Amai, wat een hectische dag.
Deze morgen toen mijn ventje, (voorlopig is hij nog altijd mijn ventje, dus noem ik hem ook zo) thuiskwam uit zijn nacht was ik al wakker…
Ik wou mij nochtans wat uitslapen, ben echt moe, doodmoe…
Van te weinig slaap, van heel die situatie hier!
Maar dat ter zijde, ik zag direct dat hij hem heel slecht voelt.
Als hij wil praten, ik ben er nog altijd voor hem! Maar ik vuur geen vragen meer af. Dat doe ik al een heel tijdje niet meer. Ik kan het niet meer opbrengen…
Nu blijkt dat hij het weer niet heeft kunnen laten om naar haar te bellen… hij zit met haar in.
Dit werd me duidelijk omdat hij zei dat hun huis zou verkocht worden.
Maar het bord is al weggehaald door haar.

Ik verga van de pijn vanbinnen (voor de zooooveeeelste keer) Maar ik ga er niet op in.
Ik heb geen zin in knuffels, hem troosten of dergelijke.
Hij maakt het zichzelf zo moeilijk en hij is zo ongelukkig en dat doen ze elkaar aan…dat zeg ik hem ook. Dan sta ik gewoon op en ga een luchtje gaan scheppen. Zonder knuf… Ik voel mij barslecht. Kan het niet laten om naar die (hoe moet ik die nog noemen?) dat egoïstisch ding? te bellen. Ik haar toch gevraagd kordaat te zijn en hem niet meer te woord te staan?
(zie andere blog : ze maakt geeft hem op dat moment waarschijnlijk een goed gevoel maar uiteindelijk maakt ze hem doodongelukkig. Maar toen had ze haar man nog aan haar zijde hé)
.
Volgens haar is haar man weg om haar de rust te geven alles eens op een rijtje te zetten… maar ze staat wel met haar armen open om mijn ventje te verwelkomen.
Ik heb eerst haat gevoeld naar haar (in augustus)… die hebben plaats gemaakt voor betere gevoelens… ze deed mij uiteindelijk niets meer. En ik weet dat haat niet goed is voor je gezondheid. Het geeft je geen rust. Vergeven en haar loslaten gaven me rust… Maar nu, nu voel ik weer enkel door en door HAAT.

Ze zei dat gewoon letterlijk tegen mij dat (mijn ventje) de keuze heeft. (Dus zegt hij ja, dan zal zij hem maar al te graag in haar armen opvangen…)
Ik walg weer van die situatie…
Uiteindelijk ga ik met mijn telefoon in de hand naar boven, maak hem wakker en zeg radicaal: Wat wil je? Van mij geen probleem meer hoor… ga dan,… wat is je keuze? ZIJ OF IK?
Zijn verscheurende antwoord op dat moment “ik weet het niet”.
Waarop ik zeg tegen haar… wij wachten beiden op een antwoord, en hij gaat het uiteindelijk nu niet geven. Niet nu, niet zo onder druk!!! En als de telef. zal toe liggen zal hij gewoon verder slapen. Zo is hij nu eenmaal. Ze sluit af met te zeggen als je nog wil praten ik blijf thuis. Waarop ik zeg, is dat tegen mij of hem?
Tegen beiden… (Wat een boosheid dat er nu in mij zit terwijl ik dit schrijf.)

Na enkele min bel ik haar terug en zeg dat ik dit niet meer wil. (Zo stom voel ik me, voor de zoveelste keer stond ik tss hen in, als bemiddelaar, koppelaar… )
Verder zeg ik nog: Dat het moet echt gedaan zijn. Jij verknalt gewoon zijn geluk!
Hij dacht dat je vannacht naar hem toe, de keuze gemaakt had maar dat heb je niet!!!
Moest jij uit ons leven verdwijnen zou het er hier anders aan toe gaan.!
Ze zegt nog als je op die manier maar praat, moet je niet meer bellen.
Maakt mij nog bozer omdat ze uiteindelijk de waarheid altijd ontloopt!!! We haken in…

Mijn kinderen voelen het gebeuren zo aan, ik probeer opvang te vinden waar ze het wel leuk kunnen hebben en breng hen weg. Ik doe dit voor de kinderen, maar ook voor mezelf… kan ze er eventjes niet bij hebben.

Heb ook even bij de zus van haar man langs geweest en die haar echtgenoot…omdat mijn dochtertje daar gaan aankloppen was en daar wat bleef spelen.
Daar weten ze ook niet wat haar bezield. Niets of niemand kan haar nog iets duidelijk maken… en ze hebben dezelfde kijk op alles, als ik.
Op dat moment beefde mijn lichaam als zot! Ik moest mij neerzetten maar kreeg het niet onder controle.
Toen ik uiteindelijk op stond om te vertrekken ging het over.

Ik heb het hier al geschreven mijn ventje is geen harde!!! Maar tot nu toe gaf dat niet
Ik kan al reacties verwachten… van, maar kom toch, neem eens alles in eigen handen en laat niet zo met je sollen, ga voor je eigen geluk en die van je kinderen… etc etc

Ok wat is mijn plaatsje in dit verhaal hoor ik jullie al denken.

En ik besef ook maar al te goed, ik probeer hem te beschermen tegen het feit dat hij recht in zijn ongeluk loopt. Voor mij is het duidelijk hoor. Hij moet NIET kiezen tss haar of mij.
Ik laat hem iets uitschakelen. Ga je echt voor haar? Als je neen zegt wil niet automatisch zeggen dat je voor mij kiest. Er is nog de optie (alleen gaan wonen)
Wat ik denk dat voor hem nu, het beste is.
Maar niet met de bedoeling de deur op een kier voor haar te laten staan. Echt waar dan is het niet de keuze om alleen te gaan wonen, maar kiest hij gewoon voor haar.

Ik wil hem gewoon weer gelukkig zien… en elke buitenstaander weet dat dit niet door of met haar zal zijn.
Ik laat hem volledig los om alleen te mogen zijn.

Als hij uiteindelijk zegt dat hij voor mij kiest zeg ik, nu moet je haar bellen en haar dit ook zeggen. Ze heeft uiteindelijk wel het recht dit te weten. Hij heeft het moeilijk maar beetje bij beetje kom het er uit.
Maar zij werkt gewoon op zijn gevoel in door te zwijgen en te huilen aan de andere kant.

Ik maak er mij druk in en zegt, leg gewoon dicht, je hebt het gezegd, gedaan, finish. Laat haar nu gewoon zijn.
Uiteindelijk vergeet hij nu wel te vragen of hun huis wel degelijk te koop staat.
Want daarin staat mijn besluit vast. Samen blijven of niet, Als zij daar blijven wonen verkoop ik ons huis!!! Is het niet om ergens anders samen opnieuw te beginnen is het om het geld te delen en elk zelf opnieuw te beginnen.
Dit staat echt vast!!! Dit is dan een keuze van mij… maar anders wil ik het niet.

Dus ga ik naar haar en zij weet mij te zeggen dat ik hem zijn keuze opgedragen heb.
Dat ik op hem in heb gepraat… is niet waar, hij beseft het zelf.
De laatste dagen voordat alles op die sneltrein werd gezet kwamen we stilletjes aan dichter naar elkaar. En dat weet hij ook.

En nu is dat allemaal weer weg zelfs weer een stukje verder weg…
Ik maak mij boos en erger mij totaal aan haar houding. Ze wil het gewoon niet beseffen…
Verwijt mij enkele dingen… ik neem uiteindelijk haar beide polsen, duw haar vuisten tegen haar kin en zegt, ik kan ook zo zijn hoor… (haar man heeft mij ook een hard aangepakt)
Je wil het niet onder ogen zien, laat hem met rust!!! Laat hem de kans om zijn geluk weer te vinden, met of zonder mij, maar niet met jou!!!
Jij zal hem nooit gelukkig kunnen maken.
Ze gelooft echt niet dat ik “als het niks met haar te maken heeft” hem wel zou loslaten.

(En echt waar ik heb hem al losgelaten). Het wil gewoon niet binnendringen.
Maar uiteindelijk heeft ze ook niemand meer, en klampt ze zich enkel nog aan hem vast.
Want hij heeft toch gevoelens voor haar …etc etc.

Ik gooi haar handen los en gooi de deur achter mij dicht. En roep nog na, je kan hem nu terug zeggen van ‘als je haar dat vergeeft wil ik niks meer met je te maken hebben’

Dit heeft ze al eens gezegd… nadat ze tegen mijn man dat ze nog gevoelens voor hem had. (terwijl notabene ook haar man, ik, en 2 politieagenten bijstonden). Ik was dan ook niet meer te houden en had haar even bij haar bovenarmen genomen om haar wakker te willen schudden.
Dit was op 24 februari… nu zijn we 7 juni en eigenlijk zijn we nog geen stap verder.
Ik ga naar huis, hij blijft het natuurlijk nog moeilijk hebben.
Wil hem toch even troosten maar laat hem dan los. Wil je alleen zijn, ok. Hij gaat naar boven.
Ik ga nog eens piepen, Probeer hem nog te zeggen dat ik het ook wel moeilijk heb maar dat ik versta dat hij daar geen energie niet meer voor heeft.
Er kan op dat moment geen knuffel af … en ook geen klein kusje…
Ga naar beneden, stap in de auto en rijd naar mijn boezemvriendin.
Gewoon even op adem komen, en hem alleen laten.

Wat doet mij nu het meest pijn? Dat hij zo afziet…
En weet je wat hem het meeste pijn doet, te beseffen dat het tss hen niets zou kon worden.
Hij weet dat hij hier ergens niet weg wil. Maar kan haar niet loslaten.
Hij zei zelf al twijfels te hebben gekregen en duidelijkheid dat het niks zal kunnen worden.
Uiteindelijk heeft hij ZELF wel beslist.
Maar uiteindelijk weet ik dat hij zwak is, en dat de kans groot is dat hij haar vannacht terug opbelt, of morgen of de dag nadien…

En als ik zo denk dan is er iets in mij die zegt, ik wil dit niet meer.

Ik kom eerst nog even naar huis voordat ik de kinderen ga ophalen…
Ligt nog stil in bed, verwijt hem dat niet, hij tenslotte weinig en slecht geslapen en moet vannacht weer werken.
Dus wordt er niet zoveel meer gezegd de verdere avond want dan zijn er de kits die dan al veel te laat in bed gaan zitten…
En dan is het alweer tijd om hem te laten gaan… weliswaar naar zijn werk…
Maar ik heb het weer zo moeilijk om hem te laten vertrekken.

Weten jullie welke gevoelens mij nu het meest geraakt hebben? Letterlijk ervaren dat LOSLATEN…. Ook houden van is… Ik laat hem los omdat dit alles hem verscheurd, het maakt hem ongelukkig, je ziet zijn pijn en verdriet… maar waarvoor??? Als het dan echt door mij is… dat hij dan maar vlug gaat…

Dit is het verloop van mijn zondag…
En morgen begin ik na enkele maanden rust, terug te werken.
Ik had gehoopt dat alles al op zijn effen zou geweest zijn voordat ik terug begin…
Maar uiteindelijk is dit nog lang niet achter de rug.

Ik zit er nog te midden in. Maar ik ga ervoor. Zoals ik al eens zei ik wil mijn leven weer in eigen handen.

Dus ik ga beginnen werken en ik zet alles in werking om ons huisje te verkopen… Als zij niet weggaan tenminste…

Ik moet er nu snel vandoor…
Ik verlang naar mijn bed… Het is lang geleden dat er ze naar snack om te slapen…

Sorry, voor deze heel lange blog maar ik kan niet anders dan ALLES zo te overlopen .
Dit is mijn verwerking, Zo zet ik voor mezelf alles op een rijtje en misschien neem ik wel uiteindelijk de beslissing nadat ik eens alle blogs van mij herlees, en zegt tegen mijn eigen…
Dit kan zo niet voort…

Ga nu slapen… wordt vervolgt…
Veel liefs aan iedereen
Ann
Ps, ik hoop dat er niet veel fouten in staan want ik ben echt doodmoe