Ik voel me weer zo kut. Daar zijn die vragen weer... Waarom? Hoe kan ze zo makkelijk zonder me? Beteken ik zo weinig? Zou ze al iemand anders hebben? Ik word er ziek van.

Ik mis haar. Kwam ze maar terug bij me. Was dit maar nooit gebeurd. Kon ik het allemaal maar vergeten...

Okee, het is mijn eigen fout. Ik had ze moeten blokkeren. Maar ik had dus net een appartementje gevonden en alles leek okee. Had dat dus ook in m'n nickname op msn gezet. Domme ik! Komt ze gisteravond aanzetten met " Sorry dat ik onze afspraak al verbreek maar ik ben zo nieuwsgierig...". KLOTE! Ze respecteert dus niets! Ik heb wel geantwoord, maar heel kort. Ik heb letterlijk maar twee woorden gezegd. 1. De buurt waar ik woonde ( geen precies adres, dat verdient ze niet en ik wil niet dat ze opeens zomaar aan mijn deur staat ) en 2. Oktober ( ook weer geen precieze datum ). Dan zei ze dat ze misschien eens op bezoek kon komen. Ik heb niets meer gezegd.

De euforie van gisteren was maar van korte duur. Nadat ik mijn laatste blog-item gepost had, ben ik naar de andere kant van België getrokken, naar de stad waar ik gestudeerd heb. Daar zou ik wat vrienden van me ontmoeten en naar een reeks optredens gaan. Ik heb enkele mensen teruggezien die ik al een dik jaar niet meer gezien had. Dat was best wel leuk. Maar naarmate de avond vorderde voelde ik me weer afglijden naar die pijn. Ik heb mer ertegen verzet, proberen denken een wat ze me allemaal heeft aangedaab. Maar het mocht niet zijn. Ik begon haar weer keihard te missen en alles wat gisteren nog zo mooi leek, verbleekte.

Okee, vandaag heb ik een grote stap in de andere, nieuwe richting gezet denk ik.

Ik was mijn moeder aan het helpen met het voorbereiden van een feest deze avond toen ik erover begon dat ik iets nieuws nodig had in mijn leven. Iets dat mij zou kunnen weghalen van deze pijnlijke tijd. Mijn moeder zei me dat dit misschien hét moment was om mijn leven een nieuwe wending te geven, een oud tijdperk afsluiten en een nieuw beginnen. Moeders, wie kan zonder ze?

Dus heb ik een kloek besluit genomen en ben op huizenjacht gegaan. Het resultaat is dat ik een supermooie flat gevonden heb in de gezelligste buurt van mijn stad. Ik heb niet getwijfeld en heb het contract getekend. Dus vanaf oktober woon ik volledig op mezelf, in een super stad en een super buurt. Een nieuw hoofdstuk voor mij. Geen reden meer om te twijfelen, gewoon doen. En dat doe ik ook. Al moet ik bekennen dat ik wel een béétje bang ben voor al dat nieuwe. Maar het is ook super spannend.

Dit zijn de momenten die wel allemaal wel vrezen. De dips. Het moment waarop het extra duidelijk wordt dat het volledig voorbij is en nooit meer als vroeger zal worden. Ik wou dat we in ruzie uit elkaar gegaan waren, dan had ik het nu niet zo moeilijk. 't Duurt nu al zo lang en ik voel precies nog geen cent beter. Wanneer neemt het af? Wanneer zal ik eindelijk terug vrij zijn?

Jullie weten dat ik haar gisteren een mailtje heb gestuurd om geen contact meer te hebben.

Daarna kwam zei ze iets tegen me op msn. Ze zei dat het voorlopig het laatste was wat ze zou zeggen want ze wou mijn wil respecteren. ik zei dat ze niet boos moest zijn ( want zo klonk ze wel ) en legde haar uit dat ik het even allemaal alleen moest doen. Dat ik verder wou. Dat snapte ze wel. Tot daar ging het goed.

En dan opeens werd ik weer een weekhartig ( daar gaan we weer ) en zei dat ik haar zeker niet wou verliezen als vriendin ( dom van mezelf vind ik ). Ze zei dat ze daar al heel blij om was. Ik zei dat ik ergens ook hoopte op een nieuwe start tussen ons ( DOM!!!! ) want dat ik nog steeds veel van haar hou. Ze zei dat ze eerst haar leven weer in handen wou krijgen, damage control zeg maar. Ik snapte dat wel, maar ik vind het raar dat we nog steeds uren aan telefoon kunnen hangen en we elkaar toch heel hard missen. Nu ja, lang heeft het gesprek niet geduurd. Ze zei dat ze wel wist dat ik een nieuwe start wou met haar.

Ik heb haar net weer eens een mailtje gestuurd om te vragen me even met rust te laten. Wat denken jullie? Is het goed zo?

Hey,

Ik heb even tijd nodig om alles wat er de voorbije maanden is gebeurd te verwerken en op een rijtje zetten. Daarom wil ik je vragen me even niet meer te bellen / mailen / aanspreken op msn / ... want contact hebben is nog steeds erg moeilijk voor mij. Ik heb echt tijd nodig om het allemaal van me af te zetten en verder te gaan. Ik weet niet hoe lang ik er voor nodig zal hebben, maar ik denk dat het voorlopig beter is op die manier.

X