Dit is de eerste echte breuk die ik heb. Ik heb wel al meer langere relaties gehad, maar daar heb ik nooit zo fel van afgezien als nu. Misschien was het toen geen echte liefde? Of misschien is het minder erg als je jonger bent? Maar nu? Het doet zo allemachtig veel pijn... Ik heb echt zoveel zin om haar te mailen, maar dat mag ik niet. Ook al heeft ze gezegd dat ik wel mocht. Ik wil het niet, ook al voel ik de drang om het wel te doen. Ik ben zo verscheurd, zo alleen, zo radeloos verloren.

U2 zong het... Sometimes you can't make it on your own... Ik moet verder, het moet gewoon. Maar ik kan het bijna niet alleen. Hoe kan het dat ik zo smacht naar een persoon die me zo kwetst en waarvan mijn verstand zegt dat ze gewoon idioot bezig is? Gewoon om een simpele verliefdheid die toch op niks zal uitdraaien. Maar terugkomen zal ze nooit meer doen, hoe goed ik ook was. Hoe goed ze het ook vond bij me. Het is veel te ver gekomen voor haar om me ooit nog in de ogen te kunnen kijken en te zeggen dat ze van me houdt. Om me vast te nemen in mijn bangste uur en me gerust te stellen dat het allemaal in orde komt. Ik ben het slachtoffer van hun fouten. Ik heb hier niet om gevraagd en ik heb dit toch echt niet verdiend.

Ik wil verder...maar niet alleen. Ik ben bang.