Vandaag heb ik weer even met haar gesproken, en er is me een hele hoop duidelijk geworden. Ze was hier rond half 7. Ik heb toen eerst even "gewoon gezellig" met haar zitten praten, en daarna voorzichtig nog even hét onderwerp aangesneden. Dat viel niet zo goed bij haar. Ze had me namelijk niets meer te vertellen, en ik moest het er maar mee doen...

Gisteren had ik haar nog een appje gestuurd waarin ik aangaf dat ons probleem structureel hetzelfde was, namelijk dat we niet met elkaar praatte met als gevolg dat we alle twee een andere kant op gingen in onze levens. Ik vroeg haar dus hoe ze daar tegenaan keek. Het antwoord luidde dat het er allemaal niet meer toe deed, want uiteindelijk was haar vertrouwen in me weg, komt niet meer terug, dus het doet er niet toe en ik moest het met rust laten. Haar proberen uit te leggen dat het er volgens mij wel degelijk toe doet, want het verklaart waarom er is gebeurt wat er is gebeurt, en dat het mij een hoop rust zou geven als ik zou snappen wat er zo spelen, maar het antwoord bleef hetzelfde, en het bleef erop neer komen dat het allemaal mijn schuld was, dat ik alles fout heb gedaan en dat ze daarom er een streep onder heeft gezet.

Toen nog eens gevraagd waar ze dan dacht dat het tussen ons mis was gelopen. Ook dat deed er niet toe, en wilde ze niet op in gaan want dat was dezelfde vraag volgens haar.

Nogmaals geprobeerd haar uit te leggen, want als we als vrienden wel verder willen kunnen dat we dan niet meer dit in de weg moeten hebben staan, en toen was mevrouw het kennelijk zat want wilde ze weer de deur uit gaan. Ook dat is een beetje een standaard-reflex bij haar; als het haar even niet zint, dan rent ze zo snel mogelijk weg. Bloed-irritant, maar als je een gesprek wilt voeren met haar, dan heb je weinig keuze dan haar weg erin te volgen of ze is weer pleite...
Haar weten te overtuigen dat niet te doen, en ik zou er niet meer over beginnen. Daarna kwam er dan een klein beetje bij haar vandaan, namelijk door te stellen dat ik altijd haar grenzen opzocht. Dat klopt ook wel; ik zoek altijd overal de grenzen in op. Een soms wat nare eigenschap van me, maar niet iets wat plots uit de lucht komt vallen lijkt me. Dat wist ze 4 jaar geleden toen ze hier naartoe verhuisde ook al wel, en dat maakt ook wie ik ben als persoon, met alle goede en ook minder goede eigenschappen. Wel iets waar ik nog wel eens aan zou willen werken om de scherpe kantjes eraf te halen, maar het is onderdeel van mij als persoon en dat hoort er dan ook bij.

Daarna nog even gegeten uiteindelijk en toen nog even koffie gedronken. De sfeer zat er ondertussen al goed in (kuch kuch).

Een maand geleden heb ik haar een lange brief geschreven. 2 weken geleden heb ik al even geïnformeerd of ze die gelezen had. Dat was toen nog niet het geval. Vandaag nog maar eens gevraagd, en nog steeds niet. Ze had er volgens eigen zeggen nog geen tijd voor gehad. Pure onzin natuurlijk; als je in een maand tijd niet in staat bent om 6 A4'tjes te lezen, heeft dat niets met tijd te maken, maar puur met geen interesse erin. Hetzelfde geldt voor geen verklaring kunnen geven over wat er dan mis is gegaan. Ze heeft er niet eens over nagedacht... Tja, dan rest 1 conclusie, en dat is dat ze alleen maar met zichzelf bezig is, en alles wat dan even in de weg staat moet maar wijken. Toevallig was ik dat... Niet echt de ideale basis voor een relatie lijkt me, zoveel is duidelijk. Mijn idee van een goede relatie is dat je er voor elkaar bent. In zowel goede als in slechte tijden. Ik geloof dat ik er toch echt wel voor haar was in haar slechtste tijden; vind maar eens een andere halve zool die 6x per jaar naar Parijs rijdt voor z'n vriendin omdat ie ziet dat het niet zo goed met haar gaat en dat haar écht effe helpt...

Ze was hier om nog wat spullen in te pakken die in huis stonden. Voorgesteld om dat te gaan doen, maar plots was het verhaal iets anders volgens haar, namelijk dat de spullen die op de zolder staan moesten worden gepakt. Dat was duidelijk niet wat we hadden afgesproken, want het licht op zolder is al jaren stuk, dus je ziet 's avonds niets. Het is dan ook onmogelijk dat ik dat zou hebben afgesproken met haar, maar bij hoog en laag bleef ze dat beweren. Aangegeven dat ik wat verhuisdozen van zolder zou halen, en dat we die nu zouden inpakken. Die stonden al klaar in de huiskamer. Toen barstte de bom helemaal, want ze was hier 's middags al even en dan had ze dan wel de dingen in huis gaan inpakken als ze dat wist... Weer haar wat gekalmeerd, en gezegd dat die spullen wel kwamen, maar echt beter werd het er niet op bij haar. Snikkend zat ze op de bank, want ze was moe, wilde naar huis, was een beetje ziek en het was wat veel voor haar. Daarna vertrok ze weer, uiteindelijk dus nog steeds zonder wat te hebben gedaan...

Voor mij was daarmee een hele hoop duidelijk geworden, namelijk dat ze als een stoomwals maar 1 belang voor ogen heeft, en dat is haarzelf. Dat ik al die jaren voor haar me poten onder m'n reet vandaan heb gelopen, het er behoorlijk moeilijk mee heb gehad, en alles voor haar deed, doet er allemaal kennelijk niet toe en is slechts een obstakel op haar weg op het moment. Ze is er duidelijk heilig van overtuigd dat het allemaal mijn schuld is, haar geen enkele blaam treft en dat ik maar uit moet zoeken hoe ik het redt (sterker nog, haar letterlijke uitspraak was dat ze mijn problemen er niet ook even bij kon hebben, want ze had een huis nodig en wilde haar spullen hebben). Tja, daar valt dus geen zinnig woord nu mee te wisselen hierover, en dan ben ik er wel redelijk klaar mee. Ik dacht niet dat ik het verdien om zo behandeld te worden door haar.

Ik had nooit ook maar durven vermoeden dat ze me ooit zo zou gaan behandelen na al die jaren; zo koud, zo egoïstisch en zo zwaar zonder enige vorm van zelfreflectie vond ik ontluisterend, maar geeft heel duidelijk haar huidige staat aan. Zaterdag komt ze haar spullen halen, en dan hoef ik haar voorlopig denk ik maar even niet te zien of te spreken totdat ze weer een klein beetje normaal kan doen en het woord zelfreflectie in de Dikke Van Dale heeft opgezocht en leert toepassen. Ik ben kennelijk een heel goede zondebok voor haar op het moment, waarop ze alles hiervan kan afschuiven. Een trieste conclusie helaas, maar ik kan hier niets anders van maken.

Gisterenavond was bij mij de maat echt vol zoals ik hierboven al schreef en duidelijk mijn grenzen gesteld. Niet lang daarna kwam er al meteen weer een reactie van haar kant overheen; ze was ontstemd over dat ik haar dat vlak voordat ze ging slapen liet weten, en ik moest dan maar haar spullen weg gooien omdat ze verder dan geen tijd had. Even met haar gebeld en uitleg gegeven over waarom ik het zo scherp stelde. Uiteindelijk in goed overleg afgesproken dat ze vandaag dan nog haar spullen mag komen inpakken, en zaterdag alles in huis eruit moet zijn. Daarna voorlopig even niets meer.
Nog even met een vriend van me gebeld, die uitgebreid met haar had gesproken om wat duidelijkheid te scheppen. Na een nachtje erover te hebben geslapen is voor mij wel een hele boel duidelijk geworden, en wordt alleen maar gesterkt in mijn vermoedens die ik al had. Haar lezing van het verhaal is dat haar gevoelens de laatste tijd minder waren geworden. De oorzaak daarvan lag met name in de gevolgen van mijn verslaving. Daarnaast vertrouwd ze er niet op dat dit inderdaad verleden tijd is. Verder lijkt er niets eigenlijk aan ten grondslag te liggen. In eerste instantie was ik daar behoorlijk geïrriteerd over, maar naar mate ik daar langer over ben gaan nadenken begin ik er toch iets anders tegenaan te kijken. Het is namelijk alleen maar een bevestiging van wat ik al vermoedde, alleen denk ik meteen al weer 20 stappen vooruit.

De oorzaak van het afnemen van haar gevoelens voor mij liggen in mijn gedrag die een gevolg zijn van mijn wiet-gebruik, en dat gebruik is nu helemaal gestopt. Haar vertrouwen daarin is weg, maar ze wil er wel aan werken om vriendschappelijk met elkaar om te gaan. In het verleden zijn die gevoelens al wel eens eerder weg geweest, en die zijn toen ook terug gekomen, tot 3x toe zelfs. Gezien dat er geen enkel argument voorbij is gekomen die op iets anders wijzen dat onoplosbaar is (dus bijvoorbeeld een karakter-eigenschap die haar niet bevalt), en we aan het vertrouwen gaan werken, is het naar mijn idee een kwestie van tijd en inzet voordat haar gevoelens ook weer terug gaan komen. Dat is immers al vaker gebeurd, en ook toen vertelde ze me dat dit zeker niet zou gebeuren... Toch gebeurde het... Om dan een vriendschap te willen lijkt mij de kat op het spek binden, en dat komt op mij redelijk naief over om te denken dat het nu anders is, als daar geen argumenten voor te geven zijn. Niet dat ik er op ga zitten wachten, maar ik geef het ook niet zomaar op. Daarvoor ken ik haar te goed.

Waar ik dan wel weer mee zit, is dat we dan feitelijk nog geen probleem opgelost hebben. We hebben wel een hoop problemen erbij gemaakt. Erg jammer, omdat het volgens mij niet nodig was geweest, maar het is nu eenmaal zo en daar zullen we het mee moeten doen.

Kort gesteld heb ik voor mezelf besloten om het voor nu maar even allemaal te laten varen; zo snel mogelijk de spullen eruit, en dan even geen contact om wat rust te krijgen. Daarna gaan we langzaam weer bouwen aan vertrouwen, en dan zien we wel waar we uitkomen. Zij denkt dat het bij vriendschap blijft, ik denk dat het daarmee zal beginnen, maar dat uiteindelijk haar gevoelens toch weer terug komen (ervaringen uit het verleden...). We zullen het zien, maar verder herrie erover schoppen zal niets opleveren. Laat dus maar gaan voor nu, zodat we daarna aan de toekomst kunnen werken.

Vandaag was dan 'de grote dag'... Al haar spulletjes zijn nu zo ongeveer het huis uit. Nog wel wat kleine dingetjes die ik links en rechts tegen kom, maar dat mag geen naam hebben. Zo rond het begin van de middag was alles geregeld en hebben we "afscheid" genomen van elkaar. Dikke knuffel gegeven aan elkaar, en ze had het, net als ik, er zichtbaar erg moeilijk mee. Zonder wat te zeggen wisten we van elkaar dat we alle twee dit helemaal niet wilden, maar dat het voor nu in ieder geval de enige oplossing is. Verder gaan had nu geen zin. Eerst zullen we alle twee onze levens weer een beetje op orde moeten gaan krijgen. Voor mij is dat een relatief eenvoudige opgave; ik heb immers alles wel redelijk op orde. Heb een huis, alles is netjes ingericht, ben gezond en verder geen problemen of wat dan ook meer. Alleen een heel erg gebroken hart maar ook een enorm veel geleerd in heel korte tijd, en een enorme wilskracht in me om te zorgen dat het goed gaat komen met ons. De vraag hoe dat eruit zal gaan zien blijft nog even onbeantwoord, maar we houden enorm veel van elkaar, en als dat alleen bij een vriendschap blijft, dan is het al meer dan de moeite waard om er enorm voor te vechten dat het zal lukken. Ik zal er ook echt altijd voor haar zijn en dat weet ze gelukkig ook. Nu wil ze daar nog even niets van hebben; ze wil zo graag haar zelfstandigheid tonen. Laten zien dat ze het zelf allemaal kan en mij niet nodig heeft. Dat snap ik ook wel. Ze maakte immers de keuze om zonder mij verder te gaan, en om dan meteen bij de eerste tegenslag meteen weer bij me terug te komen voor hulp is dan wel het laatste wat ze wil, maar als het nodig is, ben ik er en dat gaf haar wel een geruststelling.

We hebben afgesproken de komende 3 weken even helemaal geen contact meer te hebben. Dan kunnen we alle twee even weer rust krijgen. De boel weer een beetje op een rijtje krijgen, en dan met goede moed samen proberen om weer goed met elkaar om te kunnen gaan. Ik hoop echt dat het met haar ook goed zal gaan, maar ik weet helaas dat er best wel de nodige problemen op haar liggen te wachten. Zowel qua praktische zaken (huis, spulletjes etc) maar ook qua gezondheid. Ze heeft zoveel problemen al gehad, en overwonnen, maar altijd was ik er om haar daarbij te steunen waar mogelijk. Nu wil ze dat zelf gaan doen, en ik ben eerlijk gezegd doodsbang daarvoor. En tuurlijk heeft ze genoeg mensen om zich heen die ook wel op haar passen. Familie en vrienden zijn er volop, en iedereen houdt een oogje in het zijl daarbij, maar toch... Jarenlang heb ik dat gedaan op de best mogelijke manier dat ik kon. En ik weet ook wel, dat was lang niet altijd de beste manier en is een van de grote oorzaken van dat we nu uit elkaar zijn, maar wel altijd met de beste bedoelingen. Om dat nu in 1x los te moeten laten valt me toch heel zwaar blijkt wel. Toch zal het moeten. Voor zowel mezelf als voor haar.

Nu eindelijk rust na zoveel jaren. Ook al voelt het heel erg slecht, want ik wil helemaal geen rust, maar het is echt heel hard nodig. Zowel voor mij als voor haar. En wat er daarna komt? We zien het wel weer...

We zijn weer met dag 2 van de no-contact-periode bezig. Gisteren met hangen en wurgen doorgekomen. Het was een vrij moeizaam dagje. Het ene moment was ik prima in orde, het andere moment barstte ik spontaan in tranen uit. Dan was ik weer klaarwakker en 10 minuten later lag ik op de bank te snurken. De emoties kwamen duidelijk flink los van de afgelopen periode. Op tijd m’n bedje in gedoken, en vervolgens tot erg laat wakker gelegen. Het werd 0:00, 1:00, 2:00, 3:00 en continue was ik maar over alles wat er de revue gepasseerd had aan het nadenken. Uiteindelijk toch nog in slaap gevallen, tot om 7:15 de wekker me bruut verstoorde.

Vandaag lijkt voor alsnog prima te verlopen. Nog steeds dat ik er veel mee bezig ben, maar nu wel met een heel andere blik dan gisteren. Daar waar ik gisteren nog met grote regelmaat medelijden met mezelf had, lijkt dat vandaag een stuk beter te zijn… Althans, voor alsnog. Het is nog lang geen einde van de dag

Ook vandaag laat het me allemaal nog niet echt lekker los, maar dan toch op een andere manier. Ik kan natuurlijk enorm bij de pakken neer gaan zitten en mezelf verzuipen in zelfmedelijden, maar ik heb nog nooit gehoord van iemand die daar beter van is geworden, dus dat lijkt me geen handige manier. Maar wat dan wel? Gezien het zo’n bak ellende is geweest wat er voorbij is gekomen, en ik duidelijk weet wat ik wil, lijkt het me handig om er dan maar m’n voordeel mee te doen en te leren van het verleden om in de toekomst er beter van te worden.

Het is vandaag dan ook tijd voor herstel. Herstel begint met reflectie op wat er precies mis is gegaan, en wat er uiteindelijk over is gebleven.
Wat er met name mis is gegaan is het vertrouwen van haar in mij, wat daarna ook heeft geresulteerd in dat het gevoel dat ze voor mij heeft is afgenomen. Wat stuk is gegaan is de relatie; die is er niet meer. De redenen daarvan zijn inmiddels wel bekend. Wat over is gebleven is de enorme liefde die ik voor haar voel. Tsja, ik kan helaas niet ongedaan maken wat er is gebeurt, dus dan zal ik het moeten doen met wat er dan wel is, en kan alleen alles op alles zetten om te proberen datgeen dat stuk is te repareren. In dit geval is daar dus het belangrijkste deel van het vertrouwen. Dat zal verre van makkelijk zijn, maar je moet een uitdaging houden natuurlijk toch?

Gezien dat ik weet wat ik wil, namelijk weer een goede band met haar hebben, en dan zie ik wel of dat een band op vriendschappelijk niveau blijft of dat er meer van komt, en ik weet dat als je iets wilt dat je er iets voor moet doen wordt het dus tijd om aan de slag te gaan. Maar ja, waar ga je met zoiets beginnen? Vanuit mijn werk weet ik dat elk probleem waar je niet direct een oplossing voor ziet, begint met een analyse van het probleem. Gezien dat het probleem hier met name vertrouwen is, is het dus logisch om bij vertrouwen te beginnen.

Daarom was mijn eerste stap vandaag het onderzoeken van vertrouwen. Want wat is vertrouwen nu eigenlijk? Het lijkt zo simpel; iedereen heeft het altijd over vertrouwen, maar vraag een willekeurig persoon wat vertrouwen is, en dan blijft het toch altijd maar een vaag verhaal wat er terug komt. Vertrouwen is dus kennelijk niet zo iets simpels of concreets als dat het lijkt. Om het dus te kunnen repareren is het zaak om eerst maar eens te achterhalen wat het dan precies inhoudt. Pas als ik daarachter ben kan ik ook nagaan hoe ik dan haar vertrouwen in mij kan gaan proberen te herstellen. Vol goede moed dus Google gestart en “vertrouwen en relatie” als zoekterm ingevoerd. En hoppa, daar verschijnen de nodige resultaten. Bergen vol met pagina’s die precies net niet hetgeen beschrijven wat ik zoek, maar ook de nodige nuttige resultaten.

Laten we beginnen met wat Wikipedia hierover weet te melden:
- Bereidheid van een persoon of groep om afhankelijk te zijn van de daden van een andere persoon of groep.
- Geloven dat een ander eerlijk is of dat iets goed zal gaan
- Verwachting van een persoon dat degene die hij/zij vertrouwt zal handelen op een manier die hem/haar niet zal benadelen, met het risico in een nadelige positie te belanden indien de ander dit vertrouwen schaadt.
Dat lijkt al vrij duidelijk, maar blijft allemaal vrij abstract. Dan maar eens kijken wat we in het woordenboek terug vinden onder vertrouwen:
- Geloof in iemands goede trouw en eerlijkheid
Daar zit toch wel een hele hoop informatie in zo’n heel kort zinnetje die eigenlijk prima omvat wat het nu precies is. Zeker in combinatie met de definitie die Wikipedia erop nahoudt begint daarmee dan ook de verdere zoektocht naar vertrouwen, naar hoe het tot stand komt, en of en hoe het hersteld kan worden.

Opvallend genoeg zijn een hoop resultaten die daadwerkelijk nuttig zijn, de pagina’s die over vertrouwen in een zakelijke situatie gaan. Met een klein beetje goede wil valt ook daar het nodige aan relevante informatie uit te putten. Er zijn dan ook niet zo gek veel verschillen in vertrouwen in een relationele zin en vertrouwen in een zakelijke zin. Het belangrijkste wat ik eruit heb geleerd is toch wel dat vertrouwen uit 3 delen bestaat. Een deel bij partij A, een deel bij partij B, en een gezamenlijk deel. Laten we voor het gemak even stellen dat partij A de partij is die het initiatief neemt en graag het vertrouwen van partij B wil winnen. Voor partij A en B geldt dat ze elkaar moeten willen gaan vertrouwen. Als de wil er niet is, dan zal het een onmogelijke missie worden. Partij A zal dus zijn best moeten gaan doen, en partij B zal er voor open moeten staan. De eerste stap die partij A zal moeten gaan zetten om vertrouwen te winnen is door open te zijn. Als partij A gesloten is, dus geheimen heeft, zich niet bloot durft te geven, zal partij B daar automatisch met wantrouwen op reageren. Een ander belangrijk aspect voor partij A is door heel goed te luisteren en geïnteresseerd te zijn in partij B. Daarnaast zal partij A zich als een betrouwbare partij moeten gaan opstellen. Dat wil dus zeggen dat gemaakte afspraken moeten worden nagekomen, er duidelijk (helder) moet worden gecommuniceerd en er overal intentie van openheid en betrouwbaarheid wordt getoond. Partij B zal dan stukje bij beetje meer vertrouwen in partij A gaan krijgen, maar vooral ook moeten durven leggen. Het geven van vertrouwen heeft lef nodig. Hoe meer lef partij B heeft, hoe sneller het kan groeien, maar ook hoe groter de kans wordt dat partij B gekwetst raakt als partij A dat vertrouwen schend.

Allemaal vrij abstracte zaken dus, maar eenvoudig te vertalen naar een relatie tussen twee mensen. Snel kwam bij mij dus al de vraag opzetten hoe ik dat op mezelf en ons daarmee dus kan toepassen. Laten we stellen dat ik partij A ben, en zij partij B is. De concrete invulling van het verhaal komt later aan bod; eerst maar eens in kaart brengen wat er nodig is. Daarna kijken we wel naar wat er van die zaken geregeld is, en wat er nog nodig is.

We beginnen met het punt van openheid. Partij A (ik dus) moet openheid van zaken geven. Dat vertaald naar een relatie tussen twee mensen betekend dit dat ik er dus voor moeten zorgen dat ik 100% open ben naar haar toe. Geen geheimen hebben en alles wat er speelt of enigszins van toepassing is vertellen. Daarnaast zal ik dus ook “controleerbaar” moeten zijn. Haar laten zien dat er niets voor haar is om zich zorgen over te maken. Hoe meer open ik ben, hoe makkelijker het voor haar is om te zien dat ze me kan vertrouwen. Zodra ik zaken ga verbergen zal dat direct het hele vertrouwen om zeep gaan helpen.

Het tweede punt is luisteren. Om te snappen wat zij wil, zal ik (veel) beter moeten gaan leren luisteren naar wat ze wil, wat ze vertelt, en wat ze bedoelt. Mijn capaciteiten met betrekking tot luisteren kunnen inderdaad wel een stukje beter worden hierop terugkijkend. Heel veel punten die voorbij zijn gekomen de afgelopen maanden zal ze ongetwijfeld al wel eens verteld hebben, of via andere manieren hebben geuit, maar ze zijn blijkbaar volledig aan mij voorbij gegaan want de hele breuk kwam als een donderslag bij heldere hemel voor me. Luisteren is dus een heel duidelijk verbeter-punt.

Het volgende punt is het betrouwbaar opstellen. Ik zal aan haar moeten laten zien dat ze me kan vertrouwen. Dit doe ik onder andere door alle afspraken die we maken ook netjes na te komen. Niet uitstellen tot het laatste moment (en daar heb ik nog wel eens een handje van), maar eerder het tegenovergestelde. Dus spreken we af dat ik voor volgende week haar een mail stuur, dan kan ik die beter meteen sturen dan op het laatste moment. Lukt dat om wat voor reden dan ook niet, dan zal ik haar dat op tijd moeten laten weten, en duidelijk aangeven wat daarvoor de oorzaak is. Tsja, voor alsnog allemaal niets raars lijkt me; als je het zo op een rijtje zet, dan is het eigenlijk heel simpel.

Daarna komt het aan op haar wil, en haar intentie om aan vertrouwen te werken. Vanuit haar kant zal er de durf moeten gaan komen om weer vertrouwen in mij te gaan krijgen. Dat zal waarschijnlijk het moeilijkste aspect gaan worden, aangezien haar vertrouwen diverse malen door mij geschonden is. Het zou dan ook erg raar zijn als ik haar vraag om me meteen maar 100% te vertrouwen, maar dat zou wel stukje bij beetje kunnen gaan gebeuren. Simpelweg door afspraken te maken, en erop te vertrouwen dat die afspraken nagekomen worden. Ook hier weer, later vullen we dit concreet in.

Zodra we hier dus aan gaan voldoen, gaat het gezamenlijke deel automatisch spelen. Dat gezamenlijke deel is het werken aan het vertrouwen. Het vertrouwen dat ze in mij legt, ongeacht hoe klein en hoe onbenullig dat concreet ook mag zijn kunnen we dan langzaam maar zeker gaan proberen uit te bouwen. Naarmate dat vertrouwen zal groeien, zal het ook steeds makkelijker worden.

Ok, we hebben nu dus een plan liggen nu nog de invulling eraan geven. Aangezien ik haar deel niet voor haar kan doen (dat zal ze zelf moeten gaan doen en willen), en het gezamenlijke deel nog (lang) niet van toepassing is, moet ik dus eerst maar eens aan mijn eigen deel gaan werken. First things first, dus we beginnen met het punt van openheid. Ik ben bij mezelf eens nagegaan of ik eigenlijk wel open ben geweest naar haar. Tsja, eigenlijk kan ik daar alleen maar volmondig met “ja” op antwoorden. Ik heb geen geheimen voor haar; al mijn fouten heb ik toegegeven, en alles mag ze inzien van me. Maar kan ik dan niet nog meer open zijn haar kant op? Meer controleerbaar zijn voor haar? Ook daar moet ik “ja” op antwoorden. Want ondanks dat ik geen geheimen voor haar heb, zijn er wel dingen die beter kunnen. Zo heb ik een vrij complex wachtwoord op m’n computer zitten die ze niet kan onthouden. Daar kan ik eenvoudig wat aan doen natuurlijk. Daarnaast kan ook in mijn gedrag een stuk meer openheid komen. Ik ben altijd vrij stil geweest haar kant op, en heb heel vaak geen gedachtes met haar gedeeld. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat ik haar er niet mee lastig wilde vallen. Ook dat kan ik eenvoudig veranderen. Niet moeilijk; gewoon een kwestie van doen! Het zal vast wel in de eerste periode wat lastig blijken om dat te gaan doen, maar het doel heiligt de middelen en als je in een relatie niet je gedachtes gaat delen, dan wordt het een heel lastig verhaal. Dat zal ik mezelf dus moeten gaan aanleren.

Wat kan ik nog meer zelf doen dan? Luisteren… Ik kan prima luisteren, maar af en toe doe ik het niet, of hoor wat ik wil horen. Daar zal ik mezelf ook wat meer op moeten gaan toeleggen. Zowel in verbale communicatie als in non-verbale communicatie, maar ook in indirecte communicatie. Een voorbeeld daarvan is dat ik nooit echt door heb gehad dat zij nu met de dag is gaan leven en niet met het oog op de toekomst. Hierop terug kijkend waren er legio met aanwijzingen voor aanwezig, maar die signalen heb ik nooit opgepikt. Zelfs met directe(re) middelen heeft ze me dat geprobeerd duidelijk te maken. Ze heeft me echt wel de nodige zaken verteld, maar het drong nooit tot me door met wat ze bedoelde. Ook hier dus een schone taak voor me die ik prima op kan pakken, maar dan moet ik mezelf er wel op toeleggen en gaan leren hoe ik dat moet gaan doen.

Dan het punt van betrouwbaar opstellen. Ik heb altijd enorm mijn best gedaan om zo betrouwbaar mogelijk voor haar te zijn, maar was ik dat ook altijd? Tsja, dat valt te bezien. Ja, ik stond er altijd op het moment dat het er écht toe deed. Als er écht problemen waren, dan was ik de eerste die klaar stond voor haar. Maar aan de andere kant kon ik zaken die ik zelf minder belangrijk vond ook prima voor me uitschuiven. Dat voegt nu niet direct iets toe aan het vertrouwen dat ze in me had natuurlijk. Ook met andere afspraken kon ik die van tijd tot tijd nog wel eens schenden. Sommige afspraken stelden niet zo gek veel voor, en waren dan ook niet zo’n issue, maar andere afspraken waren wel heel cruciaal en ondanks verwoede pogingen om die na te komen lukte me dat niet altijd even goed en communiceerde ik het daarbij ook nog eens niet aan haar. Ook dat zal ik dus heel hard moeten gaan verbeteren. Maar ook afspraken die ik met “mezelf” maak nakomen is daar onderdeel van. Zo heb ik me voorgenomen om meer te gaan sporten, en daar ben ik de eerste weken ook druk mee bezig geweest, maar ik merk dat dit weer een beetje bij me weg zakt. Dus ook dat gaan we weer oppakken om zodoende niet alleen voor haar, maar ook voor mezelf weer te vertrouwen te worden.

Alle 3 de punten hierboven zijn zeker geen onmogelijkheid, en ook niet eens echt moeilijke punten, maar ik heb ze eigenlijk nooit zo goed begrepen en daarmee dus ook nooit zo goed toegepast. Nu ik er zo op terug kijk, is het dan ook niet zo gek dat de boel dan vroeg of laat zal ploffen; dat snap ik nu ook wel. Maar goed, ook nu weer: beter laat dan nooit en dus ga ik hier vol goede moed mee aan de slag; dat zal me de komende tijd nog wel even druk houden. Nu nog even uitzoeken hoe ik mezelf hier het beste in kan trainen en op kan toeleggen, maar voor elk probleem een oplossing

Dan resteren er nog 2 punten om het vertrouwen weer te kunnen gaan proberen te herstellen, namelijk haar wil om het te herstellen, en het gezamenlijke deel van herstel. Ze heeft al meerdere malen bij me aangegeven dat ze absoluut de wil heeft om het te herstellen. Wel gaf ze erbij aan dat ze van mening is dat het nooit 100% hersteld kan worden, en zelfs niet ver genoeg hersteld kan worden om weer tot een relatie te komen. Of dat inderdaad zo is? Geen idee, maar we gaan wel zien hoever we komen. Afgaande op mijn eigen ervaringen denk ik dat het echt wel mogelijk is als de wil sterk genoeg is, maar dat is niet aan mij en is ook (nog lang) niet van toepassing nu.

Het gezamenlijke deel is het gedeelte waar ik dan wel weer echt naar uitkijk. Want hoe gaan we daar een invulling aan geven? Namelijk door tijd met elkaar door te brengen. Leuke dingen samen doen, dingen te ondernemen, maar ook zaken waar je echt vertrouwen in elkaar moet hebben om het tot een goed einde te brengen. Dat kan van alles zijn natuurlijk, van een stad bezoeken tot aan naar ’t strand gaan samen tot koffie drinken. Hoe we dat gaan invullen ga ik nog even over nadenken, maar ik denk dat ik met name dingen ga proberen te vinden waarmee we elkaar moeten gaan vertrouwen. Net als dat bijvoorbeeld in managementcursussen wordt gedaan om vertrouwen en teambuilding te bevorderen kan je op een relationeel gebied dat ook toepassen. Dus misschien wel iets als naar een klimmuur gaan en samen een cursus klimmen gaan doen of zo.

Al met al dus nog meer dan genoeg te doen de komende periode, maar niets is onmogelijk als je iets écht wilt. Aan mij nu dus om dat te laten zien… Tijd om van m’n luie reet af te komen en aan de slag te gaan. En als het zelfs dan nog niet lukt om de boel weer op de rails te krijgen? Tja, dan heb ik m’n best gedaan en kan ik me er ook bij neerleggen. We zullen het gaan zien 

Vanmorgen ben ik druk bezig geweest met hoe communicatie tussen mij en mijn ex te verbeteren valt. Dit had met name betrekking op communicatie tussen ons bij gesprekken, en hierin kwam onder andere naar voren dat empathie en emotionele intelligentie een belangrijke rol spelen. Empathie kom ik straks op terug, eerst maar eens aan de slag met emotionele intelligentie. Eigenlijk werd ik me bewust dat ik daar niet zo gek veel van weet. Ik wist in grote lijnen wel wat het inhield, maar wat is het nou precies? Ook hier weer blijkt google m’n vriend te zijn. Wat valt daar voor iets moois op te vinden dan? Welnu, onder andere dat de mate van emotionele intelligentie gebaseerd is op 5 pijlers, namelijk zelfbewustzijn, zelfregulering, motivatie, empathie en sociale vaardigheid. Damn, weer empathie… its’a bitch… maar goed, het is dus toch een belangrijk punt. Laten we eerst die andere 4 onderdelen dan bekijken.

Onder het item van zelfbewustzijn wordt verstaan dat deze mensen hun emoties begrijpen en daardoor hun gevoelens niet de overhand laten krijgen. Ze hebben zelfvertrouwen omdat ze hun intuïtie vertrouwen en daardoor hun emoties niet de vrije hand laten. Ze kunnen een eerlijke evaluatie van hunzelf maken, kennen hun zwakke en sterke punten en werken aan die punten om tot betere resultaten te komen.
Ok, dat punt lijkt dus wel re-de-lijk onder controle. Emoties en gevoelens krijgen soms wel eens de overhand bij mij, maar meestal weet ik dan wel weer op tijd op de rem te trappen en even wat afstand te nemen. Zelfvertrouwen is ook wel redelijk bij me, en alleen al het feit dat ik hier nu zo druk mee bezig ben en evaluaties over mezelf maak lijkt me ook een best aardige aanwijzing dat het onderdeel zelfbewustzijn wel goed zit. Dat voelt toch lekker om te lezen en te beseffen dat ik daar wel aan voldoe dan.

Zelfregulering dan.. Kort gesteld komt het erop neer dat je in staat bent emoties en impulsen onder controle te krijgen. Eerst denken, dan doen. Mwoch, dat kan ik wel aardig ja. Soms wel eens iets te veel waardoor er niet zo gek veel gebeurt, maar al met al ben ik er niet ontevreden over. Dan staan er ook nog wat karakteristieken bij. Dat zijn integriteit, bedachtzaamheid, bereidheid om te veranderen en de eigenschap nee te kunnen zeggen. Met name het item van nee kunnen zeggen heb ik nog wel eens last van. Zeker richting mijn ex is dat verdomde lastig. Dan zeg ik eerst nee, en ze hoeft maar 2x met haar ogen te knipperen en het wordt spontaan ja… Ok, daar kan wel wat verbetering in. Lijkt me ook wel weer samen te hangen met grenzen kunnen stellen, en dat is niet hetgeen waar ik in uitblink haar kant op…

Dan maar motivatie eens bekijken. Daarmee wordt bedoeld doelgerichtheid en korte termijn-successen kunnen opofferen om het uiteindelijke doel te bereiken. Check!! Daar ben ik zeker wel goed in. Ze zijn zeer productief (och… laat ik het maar relatief noemen dan ), houden van uitdagingen (zeker!) en zijn zeer effectief in het bereiken van wat ze voor ogen hebben. Nouja, daar lijk ik toch niet heel beroerd in te scoren

Empathie… die sla ik nog even over; komt straks aan bod

Sociale vaardigheid is de laatste in het lijstje. Daarmee wordt bedoeld dat je makkelijk met mensen praat, en goede communicatieve vaardigheden bezit. Ok, daar is dus nog het nodige aan te verbeteren. Immers, via mijn eigen analyse over gebrek aan communicatieve vaardigheden ben ik bij Emotionele Intelligentie terecht gekomen, dus het voelt een klein beetje als in een cirkel te redeneren dan. Oftewel, als ik de communicatieve vaardigheden van me verbeter, zou mijn emotionele intelligentie dus automatisch ook weer wat beter gaan worden. Win-win situatie…altijd lekker.

Rest dus nog het puntje van empathie.. Hoe ga ik dat nu weer verbeteren dan met haar? In z’n algemeenheid is empathie al niet mijn sterkste kwaliteit, maar met haar lijkt het af en toe wel alsof het een onmogelijke opgave is. En keer op keer kom ik weer uit bij empathie en het belang van empathie. Dan zal het vast wel een heel belangrijk aspect zijn vermoed ik, maar hoe verbeter je nou je empathisch vermogen? Want als ik dat weet te verbeteren, dan verbeter ik daarmee dus ook mijn emotionele intelligentie, daardoor weer mijn communicatieve vaardigheden en dan dus ook weer een stukje van het vertrouwen en daarmee dus ook het geheel van de verstandhouding tussen mij en haar. Oftewel, empathie kan wel eens een heel groot deel van onze problemen die we hadden verklaren en daarin verbeteren kan dus heel veel aan mezelf verbeteren.

Op zoek dus naar empathie, wat het is, hoe werkt het en bovenal, kan je het verbeteren of trainen?

De zoektocht naar empathie begint als vanouds op Google. Wat zou ik toch zonder die geweldige zoekmachine moeten? Even Empathie inkloppen en ja hoor, daar rollen de bergen met resultaten op m’n scherm. Eerste hit: Wikipedia. Dat klinkt al meteen goed. Ook Wikipedia noemt in de omschrijving al direct communicatie, het langs elkaar heen praten met als gevolg meningsverschillen. Bingo dus. Ik ben dus duidelijk op het juiste spoor met empathie en communicatie wat dit aangaat. Even lezen en... ok, de theorie is duidelijk en ik snap prima wat er allemaal mee bedoeld wordt. Als ik de boel even verder onderzoek denk ik dat ik misschien niet de hoogst mogelijke score op het gebied van empathie haal, maar het is nu ook weer niet totaal niet aanwezig of iets dergelijks. Een krappe voldoende zou ik mezelf er dus voor willen geven. (ach, een 5,5 is ook een 6 toch ). Nu is een krappe voldoende in het dagelijks leven niet een probleem, maar in een relatie met iemand die dergelijke problemen met zich meedraagt kan het wel eens lastig zijn; zoveel is wel gebleken. Maar ja, hoe komt het nou dat het bij mij dan nooit echt is gelukt? Mijn eerste gedachten gaan dan ook meteen uit naar het voorheen in grote maten geconsumeerde groene rook-waar, dus maar eens gezocht daarop. Ai, dat is de welbekende koude kermis om van thuis te komen, want daarover wordt eerder het tegenovergestelde beweerd; het zou empathie juist vergroten. Raar, want mijn ervaringen lijk toch volstrekt tegenovergesteld te zijn. Volledig afgestompt van de omgeving, in m’n eigen wereldje, en juist niet met een verhoogd inlevingsvermogen. Nu wordt er ook wel aangegeven dat het niet bij iedereen hetzelfde effect heeft, dus mogelijk dat ik daarin dan toch anders ben dan “de massa”. Voor nu in ieder geval een streep door die optie, en ik hou het maar even bij dat ik nu eenmaal zo ben, en zo blijf, dus dan maar het maximale eruit halen van wat erin zit.

Dan de vraag of het te trainen valt… Tot recent werd aangenomen dat dit niet aan te leren is na de peuter-tijd, maar recente studies tonen aan dat dit toch mogelijk zou moeten zijn. Een soort van lichtpuntje dus in dat opzicht, maar om me nu vast te klampen aan een onderzoekje in zuid-amerika met 15 proef-personen en een ander onderzoekje in Duitsland met kleuters, dat gaat me wat te ver. Nog even verder zoeken, en er blijken toch wel trainingen in te bestaan. Na deze te hebben bekeken blijkt dat het niet zozeer het vergroten van het empatisch vermogen te betreffen, maar wel het optimaal benutten van het vermogen dat al aanwezig is. Dat klinkt me heel aannemelijk en is dus iets wat schreeuwt om verder onderzoek naar mijn mening.

Veel verwijzingen gaan richting het boek “Theory of Mind” van Ben Meijering. Daarin worden grofweg 2 manieren gegeven om er tegenaan te kijken
- Empathie is een kwestie van logisch redeneren, waardoor mensen kunnen herleiden hoe een ander denkt.
- Empathie is een aparte eigenschap van de hersenen, naast het vermogen om logisch te denken.

Oftewel, een tekort op het ene gebied, zou je kunnen compenseren met het andere gebied. Het gebied van empathie als aparte eigenschap lijkt bij mij wat karig te zijn. Logisch redeneren daarintegen is prima op orde. Mede via die weg ben ik ook hierbij gekomen, en daarnaast gebruik ik het dagelijks in mijn werk. Daar moet dus wat mee te doen zijn, maar zal me wel wat inspanning en wat meer zelfbewustzijn kosten dan wat bij anderen mogelijk het geval zou zijn. Ach, het is voor een goed doel, dus daar gaan we gewoon verder mee aan de slag dan.
Voor nu in ieder geval even genoeg gedaan. Tijd om het even te laten bezinken en na te gaan of dat wat ik tot nu toe te weten ben gekomen ook wel klopt. Het ziet er voor alsnog heel logisch uit, maar het is allemaal zelf-studie en eigen waarnemingen en daarmee dus geen enkele garantie dat het wel klopt. Even bij vrienden en bekenden maar eens de vraag neergelegd hoe ze mij zien op het gebied van empathie. Is het daadwerkelijk een gebrek aan mijn kant? Of is het gewoonweg een onmogelijke opgave om dermate veel empathie op te brengen als dat nodig is om haar te kunnen snappen. Denk ik te theoretisch? Of ben ik wel op de juiste weg? Moet ik mijn beperkingen hierin accepteren? Of moet ik alles uit de kast halen om te verbeteren? Vragen vragen en nog eens vragen die er liggen. Hoog tijd dus om op de rem te trappen en te reflecteren op de afgelopen 2 dagen. Voor mijn gevoel heb ik er wel grote vooruitgang geboekt op het gebied van reflectie. Nu nog in de praktijk zien te brengen en dan wordt het nog eens wat

Vanavond ga ik nog maar eens verder op zoek naar wat ik met empathie aan moet. Toch een erg lastig onderwerp.

Dag 4 is er inmiddels alweer; het gaat best aardig voor alsnog en met nog 17 dagen resterend om mezelf te leren kennen en te verbeteren begint de tijd toch wel een klein beetje te dringen. Gisterenavond dacht ik erover om me vandaag bezig te gaan houden met haar gevoel voor mij en hoe dat is kunnen gaan afnemen. Na een nachtje erover te hebben geslapen leek me dat toch niet zo’n heel goed plan eigenlijk. Deels omdat ik daar al wel een behoorlijk beeld op heb wat er mis is gegaan, deels omdat het meer een kwestie is van gevolgen, maar voornamelijk omdat ik me dan op haar ga richten, en dat is niet de bedoeling. Ik moet me op mezelf richten nu, en zij komt eventueel later wel eens aan bod dan. Daarom heb ik besloten om me eerst maar eens te gaan richten op de 4 tot nu toe gevonden verbeter-punten en een concrete invulling te gaan geven hieraan met een plan van aanpak. Vandaag op het programma: de communicatieve vaardigheden verbeteren en mijn openheid vergroten.

Prachtig voornemen leek me, maar hoe ga ik dat dan doen? As usual slinger ik de browser maar weer eens aan en daar verschijnt weer het kleurrijke logo van onze vriendjes, de redders in nood, het alwetende oog, Google Vol goede moed klop ik dan ook in “communicatieve vaardigheden verbeteren” en meteen schieten de cursussen en pagina’s met tips me om de oren. Ok, er is gelukkig dus het nodige over te vinden, dus vol goede moed ben ik aan het lezen geslagen om praktische tips te vinden waarmee ik aan de gang kan. Ok, dat is meteen een kleine tegenvaller. Heel veel theorie en open deuren, maar weinig waar je concreet zelf mee aan de gang kan gaan zonder de praktijk. Ok, dan gaan we dus maar eens kijken hoe we de boel in praktijk kunnen toepassen. Een mooie gelegenheid is op m’n werk ervoor lijkt me; daar is continue aanspraak, kan ik prima oefenen met de tips die er zijn met betrekking tot doorvragen, samenvatten van hetgeen gezegd wordt, en lichaamstaal. Meteen dus maar aan de slag ermee gegaan. Ai, dat blijkt lastiger dan verwacht. Met name het item van lichaamstaal valt vies tegen in deze omgeving. Iedereen zit achter z’n computerscherm en zaken als oogcontact zijn simpelweg niet van toepassing. Samenvatten en doorvragen zijn daarentegen wel weer prima te oefenen. Dat lijkt me best redelijk af te gaan voor alsnog, maar met name het samenvatten is toch nog wel lastig. Ik kan nogal lang van stof zijn (mwoch, zoveel heb ik toch nog niet geschreven? ) en dan wordt een samenvatting al snel een herhaling… Daar is nog wel wat aan te verbeteren dus. Doorvragen lijkt dan weer een stukje beter te gaan. Toch nog een winstpuntje geboekt vandaag.

Toch lijkt het niet helemaal nog aan te sluiten bij wat ik zoek. De meeste tips die ik tegen kom zijn meer werk-gerelateerd en zakelijk gerelateerd, maar niet zo zeer relatie gerelateerd. Zou Google misschien stuk zijn? Vast niet… Google is nooit stuk, het moet wel mijn fout zijn! Dan is het dus logisch dat mijn zoekterm niet goed is geweest. Een kleine aanpassing naar “communicatieve vaardigheden verbeteren relatie” en… kijk, daar komen tips die veel nuttiger blijken Gelukkig, er is niets mis met Google, maar het was weer een gebrek van mijn eigen capaciteiten (het is toch wel een traject met vallen en opstaan blijkt wel ). De eerste pagina die ik tegen kom begint al meteen goed. Deze stelt met grote, dikke letters “vrouwen zoeken verbinding, mannen zoeken status”. Eens verder lezen en kijken wat dit me kan opleveren. Ja hoor, de schrijver lijkt inderdaad een heel goede kijk op de boel te hebben, want er komen zaken aan bod die hout lijken te snijden. Meteen steekt de schrijver van wal met de stelling dat vrouwen vaak steun zoeken bij een probleem, terwijl mannen eerder geneigd zijn om hun problemen zelf op te lossen. Kleine geruststelling voor me dus, want ik probeerde me problemen zelf op te lossen en dat is ook hetgeen dat me behoorlijk in de problemen heeft weten te brengen. Nog maar even verder lezen, want deze kerel weet waar hij het over heeft blijkt wel.

Iets verderop lees ik “Vrouwen nemen ruzies vaak persoonlijker en voelen zich vaker gekwetst, terwijl een man de ruzie vaker ziet als een verschil in mening die niet bepalend is voor de relatie zelf.” Hoe herkenbaar blijkt dit inderdaad. Vaak dat ik discussies met m’n ex had en als dat klaar was, was het ook klaar. Het was naar mijn mening helemaal geen ruzie, maar we zagen dingen soms gewoonweg anders. Kan gebeuren; niets mis mee toch? Daar dacht zij dan weer aanzienlijk anders over, en kon een week later weer diezelfde discussie tevoorschijn halen terwijl ik dat allang achter me had gelaten. Ze ervaart de situatie dus duidelijk heel anders dan dat ik dat doe. Goed, daar zal empathie ook wel een rol in spelen vermoed ik, maar dus ook communicatie en genetische bepaling. Goed om te weten, want dan kan ik daar veel meer rekening mee gaan houden. Weer iets verder valt te lezen “Vrouwen zijn in hun communicatie vaker indirect, terwijl mannen meestal directer communiceren.” En ook hier lijkt de schrijver weer de spijker op de welbekende kop te slaan. Zo wist m’n ex altijd fijntjes te melden dat ze het leuk zou vinden als ik eens een bloemetje voor haar mee nam, of een kaartje of zo. Eigenlijk vroeg ze helemaal niet om dat bloemetje of dat kaartje, maar vroeg ze “toon eens wat meer waardering voor me”. Als ze dat had gevraagd, had ik het meteen wel begrepen natuurlijk. Maar nee, zo werken vrouwen nu eenmaal niet. En ja, achteraf gezien snap ik dat ook wel, maar op het moment zelf had ik dat niet echt door. Misschien dat ik toch echt beter moet gaan luisteren (lees: begrijpen wat er gezegd wordt), maar goed, daarom ben ik hier nu dus ook zo druk mee.

En ja hoor, feest, die kerel die dit artikel heeft geschreven en kennelijk heel goed kijk op het verhaal heeft, geeft ook de nodige tips mee om ermee aan de slag te kunnen en de communicatie te verbeteren! Precies wat ik zocht! Zijn eerste tip: Ga er niet meteen vanuit dat je partner je begrijpt. Daarmee bedoelt hij dat je continue open moet blijven communiceren met elkaar omdat behoeften, gedachten etc bij mensen na verloop van tijd in een relatie kunnen veranderen. Precies wat hier speelde. We waren eerst samen op de toekomst gericht, en na verloop van tijd is zij steeds meer in het hier en nu gaan leven, maar was dat even “vergeten” te melden aan me. Met m’n gebrekkige empathie voelde ik dat ook van geen kant aan, en zijn we compleet langs elkaar heen gaan leven. Praten helpt dus wel degelijk! Maar goed, zover was ik inmiddels al, dus we gaan verder.
De volgende tip op z’n lijstje dan maar: Blijf nieuwsgierig naar je partner. Klinkt logisch, maar in de praktijk blijkt wel dat het toch niet zo logisch is als dat het klinkt. Hij geeft meteen een praktische tip mee om het inzichtelijk te maken, namelijk door een lijstje voor een dag of een week bij te houden waarop je alles opschrijft wat je nog niet wist van haar. Daarna kijk je dat lijstje eens door, en je zal waarschijnlijk versteld staan van de hoeveelheid. Nieuwsgierigheid is dus goed. Handig om mee te nemen als informatie; die ga ik zeker onthouden!
Hij vervolgt z’n tips met Spreek je waardering uit voor je partner. Ai ai ai, nog voordat ik het item ook maar door heb gelezen voel ik de bui al hangen; dat heb ik veeeeel te weinig gedaan. Terwijl ik echt heel grote waardering voor haar heb, maar het tonen of uitspreken, daar schort het nog wel eens aan. Hier moet ik echt heel erg op gaan letten. Niet overdrijven, want dan verlies je de geloofwaardigheid (dus niet 10x per dag haar zeggen dat je haar geweldig vindt), maar 1x per jaar is wel wat karig. Daar moet ik een stuk betere balans in vinden dus.
Dan krijgen we het puntje Denk na voordat je iets zegt. Mwoch, dat gaat me meestal wel redelijk af, maar af en toe zelfs iets té veel. Dan zijn mijn gedachten al 20 stappen verder en vertel haar dat dan, met als gevolg dat ze er geen touw meer aan vast kan knopen, of iets juist heel beledigend zelfs over kan komen, omdat ze m’n gedachtegang dan totaal niet meer kan volgen. Best logisch natuurlijk, maar wel iets om rekening mee te houden.
Hij sluit vervolgens zijn tips af met het advies om hulp te zoeken als je er samen niet uit komt. Ok, zover was ik ook al, en daar wil ik ook zeker werk van maken mocht het nog eens van toepassing gaan worden.
Al met al dus een leuke lijst met heel nuttige adviezen, maar helaas zijn die eigenlijk alleen van toepassing op het moment dat er al spraken is van een relatie. Dat is nu absoluut (nog) niet het geval. Wel een pagina die de bookmarks ingaat en me inzicht heeft gegeven in wat we verkeerd deden, maar geen pagina met tips over hoe ik mezelf kan verbeteren. Misschien til ik ook wel iets te zwaar aan dit punt. Voor nu dus maar even laten rusten, en verder met het volgende op de ToDo-lijst: Openheid vergroten naar haar toe

Goed, ik wil dus meer open naar haar toe zijn. Haar kunnen laten zien wat er speelt, zodat wantrouwen geen grond kan krijgen en daarmee dus vertrouwen zal groeien. Maar hoe doe je dat? Daar ben ik 2 dagen geleden al mee aan de slag gegaan, en dat blijkt relatief eenvoudig. Het voornaamste is hierin dat ik mezelf controleerbaar moet maken. Ik heb niets te verbergen, maar ze denkt dat dit wel het geval is; immers dat is juist de voedingsbodem van wantrouwen. Nu is het principe eenvoudig, maar de praktische uitvoering is in sommige opzichten een ander verhaal. Laat ik dan maar beginnen met de punten die makkelijk controleerbaar zijn te maken, namelijk technische en praktische controleerbaarheid. Dat houdt dus in om haar mijn wachtwoorden te geven van de computer, mijn inlog-gegevens van internetbankieren, pincodes van telefoon, pinpas etc. maar ze mag ook gewoon mijn huissleutels blijven houden en elk moment van de dag binnen komen vallen. Eigenlijk alles wat voor anderen achter een beveiliging zit mag ze van mij zo hebben en ga ik haar dus ook geven. Ze hoeft er geen gebruik van te maken als ze dat niet wil, maar ze kan het wel als ze het niet vertrouwd. Na verloop van tijd zal ze dan vanzelf gaan inzien dat haar wantrouwen gebaseerd is op aannames die niet kloppen. Het is eigenlijk een heel simpel principe; als je 50x je telefoonrekening hebt gecontroleerd tot in detail, en elke keer klopt dat 100%, dan geloof je het de 51e keer ook wel, want het klopt dan wel. Het klopt immers altijd. Maar als er incidenten tussen zitten waardoor het niet klopt, dan ga je blijven controleren. Het gaat dus niet om de controle zelf, maar omdat je de mogelijkheid hebt tot controleren als je iets vermoedt. Kortom: omdat het kan… Daarmee snijdt het mes dus aan twee kanten. Aan de ene kant de controleerbaarheid, en aan de andere kant dat ik haar vertrouw met dergelijke informatie. Door vertrouwen te geven, ga je ook vertrouwen terug krijgen. Win-winsituatie dus… genieten geblazen

Daarnaast is er het punt van beloftes. Belofte maakt immers schuld. Regelmatig heb ik beloofd om te stoppen, of om iets te doen, maar dat kwam er eigenlijk nooit van. Daar gaat dus verandering in komen. Als ik beloof iets te doen, dan moet ik dat ook doen en bij voorkeur dan nog sneller, meer of beter dan beloofd was. Ook eenvoudig; gewoon een kwestie van doen, of anders niet beloven. Wel iets om mezelf continue op te blijven richten, want het vertrouwen kan je wel heel langzaam opbouwen op die manier, maar breek je je beloftes, dan verdwijnt het opgebouwde vertrouwen met een enorm hard tempo weer en wordt het alleen maar moeilijker om dat weer terug te krijgen. Het spreekwoord is niet voor niets “vertrouwen komt te voet en gaat te paard”.
Een ander belangrijk punt van haar over mij was het onderdeel van stoppen met de groene rookwaar. Tja, ik weet dat ik dat niet meer doe, en dat het ook nooit meer terug zal komen in mijn leven, maar hoe kan ik haar dat controleerbaar laten maken zodat zij daar ook vertrouwen in gaat krijgen? Ok, dat gaat lastig worden… Natuurlijk kan je dat deels aan het financiële aspect wel terug zien; het is immers geen gratis hobby, maar het zegt natuurlijk niet alles. Een ander punt is dat ik nog wel eens zonder haar op stap ging. Ook dat zal haar vertrouwen in mij niet altijd goed hebben gedaan op het gebied van rookwaar, dus ook dat niet meer doen scheelt al wel weer (nu heb ik daar toch eigenlijk amper nog behoefte aan dus ook geen probleem). Tot slot kan ik daarvoor ook nog terug vallen op een vriend van me. Vrijwel altijd waren we met z’n tweeën op die momenten, dus ik zal hem vragen om 100% openheid en eerlijkheid haar kant op te geven. Vertrouwd ze het niet? Dan kan ze bij hem navraag doen over de gang van zaken. Veel meer dan dat kan ik er eigenlijk niet van maken wat controleerbaarheid betreft denk ik, maar als er nog een methode me te binnen schiet, dan vind ik dat bij voorbaat ook al prima. Immers, ik weet dat het toch niet zal uitwijzen dat het niet klopt, dus ik vind het prima.
Nu is dat slechts deel van de oplossing, want een waarborg voor de toekomst is het niet. De “waarborg” die er mogelijk is om niet in herhaling te gaan vallen zal uit communicatie moeten gaan komen. Ik moet écht meer gaan leren praten over wat me dwars zit.

Dan rest eigenlijk alleen nog het punt met betrekking tot spontaniteit; dus af en toe dat bloemetje of dat kaartje voor haar meenemen, of een keer lekker uit eten gaan, een keertje voor haar koken… Daar had ze geen vertrouwen meer in wist ze met te melden dat ik dat wel zou gaan doen. Dat heeft me een tijd lang dwars gezeten, want hoezo dat ze me daar niet in vertrouwd? Ok, terugkijkend erop ben ik er niet de grootste held in, en zal ik dat ook nooit worden, maar het was zeker de laatste jaren wel heel droevig gesteld vanuit mijn kant hierin. Dat kan wel een stuk beter, en dat zal ik ook zeker een stuk beter gaan doen. Ook hier geldt weer voor; regelmaat aanmeten en beloftes nakomen. En wederom kan technologie mij hier weer een handje bij helpen. Een simpel stukje software dat elke zoveel tijd een bepaald item in mijn agenda plaatst is al voldoende. Dus de ene keer een bosje bloemen, dan eens een kaartje, dan eens een keer koken… Niets bijzonders, maar wel effectief. Er zullen toch wel meer mannen in de wereld met hetzelfde probleem hebben gezeten en dezelfde oplossing hebben bedacht? Ik ben daar vast niet uniek in, dus hoppa, google gestart en op zoek naar software. Er is vast wel een handige Harry geweest die dit al in elkaar heeft gesleuteld. En jawel hoor, in de Windows App Store kom ik de Romance Reminder tegen. Precies wat ik zocht Wat dat betreft zijn ICT’ers wel erg voorspelbaar en worden zelfs dit soort zaken geautomatiseerd. Meteen deze geïnstalleerd. Goed, hij zal nog even werkeloos staan, maar je kan m maar vast hebben toch? De applicatie doet voor pakweg 75% wat ik zoek; voor nu volstaat het in ieder geval. Beter iets dan niets

Even samengevat van wat me tot nu toe voor volgende week te doen staat:
- Toegang geven tot alles wat nu niet toegankelijk is
- Communicatieve vaardigheden trainen
- Affectieve empathie trainen
- Afspraken met mezelf na blijven komen (sporten, gezond eten, op tijd naar bed etc)
- Afspraken met anderen sneller / beter nakomen

Zolang ik mezelf met deze punten continue scherp hou zal het vanzelf een ritme / automatisme gaan worden en heb ik het volste vertrouwen erin.

Goed, het was weer een heftig dagje vandaag zoals jullie al hebben kunnen lezen. In mijn speurtocht naar mezelf en hoe de vork nou precies in de steel zit ben ik er dus achter gekomen dat vanuit haar perspectief gezien het allemaal niet heel onlogisch is hoe het gelopen is. Ze heeft de nodige problemen gehad met haar MS, is haar visie op het leven langzaam gaan veranderen daarmee. Met haar PTSS erbij is ze langzaam mij steeds meer gaan wantrouwen. Gezien dat ik niet wist hoe ermee om te gaan, gaf ik haar ook de nodige voedingsbodem tot dat wantrouwen (wantrouwen is daarnaast ook nog eens een van de symptomen van PTSS). Haar psycholoog lijkt vanaf de zijlijn bezien een vrij waardeloze toevoeging. Die wees haar fijntjes op dat ze "voor haar eigen geluk moest zorgen" en gezien ze mij is gaan wantrouwen werd ik dus overboord gekieperd. Tja, life's a bitch blijkt wel weer.

Maar goed, wat had ik eraan kunnen doen om dat te voorkomen ben ik me af gaan vragen. Het antwoord daarop is denk ik haar geen voedingsbodem moeten geven om dat wantrouwen ergens aan op te hangen. Ik gaf haar gelegenheid tot wantrouwen door mijn toezeggingen niet altijd waar te kunnen maken. Ze zag denk ik ook wel dat het met mij ook niet heel erg prima ging, alhoewel ik wel alle mogelijke moeite deed om dat te verbergen voor haar. Verbergen daarvan is echter niet mijn grootste kwaliteit. Ik was vaak niet heel vrolijk, weinig gemotiveerd tot activiteiten, en we snapten elkaar vaak niet meer. In plaats van het op te lossen heeft ze dus gekozen om er dan een punt achter te zetten; ze kon niet mijn problemen er ook nog even bij hebben en dat kan ik wel begrijpen. Of dit dan de slimme zet is om te doen vraag ik me af, maar het is nu eenmaal zo en daar moet ik mee dealen. Ik denk ook niet dat het nodig was. Daarmee bedoel ik dat ik denk dat het te voorkomen was, maar zoals gezegd, dat is het nu eenmaal niet en dit is het resultaat.

Dan nu de vraag wat ik eraan kan doen. Die vraag is wat lastiger te beantwoorden. Het is in ieder geval niet veel wat ik kan doen. Ik kan aan mezelf werken, en ervoor zorgen dat ik niet meer die voedingsbodem biedt tot wantrouwen. Ik kan werken aan mijn eigen communicatieve vaardigheden, zodat ik haar beter ga begrijpen, en we weer beter met elkaar overweg kunnen. Ik kan werken aan het opbouwen van vertrouwen (dus door open stellen, communiceren en betrouwbaarheid vergroten) , en ik kan in een later stadium als we weer met elkaar omgaan werken aan het opbouwen van haar gevoel voor mij, maar daar stopt het geloof ik wel. Hooguit zou ik nog kunnen proberen om haar in te laten zien dat het te voorkomen was en dat er fouten zijn gemaakt en dat die fouten herstelbaar zijn, maar dat kan alleen als ze dat ook in wil gaan zien. Iemand die iets niet wil zien, kan je het ook niet laten zien. Pas als we dat punt bereiken, zal er misschien weer iets meer mogelijk zijn en kunnen we daaraan gaan werken, maar dat is nog (heel) ver weg.

De rest ligt min of meer bij haar. Wat het vertrouwen betreft zal bij haar vandaan moeten komen om weer vertrouwen te gaan geven. Ook op het gebied van communicatie zal er bij haar wat moeten gaan veranderen. Zeker als ik zie wat er met haar PTSS en MS heeft gespeeld, en dan met name het totale gebrek aan delen met mij ervan vond ik schokkend, en toch ook wel teleurstellend, maar ik kan haar daar ook weer geen verwijten in maken. Het is niet iets waar zij iets aan heeft kunnen doen; ze kon het simpelweg niet. Daar heb ik dus ook begrip voor, maar dat wil niet zeggen dat we daarom op dezelfde voet door moeten gaan dan, want dan is het in de kortste keren weer mis. Ik zal dus haar signalen beter moeten leren lezen, en zij zal moeten leren om meer te delen met mij dan. Wat het gevoel betreft zal zij er weer open voor moeten gaan staan om dat gevoel toe te laten. Daarna is het een kwestie van kijken waar dat toe zal gaan leiden.

De vraag is dus hoe haalbaar die kaart is. Gelukkig heb ik daar redelijk antwoord op weten te krijgen van haar uit. Ervan uitgaande dat hetgeen ze verteld heeft aan me klopt (en ik heb geen reden om daaraan te twijfelen) wil ze zeker werken aan het vertrouwen. Weliswaar plaatst ze daar de kanttekening bij dat ze denkt dat het nooit genoeg kan worden om weer tot een relatie te komen, maar dat zullen we wel gaan zien. Wat gevoel betreft heeft ze me aangegeven dat ze zich daar niet voor zal afsluiten. Dat vond ik wel een belangrijk punt toen we het er over hadden; ik heb haar ook expliciet gevraagd om dat niet te doen maar het toe te laten en te accepteren mocht het weer komen. Dat wilde ze ook doen zei ze me. En ook qua communicatie was ze met me eens dat daar veel mis op was gegaan. Al met al dus weinig redenen om te denken dat het geen haalbare kaart is, maar de weg zal lang en moeilijk zijn vrees ik. Ik vind het de moeite in ieder geval meer dan waard. Zelfs als blijkt dat het blijft steken op een goede vriendschap, dan nog is het meer dan de moeite waard.

Dan wordt het nu dus weer tijd om de blik te focussen op mezelf, zodat ik in ieder geval klaar ervoor ben om ermee aan de slag te gaan. Voor haar ben ik bang dat het even een iets ander verhaal is op het moment, maar dat is heel bot gesteld even haar probleem; dat zien we over 2 weken wel weer. Voor nu dus even haar weer los laten en vooruit met de spreekwoordelijke geit!

Dag 6 en weer een dag met nieuwe kansen en mogelijkheden. Gisteren was niet zo heel best; de frustraties waren erg groot naar aanleiding van mijn zoektochtje naar wat er met haar speelde. Erg handig was dat niet bleek wel, want ik wist mezelf behoorlijk de kast op te jagen. Na een nachtje slapen ben ik wel weer een stuk opgeknapt. Vandaag dus een vele malen leuker onderwerp om mee bezig te houden, namelijk mezelf Ik heb besloten om eens een analyse te maken van mijn sterke en zwakke punten. Dit in combinatie met de eerdere bevindingen van de problemen en de kansen maakt dus dat ik er eigenlijk een volwaardige SWOT-analyse op los kan laten Misschien is dat wat vreemd om een SWOT van een relatie-breuk te maken, maar het houdt me bezig op die manier

Laten we beginnen met de sterke punten die ik heb.
- Ik beschik over genoeg humor. Zie overal wel iets leuks in
- Ik ben enorm behulpzaam en zeg niet snel nee als iemand hulp nodig heeft.
- Ik ben erg stress-bestendig. Je moet behoorlijk wat doen voordat je me gek weet te krijgen
- Ik kan heel erg gedreven zijn, mits het iets is wat ik ook echt wil bereiken.
- Ik ben enorm vasthoudend. Stoppen doe ik pas als het écht niet anders meer kan.
- Ik ben behoorlijk spontaan, niet snel verlegen en heb altijd wel een antwoord
- Ik ben enorm trouw; als ik eenmaal voor iemand gekozen heb, dan is er geen enkele ruimte voor een ander
- Ik ben enorm rechtlijnig. Wit is wit, zwart is zwart en daar zit niets tussen. Houdt het lekker overzichtelijk
- Het overzicht houden kan ik dan ook prima. Hoe groot de chaos ook is, ik begin gewoon vooraan en schep dan orde in de chaos
- Prioriteiten stellen gaat me ook prima af zolang ik daar bewust mee bezig ga
- Ik ben best wel een goed-zak. Alles vind ik eigenlijk wel prima, tenzij ik redenen heb om dat niet te vinden.

Best een aardig lijstje leek me. Wel valt me op dat een aantal van mijn sterke punten ook weer mijn zwakke punten blijken. Eerst maar eens een overzichtje van mijn zwakke punten in elkaar draaien, en daarna eens kijken wat we daar dan weer mee kunnen
- Ik zoek altijd de limieten op. Kijken hoe ver ik kan gaan ergens mee
- Ik kan wel eens ondoordacht handelen, waar ik dan later weer spijt van krijg
- Nee zeggen kan ik maar moeizaam, waardoor ik soms teveel hooi op m’n vork neem
- Ik zoek niet op tijd hulp als er problemen zijn die ik niet zelf op kan lossen of makkelijker kunnen
- Ik kan soms té rechtlijnig zijn.
- Ik haal soms te veel zaken erbij die niet relevant zijn
- Ik ga vaak ongewild over mijn eigen grenzen heen
- Ik handel pas als ik ook inzicht heb in iets, waardoor dat soms te laat is.
- Ik heb moeite met doseren

Het lijkt er aan de hand van deze lijstjes inderdaad alsof een aantal van de sterke punten van me, me op het ene moment juist heel ver brengen en een goede eigenschap is, maar op andere momenten juist enorm kan hinderen. Daarom is het laatste punt van mijn zwaktes misschien wel een van de belangrijkste om te gaan verbeteren, namelijk het doseren. Als ik dat ga beheersen zullen mijn sterke punten beter tot z’n recht komen, en mijn zwakke punten afnemen. Zo is nee zeggen best moeilijk voor me, maar het maakt me wel weer heel behulpzaam. Ik moet leren om op gezette tijden dus behulpzaam te zijn, en op andere momenten ook nee kunnen zeggen. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld gedreven zijn. Dat is een prima eigenschap omdat het je heel ver kan brengen, maar soms schiet ik daar ook wel eens in door en dan zit het me in de weg. Aan de hand van die bewustwording kan ik dus weer een overzichtje maken met op welke gebieden ik moet leren doseren, en aan de hand daarvan kan ik dan weer kijken hoe ik dat per punt het beste kan realiseren.
- Nee zeggen / behulpzaam zijn
- Gedreven zijn
- Vasthoudend zijn
- Rechtlijnig zijn
- Goedzak / grenzen verleggen
- Limieten opzoeken
Als ik op deze punten een stuk beter leer doseren, dan zullen m’n zwakke punten minder zwak worden, en m’n sterke punten beter tot zijn recht gaan komen. Dan komt automatisch dus de vraag opzetten hoe ik dat dan ga bereiken. Van een aantal van die punten is daar een vrij makkelijk antwoord op te vinden; laat ik daar dan maar mee van start gaan.

Voor het opzoeken van de limieten moet ik mezelf erop focussen om dat alleen te doen op het moment dat het mij of anderen rondom mij niet schaadt. Voordat ik ergens de grenzen ga opzoeken moet ik mezelf dus aanleren af te vragen wat de gevolgen zijn als ik het in het extreme ga doorvoeren, en aan de hand daarvan dus ook afvragen of het dat waard is of niet. Dat was bijvoorbeeld op momenten dat ze me vroeg iets te doen. Als ik daar dan geen zin in had, dan zij ik geen nee (een ander zwak punt van me), maar schoof ik het voor me uit tot het op een ruzie uitdraaide en ging dan alsnog het maar doen. Direct doen wat ik beloof helpt daar dus al enorm bij (daar was ik op dag 2 al achter gekomen), maar ook op andere momenten moet ik me eerst even realiseren waar ik mee bezig ben / aan begin voordat ik die limieten op ga zoeken

Het verleggen van grenzen moet ik beter gaan bewaken. Als ik iets niet wil, moet ik ook duidelijker aangeven dat ik het niet wil en ook niet zo makkelijk toegeven daarin dan, en aangeven waarom ik iets niet wil. Wel moet ik daar ook met mate in omgaan. Wederom dus doseren, maar ook communiceren.

Voor wat betreft rechtlijnig en vasthoudend zijn moet ik beter leren luisteren naar anderen. Communicatie dus. Door anderen hun meningen en standpunten te horen en te begrijpen voorkom ik dat er conflicten of vervelende situaties ontstaan door mijn toedoen.

Gedreven zijn is op zich een goede eigenschap, maar af en toe moet ik leren om daar niet te veel in door te schieten. Soms is 75% ook genoeg in plaats van 100%. Dat kan ik bereiken door af en toe even wat afstand te nemen, en mezelf af te vragen of het iets toevoegt om die extra 25% te doen. Op sommige momenten (met name als het doelen zijn die voor me gesteld worden, en niet doelen die ik zelf stel) gaat me dat weer iets té goed af, en zou ik juist wat meer moeten en kunnen doen, maar op andere momenten kan die extra stappen die ik wil maken juist tegen me werken. Even afstand nemen en realiseren waar je mee bezig bent dus.

nee zeggen / behulpzaam zijn is misschien wel mijn grootste struikelblok en dan met name met de momenten waarop ik nee kan zeggen en de momenten waarop nee zeggen niet handig is uit te leren kiezen. Om dat te bereiken ga ik niet meer overal direct een antwoord op geven, maar neem eerst even de tijd nemen om dergelijke zaken te toetsen aan mijn eigen grenzen, mogelijkheden en of ik de gemaakte belofte na kan komen. Als ik iets niet weet, niet kan of niet wil moet het antwoord standaard dus nee zijn in plaats van ja. Als het dan later alsnog ja blijkt te kunnen worden is het mooi, maar als dat niet kan heb ik geen beloften gebroken (wat dus weer betrouwbaarheid vergroot, niet mijn eigen grenzen verlegt etc)

Ik denk dat het heel goed zal zijn om me dit te gaan realiseren, en me meer bewust ervan te worden. Hoe ik dat bewustzijn ga vergroten is dan weer de volgende vraag en daar heb ik nog even geen antwoord op. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die daarin kunnen helpen, dus daar is ie weer… Google! Helaas, daar komt weinig concreets uit naar voren, behalve wat ik me hierboven al heb gerealiseerd. Vrijwel alle tips die ik tegen kom blijven redelijk in herhaling vallen, en geven elke keer weer aan dat je bij jezelf moet nagaan of je iets wilt, niet wilt, kan of niet kan, maar niet hoe je ervoor zorgt dat je dat bewust gaat doen. Misschien valt toch niet alles dan met handige hulpmiddelen te verbeteren, maar het feit dat ik me ben gaan realiseren waar ik af en toe vast op loop is al een hele stap. De komende weken ga ik dat in de praktijk proberen te brengen en keer op keer mezelf eraan herinneren met waar ik mee bezig ben. Daarmee start ik dan ook direct, en over een week ga ik mezelf evalueren. Heb ik inderdaad elke keer mijn grenzen duidelijk aangegeven? Heb ik tijdig afstand genomen en de situatie eerst overzien? En als dat niet zo is, waarom niet?

Een pittige opgave dus de komende tijd, want naast deze taak die ik mezelf gegeven heb moet ik ook nog steeds aan de slag blijven gaan met communicatieve vaardigheden en empathie.

Wat communicatie betreft betrapte ik mezelf gisteren tot 2x toe erop dat ik niet direct goed luisterde, en pakweg een half uurtje later pas echt liet doordringen wat de ander gezegd had. Dat had dan ook wel betrekking op emotionele zaken, maar toch, ook in die situaties (of juist met name in die situaties) is luisteren echt nog een zorgen-kindje bij me dus daar blijf ik de komende tijd ook nog druk mee.

Vanmiddag ga ik eens kijken of ik de boel in praktijk kan brengen, en hoe ik het er vanaf breng. We gaan het zien

Dag 7 zit er alweer bijna op inmiddels, en was eigenlijk wel een prima dagje. Vandaag bij een vriend langs geweest en dat vulde lekker de dag. Ook hier weer mezelf opgedragen om op lichaamstaal te letten en geconcentreerd te luisteren en naarmate ik me daar meer op focus, wordt het ook steeds makkelijker en gaat het langzaam een automatisme worden. Precies wat ook de bedoeling is natuurlijk.
Wat haar betreft begin ik het ook steeds vaker sneller en makkelijker los te kunnen laten. Mede ook doordat ik ben gaan inzien dat de fouten die er gemaakt zijn echt niet alleen maar aan mijn kant liggen, maar dat ook zij de nodige steken heeft laten vallen. Ik neem haar daar dan weer niets kwalijk in, maar hoop wel dat ze hier zelf ook wat aan wil en zal gaan doen. Al is het alleen al voor haarzelf. Helaas dat ik daar alleen maar op kan hopen en verder niets in kan betekenen. Een klein gokje is dat ze daar (voorlopig) totaal niet mee bezig is. Alles wat ik van haar zie, of over haar hoor wijst er van geen kant op dat ze ook maar een seconde stil staat bij wat gebeurd is. Deels snap ik dat wel; ze heeft op het moment nog de nodige zorgen om de boel concreet op de rails te krijgen, dus om daarnaast nog even te reflecteren op de gebeurtenissen, dat is misschien wat veel gevraagd. We zien het wel wat er gebeurt; voorlopig kan ik toch niets doen en zal ze haar eigen puinhopen op moeten gaan ruimen.

Zo nog even een klein borreltje gaan halen en dan morgen weer een nieuwe dag Wat me met name opvalt is dat waar ik een maand geleden nog elke dag als noodzaak zag, en er totaal niet naar uit kon kijken, is dat de laatste week wel aan het veranderen. Lijkt me een goed teken nu nog even dit vast zien te houden, en het wordt weer wat met me

Vandaag dag 10 zonder contact. Voor alsnog gaat het best aardig; de goede momenten nemen toe, de slechte momenten nemen (dus) af. Ik voel mezelf weer steeds meer mezelf worden; positief ingesteld en met de nodige energie. Dat is lang geleden dat het zo voelde voor me. Met name qua energie is het toch wel schrikbarend om te merken. Ik ben de laatste 2 jaren langzaam leeg gelopen wat dat betreft en had het niet eens echt door. Wel dat ik weinig fut had, maar het contrast wordt nu echt duidelijk en snap in dat opzicht m’n ex ook wel dat ze vond dat ik weinig wilde doen.

De oorzaak? Dat lijkt een combinatie te zijn. Op de eerste plaats natuurlijk de groene rookwaar; dat is niet direct bevorderlijk voor je energie. Op de tweede plaats simpelweg fysieke vermoeidheid. De afgelopen 2 jaar heb ik continue door gerend; geen rust genomen want dat ging simpelweg niet. Elke dag werken, 2 uur reistijd elke dag, dan thuis komen en daar aan de gang moeten (m’n ex kon dat in die periode niet dus kwam het op mij neer), en daarnaast laat naar bed en weer vroeg op staan. Op de derde plaats, en daar ben ik het meest van geschrokken, mentale moeheid. Haar problemen hebben onbewust en onbedoeld ook een enorme druk bij mij neergelegd. Ik heb dat nooit zo door gehad, maar nu die druk plots weg is, voel ik pas echt het verschil. De zorgen zijn min of meer weg om haar. Het voor m’n gevoel echt móeten zorgen voor haar; ervoor zorgen dat het allemaal geregeld is, de zorgen die ik me om haar maak(te), het is een druk die er op me lag waar ik niet goed mee om wist te gaan en dan put het je langzaam maar zeker uit. Ik ben wat dat betreft het allemaal een stuk beter gaan begrijpen. En toch, ik zou het zo weer opnieuw voor haar doen, voor haar over hebben. Wel lijkt het me handig om het dan even wat anders aan te pakken, want anders ga ik er zelf ook aan onderdoor. Voorheen vond ik dat altijd onzin; hoezo dat je er zelf aan onderdoor gaat? Niet zeiken, gewoon doen! Was het motto.. Maar dat gaat simpelweg niet op. Nooit gedacht dat ik op die manier tegen de lamp zou lopen zeg…

Maar goed, genoeg stil gestaan daarbij, vandaag weer vol aan de bak met m’n beperkingen Ik ga me weer verder op communicatie storten. Wat ik bij me gemerkt heb is dat de persoon met wie ik spreek in grote maten bepaald hoe goed ik me concentratie kan bewaren. Bij de een gaat het prima, bij de ander ben ik na een paar minuten de concentratie kwijt. Het zal ongetwijfeld van doen hebben met de persoon zelf, maar het lijkt me wel handig om daar eens wat meer consistentie in te krijgen. M’n doel voor vandaag gaat dus ook worden om de concentratie structureel te behouden. We gaan zien hoe het zal verlopen