Voor diegene die nog mee zijn in mijn 'verhaal'...
Ik zei enkele dagen geleden dat ik voel dat er veranderingen op til zijn! Goed of slecht wist ik nog niet... Wel…, en of er veranderingen zijn!!!

Ik neem de draad op vanaf het moment dat ik de blog van deze middag geschreven heb... ik ging dus op stap met de kids.

Kinderen skeelers aangedaan, rugzak gevuld en weg waren we...
Puur genieten...
Eens goed doorstappen, de kinderen die genoten, en ik ook... meer moet dat op da moment niet zijn...
Drie uren hebben we weg geweest... heerlijk.
De oudste zoon zei op een bepaald moment "jammer dat papa er niet bij is". En ik had zoiets van... neen, het is goed zo!
Geen spanningen, geen vragen in mijn hoofd...

Dan kwamen we thuis... Hij was nog op onze kamer. De telefoon stond beneden te pinken. Teken dat er iemand gebeld heeft.
Ik kijk en zie de naam van de ma van ‘zijn vlam' (ik weet anders niet hoe ik haar nog moet noemen.) opstaan.
Rustig ga ik even kijken of alles ok is.
Hij deed net zijn kleren aan... Ik zeg vanuit het deurgat "gaat het?"
Hij knikt neen en ik zie direct dat hij het weer erg lastig heeft.
Ik ging hem zowiezo aanspreken dat er hier iets moest veranderen… voor het welzijn van onze kinderen (die hebben gisteren ook afgezien) voor mijn man, maar zeker ook voor mezelf!!!
Maar zonder mijn toedoen is het nu zover…

Blijkbaar is daar in haar gezin nu ook alles opgebiecht. Wat, hoe, ik moet het niet weten ik wil het niet weten. Hij wist ook te vertellen dat haar man bij haar weg is.
Ik kan er inkomen dat hij die stap, waarmee hij vroeger al zoveel heeft mee gedreigd, nu daadwerkelijk gedaan heeft.
Ik zie dat in hem, hij is rechtlijniger, er zijn daar teveel leugens geweest.

Hier gaat het niet goed, maar ik wist waarvoor ik stond, wat er gaande was. Ik duwde de negatieve dingen niet weg... ik onderging!!!
We doorstaan een zware beproeving maar ik weet tenminste wel hoe ik ervoor sta. En dat mijn toekomst nog een twijfel is...
Ik bedoel, ik wist al dat hij nog belde, ik weet van zijn gevoelen, ...
Ons gezin is altijd blijven lijden onder alles.
Terwijl het bij hen eerder was van afsluiten en doorgaan... ook al controleerde hij haar,... het ging daar gewoon anders aan toe!
Ik vind het eerlijk gezegd goed dat alles daar uiteindelijk uitgekomen is. Want hun huwelijk was één grote leugen. Van haar kant dan toch.

En ik denk, als alles bekoeld is dat ze wel zullen bijpraten.
Maar eigenlijk moet ik mij daar niks van aantrekken en mag ze een beetje in haar eigen potje stoven, ze heeft het mee helpen bereiden.
Dus heb ik met haar niet te doen. Dat zij nu ook maar eens wat afziet!!!

Lelijk hé van mij… maar uiteindelijk moeten ze daar nog door veel processen gaan…
En daarna zullen ze maar weten hoe het verder moet, net als hier.

Ik besef nu dat ik in mijn relatie en in het verwerken van al het gebeurde, heel ver sta.
Ik heb mijn ventje al deels los gelaten, ik bereid mij voor op een breuk.
Of die er uiteindelijk nog komt, ik weet het nog niet.

Wat ik wel weet is dat mijn ventje een grote schok doorstaan heeft.

Hij bekende mij (toen we samen nog boven waren) dat hij toen hij gisteren wakker werd wilde geknuffeld worden. Waarop ik vroeg, “maar door wie?” . Antwoordt hij, door jou.
Hij wil geknuffeld worden door mij!!! En die knuffel die we gisteren elkaar gaven toen hij verder moest gaan werken... het voelde zo goed aan zei hij nu...
Hij zegt geen nood te hebben om haar te bellen, wel zegt hij bang te zijn…
Om haar of haar echtgenoot tegen te komen…

Begint dit niet op een sprookje te lijken?

Maar jullie mogen gerust zijn, ik blijf met mijn 2 voeten op de grond.

Ik vind het eigenlijk jammer dat alles “op die manier” op een snelweg zit.
Hij moet zelf eerst nog veel verwerken. Weten wat HIJ echt wil en dat ook daadwerkelijk op het moment zelf kunnen zeggen… en niet alles van anderen laten afhangen.

HIJ is verleidt geweest en zijn testosteron was daar niet tegen bestand. Hij is er ergens in meegegaan… niet nadenkend over de gevolgen… En dat moet hij nu bekopen.
Geen van beiden kon een beslissing nemen… Of ze elkaar nu effectief met rust zullen laten?
Ik weet het nog niet. Ik ga er alvast nog niet vanuit!!!
Dat vertrouwen zal nog wel een tijdje zoek blijven denk ik. Alles op zijne tijd hé.

Er is nog zoveel werk aan onze winkel
Waar ik mij al volop aan het voorbereiden was op een scheiding… krijg ik nu een tikkeltje hoop.
Vasthouden of loslaten… wat zal het worden?
Ik laat hem nog niet los! Ik ben er op hem te helpen en te ondersteunen… hij heeft uiteindelijk ook veel te verwerken. Een huwelijk is in goede en slechte tijden… mijn hart saat nog altijd open.
Maar vasthouden??? Ik heb mij nu wat vrij gemaakt van hem,…
En dat voelt eigenlijk wel goed aan.
ga niks forceren.

Hij moet voor de juist reden bij ons blijven. De keuze mag niet voor hem gemaakt worden.
En hij gaat het mij duidelijk moeten kunnen maken.
Alleen zo zal onze relatie het uiteindelijk kunnen redden. Alles wat haar betreft gaat hij moeten kunnen afsluiten!!! Wat heeft het hier anders voor zin?

Dan zijn we weer bij de tijd, dat de tijd raad zal brengen.
Maar toch is er weer een beetje hoop… waar iedereen al zeker was of is dat ons huwelijk ten einde is… komt het misschien toch nog tot een goed einde???

Wordt zeker vervolgt.

En aan ieder van jullie, hou de moed erin, blijf genieten van kleine dingen…
Die zijn zoveel waard… het houdt ons staande…
En uiteindelijk zal er tussen de donkere hemel wel een zonnestraaltje komen piepen.
Zelfs na, of tijdens een hevige wolkbreuk… het zonnetje komt altijd terug…
Dan ontstaan er van die mooie regenbogen…
Er kan dus nog altijd iets moois ontstaan…

Ik wens jullie allemaal de nodige kracht en liefde toe om door te kunnen gaan.

Ann

Bedankt dat je de tijd nam om dit te lezen…