Hoi Anntje, ik heb vooral eigen muziek opgezocht, dat wat nog van mezelf is, nog niet gedeeld met mijn vrouw, het was wel moeilijk, maar zo heeft het voor mij gewerkt, om mijn pijn en verdriet te uiten, terug te vinden in bepaalde muziek. Is niet gemakkelijk, we zijn al 18 jaar samen, ook veel muziek gedeeld, maar sommige liedjes zijn van mezelf, is niet gemakkelijk te vinden, maar er zijn liedjes die ik als van mezelf heb beschouwd, vooral liedjes voordat ik haar kende. Maar ik herken het, in down periode was ik ook zo gevoelig dat ik nergens naar kon luisteren. Elke keer als ik weer verdrietig ben draai ik ongeveer dezelfde liedjes, daardoor vind ik gewoon troost, heb ik deze periode een gevoel kunnen geven, een stempel, een plek.
Telkens maar weer die valse hoop, telkens weer die golven van verdriet, telkens met ups en downs, heen en weer geslingerd, zo is het bij mij de laatste paar weken ook gebeurd, alleen die golven komen steeds minder hard aan, misschien wat eelt op mijn hart gekregen? Maar pijn went nooit echt, dit immense, hartverscheurende pijn zal nooit wennen, wens mijn ergste vijand niet eens toe.
Zoals ik vandaag mijn vrouw heb afgezet, alles pais en vree, heb ik haar een afscheidszoen gegeven, op haar voorhoofd, het was een pijnlijk moment, ik voelde haar weer in mijn hart, ik hield het tegen, ging gelijk weg, wil het niet meer toelaten, heb haar gedag gezegd. Mijn dag is namelijk niet meer stuk te krijgen, ik ben opgeleefd, door kleine vooruitgangetjes, na het gesprek hebben ik en mijn vrouw in ieder geval meer begrip en respect voor elkaar, maar ik ben bang dat ik straks een stapje verder wil, toch meer gaat eisen, dan kom ik weer in een dip terecht, van valse hoop. Nee, ik wil nu dat niet toelaten, maar weet dat die periode zal komen, zoals de afgelopen paar dipjes, kom niet uit die vicieuze cirkel.
Hoeveel teleurstellingen, valse hoop kan een mens verdragen? Elke keer heb ik net als jij weer de deur op een kier staan, elke keer smelten we weg voor onze partners.
Maar mensen moeten ook begrijpen dat zoveel jaar lief en leed, dat is pas ware liefde, niet zomaar kan verdwijnen. Het feit dat je partner door verliefdheid is verblind en dat voor ware liefde aanziet, en de echte liefde niet meer ziet, dat is toch zonde om zomaar op te geven? Dan wil je toch blijven vechten, ook al duurt het lang en moeten we door een hel, is ook een keus die we zelf maken. Het gebeurt steeds weer omdat we dat nog steeds waard vinden.
Totdat we moegestreden zijn, maar dan kunnen we in ieder geval met opgeheven hoofd aan iedereen vertellen dat we ECHT alles gegeven hebben, kunnen we onszelf nooit meer kwalijk nemen en onszelf in de spiegel kijken.
Ja, we kiezen voor de pijn, willen het maar niet loslaten, maar 16 jaar huwelijk, lief en leed kun je ook niet zomaar loslaten, het duurt denk ik wel jaren, of zelfs voor de rest van ons leven...

Heel veel sterkte toegewenst Ann,

Veel liefs, Bean