Vandaag overdag een goede dag gehad. Huisje schoon gemaakt, was vandaag vrij van het werk, dus alle gelegenheid om mijn huisje eens onder handen te nemen.

Voelde me goed, alleen nu bekruipt me ineens, als een sluipmoordenaar, dat erge gevoel weer.
Ineens wil ik bellen naar haar, wil dat ik wakker wordt uit deze droom, maar helaas is het geen droom.
Bellen doe ik niet, ik doe me alleen mezelf daar pijn mee.
Maar het idee dat ik het wil, zegt al genoeg.

Waarom kan ik het niet naast me neer leggen?
Waarom blijf ik iemand missen, die me voor een ander in de steek heeft gelaten?
Waarom moest dit toch gebeuren?

Dit zullen sommigen ldvd'ers vast ook wel kennen: de paranoia. Je gedachten in kringetjes "shit, misschien is er wel een ander?" In mijn hoofd spelen de laatste weken zich af zonder geluid; scene voor scene probeer ik de details te zien in fragmenten, ergens misschien een verscholen antwoord te vinden.

Fragment: de week voordat hij hier ineens vertrok, onder het mom van 'ik heb rust nodig om na te denken', was hij bij een ex-vriendin van een goede vriend langsgegaan. Om samen muziek te maken, was zijn antwoord (hij speelt gitaar, zij piano). Spoel terug naar een fragment daar nog voor: hij had samen met een vriend een avond boerenkool bij haar gegeten en ze had hem gratis een ventilator aangeboden, want zij had er, jaja, twee. Die ging hij op een avond, drie weken voordat hij hier vertok, bij haar ophalen. Een lichte tafel-ventilator oppikken hier dicht in de buurt: het nam zo'n twee en half uur in beslag. Zij belde hem de week erna weer op uit {opkomend sarcasme} zeer gemeende, diepe interesse 'of de ventilator het wel goed deed'.

Hey iedereen,

Het is al erg lang geleden dat ik hier wat heb geschreven, dat zal een maand of 4 geleden zijn. Het is nu inmiddels een half jaar geleden dat mijn relatie is stukgelopen. Ik heb het hier echt ontzettend moeilijk meegehad, maar merkte dat na verloop van tijd ik mezelf toch beter ging voelen. Na een periode van 3 maanden had ik naar mijn eigen idee een soort van "helder" moment. Ik dacht ineens, waarom maak je het jezelf toch zo moeilijk. Je bent een hardstikke leuke jongen en het gaat eigenlijk prima met jou. Er zijn nog zat andere leuke meiden op deze wereld. In de afgelopen 2/3 maanden heb ik het ook ontzettend maar m'n zin gehad. Veel gestapt en nieuwe mensen leren kennen. Erg leuk allemaal. Toch als ik eerlijk ben tegen mezelf. Gaan m'n gedachten de laatste tijd toch vaker weer richting mijn ex. Erg vreemd want spreek haar zelden en heb haar al een 4 maanden niet meer gezien. Ze vertelde me laatst wel dat we binnenkort maar is iets af moesten gaan spreken omdat ze me graag weer is wou zien. Ondanks dat ik vaak aan haar denk en aan de dingen die we samen gedaan hebben, is er niet echt een sterk gevoel dat ik haar terug wil. Maar bij elke meid die ik de afgelopen maanden heb ontmoet mis ik iets, iets wat ik bij andere meiden niet kan vinden. En nou zit ik te piekeren in m'n hoofd.... Ga je dat nou echt wel vinden bij een ander of hou je nou jezelf voor de gek. Kortom kom je nog wel iemand tegen waar je zo gek op kan worden en ontzettend veel van houd?? ik ben echt heel erg benieuwd wat jullie ervaringen en gedachten hierover zijn.

Wat voel ik me weer down..

Zomaar zonder reden, dacht al niet meer aan hem, wel grote lijnen maar niet meer de kleine dingetjes. Nu voel ik weer zo duidelijk dat het pijn doet om aan hem en haar te denken. Dat hij niet meer aan mij denkt en me helemaal niet mist.

Heb al een poos geen contact en dat vind ik wel sterk van mezelf maar dan doet het toch weer pijn dat hij dan zo weinig van zich laat horen.

Hier moet ik allemaal niet aan denken maarja ben op het moment alleen en dan komen die dipjes weer..

Zie gewoon weer even niet meer dat het allemaal goed komt.

Na de jank-depressie van gisteren, voel ik mij vandaag bedriegelijk rustig en mat. Ik zeg 'bedriegelijk', want ik weet hoe de pijnen komen: het is nooit constant, maar altijd in genadeloze vlagen waarbij de beul diep uithaalt, hakt, en dan, tijdens je verdoving, een volgende klap voorbereidt--maar nooit vertellende wanneer die klap gaat komen. Dat vind ik het pijnlijkste; dat je eigenlijk nooit werkelijk voorbereid bent op die plotselinge klap, die er gewoon ineens IS, op de meest onwillekeurige en willekeurige momenten op de dag. Er is altijd maar 1 klein dingetje voor nodig om dat verdriet weer op te laten komen, zo vermoeiend.

Nieuw hier; maar klaarblijkelijk tussen veel lotgenoten--een kleine troost in zware dagen. Ik zocht een rustig plaatsje om mijn wonden te likken; ik kwam terecht op de site van "ldvd". Rauw van binnen, eenzaam, gebroken en nog steeds verdoofd, in shock. Hier zal ik voorlopig proberen bij te komen, in een open gesprek met mijn gevoel.

Ze zeggen dat schrijven oplucht, de ziel verlicht; verschoond. Dat, wanneer woorden in je hoofd een plaats kunnen vinden op de ruimte van een (web)papier, er meer lucht komt, meer inzicht. Meer berusting misschien. Troost puttend dat dit gevoel, deze situatie, niet alleen de mijne is, dat ik niet alleen sta--dat er zoveel anderen onzichtbaar naast mij in dezelfde boot zijn terecht gekomen. Hoop koesterend dat ik onder soortgenoten ben, een veilig toevluchtsoord. Soortgenoten die misschien al ietsje verder zijn in hun acceptatie, in hun reis weg van de emotionele chaos. Dat de verhalen en dagboeken geschreven uit ervaringen van anderen, mij misschien iets kunnen meegeven, een steun in de rug.

Je wilde het niet proberen
er viel niet meer te praten
het dreunde in mijn hoofd
toen je me hebt verlaten

Waarom heb je niets gezegd
en liet je mij in liefde geloven
in jou zag ik echt een toekomst
een vlam die nooit zou doven

Zomaar helemaal uit het niets
deelde jij me in alle koelte mee
dat het over en uit is tussen ons
en ik verdrink in mijn tranenzee