Nou ja,

ik weet niet wat ik er nog van moet maken. Deze middag heeft ze contact met me opgenomen. Ze vroeg hoe lang ze nog moest zwijgen want ze had het er moeilijk mee. Ze had al verschillende malen iets willen zeggen tegen me. Waarom doet ze dit? Ik heb nog zo duidelijk gezegd tegen haar in die laatste mail dat ik geen contact meer wou omdat ik anders niet over haar zou raken. Daar ben ik echt duidelijk in geweest.

Wil ze dan niet dat ik verder ga? Of kan zij gewoon niet verder zonder mij? Ik heb een een eerdere reply van vandaag verteld dat ze alles tegen me kon vertellen. En ja, het zal wel lastig zijn nu dat niet meer gaat. Maar daar kan ik niks aan doen. Had ze me niet bedrogen dan kon ze me nog steeds alles vertellen. Dan zou ik ook kunnen luisteren zonder daarna verschrikkelijk veel pijn te lijden.

Ze heeft daarnet op msn nog iets gezegd... Ze is geslaagd, maar ze wist niet hoeveel punten ze had. Ik was net aan het eten. Toen heb ik haar een smsje gestuurd om haar te feliciteren. En dat ik wel wist dat het goed ging zijn. En dat ik haar miste ( dom, ik weet het ). Ze heeft niet meer gereageerd.

De pijn is nu intenser dan ooit. Ik mis haar meer dan ooit. Ik wil haar meer dan ooit terug bij me. Alles wat een beetje minder was is nu opeens weer zo hard teruggekomen.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zou haar willen bellen, maar dat doe ik best niet. Dan zal de pijn alleen nog maar erger worden. Dat wil ik niet.

Gisteren een goeie dag gehad. Heb me bezig kunnen houden, niet echt veel aan haar gedacht. Voelde me niet geweldig maar ook niet slecht. Die beruchte date is onverwachts ook opgeschoven naar gisteravond. Mijn vrienden hadden haar uitgenodigd zonder dat ik het wist. Ik heb het wel leuk gehad. Heel de tijd tekeningetjes zitten maken voor haar en uiteindelijk haar zelf dingen laten tekenen. Daarna heb ik haar naar huis gevoerd. Nog een kort gesprek in de wagen, en dan naar huis. Het was wel okee.

Vandaag is het dan weer steil bergaf gegaan. Mijn ex studeert af vandaag. Iets waar ik zo naar uitgekeken heb om bij te zijn. Naast haar te staan...zo verschrikkerlijk trots... Ze heeft hard moeten werken om er te raken en ik heb alles gedaan om het haar in die periode ook zo makkelijk mogelijk te maken. Ik wou echt dat ze haar studies met een knaller zou afsluiten. Ik denk wel dat dat gelukt is, alleen ben ik er niet bij. Dat doet pijn, echt heel veel pijn. En nu ben ik weer in de put gesukkeld. Nu komen de vragen terug, de pijn en het gemis. Iets waar ik ook voor gestreden heb is zomaar weg. Zomaar...

Gisteravond ben ik met een vriend en een vriendin uit geweest. Ze zaten er zo mee in dat ik me zo rot voelde. Uiteindelijk zijn we in een Ierse Pub beland en hebben ze echt hun best gedaan om me op te vrolijken. Maar helaas lukte dat niet zo goed. Er waren wel momenten dat ik iets activer meedeed in hun gesprekken, maar het meeste van de tijd zat ik steeds maar weer aan haar te denken.

Ik hou het "geen contact" goed vol, maar het is enorm moeilijk. En het doet me pijn. En dan zit ik stiekem te hopen dat ze gaat bellen. Dat ze omslaat en opeens zou gaan beseffen dat ze me mist. Maar ja, daar mag je nu eenmaal niet op hopen. Ik voel me nog steeds zo rot. Ik wou dat ik heel die gedachtenstroom af kon zetten. Dat ik toch heel even aan iets anders kon denken. Dat ik heel even terug gelukkig kon zijn.

Ben net even aan het opruimen. Vond in mijn jas nog een paar papiertjes die dadelijk weer allemaal herinneringen losmaakten. En een kaartje, waar ze op had geschreven hoe dankbaar ze mij wel was voor alle liefde en de steun die ik haar gaf. Dat doet enorm p?ɬÆjn. Zeker nu. Vroeger kon ik mezelf oppeppen aan zo een korte berichtjes, nu voel ik me er alleen maar slechter door. Daarom hou ik niets bij van foto's en andere dingen. Her herinnert mij alleen maar aan alle liefde die ik voel voor haar en de pijn die ik door zijn en haar leugens nu lijdt. Het leven is toch oneerlijk.

Het doet me pijn

Ben weer opgestaan met zo een klotegevoel. Ik weet niet of dit ooit voorbij gaat gaan. Ik mis haar zo en ik hoop dat zij mij ook gaat missen en naar me gaat bellen. Maar dat zal niet meer gebeuren. We hebben zoveel gedeeld en ze weet hoeveel ik van haar hou. En toch blijft ze weg. Ik ben zo bang dat dit nooit meer voorbij gaat gaan. Ik wil van niemand anders houden dan van haar. Ik wil zo graag bij haar zijn. Ik snap het gewoon niet meer. Voel me zo alleen

Ik ben helemaal naar de kloten. Ik zit te huilen. En waarom? Voor iemand die onze relatie niet waardeerde en er bij de eerste problemen vandoor gaat met een ander.

Vandaag heeft ze haar laatste examen. Ze is dicht in de buurt. En ik kan haar niet zien. Ze gaat afstuderen en dan trekt ze weg naar een andere stad. Voorgoed. Toen we samen waren keek ik zo uit naar dit moment. Het moment dat ze haar diploma zou krijgen en ik zou naast haar staan. Zo trots op mijn vriendin, trots dat ik bij haar mocht zijn. Die vent heeft er wel anders over beslist. Alles waar ik naartoe leefde heeft hij van mij afgenomen, gewoon om zijn eigen lusten eens bot te vieren. Hij heeft het allemaal vernietigd. Zij heeft er ook schuld aan en dat doet nog het meeste pijn. Ik heb mijn best gedaan voor haar. Haar getroost als ze huilend van stress belde. Haar aangemoedigd als ze weer eens faalangst had. Haar zoveel mogelijk geholpen met vanalles zodat zij haar kon concentreren op haar studies. Haar met rust gelaten als ze moest studeren. En ze was er altijd zo dankbaar voor. Ze zei altijd dat ze het nooit zou kunnen zonder mij. Ik luisterde naar haar uitleg als ze iets niet begreep. Ik begreep het zelf ook nooit, maar ik luisterde wel. En door dat te doen begreep ze het dan wel. En als dank ben ik op straat gezet met een paar goedkope excuses. Ik deed het omdat ik van haar hou en ik wou dat ze een spetterend resultaat behaalde. Dat doet ze nu. Maar zonder mij. Alles waar ik voor gewerkt heb, al de tijd die ik ge?ɬØnvesteerd heb gaat nu zomaar in het niets op. Zij zal er van kunnen genieten, ik niet meer.