Ach wat gaat die tijd toch snel... De kinderen hebben nu 3,5 weken bij mij geweest en nu zijn ze naar hun papa voor 4 nachten.
Eerlijk gezegd keek ik er de laatste dagen naar uit om even op adem te kunnen komen...
Maar toen het moment er dan was... doeme dat doet toch raar! Iets in mij wil ze niet afgeven... hoe druk het hier soms ook is voor mij, ik heb ze het liefst bij mij.
Bij de kleinste was het met tranen, ze wou bij me blijven...
Maar ik weet ook dat da niet kan en uiteindelijk moet ik het vanuit hun standpunt bekijken, het is en blijft hun papa! Hoe vervelend ik het ook vind.

Ja, ik weet het, men had er mij voor verwittigd... maar het eerste bezoek aan de rechtbank deed mijn maag toch ineen krimpen.
Gelukkig had ik een ondersteunende vriendin bij... en gewoon goed door blijven ademen...
Ik vond het zo ongeloofswaardig!!! We zaten daar zeker wel met 35 a 40 koppels. Eerst werden die koppels die voor de tweede keer kwamen naar voor geroepen en dan was het aan de nieuwkomelingen
Ik voelde mij door en door slecht... mijn gevoel zei me dat ik daar niet wou zijn.

Het is ondertussen al vele weken geleden dat ik hier nog eens mijn gedachten van mij afgeschreven heb... ik heb zowel heel emotieonele, als echt aangename momenten achter de rug. Er zijn echt al momenten geweest waar ik op en top van kon genieten...

Ach, ik ben ondertussen anderhalve maand alleenstaande moeder. Ik vind het nog altijd jammer dat we dit moeten doorstaan.

Zoals je misschien kon vermoeden heb ik zware, emotionele dagen achter de rug.
Ik klampte mij weer aan hem vast.
Maar hoe kon het ook anders… ik wist aan de ene kant wel dat ik met mijn 2 voeten op de grond moest blijven en de piste van een eventuele breuk moest open laten…
Maar als het even terug beter of goed aanvoelt dan kan je daar niet aan onderuit… je krijgt hoop, kijkt toch met andere ogen naar de toekomst… Ook al weet je…
Het is gewoon zo…

Daardoor is de put nog eens zo diep als er dan weer iets voorvalt zoal vrijdag.

Wat relatieproblemen, liefdesverdriet, mijn gevoel ten opzichten van de kinderen... wat dat allemaal kan doen met je lichaam…
Ik ben aan het werk gegaan en ik blijf aan het werk! Maar al enkele dagen krijg ik bijna geen eten binnen, ik loop verdoofd rond, in mijn hoofd is het ene chaos…

Ik voel in een klein plaatsje dat ik wel kracht heb maar mijn ongeloof en verdriet nemen de bovenhand!
Op het werk gaat het wel beter. Omdat ik weet dat ik daar wel geapprecieerd wordt! Die mensen rekenen op mij en ik ben er om hen te helpen.

Zoal je in mijn vorige blog kon lezen hebben we dus de nacht bij mijn broer doorgebracht.
Ik heb wel wat kunnen slapen, maar met ons dochtertje naast mij… die niet zo rustig sliep…
Het kon beter!

Dit voelt echt zo raar aan… ik kan het maar niet vatten!!!
Als ik niet praat kan ik mijn tranen bedwingen maar eenmaal ik er begin over te praten… zijn ze aan het rollen..
Ik wil hem horen, voelen, bij mij hebben.

Gisterenavond was het dus zo, mr komt thuis van zijne late shift, komt stilletjes tot bij mij en wil mij een kusje geven (let wel, dat is uit gewoonte hoor! Je moet daar niks meer achter zoeken.)
Ik was uiteindelijk toch op gebleven tot hij thuis kwam. Wou hem nog spreken en moest ik in bed gekropen zijn dan was ik bang dat ik misschien toch zou slapen.

Maar goed. Hij zet hem neer in de zetel en zegt niks.
Ik tv uit en ik zet mij recht over hem op de salontafel. Hij voelt de bui al hangen.
Ergens wil ik hem nog tot besef brengen met wat hij bezig is.