Me ex heeft me bedrogen met en andere vrouw tijdens onze relatie.
Waarbij hij een kind bij zijn minnares heeft verwerkt. Ik had altijd gedacht dat we samen een kind zouden hebben. We zijn inmiddels uitelkaar maar denk nog elke dag aan hem. En hoe ze gelukkig samen zijn, met elkaar vrijen en hoe zijn kind er uit zal zien. En hoe de onze eruit had gezien. Het is erg pijnlijk voor mij.
veel huilen, en neerslachtige buien heb ik hierdoor.
Maar ik probeer er boven op te komen.

Kan iemand mij advies geven.Heeft iemand dit meegemaakt.

pff ... had vandaag om 3uur afgesproken met mn ex om nog eens te praten omdat ik het zo moeilijk had .. toen we ergens rustig waren gaan zitten toen lukte het praten niet echt .. 't ging echt moeilijk om nog met hem te praten, hij reageerde bijna niet ofso ... ik voel me nuu zooo slecht! en dan kwam daar het meisje nog aan waarmee hij gezoend had ik voel me slecht! ik kwam thuis en begon meteen te huilen ik kan er niet aandoen, maar ik wil hem niet helemaal kwijt ..

Vanavond was mijn ex langs, nadat hij een aantal weken op vacantie was. Ik vroeg hoe was de vacantie? Om met een makkelijk onderwerp te beginnen en niet meteen met een zwaar onderwerp.

Want 3 weken geleden kreeg ik een sms dat ie onverwachts op vacantie was met haar tegen de afspraak in. Hij zou namelijk in Nederland blijven, oa uit respect naar mij (en meer redenen die te lang voeren voor hier). Eerder had hij al vele afspraken geschonden en nu deze ook. Terwijl hij me verweet dat ik hem nooit geloofde en vertrouwde en met zijn hand op het hart tot 10 keer toe gezegd had niet te gaan en dat ik hem wel moest geloven. (Hij probeerde de oorzaak van zijn leugens weer bij mij te leggen, want toen ik zei laat je pas dan hier, zei hij je gelooft me weer niet en als je me niet gelooft dan gaan we toch).

Zoals jullie eerder vandaag hebben kunnen lezen, zit ik in een moeilijke fase.
Ik kon het niet laten om vanmiddag haar te bellen.
Ik wil zekerheid voor mezelf, en proeven en horen hoe zij nu in haar nieuwe relatie staat en of er nog een sprankeltje hoop is.

Ben blij dat ik gebeld heb.
Rustig gesprek, emotioneel voor mij, dat wel, maar ik hield mijn koppie erbij.
Afgesproken voor as zaterdag half twaalf met mijn zoontje.
Dat contact over hem, dat blijven we houden, dus echt "los" komen we niet van elkaar. Helaas, maar het is niet anders.

Hoop is iets wat je op de been houdt. Maar die hoop die ik nog een beetje in me had is na dat gesprek weg.

t gaat nu alweer wat beter met me gelukkig vanochtend stond alles weer op instorten had hem aan de telefoon gehad.... t leek allemaal wel weer goed te komen... maar nee ik weet niet meer hoe ik nog iets van hem moet geloven de ene dag stuurd die smsjes van hou van je bla bla en dat soortdinge en de andere dag is het op msn nee k hou niet van ja ja..... tis telkens weer t zelfde hoop geven en weer afnemen woord heen en weer geslingerd met me emoties even gelukkig maar zodra die weer weg is sta ik op instorten.... hoe moet hem vergeten als hij telkens opeens weer lief gaat doen... als ik met hem ben met uitgaan is alles even goed k snap der niks meer van hij weet zelf geen eens meer wat die wil volgens mij de verwarring slaat toe pffff wat word ik hier moe van zeg gelukkig zijn me examens afgelopen en nu maar hopen dat ik slaaag :S....

Als businesspartners die net een winstverliezend project hebben beeindigd, spraken wij aan de telefoon gisteravond. Zakelijkheid. Dit is 'het nieuwe ons'. Geen gevoel, geen emotie. Kom tot mij in afstandelijke zakelijkheid. Wanneer hij zijn verhuizing uit dit huis heeft geregeld; a.s. zondag of maandag. De laatste financiele afspraken. Hij heeft natuurlijk weer geen geld; excuses, excuses. Alsof ik met deze excuses de gezamenlijke rekeningen tijdens zijn afwezigheid had kunnen betalen. Klein kind dat je bent.

De automatische piloot stuurt; geroutineerd, gelaten. Zo'n afstand. Hij vraagt hoe het met me gaat, bijna struikelend, maar ik geef geen antwoord. Maakt het wat uit? Zal het wat veranderen? Wat kan er nog worden gedaan? Wat ik voel, hoe ik me voel, als ik het hem vertellen zou, is mijn enige wens dat hij hier naartoe komt, dat hij als dezelfde bezetene hierheen sjeest--snel, snel lieverd, ik kan niet wachten, zoals hij dat eerst deed, vroeger, veel vroeger terug. Ik zie een filmisch fragment waarbij hij binnenstormt en me zegt dat het een fout was, dat hij niet zonder me kan. De innige omhelzing, waarbij je vergeet waar jouw armen beginnen en de zijne ophouden. En daarna samen liggend, met glimlachen van vaseline en honing--in zo'n 'aww, kijk toch eens, toch allemaal goed gekomen tussen die twee' film-video clip.

Hebben jullie dat gevoel ook, het NIET kunnen loslaten?
Ik heb dat gevoel heel erg sterk de afgelopen dagen.

Verstand zegt: ja doen, gevoel zegt anders.
Naar wat moet ik luisteren? Gezonde verstand gebruiken en doorgaan, of toegeven aan je gevoel?

Soms weet ik het even niet meer, en zit doelloos dingen te doen, die ik eigenlijk helemaal niet wil doen.
Ik hou zoveel van die meid, en kan het niet bevatten dat dit is gebeurd. Ik heb het echt niet zien aankomen, reden te meer dat de klap harder aankomt.

Eten en slapen gaan redelijk, maar eigenlijk wil ik altijd slapen voor een jaar of tien.