De euforie van gisteren was maar van korte duur. Nadat ik mijn laatste blog-item gepost had, ben ik naar de andere kant van België getrokken, naar de stad waar ik gestudeerd heb. Daar zou ik wat vrienden van me ontmoeten en naar een reeks optredens gaan. Ik heb enkele mensen teruggezien die ik al een dik jaar niet meer gezien had. Dat was best wel leuk. Maar naarmate de avond vorderde voelde ik me weer afglijden naar die pijn. Ik heb mer ertegen verzet, proberen denken een wat ze me allemaal heeft aangedaab. Maar het mocht niet zijn. Ik begon haar weer keihard te missen en alles wat gisteren nog zo mooi leek, verbleekte.

Nu zit ik weer met dat nare gevoel dat ik haar terug wil hebben, dat ik haar wil sms-en of bellen, maar ik vecht ertegen. Ik ben het zo moe van me zo te voelen. En zoals bij velen dreunen de vragen en het verdriet weer tegen de wand van mijn geest.

Wanneer zal ik ze vergeten zijn? Wanneer zal ik weer liefde, geluk en blijdschap kunnen omarmen?

Ik weet het niet meer. Ik mis haar gewoon. Ook al wéét ik wat ze gedaan heeft.