Vandaag eens 'lekker' thuis gebleven.. Maar het leek erop alsof ik de trein moest halen, of een of andere deadline. Wat een onrust had ik in me. Beetje tv gekeken, zak chips smaakte me niet, kortom alleen thuis zitten is absoluut niet mijn ding. Gadver wat is dat saai zeg. En zo stil...
Ik zat me af te vragen wat E zou doen nu, zou ze zich vermaken. Zou ze wel goed voorzichzelf zorgen? Zou ze wel mensen om haar heen hebben die er voor haar zijn? Dat zijn dan van die dingen die ik me dan zit te bedenken. Maar ja dan sta ik maar op en ga met Indy wandelen, weer even mijn gedachten de andere kant op krijgen.

Tja eigenlijk niet veel te melden vandaag. Gewerkt en mensen over de vloer gehad voor een mogelijke woningruil (officieel mag dat niet van woningbouw) maar het proberen waard. Misschien een gelukje bij een ongelukje zal ik dan maar zeggen.

Ik merk wel dat ik steeds beter met de situatie om kan gaan. Alleen vind ik nog wel erg moeilijk om thuis alleen te zitten. Vind de stilte vreselijk. Hoop dan ook dat het huisje door kan gaan.. dan heb ik 2 vliegen in een klap... a) wat te doen b) afleiding

Ik merk wel dat ik de behoefte begin te krijgen om mijn expartner of een brief te sturen of uit te nodigen voor een gesprek. Gewoon alles een beetje bespreken wat me dwars zit over het verleden. of wat ik geen plaats kan geven omdat ik het antwoord niet weet. Ik weet alleen niet of dit slim is, of beter mee te wachten ??

Vandaag ging het wel, wel had ik een foutje gemaakt. Ik hoorde een mop die ik erg lollig vond. en ook wel op waarheid berust. Nu had ik deze naar 2 vrienden gestuurd maar ook naar mijn expartner. Dom want was niet gepast van me. ik had hem net 1 minuut verstuurd en had meteen spijt.. en er meteen een smsje achteraan gezonden met excuus. De mop was als volgt 'Waarom hebben orkanen vrouwennamen, als ze komen is het n*t en hevig, en als ze weer gaan ben je je huis en je auto kwijt' En dit klopt ook in mijn geval. daarom kon ik er wel om lachen. Maar ja het was niet slim om dit ook naar haar te sms'en. Ik heb haar vanavond ook even gebeld om het doel uit te leggen.. en niet om haar iets te verwijten of duidelijk te maken. Maar was dus niet echt slimme aktie.

Tja vanavond had ik even confrontatie momentje.. zon moment die je ook wel kent.. in een keer vallen stukjes in elkaar, of ze passen beter daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik heb zoals jullie in mijn logs hebben kunnen lezen er veel moeite mee om te zien hoe ze nu op alles reageert. Hoe koel ze eronder is en dat soort dingen. Maar dat moment van vanavond zette me toch ff op een gedachte die ik met jullie wil delen. Ik verweet haar dat ze onder dit alles zo rustig was, en zakelijk en vooral zonder enige emotie. Maar eigenlijk als ik terug kijken is er aan de situatie nu niks anders als alle andere situatie's. Ik bedoel het volgende, als er zich iets had voorgedaan binnen onze relatie, dan werd er even over gepraat en was het gebeurde 'dood' er werd niet meer over gesproken, en kwam niet meer ter tafel. Ook dan als ze bv iets 'misdaan' had zag ik eigenlijk geen emotie's bij haar.. wel zij ze me dat het haar dan speet, en dit bleef ze ook wel zeggen. Maar de echte diepere emotie's waren bij haar meteen na de situatie's ook meteen weg. En gingen we samen vrolijk verder. Nu in deze situatie eigenlijk niets anders dan al die andere situatie's. Echter is er een belangrijk verschil, dit raakt mij wel en kan ik het niet uitpraten en aan de kant zetten. Dus voor mij is het niet 'uitgepraat' en voor haar wel. Voor haar is het over, dus kan ze doen wat ze normaal ook doet.. gewoon daar verder gaan waar ze bij wijze van spreken de 10 minuten voor het eind gesprek (zo noem ik et maar) was gebleven. Ze heeft een besluit genomen, en vervolgens gaat ze gewoon weliswaar in ander huisje en zonder mij gewoon verder met leven zoals ze naar mijn idee altijd heeft geleefd. Gewoon maar doen en snel verder gaan, en er verder niet meer mee bezig zijn.

Hoe origineel kan ik zijn om een titel te verzinnen? Nou niet eigenlijk, maar goed het gaat enigzins wel, ben wel moe na een heel weekend compjoeteren. Maar kon het toch niet laten jullie een verslagje te doen na mijn berichtje van gisteren. Ik merk dat ik nog erg veel moeite heb met de leegte die ik op dit moment voel. En die kl*te triggers waar je iedere keer mee in aanraking komt. Ik wist niet dat ik zoveel SM in mezelf had zeg.

Vanavond reed ik naar huis vanuit rotterdam en besefte me dat ik zon beetje voor het laatst in mijn Golf stuurde. Mijn partner heeft die auto meegenomen bij haar vertrek, dit is gewoon voor haar beter omdat zij een grotere afstand af moet leggen dan ik. Maar toch.. daar zit je dan in de auto, weer zo'n trigger van 'het is echt over' En dan het thuiskomen.. We moesten de spullen uit de auto pakken en dan weet je dat er over een paar meter een leeg huis is.. die ook leeg zal blijven.. en hoppa daar ga ik weer.. daar liepen de tranen weer.

Nou hier zit ik dan, op een lanparty (zaal vol met computergekken die tegen elkaar spelletjes doen)ik werd meegesleurd om hierheen te gaan om effe de dingen van afgelopen week aan de kant te zetten. Maar ik merk dat ik toch mezelf helemaal niet ben. Normaal klets ik volop en wil ik overal aan meedoen. Nu ben ik stil, doe beetje surfen en wandel eens wat rond. En overal waar ik kijk zie ik stelletjes rondlopen, zie ik mensen die dezelfde jas aan hebben als... of het zelfde kleur haar.. gadverdamme wat is dat irritant zeg. Ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten.
Mijn partner kwam vrijdag de hond even ophalen omdat die het hele weekend bij haar is. Dit ging prima op zich, ik kon me redelijk goed houden qua emoties. Maar heb me toch wel even afgezonderd toen mijn maatjes beneden zaten.

Wat zou beginnen als een spannende dag.. viel achteraf allemaal wel mee. Mijn werk stond op springen (althans zoals het mailtje eruit zag die ik kreeg van mijn baas) maar was misplaatste storm in glas water. Baas had geen begrip voor het thuis blijven ivm mijn relatie probs. Werk ging voor enzo.. Maar niet op gereageerd, leek me verstandiger gezien mijn soms wat te scherpe tong. na wat werk gedaan te hebben ben ik naar huis gereden, mijn ex partner zou de auto komen ruilen omdat ik die het weekend nodig heb. Vond het wel lastig... ik wist dat ze zou komen en ook weer weggaan.. erg onecht allemaal. Toen ze er eenmaal was leek het wel of ze gewoon een kennis was die ff langskwam zoals ze zich gedroeg. Het was allemaal best gezellig hoor daar niet van. Heb ook geprobeerd erachter te komen wat er nu bij haar speelde of wat zij voelde. Ze gaf aan dat ze zich eigenlijk wel prima voelde. Ze gaf wel te kennen dat ze toch blijkbaar al heel lang met dit besluit heeft rondgelopen en er ook geen moeite mee te hebben allemaal. Dit is erg onbegrijpenlijk voor me.. Het komt zo vreselijk koel over.. zo zonder emotie. Ik snap dit echt niet. Zelfs toen ik een opmerking maakte (waar ik nu eigenlijk spijt van heb) van dat ik me wel wat beter voelde nu.. en dat ik steeds meer begin te twijfelen of onze relatie wel zo goed was gegaan als we dachten in die 10 jaar. Ik loop mezelf voor de gek te houden door dat te denken. Is het mezelf wapenen? ik weet het niet. Ik vond het best moeilijk toen ik haar hielp om wat spullen in de auto neer te zetten. Tenslotte is dat allemaal zo onwerkelijk allemaal. Mijn meissie gaat weer naar haar huis. En ik blijf hier in ONS huis.. Ik begrijp goed dat ze voor haarzelf kiest, en ben eigenlijk ook best trots op dr dat ze het zo doet allemaal.. Maar de onbegrip van haar gevoelens blijft me toch steken.