Dit zijn, zoals ik het graag zou willen noemen, de tanden-bijt-dagen. Nu ik van de shock ben bijgekomen, staat de lelijke realisatie voor mijn deur. Ik heb mezelf vandaag door de uren van de dag heen gesleept; uren die ik zonder hart beleef--of zou ik juist moeten zeggen: uren die ik met elk gebroken stuk van mijn hart beleef? Het is zo intens allemaal, zo keihard, zoveel chaos, zoveel onduidelijkheden. Tijdens het werk grijp ik elke moment aan om alle opgekropte emoties er op de plee uit te janken. Ik ontwikkel een routine: werk - gedachten dwalen af - tandenbijten - herinneringen ("oh dat was toen hij en ik..." , "oh, god die datum, ja, toen hadden we net...") - tandenbijten - vakantieplannen en verhalen van anderen met partner - tandenbijten - WC. Liefdes-anorexia.

hallo iedereen,

Ik ben op deze site terechtgekomen omdat ik ook geworsteld heb met relatieproblemen (huwelijk van 10 jaar, twee kids). Als ik jullie verhalen lees is het zo duidelijk dat scheiden doet lijden, en dat geen één mens daarvan gespaard blijft. De gevoelens die we krijgen als we in de steek gelaten worden blijken universeel te zijn en worden door iedereen op dezelfde manier ervaren. Het voelt als sterven, gestraft worden (ik heb blijkbaar iets verkeerd gedaan in mijn vorig leven..), je zelfvertrouwen is volledig geknakt.

In mijn zoektocht naar het herwinnen van zelfvertrouwen is er één zin blijven hangen (iets dat ik ergens gelezen heb) : het is niet omdat één (voor jou weliswaar belangrijke, maar toch) persoon jou niet (langer) waardeert voor wie je bent, dat je waardeloos wordt voor jezelf en voor andere mensen. Het is maar één opinie van één iemand anders en dat verandert eigenlijk niets aan JOU als persoon.

Ik weet niet meer wat ik wil.. ik zuip en rook me momenteel te pletter. Proberen haar te vergeten.. maar dat wil niet lukken.

ze blijft maar in mijn gedachten zitten, ongeacht wat..

Heb het gevoel dat mijn leven niets meer waard is.. heb al een paar keer eraan gedacht om er een einde aan te maken.

Niets kan me meer schelen... ik vertrouw niemand meer, zelfs familie en vrienden niet..

Ik wil gewoon niet meer leven.. teveel keer achter alkaar dezelfde pijn.

ik heb er genoeg van... Word ik gestraft door iets wat ik in een vorig leven heb gedaan ofzo... ik weet het niet... kan me

Er is een hoop gebeurd sinds mijn laatste dagboek/dip. Heb veel nagedacht over mijn ex-relatie en er zijn eigenlijk een hoop dingen duidelijk geworden. Denk ook niet dat als de relatie was blijven gaan zoals die ging het nog een jaar had geduurd. De communicatie was ver te zoeken en dat is toch 1 van de belangrijkste dingen. Ergens verschilde we ook teveel van elkaar. Over heel veel belangrijke dingen dachten we toch totaal anders. Doordat we nu echt afstand hebben genomen zijn die dingen eigenlijk pas duidelijk geworden en heb ik het geaccepteerd. Ben ook niet meer kwaad op hem ook niet wat haar betreft. Ben alleen nog kwaad over de manier waarop hij heeft gehandeld dat is iets wat nog moet slijten. Inmiddels heb ik zelf ook iemand ontmoet waar het goed mee klikt dus dat zal ook zeker meespelen. Had zelf nooit verwacht dat het zo snel al weer zo goed met me kon gaan. Ben een hoop mensen heel erg dankbaar voor hun steun, zeker bepaalde mensen van deze site (jullie weten wel wie jullie zijn). Zo zie je maar weer dat er na regen echt zonneschijn komt, bij de een duurt dat gewoon wat langer als bij de ander. Neem alle tijd die je nodig hebt dan komt het vanzelf allemaal weer goed.

Ik had een leuk en lief meisje ontmoet toen mijn broertje mij vroeg of ik haar computer wou repareren.

Zij had toen problemen omdat haar ex met haar "goede vriendin" verkering had genomen en ik steunde en trooste haar door dik en dun, en daaruit is een relatie onstaan. Een tijd lang ging het perfect.

Ze was zenuwachtig vanwege een vakantie waar ze naartoe zou gaan met een groep mensen, waaronder haar ex.

Ze had me meerdere malen verteld dat ze niets meer voor haar ex voelde, en dat wij voor eeuwig bij elkaar zouden zijn.

Toen gebeurde het. Ze was op vakantie geweest, en sinds ze terug was, had ze ineens niet veel tijd meer voor me, we knuffelden nog zelden, ze wou niet echt meer tegen me aanliggen, of dat ik tegen haar aanlag, en keerde vaak haar rug toe als we bij elkaar lagen.

Hmm, als ik hier alles lees denk ik toch dat ik geluk heb gehad dat ik er na 3 maanden achter kwam wat ik voor hem betekende..
Een makkelijke prooi ofzo..
Ik was goed om mee uit te gaan en een beetje mee te spelen, maar elke keer als ik toenadering zocht, kreeg ik geen reactie of 'kunnen we wel een keer doen'. Ik dacht dat hij gewoon heel voorzichtig was omdat hij keihard was gekwetst bij zijn vorige relatie ofzo..
De waarheid is dat hij een enorme player is, en eerlijk is eerlijk, dat doet pijn, nu al veel minder, omdat deze ontdekking ookal een paar maanden achter de rug is..
En ik ben er ook wel overheen geloof ik.. Maar nu zit ik denkik weer in een soortgelijke situatie geloof ik, dus ik dacht ik vertel ook gelijk even de voorgeschiedenis zegmaar..

"vrienden"

Het volgende stuk kon ik pas achteraf schrijven. De gevoelens zoals ik ze nu beschrijf kan ik alleen achteraf pas waarnemen, nu ik weer een heel klein beetje boven het water uit lijk te komen. En nu pas zie ik door wat een bizarre emotiole verslavende golf ik ben gepakt.

Het begon in mei vorig jaar ergens, ik zag haar en was eigenlijk meteen onder de indruk van haar, een tijdje later hebben we gezoend. Super was het. Ik voelde me zo heerlijk als ik bij haar was, echt bizar dat er iemand is op deze aarde aan wie je helemaal niks onaantrekkelijks kan ontdekken, bovendien is ze onwijs lief en is ze er altijd voor me geweest.