Kom op, hou je hoofd omhoog. Wees een beetje trots. Je hebt alles gedaan wat je kon. Je hebt alles gegeven wat je in je hebt. Het is niet jouw schuld. Ze zal er wel spijt van krijgen. Ze komt wel terug als ze merkt wat je gaf.

Deze dingen zit ik steeds maar weer voor mezelf te herhalen. Inwendig. Wat haalt het uit? Ik voel me er geen moer beter door. "Je moet me loslaten" zegt ze, " Je vind wel iemand anders, je bent echt een goeie jongen". Kan zijn, maar waarom dan niet voor jou? Omdat je je niet kan binden? Geloof ik niet. Dat zijn valse redenen die je jezelf geeft om je geweten te sussen. Jij hebt hem, ik heb niemand. Dit is mijn beloning die ik krijg omdat ik om je gééf, omdat ik je gelukkig wou maken. Nee, het kon niet meer voor jou. Enkele weken twijfel en je gooit me weg, als een papiertje dat je nog in je zak vindt.

Bedankt voor de moeite, maar het hoeft niet meer. En toch blijf je bellen, op msn zeggen dat je me mist en graag ziet. Dat je ons mist en dat je mij naast je mist. Dat je zo trots op me bent, en dat je er naar uitkijkt om de dingen te zien die ik maak? Waarom? Wil je me in de buurt houden voor als het een keertje fout gaat? Om dan weer de dingen die onze relatie zo sterk maakte op te rakelen en te gebruiken? Om mij te gebruiken? Ik deed het allemaal voor jou, dankzij jou kon ik vliegen. Je hebt mijn vleugels uitgetrokken en nu moet ik maar vallen. Vallen in een gat dat geen bodem lijkt te hebben. De wind slaat me om de oren en de duisternis maakt me blind. Vechten helpt niet meer. Ik zal te pletter storten op de fundamenten die we samen gelegd hebben.

Waarom blijf je me wegduwen en dan weer aanhalen met de dingen die je zegt? Misschien ben je toch niet zo zeker? Ik mag er niet op hopen. Ik mag het niet. Ik mag niets meer. Ik mag alleen vallen en neerstorten om daarna mezelf bij elkaar te vegen. Jij zal er geen slaap voor laten. Hij ook niet. Dit is het gevecht met mijn eigen schaduw. Ooit komt er een dag dat ik je niet meer nodig zal hebben. Dan zal uit mijn ru?ɬØnes een nieuwe stad gemaakt worden, met dikke muren, zodat jij er niet meer inkomt. Iedereen is welkom, maar jij niet meer. Nooit meer.

Ik hou van je, ik mis je verschrikkelijk. Ik wil je terug.

Nooit meer.