven kunt staan… en kunt zien dat je dat soort pijn niet bij je partner mag en kan leggen? Hij wilde toch niet zomaar in relatietherapie?

Nee, de verleiding is er om de telefoon te pakken maar ik doe het niet. Dat is niet goed… wij zijn niet goed voor elkaar. Het is fijn om hier te kunnen schrijven. En misschien (ik weet niet wie hier nu allemaal schrijven) goede raad te lezen. Ik heb het wel nodig om het erover te kunnen hebben, en in mijn vriendenkring zijn ze de hele kwestie allang meer dan zat…