Tja vandaag een beetje normale vaart gehad. Eerst een beetje uitgeslapen, daarna het huis gepoestst. hierna een beetje gegamed om af te reageren.. het enige waarmee je boos mag worden zonder iemand daar schade mee aan te richten Nog wel een gesprek gehad met mijn partner, maar hoe open ik ook ben met mijn emoties, van haar zie ik niets terug komen. het lijkt erop alsof ze gewoon een oude schoenendoos weg heeft gedaan. het klinkt lulliger dan bedoelt. Maar ze reageert nauwelijks op hoe het gaat met dr enzo. En ik maak me daar best zorgen om. Dit is niet mijn partner wat ik zie.. ben ik dan zo blind geweest al die jaren?? Het lijkt me niet.. ze kan niet 10 jaar mooiweer gespeeld hebben. Maar het verward me dat ze nu zo nuchter is, zo zakelijk. Dit is niet mijn partner die ik ken. Vanavond een heel gesprek met dr ouders gehad die me belde. Ik heb dit ook naar hun uitgesproken, maar volgens mij kan ik dat beter laten. Die mensen snappen er ook weinig van en hebben ook hun vraagtekens erbij. En waarom zou ik die vraagtekens onderstrepen?

Nou weer een fijn dagje vandaag... weer lekker veel tumult en onrust in mijn kop. Vandaag te horen gekregen dat mijn contract waarschijnlijk stopt. Dus ik zit zonder relatie, zonder huis (binnenkort), zonder werk. Eigenlijk wil ik kwaad worden op mijn partner hierom. Maar zij kan er natuurlijk niets aan doen. En het zou ook onterecht zijn. Het enige waarom ik kwaad wil zijn op haar is omdat ze mijn maatje niet meer is. En ik deze ellende niet met haar samen kan oplossen. Ik mis haar zo ontzettend veel en door de problemen waar ik nu steeds meer in terecht kom weet ik niet meer waar te beginnen. Ik voel dat ik erg aan het vastlopen ben. Ik probeer door dit met jullie te delen, en dat geeft ook wel enigzins verlichting. Maar mijn 'ei' zit in de weg, en ik kan er niks mee. Ik ben normaal iemand die niet snel problemen ziet, eerder uitdagingen maar het stijgt me boven mijn hoofd uit. De pijn die ik al moet verwerken van het verlies van mijn grootste maatje word bemoeilijkt door al die andere problemen.

Tja het boek, het boek die ik moet afsluiten is de 10 jaar waarin ik de relatie heb gehad. Dat boek waar ik bezig voor was om een samenvatting te maken. Echter betrapte ik me erzelf op dat ik er een negatieve samenvatting van aan het maken ben. En dat kan en mag ik niet doen. Ik moet een samenvatting maken waarin ik niemand afschilder of mezelf naar beneden haal. De samenvatting die ik moet maken is dat ik 10 goeie jaren heb gehad, met hele mooie maar ook moeilijke momenten. Die 10 jaar moet ik niet laten beinvloeden door de situatie waarin ik nu zit. Natuurlijk komen de dingen naar boven die negatief zijn, omdat ik mezelf wilde wapenen tegen de pijn die ik nu onderga. Maar dit is niet eerlijk we hebben hele leuke momenten gehad die zwaar de overhand hebben ten opzichte van de mindere momenten. En wat ik nu aan het doen ben is de mindere momenten te laten overschaduwen op de fijne momenten. Ik heb vandaag ook besloten om mijn expartner niet meer aan te spreken als ik emotioneel ben, ik ga dan haar alleen maar kwetsen en dat is oneerlijk tegenover haar. Ik moet de dingen nemen zoals ze zijn geweest en gebeurd. Het is nooit eerlijk om achteraf haar aan te vallen om wat voor reden dan ook. Ik ga dit dus ook niet meer doen. Alleen dan kunnen we samen nog door de deur heen en de dingen afhandelen. Tuurlijk zal ik haar geur missen, haar aanrakingen missen en alles daaromtrent. Maar ik weet dat ikzelf verder moet met mijn leven zonder haar. En accepteren dat zij haar leven gaat leiden zonder mij. Die acceptatie is er ook wel, alleen is dat zo moeilijk in de praktijk brengen.

Toen ik een jaar of vijftien was, begon het leven
er werd van alles in me wakker in die tijd
het was een rusteloos verlangen
naar een onbekend bestaan
en naar de liefde, naar een groots meeslepend iets
en ook al wist ik noch van niets
ik ben er naar op zoek gegaan

Ik wou naar Lissabon, Parijs of Barcelona
er moest een plek zijn waar er op me werd gewacht
'k wou net so lopen als Cliff Richard
en een kuif als Bobby Vee
en ongenaakbaar als Marlene Dietrich zijn
en heel ver weggaan met de trein
op weg naar God mag weten wie

Een groot onstuitbaar verlangen
hartsocht, niks minder of meer

Vandaag een ietwat vreemde dag gehad. Vanmorgen opgestaan na een hele nacht janken, en me zwaar klote voelen. Rond een uur of 02:30 heb ik haar gsms't ik kon mezelf niet tot rust dwingen. En er kwam geen reaktie op mijn sms. Dus nog meer janken en ideeën vormen over wat ze aan het doen zou zijn. Na een onrustige nacht ben ik dan toch in slaap gevallen. Ik moest er rond een uur of 11 uit omdat er iemand zou komen internetten die zonder internet zat. Dit gedaan en rond een uur of 13:00 moest ik ergens zijn om te gaan kijken voor woningruil. Die mensen willen groter wonen en ik betaalbaarder. Tijdens de rit naar die mensen toe heb ik haar toch weer gebeld. Flink emotioneel heb ik haar verteld van de nacht die ik achter de rug heb gehad. Ik heb verweten naar haar gemaakt over het niet voor de relatie willen werken e.d. dingen. Ze heeft mij gewoon laten praten en kwam met een reaktie van 'wat moet ik hierop zeggen' Ik heb toen verward het gesprek verbroken en mezelf vermand om naar dat huis te gaan kijken. Dit was ook weer zon confrontatie van het is echt af. Maar goed het was op zich allemaal positief het is nu alleen afwachten wat de woningbouwen onderling gaan zeggen. Ik heb haar later gebeld over het huis en de mogelijkheden. Dit gesprek verliep gewoon alsof we het hadden over de boodschappen die gedaan moest worden. De avond heb ik flink wat afleiding gehad omdat ik met een vriend 4 uur in het ziekenhuis heb gezeten, gelukkig niks aan de hand (dachten een longembolie) Na het bezoek van het ziekenhuis bij hun thuis nog even gepraat over de relatie (zij kennen haar ook heel goed) en toen moest het gebeuren.. Ik moest weer naar huis. Hevig emotioneel de deur opengedaan (hoop dat ik de buren niet wakker gesnotterd heb) en ben na de hond effe uitgelaten te hebben een bericht van Free gaan lezen. (http://www.ldvd.nl/node/3902#comment) En dit sloeg in als een bom, maar dan wel een positieve. Free raakte precies de dingen zoals ik ze ook wel zie, echter tja.. kom er maar op. Ik denk dat free niet door heeft hoe hij mij met zijn bericht weer even op de rails heeft gezet. Waarvoor meer dan mijn dank trouwens.

Normaal zouden we nu wel ergens rondhangen.. of bij vrienden of andere dingen doen. Nu zit ik thuis wil overal naar toe, maar kan me er niet toe zetten. het is nu een week geleden dat het moment daar was. Aan de ene kant is het snel gegaan aan de andere kant zo traag als het maar kan zijn. Erg veel gehuilt, vandaag niet zoveel eigenlijk. Net wel even toen ik naar huis reed na bij mijn oude buurtjes gegeten te hebben. Wel heel lief van ze want ik kreeg 2 bakken met iets van een of andere pasta mee. Ik kon er mijn rust niet vinden. Ik wilde eigenlijk naar huis toe, ik miste die 'iemand' Eigenlijk best dom. je gaat naar huis toe terwijl je weet dat er niemand zit. Gewoonte ? Ik weet het niet, onderweg naar huis zat ik heel erg te twijfelen om naar vrienden van me te gaan. Ik wil ze niet tot last zijn of hun prive leven belasten. Ik weet dat ze er voor me zijn, het zijn echt schatten maar ik kan ze ook niet plat lopen om mijn problemen op te lossen. Heb ze gebeld maar ze waren niet thuis, totop dat moment hield ik het nog droog echter na dit telefoontje niet. Ik moest nu dus wel naar huis toe, heb er wel even aan zitten denken om dan maar rondjes te gaan rijden, maar ja dat kan ook niet de bedoeling zijn. Ik zit mezelf in de weg, en weet me er geen raad mee. Naar de kroeg gaan? Neej niet alleen. Andere ideeën ? Neej het is al 22:45u dus mjah de meeste mensen liggen dan half in bed of zijn zulks van plan te gaan doen. Op de bank gaan hangen en kassie kijken? Nooit gedaan dus ook nu geen zin in. Word al depressief van die reclame's laat staan in deze gemoeds-toestand. Kortom maar achter de computer gekropen en het maar weer even van me af schrijven over hoeveel ik haar mis. Ik vraag me af wat zij aan het doen is....

Hoi ldvd'ers!

Nou ik ben de nacht weer door, ben nog niet gaan werken vandaag. Ik merk wel dat ik een stuk rustiger ben vanmorgen. Net weer even met mijn ex partner die op haar werk zit gechat. Ging alleen maar over wat opzeg dingen, verder eigenlijk helemaal niets. Ik merkte dat ik vanmiddag haar een goed weekend toewenste, ik kapte het gesprek af met een smoesje. Het deed me wel ff zeer, maar heb niet hoeven dwijlen. Ik merk dat door de opmerkingen van de blog enzo me toch wel enigzins sterken. En uiteraard de dingen die jullie voelen/meemaken. Maar goed weekend voor de deur en geen plannen. Dat is wel moeilijk, mijn eerste weekend (enigzins) zonder haar. hoe ga ik die doorkomen ? ik weet het niet, ik zie wel.....