Toen ik een jaar of vijftien was, begon het leven
er werd van alles in me wakker in die tijd
het was een rusteloos verlangen
naar een onbekend bestaan
en naar de liefde, naar een groots meeslepend iets
en ook al wist ik noch van niets
ik ben er naar op zoek gegaan

Ik wou naar Lissabon, Parijs of Barcelona
er moest een plek zijn waar er op me werd gewacht
'k wou net so lopen als Cliff Richard
en een kuif als Bobby Vee
en ongenaakbaar als Marlene Dietrich zijn
en heel ver weggaan met de trein
op weg naar God mag weten wie

Een groot onstuitbaar verlangen
hartsocht, niks minder of meer
't hield me onwrikbaar gevangen
ik bleef verlangen
altijd weer

Ik zocht het heftigste, het hoogste en het mooiste
vooral het mooiste, en dan ook nog voor altijd
en ek keek steeds over de schouder
van de vlam van dat moment
die ik maar al te vaak versleet voor surrogaat
en dat dat diepe wonden slaat
dat was me toen nog niet bekend

Ik heb de zon gekust en brandde dus mijn lippen
ik heb de maan gestreeld
maar dat kon enkel's nachts
en alle sterren die ik plukte
die verbleekten na een uur
en de planeten bleken hooguit een symbool
maar wat zich ergens ver verschool
het bleef een smeulend houtskoolvuur

Achter de horizon wacht er ook iemand op jou
die begrijpt hoe verlaten jij bent
onder je huid wonen heimwee en hunkering
naar een gevoel dat geen ander herkent.

een groot onstuitbaar verlangen..

Tja dit is dan mijn zondagavond blues. achter de horizon.. wacht er ook iemand.....
Hoe zeer ze mij dat vertellen hoe minder dat ik dat geloof. op zich voel ik me wel goed. Ik heb me neergelegd bij haar besluit. Ik heb de reaktie's gelezen van o.a. freespirit. En ja hij heeft gelijk, ik moet haar gewoon loslaten. Ik kan er niks aan veranderen, ik ben zelf te ver gegaan in mijn dingen die ik juist voor haar deed en accepteerde. Zij heeft gekozen om uit haar cocoon te kruipen. Wat haar ook niet te verwijten is. Ik ben diegene die haar getracht heeft daar in te houden. Waarom ? gewoon uit bescherming voor haar zelf. En natuurlijk voor mijn gevoelens. Ik wist dat ze op de loop konden gaan, en juist daar was ik bang voor.. en een mens lijd het meeste voor dat wat hij vreest... En dat klopt precies.. alleen is de waarheid zo ontzettend lastig te verwerken. Iedereen denkt met je mee.. en bied die arm om je heen.. echter wat kun je ermee???? Achter de horizon wacht er ook iemand op jou... tja duhh.. als je nu het gevoel hebt dat die iemand gewacht heeft.. en je ook niks vind??? na zon lange relatie bij je geweest te zijn ?? ach het voelt allemaal bah aan.. en waarom bah ? Omdat ik er niks mee kan, ik zit hier maar te kniezen en mezelf er van overtuigen hoe fout ik ben geweest. Ik zit de foto's na te kijken van de jaren die we gehad hebben.. maurice, robert, remco, arjan, rijk-jan, marcel, de tekenaar, de msnér allemaal mensen die aandacht voor haar hadden. zij heeft van de aandacht genoten. Ik heb mijn mond gehouden en het geaccepteerd en ben er in mee gegaan.. De schijn opgehouden dat ik het ook fijn vond.. Maar ik heb mezelf aan de kant gezet, om haar ter wille te zijn. Ik heb een medisch probleem waardoor ik misschien niet altijd aan haar verwachtingen voldeed. Zij verwachtte een man, in zijn vol ornaat.. en ik was slechts iemand die haar accepteerde zoals zij was. Ik kon haar niet eens zwanger maken. Ik kon haar niet eens bejegenen.. En dit alles omdat ik ziek ben. Zij heeft haar verlangens en ik begrijp dat zij voor zichzelf kiest. Maar desondanks dat doet het mij wel pijn.. Veel pijn.. want ik kan de man niet zijn die ik wil zijn voor haar. Zij wilt datgene wat ze gemist heeft in onze relatie. En of ik nu verkeerd ben geweest, of zij verkeerd is geweest met haar verlangens.. Het veranderd niets..

Ik kan alleen maar mijzelf een schop onder de kont geven en hopen dat ik nu wel de vrouw tegen kom die sex net zo belangrijk vindt als ik, maar waar sex 1 combinatie is.. sex en liefde is 1!

helaas heeft mijn ex haar cocoon niet kunnen ontdekken ondanks de vrijheden die ik haar geboden heb. Hoezeer ik mezelf ook heb weg gecijferd. Nu kan ik alleen maar denken dat ik dom ben geweest. En mezelf voor mijn kl*te schoppen dat ik mezelf zo in een hoekje heb gedrukt terwille van haar onbevredigheid. Ik heb spijt van dat ik geen duidelijkere grenzen heb getrokken in onze relatie. Maar ja wat bereik ik er nu mee ? Niets.. Ik kan me alleen maar neerleggen bij haar besluit, haar haar leven gunnen en heel hard hopen dat ze niet in de ritme van de oude leventje zoals ze die had toen ze 16 was terug valt.

ik gun haar dr geluk.. Maar dan ook alleen als ze er echt gelukkig van word. Ik vrees wel met heel mijn hart en ziel voor haar eigen ik. waar ze nu zo keihard naar op zoek is, ik ben bang dat ze die niet zal vinden. Althans niet die ik wat ze zou willen zijn. Maar alsjeblieft neem van me aan dat ik haar echt het allerbeste gun. Hoeveel het me ook pijn zal doen, ik weet dat ik verder moet. Zonder haar.. en ook ik zal mijn geluk vinden. Alleen ben ik wel bang voor de toekomstige partner van me.. die zal stevig in dr schoenen moeten staan want die krijgt wel iemand mee met een zeecontainer vol met bagage. En dat is nu juist niet datgene wat ik wil zijn voor iemand.

Gr Berrie