Ik zag de sprankeling in je ogen toen je mij weer zag
Ik voelde de liefde en zag ook je lieve lach
Ik bespeurde ook de pijn en nog heel veel verdriet
Je ogen verraadde het allemaal, waarom zei je mond het dan niet
Waarom laat je mij geloven, laat je mij in de waan
Je ging gewoon weer verder en liet me gewoon staan
we zijn een poosje verder en kan nog steeds niet geloven
Altijd denkend aan die ene avond, hoe kom ik dit ooit te boven
Nooit zal ik vergeten, die blik in je ziel
Wat mij weer herinnerd aan waarom ik voor je viel
Je kan nog zoveel zeggen, zeggen dat je mij niet hoeft
Nooit zal ik je geloven want je ogen zeggen mij genoeg