Tja waar moet ik beginnen. Ik had 5 jaar een relatie, woonde 4 jaar samen, net een huis gekocht waarin we 4 weken keihard hadden geklust.Eind november eindelijk verhuisd naar het huis van waaruit we in mei 2005 zouden gaan trouwen. Echt helemaal zoals we wouden.
En dan is het 11 januari en vertelt mijn vriend dat het over is. Zomaar, uit het niets....
Hij was al wel 3 maanden anders, onrustig, slecht slapen, geen zin om dingen te doen, viel af. Dat had ik allemaal wel door en vroeg ook aan hem wat er was, of het aan mij of aan onze relatie lag. Nee dat was niet het geval... Of ie een ander had, nee dat was niet het geval.... Het was hem gewoon allemaal een beetje veel, trouwen, huis kopen, klussen,maar het zou wel over zijn. Of het lag aan het feit dat t winter was, als het voorjaar was zou het wel beter zijn.

Nooit kom ik hem zomaar ergens tegen, maar gisteren reed ik langs een eettent en zag ik hem zitten met HAAR!!!
Mijn hart stond echt stil en ik begon helemaal te shaken...
Zij gezellig daar met zn tweetjes en ik weer alleen naar huis. Kan ie niet gewoon in zn eigen dorp gaan eten??
De gedachte aan hun samen maakt me gek, maar als ik ze zie is het nog veel gekker. Ik zag hem zitten en trapte meteen op de rem en wilde naar hem toegaan, maar heb me gelukkig net op tijd bedacht, want ik zet alleen mezelf voor schut.
Waarom duurt deze ellende toch zo lang...

Hallo, ik ben net nieuw op deze site en ik ben 16 jaar oud. Mijn relatie is al sinds 3 december uit. Vandaag zou hij langskomen na school, want hij had 2 weken lang elke dag geleerd. Maar hij is nog steeds niet langsgeweest. Misschien dat hij vanavond nog komt maar ik betwijfel het. Hij laat me gewoon stikken. En als ik dan even afstandelijk doe dan doet hij ineens weer heel erg lief en mist hij me ineens weer. pffff

het is vandaag 3 weken uit bedenkt ik me net, maar i heb vanacht gedroomt over dat hij al een nieuw meisje had en dat hij stikte van de contacten in een keer met andere meiden....ik weet wel dat het niet zo is, maar als zou het zo zijn, dan zou ik me daar eigenlijk niet meer klote om moeten voelen, we zijn niet meer van elkaar! wsinds het uit is hebben we elkaar niet meer gesproken....hij liet weinig van zich horen en had me geblokkeerd, mar na 1,5 week ging hij tegen me praten op msn, toen heb ik hem geblokkeerd...ik heb deze week nog tentamens....het gaat heel moelijk, maar ik probeer het toch...ik verga vandaag van de eenzaamheid...

Hallo allemaal,

Zoals ik in mijn vorige dagboek had geschreven ben ik zaterdagavond dus wezen stappen. Op zich was het heel gezellig maar toch was ik er niet helemaal bij met mijn gedachten. Elke keer vroeg ik mezelf toch weer af wat mijn ex aan het doen was en dwaalde mijn gedachten weer naar hem af. Op zich ging het vrijdag en zaterdag goed met me. Ik vond het heel fijn dat mijn ex na ruim 2 weken is helemaal uit zijn eigen vroeg hoe het ermee was en dat hij hoopte dat het wat beter ging. Ik dacht nog, misschien doet ie nu niet meer zo koel, maar helaas ik belde hem gisteren (i.v.m. wat dingen over het huis) en ja hoor, meneer deed weer heel koel.

there's a part in me you'll never know
the only thing I'll never show

hopelessly I'll love you endlessly
hopelessly I'll give you everything
but I won't give you up
I won't let you down
and I won't leave you falling
If the moment ever comes

It's plain to see it's trying to speak
cherished dreams forever asleep
hopelessly I'll love you endlessly
hopelessly I'll give you everything
but I won't give you up
I won't let you down
and I won't leave you falling
if the moment ever comes

hopelessly I'll love you endlessly
hopelessly I'll give you everything
but I won't give you up

Nu ben ik kwetsbaarder, nu is het nacht. Ik denk aan haar en weet dat ze naar dezelfde maan kijkt als ik.. ik haat dit moment, maar ik weet dat het komt, elke nacht. Geen kalmeringsmiddel, geen muziek kan dit verzachten of verdoven.
Ik heb zolang gewacht.. mijn gevoelens zijn oprecht en eerlijk... Ik hou van haar.. zonder reserveringen, zonder meer, met heel mijn hart of wat daar van over is..Als ik alleen ben nemen mijn gedachten me mee op reis naar een wilde nachtmerrie.. Ondanks het feit dat mensen mijn lange haar en zwarte kledij intimiderend vinden kan ik zeggen dat er een mens in me schuilt, iemand met gevoel en een hart. Waarom trappen mensen op mijn hart als ik mijn gevoelens uit??