Mijn wederhelft (zo zou ik het nu nog willen aanvoelen) heeft echt veel moeite met zichzelf en al het gebeuren.

Nadat ik dus naar beneden ben gegaan en mij hier aan het schrijven had gezet is hij na een tijdje bij mij komen staan. Ik had net gedaan met mijn blog te schrijven…
Maar daar stond hij weer met zo’n afwachtende houding. Uiteindelijk is hij gaan zitten door mijn toedoen (ja ik weet het, door mij!).

Hey daar,
Ik heb uiteindelijk goed geslapen. Maar voel mij er gelaten. Zelfs eerder een beetje down...
Heb een rustige dag achter de rug. Deze middag heb ik zelfs mezelf verwend met een bad, gezichtsreiniging, maskerke... en rustig tot mezelf komen. Van zulke time out momenten kan ik wel genieten.
Toch zeker als de kids niet thuis zijn .

Maar nu heb ik weer een dilemma!!!
Mijn ventje (krijg het soms moeilijk om dit te schrijven omdat de afstand tss ons zo groot is op dit moment)

Ik ging eigenlijk gaan slapen, maar ik zou toch maar piekeren... dus hier ben ik maar weer.
Jullie bedoelen het goed 'ikhoopopbeter en ptm' maar ik heb de indruk dat jullie een verkeerd beeld van mij hebben.
Ik weet echt ook niet altijd wat ik moet doen om goed te doen... maar ik ben sterker dan jullie vermoeden.
Het is al een tijdje geleden dat ik mij zo heb gevoeld
Voelde mij nochtans sterk en ik voel mij zo bij het schrijven en lezen van de blogs.
Maar nu…,
Het is net of ik even niet meer helder kan denken... verschillende uitspraken dwarrelen.

Hey daar aan de andere kant,
Ik ben op een nieuw blog beginnen schrijven omdat het daar wat smalletjes werd...

Het is bijna niet te geloven maar ik heb heerlijk geslapen! Zonder gepieker in slaap gevallen! Moet wel bekennen dat ik erg moe was ook. Maar het ligt ook aan dit schrijven naar jou... ik ben in alle rust naar boven kunnen gaan... Jij geeft mij ook die steun, het besef niet alleen te staan...
En nu die nieuwe dag...