Ik zit even in een dipje. Kan niet echt iets bedenken om mezelf op te vrolijken. Hoe langer het duurt, hoe minder ik van alles begrijp. Heeft er iemand wat raad?

Kom op, hou je hoofd omhoog. Wees een beetje trots. Je hebt alles gedaan wat je kon. Je hebt alles gegeven wat je in je hebt. Het is niet jouw schuld. Ze zal er wel spijt van krijgen. Ze komt wel terug als ze merkt wat je gaf.

Deze dingen zit ik steeds maar weer voor mezelf te herhalen. Inwendig. Wat haalt het uit? Ik voel me er geen moer beter door. "Je moet me loslaten" zegt ze, " Je vind wel iemand anders, je bent echt een goeie jongen". Kan zijn, maar waarom dan niet voor jou? Omdat je je niet kan binden? Geloof ik niet. Dat zijn valse redenen die je jezelf geeft om je geweten te sussen. Jij hebt hem, ik heb niemand. Dit is mijn beloning die ik krijg omdat ik om je gééf, omdat ik je gelukkig wou maken. Nee, het kon niet meer voor jou. Enkele weken twijfel en je gooit me weg, als een papiertje dat je nog in je zak vindt.

Wat een klotetijd... Ik probeer over haar heen te raken, maar het lukt me niet. En dan komt er nog bij dat ze af en toe belt. Dan klinkt ze zo opgewekt, ik kan er echt niet tegen. En iedere keer weer zeg ik tegen mezelf dat ik niet mag opnemen, maar dat doe ik wel altijd. En dan bellen we heel lang, en aan het einde van het gesprek is er altijd een enorme stilte, alsof ze op iets wacht. Iets dat ik zou moeten zeggen. Die indruk heb ik toch. Uiteindelijk blijf ik stil tot ze zelf ophangt.

Ik heb wel goeie redenen om niet op te nemen. Laatst zei ze nog dat ze mijn lichaam naast het hare mist, omdat ze altijd zo lekker tegen me kon aankruipen. Waarom zegt ze dat? Want dan begint ze gelijk over dat ze nog heel veel gevoelens heeft voor die vent. Alles wat ze zegt kwetst, en toch luister ik. Ik zou het echt niet meer mogen doen, ik kan er niet meer tegen. Maar toch doe ik het.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier iets van me heb laten horen. Het is dan ook erg druk geweest de laatste weken. Bijna als in een droom.

Vorige week ben ik naar het animatiefilmfestival van Annecy in Frankrijk geweest. Ik had er een filmpje draaien dat ik samen met enkele ex-klasgenootjes heb gemaakt. Het was een geweldige week. Je kent die reportages over de jet-setklasse, waggelend van het ene feest naar het andere met allemaal belangrijke mensen, bewonderd om wat ze hebben. Zo een week heb ik dus meegemaakt. Films kijken, diners, feesten, persconferenties, alles wat je je maar kan indenken. Het was een weekje leven als een filmster. Mijn filmpje is 290 keer vertoond in één week... Ik heb felicitaties gehad, applaus, staande ovaties. Ik heb mensen ontmoet waarvan ik dacht dat ze onbereikbaar waren voor de gewone mensen, zoals ik. Ik heb aanbiedingen gehad qua werk, geld en zelfs sex. Het was een leven waar je alleen maar van kan dromen.

Avond... Het begint weer. Het gevoel van gemis, pijn en eenzaamheid komt op. Ik ben zo bang de laatste tijd. Dat ik niets goed kan doen, dat mijn leven nergens heen gaat. Dat ik nooit meer van iemand zal kunnen houden, zoals ik van haar hield. Dat ik ?ɬºberhaubt niemand meer zal tegenkomen.

Ik ben zo bang voor wat de toekomst gaat brengen. Ik ben zo bang dat ik ga mislukken. Ik ben het zo beu om gekwetst te worden en steeds maar weer de vraag te stellen wat er mis is met mij... Ik ben zo verschrikkelijk bang.

De klap is er gekomen. Ik ben vandaag heel de dag alleen op het werk geweest en kreeg het zelfs toen al even moeilijk. Nu ben ik thuis en ik begin bij het minste te huilen. Ik ben haar kwijt voor altijd. En de manier waarop is gewoon te gek om los te lopen.

In heel die periode ( 2 maand ) dat ze getwijfeld heeft heb ik misschien 3 maal gehuild. Nu huil ik echt bij het minste. Het duurt altijd maar heel eventjes. Maar het volgt iedere keer zo snel op.

Wat een ellende voor iemand die mijn vertrouwen zo hard geschaad heeft. En het ergste is dat die liefde blijft. Maar dat moet slijten waarschijnlijk.

Dit is de eerste echte breuk die ik heb. Ik heb wel al meer langere relaties gehad, maar daar heb ik nooit zo fel van afgezien als nu. Misschien was het toen geen echte liefde? Of misschien is het minder erg als je jonger bent? Maar nu? Het doet zo allemachtig veel pijn... Ik heb echt zoveel zin om haar te mailen, maar dat mag ik niet. Ook al heeft ze gezegd dat ik wel mocht. Ik wil het niet, ook al voel ik de drang om het wel te doen. Ik ben zo verscheurd, zo alleen, zo radeloos verloren.

U2 zong het... Sometimes you can't make it on your own... Ik moet verder, het moet gewoon. Maar ik kan het bijna niet alleen. Hoe kan het dat ik zo smacht naar een persoon die me zo kwetst en waarvan mijn verstand zegt dat ze gewoon idioot bezig is? Gewoon om een simpele verliefdheid die toch op niks zal uitdraaien. Maar terugkomen zal ze nooit meer doen, hoe goed ik ook was. Hoe goed ze het ook vond bij me. Het is veel te ver gekomen voor haar om me ooit nog in de ogen te kunnen kijken en te zeggen dat ze van me houdt. Om me vast te nemen in mijn bangste uur en me gerust te stellen dat het allemaal in orde komt. Ik ben het slachtoffer van hun fouten. Ik heb hier niet om gevraagd en ik heb dit toch echt niet verdiend.