wat zou beginnen als..

afbeelding van berrie

Wat zou beginnen als een spannende dag.. viel achteraf allemaal wel mee. Mijn werk stond op springen (althans zoals het mailtje eruit zag die ik kreeg van mijn baas) maar was misplaatste storm in glas water. Baas had geen begrip voor het thuis blijven ivm mijn relatie probs. Werk ging voor enzo.. Maar niet op gereageerd, leek me verstandiger gezien mijn soms wat te scherpe tong. na wat werk gedaan te hebben ben ik naar huis gereden, mijn ex partner zou de auto komen ruilen omdat ik die het weekend nodig heb. Vond het wel lastig... ik wist dat ze zou komen en ook weer weggaan.. erg onecht allemaal. Toen ze er eenmaal was leek het wel of ze gewoon een kennis was die ff langskwam zoals ze zich gedroeg. Het was allemaal best gezellig hoor daar niet van. Heb ook geprobeerd erachter te komen wat er nu bij haar speelde of wat zij voelde. Ze gaf aan dat ze zich eigenlijk wel prima voelde. Ze gaf wel te kennen dat ze toch blijkbaar al heel lang met dit besluit heeft rondgelopen en er ook geen moeite mee te hebben allemaal. Dit is erg onbegrijpenlijk voor me.. Het komt zo vreselijk koel over.. zo zonder emotie. Ik snap dit echt niet. Zelfs toen ik een opmerking maakte (waar ik nu eigenlijk spijt van heb) van dat ik me wel wat beter voelde nu.. en dat ik steeds meer begin te twijfelen of onze relatie wel zo goed was gegaan als we dachten in die 10 jaar. Ik loop mezelf voor de gek te houden door dat te denken. Is het mezelf wapenen? ik weet het niet. Ik vond het best moeilijk toen ik haar hielp om wat spullen in de auto neer te zetten. Tenslotte is dat allemaal zo onwerkelijk allemaal. Mijn meissie gaat weer naar haar huis. En ik blijf hier in ONS huis.. Ik begrijp goed dat ze voor haarzelf kiest, en ben eigenlijk ook best trots op dr dat ze het zo doet allemaal.. Maar de onbegrip van haar gevoelens blijft me toch steken.

Ik hoop voor haar dat ze die pijn die ze misschien ooit krijgt (haar niet gun overigens) maar niet op een andere onverwerkte manier naar boven komt. Het kan toch haast niet anders dat er ergens toch emoties moeten zitten ???

Ze heeft toch niet bij zo'n boeman gezeten dat ze zich totaal opgelucht voelt dat ze nu alleen is? Ik snap het echt niet, ik zal hier misschien ook wel nooit antwoord op krijgen. Het is haar eigen leven nu, en ik heb daar (buiten de regeldingen) ook niks meer te maken. En dit is iets wat ik zo onwerkelijk vind.. Altijd heb ik haar opgevangen, begrip getoond, haar gesteund etc.... en dat is nu allemaal in in klap weg..

snapperniksvaneigenlijk..... Misschien is dat het mannetje vrouwtje verschil?? Of ben ik nu echt zo blind geweest in onze relatie ?

En ik kan me ook niet voorstellen dat ze een masker op heeft, want volgens mijn idee zou ik daar wel doorheen prikken. Ik heb wel het idee dat wat ze laat zien nu ook haar echte gevoelens zijn. En dat ze er idd blij mee is.. Maar daar snap ik dus niks van..

Maar goed, ik kan het enigzins relativeren.. maar tis wel lastig om het te begrijpen. Dit komt waarschijnlijk door de grote afstand die we op emotioneel gebied hebben tussen elkaar nu...

Gr Berrie

afbeelding van geraldine

Lieve Berrie, Ik ben zelf

Lieve Berrie,

Ik ben zelf ooit weggegaan bij iemand waar ik lang mee samenwoonde, die beslist geen boeman was. Integendeel, het was een lieverd. Maar ik was jong en ik wilde leven.. Ik was ook opgelucht. En als ik pijn voelde, dat liet ik dat zeker niet bij hem zien, want dan zou hij weer hoop krijgen. En toen ik de spullen haalde en andere dingen regelde, zag ik het als zakelijk, om verder te gaan naar het doel wat ik me gesteld had: ik wilde er op uit, lol maken, vrij zijn, weer verliefd worden. Het was een spannend doel. En emoties om wat voorbij was kon ik daarbij even niet gebruiken. En zeker zijn emoties niet. En als hij dan begon te vissen naar mijn gevoelens werd ik alleen nog maar volhardener in mijn besluit.

Ik weet niet of dat een beetje een verklaring is. Het zegt niets over hoe de relatie geweest is, wat ze wel of niet voor je gevoeld heeft. Ze heeft een besluit genomen, en misschien heeft ze daar wel heel lang over gewikt en gewogen en nu ze het eindelijk gedaan heeft kan dat het zijn wat haar opgelucht maakt.

De gevoelens zijn natuurlijk ook later wel bij mij gekomen.. van soms wat spijt, heimwee, verdriet, eenzaamheid.. Nee ik ben nooit weer teruggegaan. En ja, het wilde leven was ook niet alles. Maar kennelijk was ik er wel aan toe hem te verlaten en hoorde hij bij een fase in mijn leven die ik ging passeren..

Ik hoop dat ik je hiermee wat help,
liefs,
Geraldine.

afbeelding van berrie

begrip is er wel...

Tuurlijk begrijp ik haar en jouw commentaar.. het heeft ook zeker raakvlakken! maar ja, het is gewoon lastig om te snappen als de andere partij.. ikke bv toch de diepe gevoelens nog heb. Ze zeggen dat een man per 12 minuten 6x aan sex denkt.. nou ik denk per 12 minuten 12 minuten aan haar lijkt het wel.. ik vraag me dan af wat ze doet, wat ze denkt, dat soort dingen. Ik weet dat ik haar los moet laten. Ze wil dr zelf zijn.. dr eigen ding doen... Maar ik niet. Ik wil gewoon dr kunnen vasthouden en NOOIT meer loslaten. fysiek niet.. en emotioneel niet. maar ja.. zij maakt andere keuze.. en daar moet ik me bij neerleggen.. maar wil dat helemaal niet. (doe het wel hoor)

Gr Berrie

afbeelding van eeffie

Waarom ben je nooit terug

Waarom ben je nooit terug gegaan?
Eeffie

afbeelding van geraldine

Lieve Eeffie, Ik ben weer

Lieve Eeffie,

Ik ben weer een volgend iemand tegengekomen, die beter paste bij de levensfase waar ik toen in kwam. Dat was nadat ik me lekker uitgeleefd had. Had ik kennelijk ook nodig.

Liefs,
Geertje.

afbeelding van roel32

En hoe lang moest je

En hoe lang moest je "uitleven"??

groetjes roel

afbeelding van geraldine

Lieve Roel, Ik had het over

Lieve Roel,

Ik had het over mijn eerste liefde. Toen ik 15 en een half was.. ging ik met hem.. tot mijn 22e 23e zoiets..
Ik had heel weinig andere vriendjes gehad. Ik heb twee jaar me uitgeleefd. Ik weet dat ik jou pijn doen met deze mededeling, ik voel het. Maar als mensen te jong beginnen met een vaste relatie, dat hoor ik van velen, dan zit dit risico erin..
Mijn eerste ex heeft het er erg moeilijk mee gehad. Mijn zusters hebben hem opgevangen. Het spijt me wel dat ik hem zoveel verdriet heb gedaan. Maar ik vind het nog steeds een goede keuze van mij, achteraf. Ik zie hem nu nog wel eens en ik kan me niet voorstellen dat ik nu nog met hem zou omgaan. Hij is inmiddels getrouwd en gelukkig hoor. Maar sommige relaties horen echt bij een bepaalde ontwikkeling in je leven, hoe hard dat misschien ook klinkt.

Liefs,
Geraldine.

afbeelding van roel32

Volgens mij had jij ook die

Volgens mij had jij ook die vrouw kunnen zijn met wie hij nu gelukkig was......Maar dat is mijn mening.

Maar maakt niet uit, men moet doen wat hij niet kan laten en waar hij zich het beste bij voelt, maar jammer alleen van al die pijn die erbij komt kijken..

Mn oma zei dat het onzin was dat breken en met anderen gaan voordat je "de ware" ontmoet vroeger helemaal niet aan de orde van de dag was en als niet normaal werd gezien en mensen veel gelukkiger ook daardoor waren. En dat "deze modeverschijnsel" kwam omdat de tijden zijn veranderd dat mensen eigen Plezier op de voorgrond hebben geplaatst. Hoewel het ouderwets klinkt sluit ik me er wel bij aan hoor, ben namelijk honds en hondstrouw en heb daar geen bar of disco voor nodig om even "hier en daar wat te proberen". Maar ja tijden zijn veranderd, wat doe je eraan toch?

groetjes roel

afbeelding van roel32

Wat ik wilde zeggen..uit een

Wat ik wilde zeggen..uit een onderzoek blijkt dat mensen 40/50 jaar geleden veel gelukkiger waren in Nederland en ook in relaties, tegenwoordig denken we dat we moeten "uitleven", maar dat dachten ze toen ook niet, maat daarom waren ze ook niet ongelukkig, integendeel.

groetjes roel

afbeelding van Freespirit

Ben het met Geraldine eens,

Ben het met Geraldine eens, dat zeker als het realtietijdperk voor iemand aanbreekt,je elkaar voor sommige jaren 'nodig' hebt. Zoals ik al in een van mijn blogs schreef zijn er maar weinig die gelijk bullseye raken en het een levenlang volhouden met elkaar. In Berrie zijn geval was zijn vrouw eigenlijk al 'los' van hem, en heeft zij haar emoties vaste grond kunnen geven omdat zij er al veel langer mee bezig was. In haar hoofd was zij al aan het scheiden, maar leefde haar toen huidige leven nog gewoon door totdat zij rijp en klaar was 'om te gaan'. Dat verklaart de klap aan Berrie`s heldere hemel...
Het is ook niet jouw gebrek aan'het niet gezien hebben' Berrie, zij heeft dat heel goed verborgen kunnen houden omdat zij met dubbele emoties niet overweg had gekunt, en het voor haar nog moeilijker had geweest om te vertrekken.

Wat Roel zijn oma zegt over de 'modegril' ben ik het ook niet helemaal mee eens,
want ten eerste had je vroeger als vrouw helemaaal niks te vertellen en was de man de absolute baas in huis. Hij zorgde voor de centjes wat hem automatisch al de baas maakte. De vrouwen van toen werden geacht om als baby-fabriekjes te fungeren en minimaal 8 of 9 koters op de wereld te zetten, en dan was je nog een spekkoper vergeleken die er 11 of 12 moesten groot brengen...in hun eentje, want pa werkte, en dat werd toch gezien als de belangrijkste taak. Dat hij werkte, ontsloeg hem ook van enige hulp te verlenen in het groot brengen van de koters, want poepluiers verschonen voor hem was er niet bij. Ook de bergen was op de hand die daar mee gepaard ging, kwam voor haar rekening. Aangezien er vroeger voor tien kleintjes in katoenen luiers, er maar acht luiers voor handen waren, kan je de conclusie trekken dat zij dag in dag uit stond te schrobben om haar koters te voorzien in een achterwerk-vangnet. Pampers waren toen Startrek-ver weg. Het enige recht wat vrouwen toen die tijd hadden, was het aanrecht, en daar hield het ook op. Zelfs als je door je man mishandeld of misbruikt werd, was het je taak als vrouw dit te ondergaan, want dat hoorde er gewoon bij. Het werd dan nog in vele gevallen gezien dat ze het wel verdiend moest hebben omdat zij haar taken op een of andere manier niet goed uitvoerde...dus was een pak slaag geoorloofd, no matter what Dat was natuurlijk ook een hele goede reden om jaren bij elkaar te (moeten) blijven.
Als je vroeger het in je hoofd haalde om te scheiden..ppffff nou dan was je een slet, een helleveeg..manonwaardig.Want zoiets deed je niet als vrouw. Of je nou de vele klappen kreeg die je niet verdiende of niet, Stand By Your Man, was het motto vroeger.
Zeker in dorpen of kleine gemeentes kon je het als vrouw wel schudden als je je man 'in de steek' liet..En er was toendertijd ook geen sociaal vangnet voor vrouwen zoals het nu bestaat.
Alleen voor de enkeling die ?ɬ®cht halfdood werd geslagen was er opvang...als ze geluk had.
Dus financiele afhankelijkheid, angst en schande waren grote drijfveren in grootmoeders-tijd om te blijven waar je zat. Veel vrouwen uit die tijd waren ook tegen de tijd dat ze 50 werden, opgebrand en uitgeblust. En werden na het uitvliegen van de kinderen de verzorgers van hun man-lief. Want die had tenslotte zijn levenlang gewerkt en verdiende een verzorgde ouwe dag ..door moeder wel te verstaan. En als je als moeder-de-vrouw dit veertig jaar gewend bent geweest, is het voor haar ook de normaalste zaak van de wereld dat het ene patroon overloopt in het andere.
Maar als je ze nu op misschien op 85 jarige leeftijd zou vragen of ze het over wilden doen, kijken ze je aan of ze water zien branden en roepen dan O,nee, voor geen goud!
Ja,,nu! Nu in deze tijd wel, maar kom niet met vroeger...In mijn bejaardenhulp-periode waar ik altijd met de mensen kletste over vroegh?É‚Äö was dit toch het meest geijkte antwoord wat ik kreeg van de meesten.
Je begrijpt dat er natuurlijk de overbekende uitzonderingen op de regel waren, maar toch verging het een merendeel zoals ik beschrijf.
Gelukkig is er inmiddels een hoop veranderd en zijn (sommige)vrouwen het aanrecht ontgroeid. Maar of het vroeger allemaal zoveel beter was dan nu?...Ik betwijfel dat.

Een warme groet FreeSpirit

afbeelding van geraldine

Lieve Roel, Ik kan me

Lieve Roel,

Ik kan me voorstellen dat jij nu met jouw pijn over jouw ex, zo reageert. Het liefst zou je willen dat mensen nooit meer bij elkaar weggaan. Je bent kwaad en verdrietig over je ex die met een ander begon. Dat is ook k****. Maar wat je oma zegt, komt wel uit een andere tijd. Ik zet daar net als Free Spirit wel vraagtekens bij. Ik ben wel met je eens dat het wanhopig zoeken en rennen en vliegen naar nieuwe liefdes zoals het wel eens in deze tijd gebeurt, ook niet direct het geluk zal brengen. Maar om bij je eerste liefde te blijven omdat je die persoon anders pijn zal doen terwijl je niet meer gelukkig bent is weer een ander extreme.

Je maakt in je leven nou eenmaal ontwikkelingsfases door, je groeit, je ontwikkelt je. Het is altijd de vraag of de ander daar net zo in meegaat.

Je zegt dat ik net zo goed die vrouw had kunnen zijn waarmee mijn eerste vriendje nu gelukkig had kunnen zijn. Je zegt terecht "hij" bij gelukkig zijn: ik zou het niet zijn geweest...
En dan denk ik uiteindelijk hij ook niet, want hoe gelukkig ben je met een vrouw die niet gelukkig met jou is.

Je verkijkt je een beetje op het woord uitleven. Het klinkt negatief dat weet ik. Het is ook ontdekken, ontwikkelen, over jezelf leren, op eigen benen leren te staan. Het is heel veel, wat ik nog niet had gedaan omdat ik me zo vroeg had gebonden. Is het dan allemaal voor niets geweest die jaren dat ik wel met hem omging? Nee, we hebben er beiden van geleerd en het was toen mooi. En van pijn en verdriet, dat klinkt wrang, leer je ook en word je ook sterker. Maar dat is nu niet leuk om te horen, ik weet het.

Mijn laatste ex, waar ik dus veel verdriet om had, is ook weggegaan omdat hij zin had om na zijn scheiding en zijn lange huwelijk, hevig verliefd wilde worden. Ik heb hem na zijn scheiding een jaar opgevangen en we hadden het op zich goed. Dat was voor mij genoeg, maar voor hem niet. Ik heb dat ook wel vervloekt, waarom moet iemand zo nodig iets opgeven wat goed is... om op zoek te gaan.
Toch houd je dat niet tegen. Iemand die dat verlangt, moet je loslaten. Want je voelt dat diegene bij jou anders ongelukkig is en niet honderd procent voor jou gaat.
Ik ben niet kwaad op hem. Het is gegaan zoals het is gegaan.
Maar ik begrijp je wel, Roel... sterkte,
liefs,
Geraldine.

afbeelding van roel32

Beste geraldine en

Beste geraldine en freespirit

Ik had idd beter iemand kunnen nemen met meer levenservaring, iemand die iets ouder was, was het misschien niet gebeurd, maar wist ik veel. Ik hield van haar, maar zij was al net als die van Berrie dus bezig met in haar hoofd al te scheiden en wachtte ook nog een zachte kussen op om te landen (de 48-jarige rijinstructeur).

Ik viel van 100 meter naar beneden zonder kussen, zij viel maar van 1 meter (omdat ze in haar hoofd al bezig was met scheiden) en zelfs voor die 1 meter had ze nog een "kussentje", vind ik toch niet echt eerlijk. Het leven is gewoon kei en keihard, maar we zijn gelukkig nog gezond, al zie ik daar op dit moment niet het geluk van in.

groetjes roel

afbeelding van Janneke82

idd...

precies hetzelfde hier...sommige mensen zijn zo lafhartig alvast hun kussentjes mooi klaar te leggen -of het dan een 19-jarig sletje is of een 48-jarige rijinstructeur- en wachten alleen nog op het goede moment -voor hun dan- om te springen en lekker zacht te landen...terwijl diegene die achterblijft dezelfde val moet maken, van vele meters hoger, zonder kussentje...het blijft pijnlijk!