Je lieve koppie
Je glanzende zwarte haar
in gedachte woel ik er weer doorheen
en valt het me weer even zwaar

Je kleine groene ogen
ze vertelde mij altijd een heleboel
in gedachte zie ik ze weer even stralen
een heel klein steekje van binnen is wat ik nu voel

Je mooie zachte lippen
je lach van oor tot oor
in gedachte hoor ik weer je geschater
en voel ik weer hoe ik je verloor

Je noemde me altijd mopse
dat woord is nu voor altijd gedoemd
in gedachte hoor ik het je weer zeggen
er zal nooit meer iemand zijn die me zo noemt

Hoewel ik eerst bij deze gedachtes

Het voelt nog wat kil en is nog erg pril
krijg rillingen en klamme handen
Maar na zo'n lange tijd in eenzaamheid
begint er langzaam weer een lichtje te branden

Hoewel ik weet dat ik je nooit vergeet
is de pijn in me hart iets minder
Soms op een dag zie je een kleine lach
soms kan ik me weer een beetje binden

Het is nog een lange weg die ik afleg
maar ik begin er weer in te geloven
Ik maakte me sterk, heb aan me zelf gewerkt
kom het weer een beetje te boven

Maar je moet snappen, na die harde klappen
zal ik mezelf nooit weer zo kunnen geven

Gevangen in emoties en niemand die me bevrijd
Zo wanhopig als ik me soms ook voel het is de realiteit
Niet te kunnen ontsnappen aan de waanzin van het leven
Mijn dromen zijn weg kan me zelf niet meer geven

Het liefst willen vluchten in een land dat niemand kent
Elke dag me afvragen waar en wie je eigenlijk bent
Kon ik alles maar loslaten en het geluk weer vinden
Brak iemand mijn muur maar af zodat ik me weer kon binden

Wraak en boosheid hadden me lange tijd in zijn macht
Nu is het de zwakheid, ik voel me week en zacht
Zijn het gewoon de wolken die voor de zon zijn geschoven

Ik zou nog zoveel willen zeggen
Kon ik alles nog maar aan je uitleggen
Zou nog heel even met je willen praten
Hoe het voor me voelde toen je me had verlaten

Zoveel pijn zoveel verdriet
Maar hoe graag ik ook zou willen het kan niet
Het heeft nu allemaal geen zin
Want inmiddels ben je verder gegaan met je nieuwe vriendin

Ik dacht dat je de ware was voor mij
De we oud zouden worden samen zij aan zij
De meesten zeggen dat het lot heeft bepaald
Waarom worden mijn gedachten aan jou dan keer op keer herhaald

Jij was de zon in mijn leven
Maar de zon is nu bij jou gebleven

Ik zag de sprankeling in je ogen toen je mij weer zag
Ik voelde de liefde en zag ook je lieve lach
Ik bespeurde ook de pijn en nog heel veel verdriet
Je ogen verraadde het allemaal, waarom zei je mond het dan niet
Waarom laat je mij geloven, laat je mij in de waan
Je ging gewoon weer verder en liet me gewoon staan
we zijn een poosje verder en kan nog steeds niet geloven
Altijd denkend aan die ene avond, hoe kom ik dit ooit te boven
Nooit zal ik vergeten, die blik in je ziel
Wat mij weer herinnerd aan waarom ik voor je viel
Je kan nog zoveel zeggen, zeggen dat je mij niet hoeft

liefde is maar een woord
een woord waarvan iedereen wel heeft gehoord
een begrip wat iedereen wel kent
wie, wat of waar je ook bent
de betekenis is iets heel fijn
een gevoel zoals bij elkaar willen zijn
warmte, een knuffel, een zoen
en nog zoveel meer wat je ermee kan doen

[i]maar zodra de liefde overgaat
als 1 van de twee de ander verlaat
is er een hart die gebroken word
een gevoel alsof je wereld instort
een gevoel niet te beschrijven
ik ondervond het aan den lijven
de meeste vreselijke pijn die er bestaat

Een deel van het komende stuk heb ik al eens verteld maar ik herhaal het nog even voor het doel van mijn verhaal.

Mijn ex heeft het 2 jaar geleden uitgemaakt met als reden dat hij het niet zo meer zag zitten tussen ons.
Volgens hem was hij altijd de gene die het voortouw moest nemen op alle gebieden. Dus hij moest mij eerst knuffelen en ik deed dat niet uit me zelf, hij moest dan bedenken wat we gingen doen en ik kwam nooit met eigen initiatief. Hij moest mij altijd opbeuren en ik deed dat nooit bij hem. En dat trok hij niet meer. Alles lag aan mij.