Het is al 4 maanden uit
maar je zit nog onder mijn huid
In mijn gedachten kom je onverwacht
met al mijn wilskracht
Zal ik zorgen dat ik door ga
nee, ik ga je niet achterna
Nooit zal ik een ander aan doen
wat jij me aan deed, zonder fatsoen
Ik hou nog van jou, da's waar
dat is heel erg zwaar
Om me heen wil ik mensen die echt van mij houden
die ik kan vertrouwen
Ik kan niet leven zonder oprechte liefde
jij bent dat niet, jij die mijn hart doorkliefde

Lieve mensen,

Na een paar dagen van vrolijkheid en zelfvertrouwen, zoals jullie hebben kunnen lezen, is nu het mannetje langsgekomen met de hamer. Harder, emotioneler dan ooit.

Vandaag was de dag met mijn zoontje. Half twaalf zoals afgesproken. Ze belde me om te vragen of het om 10.00 uur kon tot half drie.
Ja zei ik, zakelijk, koel en vriendelijk. Als je onderling dat kunt regelen, in het belang van onze zoon, waarom niet.
Elke keer als ik haar nummer zie in mijn mobieltje, is er toch weer even een vlinder. Mijn maag draait dan een beetje om, en hoop dat ze zegt, Ron, kunnen we praten, want etc etc.

heyz
gisteren had ik geschreven dat ik wist naar welk café hij naartoe zou gaan, en ik wou er eerst naartoe gaan.
Maar ik moest eerst nog toneel spelen, daar nog een woede aanval gehad omdat iemand over mn ex begon hoe ik reageerde was zwaar erover, ik weet het zelf ook, en ik ben ook beginnen wenen omdat ik het nietmeer aan kon. Na het toneel nog snel in bad gegaan en naar de discotheek vertrokken! Niet naar het café gegaan dus zoals eerst gepland. Heb me goed geamuseerd,kreeg veel aandacht, op podiums staan dansen etc .. door veel jongens getrakteerd (was zat op het einde van de avond!!!) maar was dus wel leuk. Ik voelde me heel vrij, waardoor ik dus ook niet aan hem dacht, ik geniette van de aandacht.

Eén blik zegt meer dan 1000 woorden! Waarom ziet hij dat niet in? Erbij neerleggen, maar waarom? Om mezelf te beschermen? Ik weet het wel...maar ik kan het niet loslaten. Ik heb even opbeurende woorden nodig...

Het weekend valt me altijd een stuk zwaarder dan een doordeweekse dag. Op een doordeweekse dag ben ik aan het werk, s'avonds vaak druk. Zaterdagmorgen lekker uitslapen..en het gepieker begint weer. Ik heb zoveel plannen vandaag, ik moet voor mijn werk nog iets afmaken, maar ik zit achter de computer en mijn gedachten dwalen alleen maar af. Wat zou hij nu en het doen zijn, en vooral met wie? Ik wil die gedachte graag loslaten maar het lukt me niet. Denkt hij aan mij? Geen idee...Mijn msn staat aan, ik weet dat ik dat ook niet moet doen. Maar heb het gevoel dat ik zo toch nog een beetje in de gaten kan houden wat hij doet.

Gisteren had ik (hoe stom kan iemand zijn) haar opgebeld.
ik heb haar verteld dat ik het niet zo gewild had, en dat ik het liever anders gezien had.
Dat we samen voor elkaar daar waren.
Ze zei dat we gewoon vrienden konden blijven en dat ze er verlopig niet aan toe was een relatie te beginnen.
Ik moch haar ook gewoon opbellen als ik daar zin in had, maar aangezien ze bijna geen beltegoed had, zou zij weiniger bellen.
Nu kan ik wel denken dat ik haar effe rust moet gunnen en dat het allemaal vanzelf wel weer goed komt, maar ergens zie ik dat niet gebeuren.
Wil ik dat zelf eigenlijk wel?
Ergens wel denk ik, ergens niet, dus denk ik dat ik ook hard aan die rust toe ben.

Vandaag doe ik mijzelf pijn
Vandaag luister ik naar onze muziek
Ik denk aan alle momenten.
Alle momenten met jou.
Alle momenten die ik koester als mijn allermooiste schat.
Meer waard dan het hele universum.
Niet te beschrijven in welke woorden dan ook.
Denkend aan de gedichten die ik voor jouw schreef,
denkend aan jouw in en in zachte stem.
Die stem die mij alles vertelde
alleen al door de toon.
Zalig om naar jou te luisteren
met jou te praten.
Het ultime gevoel van thuis zijn.
Uren kon ik naar jou kijken, hoe mooi je bent,
zo lief en kwetsbaar.