Mr bean gaf aan om troost te zoeken in muziek... maar zoals ik mij nu voel en ik naar teksten van vele songs zou luisteren dan zou ik blijven huilen.
Meestal zoek ik wel troost in muziek maar nu even niet!
Heb opvang gezocht voor de kids... wil alleen zijn en als hij vanavond en morgenochtend thuis is. Ik wil die tijd alleen voor en aan ons besteden. Het zijn misschien de laatste dagen dat ik dat kan doen...
Ik weet het niet maar het voelt zo aan.

Doeme toch... waarom moet alles weer op die manier verlopen?

Het ging er na dat hectisch weekend enkele dagen rustig aan toe!
Echt waar… ik probeer ook het goede in hem te zien, zoals die knuffel die hij mij eergisteren gaf, de lach die soms op zijn gezicht verschijnt, hoe hij met de kinderen omgaat. Hoe hij in bed niet meer direct zijn rug naar mij toekeert… integendeel, hij heeft aandacht voor mij!!!

Die puntjes doen mij zo goed.

Tot vanmorgen voordat ik op moest, stelde ik de vraag “heb je haar nu al eens terug willen bellen?”
Waarop hij zei, “ze nam niet op, ik denk dat ze boos is”

Na gisteren wordt het mij weer duidelijk dat ik mijn werk supergraag doe!
Maar is dat niet bij elke moeder normaal, dat als je uiteindelijk eens zou moeten kiezen tussen je gezin en je werk, je gezin op de eerste plaats staat??? Ik had er maandag geen moeite mee om dit duidelijk te maken aan mijn verantwoordelijke!
Ik weet het, ik was en ik ben nog altijd niet op mijn mondje gevallen.
Het is altijd al mijn redding geweest dat ik mijn gevoel kan verwoorden.
Dat ik duidelijk kan en durf zeggen hoe ik het zie.

Ik ging normaal een ganse dag werken maar ik was kapot deze middag. Had mij in het begin van mijn (eerste) werkdag gevraagd of ik verlof kon krijgen deze middag. Werd niet direct goedgekeurd.
Ik moest het proberen en afwachten, mijn gedachten een andere wending geven... etc. etc.
Makkelijk praten... maar dat effectief ook doen is een andere zaak.
Daarbij kwam nog bij dat ik zo weinig geslapen heb... kon gewoon mijn emoties niet de baas.
Op de middag terug naar mijn verantwoordelijke gebeld... was niet happy.

Date: Ma, 08/06/2009 - 02:50

Velen zullen dit ook wel al eens hebben gehad... je totaal uitgeput voelen, willen slapen... maar gewoon effectief niet kunnen!!!
Ik lag te huilen gelijk een klein kind, mijn lichaam beefde... In bed kreeg ik mijn emoties niet onder controle. Dus kon ik zowel opstaan...
wetend dat ik hier troost en steun zal kunnen vinden.
Man ik zit hier te heeuwen dat het geen zicht heeft.

Heb daarnet ook al eens naar mijn ventje gebeld.

Amai, wat een hectische dag.
Deze morgen toen mijn ventje, (voorlopig is hij nog altijd mijn ventje, dus noem ik hem ook zo) thuiskwam uit zijn nacht was ik al wakker…
Ik wou mij nochtans wat uitslapen, ben echt moe, doodmoe…
Van te weinig slaap, van heel die situatie hier!
Maar dat ter zijde, ik zag direct dat hij hem heel slecht voelt.
Als hij wil praten, ik ben er nog altijd voor hem! Maar ik vuur geen vragen meer af. Dat doe ik al een heel tijdje niet meer. Ik kan het niet meer opbrengen…

Voor diegene die nog mee zijn in mijn 'verhaal'...
Ik zei enkele dagen geleden dat ik voel dat er veranderingen op til zijn! Goed of slecht wist ik nog niet... Wel…, en of er veranderingen zijn!!!

Ik neem de draad op vanaf het moment dat ik de blog van deze middag geschreven heb... ik ging dus op stap met de kids.

Kinderen skeelers aangedaan, rugzak gevuld en weg waren we...
Puur genieten...
Eens goed doorstappen, de kinderen die genoten, en ik ook... meer moet dat op da moment niet zijn...
Drie uren hebben we weg geweest... heerlijk.