Het is de eerste keer dat ik hier schrijf dus ik begin maar bij het begin.

In 1996 leerde ik een leuke jongen kennen. Hij was toen 17 en ik 14. In het begin hadden we allebei zoiets van, we zien wel hoelang het stand houd. Naarmate de tijd verstreek werd het steeds serieuzer. Uiteindelijk zijn we na ruim 8 jaar samen gaan wonen. We hadden in augustus/september 2004 een leuk huis gevonden waar we allebei meteen verliefd op waren. We gingen kijken en binnen een week was alles geregeld. In november 2004 kregen we eindelijk de sleutel. Er moest veel gebeuren (het huis in nl. 100 jaar oud) en je voelde wel dat er een spanning hing.

Even mijn hart luchten. Hoe kan het dat alles waar je waarde aan hechte in één keer voorbij is? Weg toekomst, weg relatie, weg gelukkig zijn, weg vertrouwen. Ik haat dit, iedereen leeft gewoon door maar mijn wereld staat even stil. Daar sta je dan helemaal alleen met je gebroken hart, en alleen de tijd kan hem helen. Was ik maar vast een half jaar verder. De reden snap ik ook niet echt, hij houdt nog vreselijk veel van me maar niet genoeg, hij vind me erg leuk en mooi maar we passen niet bij elkaar. Dus raap ik mezelf maar weer bij elkaar. Het leven geeft je af en toe echt een rotschop. Ben je gelukkig en dan wordt alles je weer afgepakt.

De meest bekende zin die ik de afgelopen tijd heb gehoord is 'je moet het wat tijd geven'. Welnu, het is nu ongeveer 8 maanden gedaan met mijn vriendin en nog steeds heeft het blijkbaar niet genoeg tijd gehad, nog steeds komen die gedachten en gevoelens terug met de emotionele intensiteit die ze acht maanden geleden ook al hadden. Daarna is er dan meestal weer een kleine opflakkering die enkele uren duurt om vervolgens weer in neerslachtigheid te hervallen. Ik zit vast in een vicieuze cirkel om de simpele reden dat ik geen manier vind haar uit mijn gedachten te krijgen

Dag,

Ik schrijf dit verhaal omdat ik benieuwd ben of anderen ook dezelfde ervaring hebben als ik. Na een relatie van vier jaar is het uitgegaan. Dat is inmiddels bijna een jaar geleden. ik ben er redelijk overheen, maar ik merk dat, bij vlagen, het verdriet soms terugkomt. Zij heeft mij verlaten. Naar ik vind onterecht, maar dat is niet eens meer het punt. Ik weet en snap dat het over is en niet meer terug komt. En eerlijk gezegd weet ik voor mijn eigen bestwil dat het beter is dat ik haar niet meer zie. Ze is heel erg hard geweest, onterecht, en onjuist. En toch verlang ik er af en toe naar haar weer tegen te komen, haar te bewijzen wie ze heeft afgeschreven, wie ze heeft laten gaan.

het is vandaag 2 weken uit...we hebben elkaar al 1,5 week niet meer gesproken...ik hoor nix van hem....en durf hem amper te spreken en bel of sms ook niet..ik merk aan mezelf dat de herinneringen boven komen...wat voor een leuke dingen we deden enz..en dat doet zo'n pijn...ik mis mijn 'thuos' waar ik alles kan vertellen enz....ik ben de laatste 2 dagen een en al zenuwen..ik merk dat ik soms tril enz..voel me beetje misselijk enz..ik denk er steeds aan, wat als ik hem nou weer voorbij zie rijden of zie zitten...en sommige momenten weet ik ook (als ik bijvoorbeeld bij iemand in de auto zit) dat

het is vandaag 2 weken uit...we hebben elkaar al 1,5 week niet meer gesproken...ik hoor nix van hem....en durf hem amper te spreken en bel of sms ook niet..ik merk aan mezelf dat de herinneringen boven komen...wat voor een leuke dingen we deden enz..en dat doet zo'n pijn...ik mis mijn 'thuos' waar ik alles kan vertellen enz....ik ben de laatste 2 dagen een en al zenuwen..ik merk dat ik soms tril enz..voel me beetje misselijk enz..ik denk er steeds aan, wat als ik hem nou weer voorbij zie rijden of zie zitten...en sommige momenten weet ik ook (als ik bijvoorbeeld bij iemand in de auto zit) dat

Tis nu al zo'n 3 maanden over, maar denk nog steeds dat ik gek wordt zonder hem! na 5 jaar kan ik me niet voorstellen dat hij er eigenlijk zo licht over kan denken en hoe hij al toe kan zijn aan een andere relatie. Soms zie ik ze samen, uit nix blijkt dat hij of zij rekening met me houden, staan gewoon gezellig samen terwijl zij 2 ook degenen zijn die mij bedrogen hebben, die mij pijn gedaan hebben. Er wordt gezegd dat je na 6 weken de ergste pijn te boven bent, maar het blijft pijn doen, 's avonds alleen in mijn bed, de hele dag door, het blijft moeilijk!