Gevangen in emoties en niemand die me bevrijd
Zo wanhopig als ik me soms ook voel het is de realiteit
Niet te kunnen ontsnappen aan de waanzin van het leven
Mijn dromen zijn weg kan me zelf niet meer geven

Het liefst willen vluchten in een land dat niemand kent
Elke dag me afvragen waar en wie je eigenlijk bent
Kon ik alles maar loslaten en het geluk weer vinden
Brak iemand mijn muur maar af zodat ik me weer kon binden

Wraak en boosheid hadden me lange tijd in zijn macht
Nu is het de zwakheid, ik voel me week en zacht
Zijn het gewoon de wolken die voor de zon zijn geschoven
Of is het de nacht die mijn leven heeft ontnomen?

Kom ik ooit nog uit die put, zo diep als hij ook lijkt
Of zal er ooit iemand komen, die mij de hand reikt?
Zal iemand me nog begrijpen, het lijkt zo uitzichtloos
Mijn blaadjes zijn aan het verwelken, net als bij een roos

De kracht, de kalmte waar zal het allemaal nu zijn
Wat is geluk en liefde, ik voel alleen maar pijn
Ik zou willen ontsnappen, uit de duisternis
Kan dat nu alleen niet bevatten omdat ik je zo mis

Kan nog wel uren doorgaan met het beschrijven van al mijn verdriet
Maar het zal me toch niet helpen want terug krijg ik je niet
Maar misschien heb ik het nu een beetje verwoord
Zodat de mensen om me heen misschien snappen, ik ben niet gestoort

Dat liefde zoveel kan doen met een mensenhart
Het je jaren zal achtervolgen en het je elke dag tart
Ooit zal het overgaan ik kijk uit naar die ene dag
Zal ik weer dansen en weer zingen met een stralende lach.......