Vandaag eens 'lekker' thuis gebleven.. Maar het leek erop alsof ik de trein moest halen, of een of andere deadline. Wat een onrust had ik in me. Beetje tv gekeken, zak chips smaakte me niet, kortom alleen thuis zitten is absoluut niet mijn ding. Gadver wat is dat saai zeg. En zo stil...
Ik zat me af te vragen wat E zou doen nu, zou ze zich vermaken. Zou ze wel goed voorzichzelf zorgen? Zou ze wel mensen om haar heen hebben die er voor haar zijn? Dat zijn dan van die dingen die ik me dan zit te bedenken. Maar ja dan sta ik maar op en ga met Indy wandelen, weer even mijn gedachten de andere kant op krijgen.

Dan na lekker een half uurtje te hebben gewandeld moet ik toch weer naar binnen. Naar 'onze' huiskamer, naar 'onze' wc enzo... Dom is dat, je weet dat er geen 'ons' meer is, maar toch zit je in dat denk patroon. Iemand vroeg me wat ik ga doen komend weekend. Ik gaf als antwoord; 'we hebben nog geen plannen' Vaag is dat, met mijn hoofd weet ik dondersgoed hoe het zit, en hoe de feiten zijn. Maar toch zit dat er zo in gebakken. Ik vrees dat dat wel even gaat duren voordat dat weg is.

Ik hoop wel voor E. dat ze ook snel een fatsoenlijk huisje vindt, en dat ze alles een beetje financieel rond krijgt. Ze wil nu alle dingen naar haar toe halen, autoverzekeringen, dela en dat soort meuk. Maar ze vergeet waarschijnlijk dat ze het straks een stuk minder makkelijk krijgt qua financiële situatie.
Maar goed dat geld voor elk uitelkaar gaand stel.

Kortom.. ik zit weer te raaskallen. Ik ga maar in bed liggen met mijn nieuwe plaatsvervangende vrouw (oftewel Indy mijn Rottweiler)

Gr. Berrie