Na gisteren wordt het mij weer duidelijk dat ik mijn werk supergraag doe!
Maar is dat niet bij elke moeder normaal, dat als je uiteindelijk eens zou moeten kiezen tussen je gezin en je werk, je gezin op de eerste plaats staat??? Ik had er maandag geen moeite mee om dit duidelijk te maken aan mijn verantwoordelijke!
Ik weet het, ik was en ik ben nog altijd niet op mijn mondje gevallen.
Het is altijd al mijn redding geweest dat ik mijn gevoel kan verwoorden.
Dat ik duidelijk kan en durf zeggen hoe ik het zie.
Maar nu ik de eerste 3 halve dagen achter de rug heb besef ik ook wel weer dat ik mijn werk heel graag doe en waarom...
Ik sta zo graag klaar voor diegenen die hulp nodig hebben.
En omdat ik met iedereen begaan ben en ook meestal klaar sta om anderen te helpen waar ik kan… kan ik het totaal niet begrijpen dat er mensen zijn die zo slecht zijn dat ze een gezin uit elkaar zouden halen. En dan nog zij (ooit een vriendin geweest waar ik op elk moment van de dag voor klaar stond). Dat zij mij dit aangedaan heeft. Echt telkens ik daarbij stil sta word ik er niet goed van. Dat uitgerekend zij mij dit aandoet…

Maar ik ben blij terug aan het werk te zijn. Bij sommige cliënten is de appreciatie zo groot. Dit komt natuurlijk ten goede van mijn zelfbeeld.

Gisteren voelde ik mij echt heel goed. Zowel op het werk als thuis.
We waren ’s middags alleen thuis, in alle rust, en ik voelde mij zo goed bij mijn ventje,
Maar ik durf zeker nog niet denken dat alles hier achter de rug is. Zo naïef ben ik niet!!! ( volgens jullie ben ik wel naïef en ik weet van mezelf ook wel dat ik stom geweest ben.)
Ik heb ook nog veel vragen in mijn hoofd die ik uiteindelijk niet meer wil hebben!

Collega’s van mij die een slechte huwelijkservaring hebben gehad, wisten mij te zeggen dat eens het vertrouwen weg is het niet terug komt.
Daar was ik eventjes niet goed van, want ik wil hem zo graag mijn vertrouwen terug geven, maar ik kan het inderdaad nog niet. Ik bescherm mij tegen teleurstellingen…
Ik geef toe dat ik bang ben dat hij op een zwak moment het niet zal kunnen laten eens contact met haar op te nemen… Dat zou ook niet de eerste keer zijn hé. En dat is altijd zo pijnlijk en moeilijk geweest.

Hij beseft zelf dat het tss hen niks kan worden.
Hij weet dat hij het hier goed heeft en dat hij wel nog gevoelens heeft voor mij.
Dat zijn gezin belangrijk is voor hem… alleen dat gevoel voor haar… dat is er nu nog teveel aan. Zijn goed gevoel is door haar verstoord.
Zij heeft nog zo’n invloed op hem (en daardoor ook op mij).
En gewoon weten dat zij dat beseft… ach… ik heb het al gezegd, ik zal het nooit snappen.

Ik blijf bij mijn standpunt dat ik wil verhuizen! Moet er mijn ventje nog wat warm voor maken. Maar voor mij blijft dit vast staan. Alleen besef ik dat het allemaal niet zo vlug zal gaan dan ik vermoedelijk dacht. Hoewel… hoe vlugger hoe liever ik het heb!!!

Deze morgen besefte ik nog maar eens dat dit de beste oplossing zal zijn. Ik moest verder naar m'n werk en haar auto stond nog thuis
Alleen dat al geeft mijn gevoel een negatieve duw!! Hoewel ik het haar niet wil gunnen.
Ik weet nochtans zeker dat "maatje 36" the b*tch haar geluk hier niet meer zal vinden. Maar haar man (?) zei me dat hij niet ging verhuizen en toen ik daarop zei dat zij hier niet meer gelukkig zou worden was zijn antwoord "dat is haar probleem". Wat mij doet denken dat het daar niet zo goed gaat. (is mijn probleem niet… ik heb zoiets van dat zij maar eens goed afziet…)
Maar ik wist genoeg, ze gaan niet verhuizen... dus is het aan ons.

Ik breng het hier thuis ter sprake... hij wijst het niet af.
Maar hij ziet het niet goed zitten. In zijn binnenste weet hij wel dat dit uiteindelijk de beste oplossing zal zijn... zeker als we als gezinnetje verder willen.

Ik ga zeker niet bij de pakken blijven zitten... Ik weet nu wel dat je zoiets niet overhaast kan doen. Maar ik heb voorlopig zoveel haat in mij tegenover haar... Ik ben, denk ik de enige die haar op zo'n manier ken... echt een en al manipulatie, egoïstisch, oneerlijk, … Ik kan er zoveel voorbeelden van geven… Ik situeer er nog één waar ik soms moet aan denken.

Er was in de tijd dat ik dacht dat onze vriendschap staande zou blijven een moment dat ze bij mij op ons terras zat. We zaten dicht tegen elkaar aangeschoven.
Praten over de situatie, onze vriendschap… zij liggend met haar hoofd om mijn schouder…
Zeggend hoe dierbaar ze onze vriendschap vind etc etc en uiteindelijk kom ik dan te weten dat ze als ze nog geen twee min. weg is met mijn ventje aan het bellen ging… echt walgelijk!!!
ze is echt voor geen haar te vertrouwen. Ik moet erover stoppen! Erover terug denken doet mij geen goed.
En zo heeft ze zo’n invloed op ons geluksgevoel dat ik hier zo snel mogelijk weg wil. Ik wil niet dat zij nog invloed kan hebben op ons.
En het feit dat ze dat weet... Ik baal echt van haar.

Waarom heb ik haar ooit als vriendin gehad? Ik wou echt dat ik haar nooit had leren kennen.

Genoeg genoeg genoeg…

De toekomst is nu het belangrijkste!!!
Ik heb nu al zoveel doorstaan en we zijn nu iets dichter naar elkaar toe aan het komen…
Ik laat nog altijd alle pistes open maar ik hoop natuurlijk dat we door deze crisis heelhuids geraken. Dat we er uiteindelijk veel van leren en we hier samen sterker uitkomen als koppel.

Ik naïef??? Ik weet het op dit moment niet… dat zal ik binnen enkele maanden weten te zeggen.

En zoals altijd wens ik hier iedereen veel liefdevolle momenten en veel sterkte toe
Ann