Een paar vraagjes die door mijn hoofd spoken: Waarom is hij nog nieuwsgierig naar mijn leven? Waarom zegt ie opeens ?¢‚ǨÀúje kan nog altijd bij mij terecht als er wat is?¢‚Ǩ¬¶' ? Hij had binnen een week een nieuwe vriendin, die het niet zo leuk vond als hij en ik elkaar nog zouden zien, dus hebben we elkaar al zo'n 2 maanden niet gezien (waar ik haar nu dankbaar om ben (toch nog iets goeds aan haar )), en opeens begint ie sinds een paar weken weer zulke dingen te zeggen, hebben we gesprekken gehad waar ik, als ik haar was, niet blij van zou worden?¢‚Ǩ¬¶
Ik laat mijn stemming de afgelopen weken (na een tijd geen contact) weer lekker be?ɬØnvloeden door hem; zo fout, fout, fout!

Een paar heerlijke dagen achter de rug..
Wat een slappe lul is het toch he? Sorry voor het taal gebruik..
Maar het is zo..
Krijg ik om kwart over zeven een mailtje.. of ik ff online wil komen op msn.. Noujah!! Ik was er niet dus las het pas veel later maar. na twee en een halfjaar relatie.. Als er dan iets is kun je gewoon bellen. Niet vragen of ik online wil komen..
geef weer geen reactie, misschien niet het slimst maarja

ben bang dat hij spijt krijgt.. Ben ik dan sterk genoeg? Heb ik dan genoeg zelf respect om hem niet terug te nemen? en ik maar sterk proberen te blijven:) Lukt steeds beter..

Op dit moment een enorme terugval. Het begon vandaag goed, fijn gewerkt en na het werk de kroeg in met wat collega's. Toen ik daarna op de fiets naar huis reed, dacht ik aan mijn ex. En het zal we de drie wijn geweest zijn, maar ik ging hem bellen. Wilde gewoon even alleen zijn stem horen.
Dat gesprek is natuurlijk helemaal fout gegaan. Alsof ik mezelf constant weer moet pijnigen. Hij is weg bij, woont samen met zijn nieuwe vriendin, die hij 3 maanden kent, en gaat gewoon door met alles...Waarom moet ik dan bellen?? Begrijp mezelf niet meer.

Zit ik weer snotterend achter mijn notebook. Schiet niet op. Dat gevoel dat ik de enige ben ik verdriet heeft om de verbroken relatie, dat gevoel is bijna niet te beschrijven. Dat hij nu meer verder wilt met mij, dat is nog te volgen, maar ik kan er gewoon niet over uit dat hij alles zo makkelijk achter zich laten. En dan gelijk met iemand die hij amper kent te gaan samenwonen. Is dat voor hem zo vele malen sterker dan je maatje waarmee je 7 jaar samen bent geweest? Kan het gewoon niet geloven, maar ik vrees dat ik het toch moet....

Jeetje...hoe kan iemand waar je zoveel mee hebt gedeeld..waarvan je dacht dat diegene van je hield.
Ineens zo koel en afstandelijk zijn?alsof alle liefde uit diegene is vertrokken?
Ik kan hem maar niet bereiken..lijkt wel een megahoge muur tussen ons in.
Hoezeer ik ook laat weten dat ik hem zo ontzettend mis...het lijkt me allemaal niks te doen...hij reageerd niet eens..kan geen een smsje vanaf!
Hoe kan dat?na al die passie, liefde en gevoel tussen ons..
Was het allemaal nisk waard?heb ik het allemaal gedroomd?wat het allemaal nep???
Had hemn net ff aan de telefoon...hij leek wel een vre

na mijn vorige berichtje over dat contact houden te moeilijk was heb ik toch weer net iets te veel contact gehouden
ik vrees dat het nu voor mij kiezen of delen is
daarbij ook denkend aan de hond, die wel heel veel van mij houdt
ik kan het gewoon niet meer\kwam er gisteren per ongeluk achter dat hij met een meid in een badje zat, en of het nu iets betekend of niet het doet gewoon heel erg pijn
waarom kan ik hem toch niet loslaten??
hij laat het me niet toe dat is een van de dingen
elke keer als ik weer zeg dat we afstand gaan houden belt hij me weer en wil iets afspreken
en ja ik kan geen nee zeggen dan...

Ik heb een tijd geleden mijn verhaal gedaan. Nog even de grove lijnen: Het was januari. Na een mislukte avond gingen we uit wanhoop een danscafe binnen. Daar stond ze.

Uiteindelijk hebben we een leuk gesprek gehad, het klikte echt bijzonder goed. We hebben die avond gezoend. Het zag er naar uit dat hier iets moois uit zou kunnen vloeien.

Ik had haar mail adres. We hebben wat contact gehad en uiteindelijk kreeg ik haar telefoon nummer. Ik gebeld. Was een leuk gesprekje. We spraken af dat zij me zou mailen wanneer ze tijd had... dat zou dan na 3 weken zijn of meer.

Ik was er van overtuigd dat ze dat zou doen. Weken gingen voorbij. Nog steeds niks. Ondertussen waren mijn gevoelens afgezwakt voor haar, tja logisch als je elkaar slechts een keer hebt gezien, en alleen telefonisch hebt gesproken met haar. En liet haar varen.

Een vrije dag opgenomen. Het geeft wat rust, het idee niets te hoeven vandaag. Om alles te laten komen en te laten zijn, zonder dat ik mezelf groot moet houden of een gezicht moet opzetten dat niet bij mijn emoties past. Wat anderen ook zeggen: 'gewoon bezig blijven' voelt niet altijd als de oplossing, voelt niet altijd als de beste weg die je wilt of kunt bewandelen--omdat je je nu eenmaal niet kan ontdoen van dat gevoel dat zich als een jas om je heen uitspreid.

Hij schreef me een email gisteren. Een brief die een klein beetje een pleister op de wond legt. Niet dat de pijn wordt weggenomen, niet dat het bloeden stopt, niet dat alles nu minder erg is. En helemaal niet dat zijn brief mijn hoop weer doet aanwakkeren. Maar voor iemand die na zijn vertrek niet in staat was om te praten, die mij achterliet in zijn stilte en elke kans vermeed om mij uitleg te geven, zijn woorden die nu eindelijk door hem worden opgeschreven een kleine verzachting van de pijn.