Vertrouwen weg? Of ruimte nodig?

Ik heb lang getwijfeld of ik wel mijn verhaal hier moet doen, maar ik moet het echt effe kwijt, want ondertussen heb ik geen idee meer wat ik nog moet.

Mijn ex en ik hebben elkaar zo'n 12 jaar geleden leren kennen. Een kleine 2 jaar later kwam dat tot een relatie, maar echt lekker liep dat destijds nog niet. We waren best gek van elkaar, maar konden er lang niet altijd even handig mee omgaan, waardoor we zo nu en dan wel eens botsten met elkaar zonder echte reden. Na een klein jaartje heeft mijn ex er toen ook een punt achter gezet. Het gevoel was weg vertelde ze tegen me. Ik had het daar best moeilijk mee, en kennelijk zij ook, want nog geen paar maanden later waren we weer bij elkaar.

De tweede relatie-poging begon en na een paar jaar werd er bij haar MS geconstateerd. Destijds leek ze daar in best goed mee om te gaan, alhoewel ik toen al het idee had dat ze er wel érg makkelijk mee om ging; alsof het er niet was. Ze had (en gelukkig heeft) immers nog geen echte fysieke beperkingen, en kon alles nog gewoon doen. Een klein jaartje daarna was het wederom einde relatie, en wederom met als motivatie dat het gevoel weg was; verder geen uitleg of wat dan ook, alleen dat ze me niet meer zo leuk vond als in het begin. Deze keer was ik er écht kapot van, en ben door een heel diep dal gegaan destijds. We hebben toen een half jaar totaal geen contact gehad; ze wilde me niet zien, niet spreken of wat dan ook. Ik had (en heb) zelf het idee dat het toen pas eigenlijk tot haar door drong wat haar ziekte precies inhield. Niet dat ze spontaan klachten had ofzo, maar het leek wel alsof pas toen het besef bij haar kwam.

Een half jaar later gingen we weer eens samen ergens koffie drinken. Ze wilde toch graag als vrienden met elkaar om kunnen gaan, en datzelfde gold voor mij ook. Ze woonde destijds zo'n 3 kwartier bij me vandaan, maar enkele malen per week ging ik toch die kant op. In eerste instantie gewoon voor de gezelligheid, maar ik merkte bij mezelf en bij haar dat we toch nog wel écht gek van elkaar waren, en een paar maanden later kwam daar langzaam maar zeker toch relatie-poging nummer 3 uit naar voren.

Deze keer leek het prima te zijn. We hadden een geweldige tijd samen. Alles leek perfect, maar we spraken eigenlijk nooit over haar MS. Voor haar was het er simpelweg niet, en ik deed ook alsof het er niet was. Af en toe was dat best moeilijk voor me. Als ik dan dacht aan hoe de toekomst moest gaan worden, dan zat ik daar toch wel heel erg mee in mijn maag, maar sprak daar niet met haar over. Immers, ze wilde er zelf niets van weten, dus leek het me niet dat ik daar tegen haar over moest beginnen. Ik rookte af en toe een jointje (ik drink verder geen alcohol, dus dat was mijn manier van ontspannen), en dan vergat ik even de zorgen erover en was alles wel weer prima.

We waren destijds al met een schuin oog aan het kijken om een huis te kopen, maar gezien dat we eerst wat meer zekerheid in onze relatie zochten leek het ons slimmer om bij een van ons twee in te trekken, en daarna zouden we wel zien. Na een jaartje in poging nummer 3 zijn we gaan samen wonen. Daarvoor is ze toen verhuisd naar mij toe, en heeft ook haar werk opgegeven daar en is hier komen werken. Ze werkt in de gezondheidszorg, maar op haar vorige werk heeft daar een vrij heftig incident plaats gevonden met een van de cliënten. Op haar nieuwe werk leek het in eerste instantie allemaal prima te zijn. Ze had het enorm naar haar zin, maar na een klein jaartje daar te hebben gewerkt trad bij haar plots PTSS op naar aanleiding van het incident op haar vorige werk. Ze kon van de een op de andere dag he-le-maal niets meer, en kwam dan ook thuis te zitten. Boodschappen doen was een dag-onderneming voor haar, en dan kon ze daarna ook de rest van de dag totaal niet meer iets doen, en zat alleen nog maar uitgeput op de bank thuis. Daardoor kwam de druk op mij toch aanzienlijk hoger te liggen. Naast m'n gewone werk kwam het er dus ook op neer dat ik alle andere zaken in huis moest doen, maar ook de zorgen die ik om haar had namen enorm toe. En nog steeds spraken we niet over haar MS, maar ook niet over haar PTSS. Zij sprak er met mij niet over omdat ze zag dat het voor mij een heel moeilijk onderwerp was, en ik met haar niet omdat ze ondertussen wel genoeg aan haar hoofd had. In plaats daarvan rookte ik nog wel een extra jointje. Ondertussen waren we ook nog steeds op zoek naar een huis. Hadden al wel wat leuke dingen bezichtigd, het financiële plaatje was min of meer rond, en eigenlijk was het alleen nog maar een leuke woning vinden. Het leek dan eindelijk zo ver; we hadden iets gevonden wat ons alle twee beviel. Leuk huis, met een ruime tuin, alles er op en er aan. Voor mij leek het 't ideale huis voor de toekomst. Het was ruim genoeg dat als het met haar slechter zou gaan, er voldoende ruimte was, geen trappen die ze op moest om het huis in te komen (dat was nu wel het geval), en een ruime schuur zodat ze ook aan huis kon werken (ze heeft nog een 2e opleiding die ze aan huis zou kunnen doen). Perfect dus in dat opzicht.

Ze vertelde me op het moment dat het echt leek te gaan lukken dat ze er toch niet helemaal zeker over was. Het was wel een erg grote beslissing voor haar op dat moment met haar PTSS, en ze kon het simpelweg toen even niet aan. Dat snapte ik, alhoewel het een grote teleurstelling natuurlijk was. Na 3 jaar zoeken en moeilijke trajecten (een hypotheek krijgen met MS is niet eenvoudig), moest het project op de handrem op het moment dat het leek te gaan slagen, maar goed.. Ik wilde immers ook geen huis kopen als we er niet alle twee 100% achter zouden staan. Het is nogal een stap, dus moeten we het ook alle twee écht willen. We hebben toen afgesproken het uit te stellen tot ze zich weer beter zou gaan voelen en het weer aan zou kunnen. Een goed half jaar later begon ze weer langzaam met werken. Dat leek eerst goed te gaan, maar vrij snel speelde haar MS op. MS kan worden getriggered door stress, en de laatste 9 maanden waren enorm stressvol voor haar geweest, en dus kwam ze weer thuis te zitten voor zo'n 3 maanden. Langzaam maar zeker ging het weer de goede kant op met haar. Nog steeds had ze wel last van haar PTSS, maar niet meer zo hinderlijk dat ze niets meer kon.

Ondertussen was het incidentele jointje bij mij wel omgeslagen in een volledige verslaving, maar zelf had ik dat eigenlijk destijds niet door. Het ging toch allemaal prima verder dacht ik? Tuurlijk hadden we wel wat onmin met elkaar van tijd tot tijd, maar in het beste huwelijk is er soms wel eens wat mot... Niets waar ik me echt druk om maakte. Wel begon ze er van tijd tot tijd over, maar ik zag er niet echt het probleem van in. Ze dronk zelf destijds ook wel iets meer wijn dan strikt noodzakelijk (en dan druk ik het voorzichtig uit), dus wat zeurde ze nou? Dan begon ze over dat ze leuke dingen wilde gaan doen, maar een suggestie kwam er eigenlijk niet uit, en ik had er zelf weinig puf voor. De hele week had ik dan hard gewerkt, en thuis deed ik ook nog het grootste gedeelte, dus het leek me toch niet zo gek dat ik in het weekend liever gewoon op de bank neer plofte. Daarnaast deden we van tijd tot tijd toch ook de nodige leuke dingen samen dacht ik. Afgelopen jaar 6x een weekend naar EuroDisney lijkt me niet dat we dan niets doen, en daarnaast nog wel eens een terrasje pakken ofzo gebeurde ook nog wel, maar ik moet eerlijk toegeven; het was niet meer zo vaak als dat we daarvoor deden. Ik was doodmoe in de weekenden, en had er weinig trek in. Als we dan een keertje ergens heen gingen, had ik er weinig zin in, en was de sfeer al om zeep nog voor we de deurkruk bereikt hadden, maar vaak klaarde de lucht na een uurtje en hadden we best een leuke dag uiteindelijk. Heel veel bezwaren zag ik dus niet echt in de situatie op dat moment.

Het huis wat we gezien hadden stond nog steeds te koop, en dus legde ik het nog maar eens bij haar voor. Dit maal kreeg ik van haar te horen dat ze toch liever eerst leuke dingen met me wilde doen. Verre reizen maken, de wereld zien. Als we een huis zouden kopen, zou dat allemaal veel moeilijker gaan worden. De irritatie bij mij was behoorlijk daarover. Jarenlang hadden we gezocht, diverse malen had ik vrij genomen om huizen te bekijken, en vele uren waren gegaan in het uitzoeken hoe dat dan met hypotheken e.d. in elkaar zat, en als het puntje bij paaltje komt verteld ze me dat ze leuke dingen wilt doen... Maar goed, dan gaan we leuke dingen doen dacht ik... Als ze niet wilt, houdt het op en dan komt het later nog wel eens een keer...

Een maand of 2 later vertelde ze me dat ze een paar weken in het leegstaande huis van een vriendin wilde gaan zitten, om even tot rust te komen. Ze had dat ook met haar psycholoog (die ze n.a.v. PTSS had bezocht) besproken, en ook die leek dat geen gek idee, en ook mij leek het een prima idee. Ze had namelijk nogal een heftig 1,5 jaar achter de rug met PTSS en MS, en een beetje tot rust komen zou haar goed doen dacht ik. Een paar dagen voordat ze vertrok zat ze zwaar huilend op de bank en snotterend vertelde ze me dat ze bang was dat ze niet meer terug zou komen. Ik heb haar toen getroost, en gevraagd waarom ze dat dacht. Dat wist ze niet... Het leek mij daarmee ook een klein beetje angst en de spanningen van de laatste tijd die eruit aan het komen waren, en zocht er verder weinig achter. Eind november was het dan zo ver; ze ging voor in eerste instantie 2 weken daar heen, en het zou eventueel langer worden als het nodig was. Een kleine week later was m'n ex lunchen met de vriendin van een vriend van me. Begin van de avond ontving ik een smsje van die vriend van me. Die stuurde dat hij had gehoord van onze relatieproblemen, en als ik m'n ei kwijt wilde, hij er voor me was... Ik was behoorlijk met stomheid geslagen, want ik wist niets van relatieproblemen... Maar 1 +1 = 2, en kennelijk had mijn ex dus met zijn vriendin gesproken, en hoorde hij dat dus via-via weer. Een uurtje later kwam m'n exvriendin langs om even de was te doen. Ik vroeg haar of er soms iets was, en volgens haar was er niets. Ik heb haar toen gevraagd of ze dat smsje kon verklaren, want dat komt dan toch niet uit de lucht vallen leek me. Snikkend kwam er uit dat ze een eind aan de relatie moest maken. Ik was compleet met stomheid geslagen....

Haar motivatie daarvoor was dat ze me niet meer vertrouwde. Meerdere keren hadden we gesproken met elkaar dat ik minder zou gaan blowen, maar diverse malen was dat mislukt. Vaak begon ik vol goede moed eraan, maar daar waar het eest in het weekend alleen zou zijn, werd het weekend dan weer langzaam van donderdag t/m zondag, en dan het laatste restje maandag... En dan was woensdag Champions League, en als iedereen bier drinkt, mag ik toch ook wel een jointje? en voor ik het wist was elke dag een excuus voor een speciale gelegenheid en zat ik weer op het oude niveau. Echt handig was dat natuurlijk niet, maar nog zag ik er niet direct aanleiding in om dan maar met de relatie te stoppen. Als dat immers het grote probleem dan was, dan zou ik toch nogmaals stoppen, en dan helemaal? Ook niet met speciale gelegenheden? Maar voor haar was dat te laat. Ze had de knoop doorgehakt, en haar vertrouwen in me was weg vertelde ze me.

Een dag of 2 later viel bij mij het welbekende kwartje. Het ging haar helemaal niet om of ik af en toe een jointje rookte, maar wel om de gevolgen ervan. De dag erna was ik ook weer knap waardeloos, uitgeblust etc. We waren compleet langs elkaar heen gaan leven in de loop der jaren. Als ik thuis kwam van werken en alle dingen gedaan had die nodig waren ging ik op de bank zitten en stak een jointje op. Een uur, soms 2 uur later, ging m'n ex dan naar bed, maar ik rookte alleen die nog even op... en de volgende... en de volgende... tot het 2 uur 's nachts was en ik naar bed kwam. En tja, dan is ook het weekend niet meer gezellig en wilde ik ook niets meer doen dan ook, en zijn ook kleine niet ter zaken doende dingen plots langzaam verdwenen zoals af en toe een bosje bloemen of een kaartje. Meteen toen ik daar achter kwam ben ik radicaal gestopt ermee, en heb m'n leven totaal omgedraaid. Voor mezelf is dat in ieder geval een hele verbetering geworden. Ik voel me een stuk fitter dan jaren geweest is, en snap nu ook haar punt daarin.

Maar hoe had het dan zo ver kunnen komen? Daarop terug kijkend zijn er eigenlijk een paar redenen naar mijn idee voor aan te dragen. Als eerste was ik het zelf. Ik had het zelf niet meer in de hand, en kon het er simpelweg niet bij 1 laten. Daarom was er ook maar 1 oplossing, en dat is dus ook niet 1 roken, maar helemaal niets meer. Daarnaast was het 't gebrek aan communicatie. Wij spraken eigenlijk nooit over haar ziekte, maar ik sprak er voor het gemak maar met helemaal niemand over. Ik dacht het wel even weg te roken; niets aan de hand en alles ging toch goed zo? Maar ook van haar kant was er een gebrek aan communicatie. Want in de afgelopen anderhalf jaar is ze aanzienlijk anders tegen het leven aan gaan kijken, maar was dat even "vergeten" om dat mij ook te laten weten. Ze wilde juist nu leuke dingen gaan doen, nu ze alles nog kan. Daar waar ik helemaal gericht was op zorgen dat we een goede toekomst konden hebben, was zij zich meer en meer gaan richten op nu. Nu de wereld zien, nu alles doen wat je nog wilt doen. Tsja, achteraf gezien natuurlijk heel logisch, en als ik het geweten had, was ik zonder enige twijfel daarin met haar mee gegaan...

Inmiddels zijn we anderhalve maand uit elkaar, en ik mis haar nog elke dag enorm. Ik raak geen wiet meer aan, en dat bevalt me ook prima, maar ze blijft erbij dat ze me niet meer vertrouwd en dat het vertrouwen ook niet meer terug zal komen wat nodig is voor een relatie, en dat het gevoel dat ze voor me had door mijn gedrag is veranderd. Ze houdt nog wel van me, maar niet meer zoals het was... Dat snap ik wel, want als ik naar mezelf terug kijk op de afgelopen anderhalf jaar was ik ook niet echt het meest gezellige, en de oorzaak daarvan is me ook wel goed duidelijk geworden.

Ondanks alles wil ik haar echt terug. Ze betekend zoveel voor me, en ben de afgelopen jaren echt heel diep gegaan voor haar. Regelmatig was ze niet te genieten in huis, en kon ik geen goed doen, maar ondanks dat stond ik altijd voor haar klaar omdat ik weet hoe ze ook kan zijn en ik weet wat de oorzaak ervan was. Dat ze me nu niet meer vertrouwd, ook dat kan ik nog begrijpen. Immers, de belofte te stoppen is meer dan eens gebroken. Maar ik weet ook dat vertrouwen terug kan komen. Ik heb het immers zelf meerdere keren met haar ook mee gemaakt. Twee keer eerder heeft ze me aan de kant geschoven, en tot twee keer toe heb ik haar weer opnieuw moeten leren vertrouwen dat ze dat niet nog eens zou doen. Met name de laatste keer was dat echt heel moeilijk, maar ook dat is toen gelukt. En zelfs nu zou ik dat nog kunnen, ondanks dat ik weet dat het wel de nodige tijd en moeite zal kosten, zou ik daar zeker vol voor willen gaan. Wel gaf ze aan dat ze als vrienden verder wil kunnen gaan, en dat ze daarvoor wel aan het vertrouwen wil werken. Ik heb haar verteld dat ik haar zal bewijzen dat het stoppen geen probleem meer zal zijn, en dat ik weer die jongen wordt waar ze al 3x eerder verliefd op is geworden, maar voor alsnog wil ze er totaal niets van weten. Natuurlijk is het allemaal nog vrij vers en zal het tijd nodig hebben, maar ze blijft erbij dat er geen relatie meer uit zal komen. Ik kan daar voor alsnog weinig van geloven. Immers, ik heb eerder gehoord dat het nooit meer wat zal worden, en daarna zijn we gaan samenwonen. Ik heb ook gezien dat vertrouwen terug kan komen, en ze wil ook aan vertrouwen werken...

Voor nu kan ik denk ik nog weinig anders doen dan haar alle ruimte geven die ze nodig heeft, maar het valt me heel erg zwaar. Elke dag die voorbij is, ben ik blij om, zodat we die weer gehad hebben, maar ik kijk totaal niet uit naar de volgende dag, want die is weer net zo'n hel als de vorige zonder haar. Ze komt binnenkort haar spullen ophalen, en daarna hebben we afgesproken om een paar weken even helemaal geen contact meer te hebben zodat we alle twee wat rust kunnen krijgen, maar voor alsnog zie ik er enorm tegenop.

kroegtijger's blog
login of registreer om te reageren

Din, 03/02/2015 - 14:33 — waterman

Hoi Kroegtijger

Citaat:

Hoe kan ik dan op m'n hol gaan zitten en het laten bezinken als er nog zo'n enorme taak voor me ligt?

Ik snap wel wat je zegt, hoor! Maar je pakt zo ontzettend veel tegelijkertijd aan . Daar probeer ik op te wijzen....

Er zijn twee dingen, he..... Kijken en doen...........
Kijken vereist afstand, rust, perspectief, reflectie. Doen vereist actie, doel, energie en effectiviteit. Kijken zonder doen is lam. Doen zonder kijken is blind.

Neem ook tijd om te kijken. Zorgvuldig te kijken. Neem ook tijd om te doen. Dat wat nodig is. Beiden. Kijken en doen. Reflectie en actie. Zoiets?

Waterman

Din, 03/02/2015 - 15:25 — kroegtijger

oeps...

Ik ben bang dat je gelijk hebt ja. Ik wil alles tegelijk doen, en ren dan mezelf weer voorbij. Even een stapje terug doen, kijken waar ik mee bezig ben en dan weer aan de slag ermee... Je hebt zeker een punt, en ben blij dat je me er even op wijst. Ik kan nog wel eens hals over kop erin duiken zonder eerst even afstand te nemen, na te denken en dan te handelen. Meestal is actie en energie wel aanwezig, maar door het onduidelijke doel is de effectiviteit vaak ver te zoeken. Da's niet handig...

Ik ga dit eerst maar eens laten bezinken inderdaad. Nu heb ik überhaupt ook weinig keuze erin natuurlijk aangezien ik nog 11 dagen moet "uitzitten" voordat ik m'n ex weer spreek, dus nog tijd genoeg om even diep adem te halen en het een plek te geven.

Voor nu weer de concentratie op communicatie leggen; dat is nu even prio 1 bij me. Zonder communicatie wordt het hoe dan ook allemaal niets dus daar ga ik mee beginnen. Nog beter leren luisteren, vanuit ander perspectief dingen leren bekijken, en zaken beter gaan leren begrijpen in plaats van in mijn eigen patronen mezelf op te sluiten. Dat zal al een taak op zich zijn

Din, 03/02/2015 - 17:23 — kroegtijger

Dag 10 - Back on track

Vandaag was een verhelderende maar toch wel moeilijke dag; dat bleek deels al wel uit de conversatie die hierboven met Waterman plaats vond. Het heeft me de focus weer terug doen leggen naar waar ik mee bezig was en de prioriteiten weer even recht getrokken. Mezelf voorop stellen; zorgen dat ik aan mijn eigen verwachtingen voldoe, en dan pas me druk maken om haar. De focus verschuift zo snel naar wat ik zo graag wil; af en toe heb ik dan een schop onder m’n ** nodig om me weer even te laten focussen op waar ik me bezig ben. Met dank aan Waterman voor deze schop, hij was hard nodig!!

En dus verschuift de focus weer naar communicatie en dan met name luisteren. Vanmiddag heel veel weer gelezen hierover; hoe het functioneert, en met name ook hoe het NIET functioneert door van allerlei oorzaken. Het gaat wat ver om dat ook allemaal hier neer te gooien; dat maakt de communicatie niet beter Ik richt me dus nu even op het aspect van luisteren. Daar ben ik een heel nuttige pagina over tegen gekomen die de nodige tips geven. De pagina begint met een heel duidelijk voorbeeld, waarin veel mensen zich waarschijnlijk wel in herkennen, en vervolgt daarna met de nodige aanwijzingen over hoe je dat kan verbeteren. Voor geïnteresseerden (en ik kan hem sterk aanbevelen): http://sochicken.nl/beter-luisteren Een aantal van de voorbeelden van wat je juist niet moet doen herkende ik toch wel in mezelf. Confronterend, maar wel heel nuttig. Immers, wie houdt je anders een spiegel voor hierover? Die spiegel zal je dan ook nog eens moeten willen zien, anders gaat het ook niets worden.

De tips die ik hier tegen ben gekomen heb ik meteen even uitgeprint en vormen de komende week de basis van waaruit ik ga proberen mezelf te verbeteren. Ik ben benieuwd…

Din, 03/02/2015 - 23:11 — kroegtijger

Dag 10 (de avond) - slecht, slechter, vanavond

Dat was weer een meer dan beroerd avondje... Ik kan het maar niet los laten. Elke keer als ik een stap vooruit lijk te doen hol ik er meteen weer 20 achteruit. Keer op keer dwalen me gedachten weer af naar maar 1 vraag... Waarom? ... Waarom wordt ik zo aan de kant gemikt na alles wat ik gedaan heb? Ik heb echt alles gegeven wat ik in me had, maar de batterij was simpelweg leeg het laatste jaar. Ik kon het niet meer opbrengen; van geen kant meer, hoe graag ik het ook wilde.

Ik snap dat ze me toen echt niet leuk meer vond, dat was ik ook niet, maar wat had ze dan verwacht? Hoe had ik het dan moeten doen? Zelf was ze ook niet te genieten af en toe, maar ik liet dat altijd maar gaan. Natuurlijk was ik in die periode ook niet gelukkig met de situatie, alles wat er speelde, en was m'n gevoel voor haar niet heel groot, maar ik hou zo enorm veel van haar, dat ik toch door bleef gaan. En nog steeds zou ik dat doen. Ik geef niet op, want ik weet hoe ze is als ze in goede doen is. Dan is het de leukste en liefste meid die er is (vind ik dan uiteraard).

Er is geen mens die me kan vertellen hoe ik het wel had moeten aanpakken... Iemand met MS én PTSS, hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik heb geen flauw idee.... Alleen MS, daar kom ik het nodige over tegen en dat kon ik wel redelijk aan. Alleen PTSS? Dat is al een heel stevige kluif, maar was misschien ook nog wel te overleven.. Maar alle twee tegelijk? Hoe kon ik daar nu mezelf tegen wapenen? Ik deed wat ik dacht dat goed was... Duidelijk was dat niet het geval, maar er was ook niemand, ook m'n ex niet, ook haar "hulpverlener" niet, die me daar ook maar iets over vertelde. Ik moest het allemaal zelf maar uitvinden en het zelf maar oplossen. Tja, niet heel gek dat ik dat niet 100% perfect doe lijkt me toch? Ik vind het al eigenlijk best knap dat ik het zo ver geschopt heb; "per ongeluk" een aantal dingen toch goed heb gedaan... Ik was alleen even mezelf vergeten, en dan trek je het niet blijkt wel.

En hoe meer ik er over te weten kom, hoe meer ik zie waar ik fouten, grote fouten zelfs, heb gemaakt, waar zij ook de nodige fouten heeft gemaakt, en hoe we dat hadden kunnen voorkomen en zelfs nu denk ik nog steeds over dat we dat ook kunnen herstellen, als de wil er maar is. De wil is er bij mij zeker wel, maar bij haar overduidelijk niet. Maar waarom niet dan? Al sla je me dood... En al ga ik op m'n kop staan, ik ga daar geen antwoorden op krijgen ook.

En nog steeds, nog steeds geef ik alles wat ik in me heb. Maar nu voor mezelf, voor mij. Om mij weer goed te krijgen, mij weer op het punt te krijgen waar ik hoor te zijn, en mijn tekortkomingen die ik heb weg te werken. En dan? Dan kan ik alleen maar wachten en hopen... Hopen tegen beter weten in als ik haar woorden moet geloven; ze is 100% zeker dat het gevoel niet meer terug zal komen, dat het vertrouwen dat ik haar gelukkig kan maken en het zo kan laten blijven terug zal komen... Maar hoe kan ik haar woorden nou geloven? ik heb die woorden eerder gehoord. 2x eerder zelfs, en ook toen kwam het gevoel terug. Je wordt toch niet 3x verliefd op dezelfde jongen als je het een eikel vindt? En waarom zou dat een 4e keer dan plots anders zijn? Als daar nou een argument voor kwam, maar het enige argument is "ik weet het nu zeker, en heb me psycholoog achter me staan". Hoe slap is dat argument?

Ik kan dat niet geloven. Net zo min als dat ik kan geloven dat ze alleen maar als vrienden door het leven wil gaan... Dat kan ze me toch niet vragen? Dat is vragen om me gevoel even uit te schakelen. Te doen alsof ik niet meer van haar hou... Dat is toch volslagen oneerlijk om van me te vragen? Als ze zo zeker is, dan zou ze daar ook haar conclusies aan moeten verbinden en écht uit m'n leven moeten verdwijnen. Terug naar waar ze vandaan kwam, of ergens anders heen, het maakt mij niet uit... Maar niet hier blijven, niet bij dezelfde vriendengroep, verwachten dat ik leuk en gezellig op een verjaardag ga staan doen tegen d'r... Ik kan dat niet, en ik snap ook niet hoe ze dat wel denkt te kunnen. Maar voor alsnog blijft het oorverdovend stil... Alles wat ik van haar zie, over haar hoor, het lijkt allemaal alsof er totaal geen enkele interesse vanuit haar kant is voor hoe het voor mij moet zijn geweest. Geen greintje begrip wordt er getoond, totaal geen belangstelling voor wat mijn verhaal is... he-le-maal niets.... Het is zo frustrerend om alles uit je handen te zien vallen en er niets tegen kunnen doen...

Zo maar eens m'n bed in duiken. Van slapen zal wel verdomde weinig nog komen ben ik bang, maar ik zie het wel weer. Morgen zal ik er vast wel weer wat genuanceerder tegenaan kijken; vandaag maar heel gauw vergeten en me weer op mezelf richten. Veel meer dan dat kan ik niet doen. Zorgen dat ik weer er sta, weer ben hoe ik hoor te zijn, maar dan zonder de tekortkomingen die ik had (of in ieder geval aanzienlijk verminderd) en dan maar afwachten wat er komt. Ik zie het wel weer... ik kan nu verder toch niets.

Woe, 04/02/2015 - 09:41 — kroegtijger

Dag 11 (de ochtend) - Na een meer dan beroerde nacht

Een meer dan slechte nacht achter de rug. Om 4:30 nog steeds wakker, en om 7:15 alweer de wekker. Geen feest. En om nu te zeggen dat ik er na gisteren totaal anders tegenaan ben gaan kijken, dat is ook niet het geval. Nog steeds kan ik het maar niet los laten, en blijft het gevoel van onrecht over me heen hangen. Vooral het stuk dat ik me het schompes heb gewerkt de laatste jaren, alles heb gedaan maar niet aan mezelf gedacht heb met alle gevolgen van dien, en als ik het dan echt niet meer kan, als ik echt op ben, aan de kant wordt geschoven met de mededeling dat het niet meer goed komt; dat ze er niet de wil voor heeft om eraan te werken. Wat had ze dan van me verwacht? Wat had ik dan moeten doen? Ze heeft me structureel overal buiten gehouden, nergens iets over laten weten en als ik het dan niet 100% perfect doe, krijg ik alles ervan in m’n schoenen geschoven. Ik kon kennelijk alleen maar verliezen… Winnen was geen optie.

Ook het stukje van vertrouwen waar ze maar op terug blijft vallen. Ik heb er maar 1 antwoord op, en dat is dat het stierscheet is. Enorme stierscheet. Ze blijft maar roepen dat het vertrouwen niet terug komt, maar dat vertrouwen, dat is ze zelf. Dat ontgaat haar kennelijk volledig. Elke keer komt er als antwoord “maar ik blijf een stemmetje in m’n hoofd houden dat…”. Dat stemmetje, dat is ze zelf. Zij maakt de keuze of ze iemand vertrouwd of niet vertrouwd. Niemand anders. Ik kan haar openheid geven, ik kan dingen doen die ik beloof (vertrouwen niet beschamen dus), ik ben druk bezig te leren luisteren, om te snappen wat ze bedoeld, maar dat laatste stukje, dat zal bij haar vandaan moeten komen. En dat kan; ik weet er alles van want ik heb haar ook al tot 2x toe opnieuw moeten leren vertrouwen, en zou het zo weer doen en kunnen. Vertrouwen is dus een kwestie van willen. Als je het wil, dan kan het.

Maar goed, ik moet dit echt los gaan laten want ik maak alleen maar mezelf gek met zulke gedachten. Ik kan er geen ene hol aan veranderen op het moment. Ik kan alleen maar hopen dat ze me later de gelegenheid kan en wil geven om het te laten zien, te laten merken dat ik wel degelijk weer terug ben zoals ik hoor te zijn en weer die jongen ben op wie ze verliefd was geworden. Daarna is de keuze aan haar.

Dan maar nu aan de gang met de dag van vandaag. Gewoon weer dag voor dag kijken, en niet vooruit willen rennen. Vandaag ga ik weer verder met luisteren. Zeker naar aanleiding van de tips die ik gisteren tegen ben gekomen hoop ik vandaag weer wat verder te komen ermee. We gaan zien wat het op gaat leveren.

Woe, 04/02/2015 - 12:02 — kroegtijger

Dag 11 (einde ochtend) - blijven malen

De gedachten over haar los laten en verder gaan met mezelf; dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Keer op keer dwalen me gedachten weer af. Weer naar die dagen, maanden die gespeeld hebben. Elke keer weer diezelfde film die zich voor m’n ogen afspeelt, waarin in 1 keer m’n wereld stopte; mijn doel, ons doel, waar we zo hard voor aan het vechten waren…poef, weg was het… Vertrouwen is het woord dat als een sloopkogel door m’n hoofd blijft gaan. Het enige wat ik aan uitleg van haar kreeg was vertrouwen dat weg was. En dat doet pijn. Enorm veel pijn. Hoe kan ze dat nu zeggen? Hoe kan ze nu geen vertrouwen er meer in hebben na 10 jaar samen te zijn geweest? Haar vertrouwen in mij dat ik haar gelukkig kan maken, dat ze gelukkig kan zijn met mij, plots weg? Ik kan het niet geloven. Nog steeds niet. Het klopt simpelweg niet, en toch is dat alles wat ik ervan te horen krijg.

En tuurlijk, ik heb geen schone handen. Ik heb fouten gemaakt. Grote fouten. Blunders kan je het misschien wel noemen. Maar in hoeverre kan dat me aangerekend worden? Ik was als een blinde die z’n favoriete porno-film uitzocht; geen flauw idee wat ik aan het doen was! Ik gokte maar wat, in de hoop dat ik het goed deed. Mij werd structureel niets verteld; niet erbij betrokken, maar vervolgens wel aangerekend dat ik het niet goed deed. Compleet gesloopt ben ik achter gebleven. Helemaal leeg. Alle energie was op, en toch bleef ik. Ik hield vol omdat ik wist waar ik het voor deed. Maar ook dat was dus niet goed genoeg…

Wat rest me dan nog? De zoektocht naar de waarheid blijft grotendeels maar in het duister tasten. De zoektocht startte met zoeken naar vertrouwen, naar wat vertrouwen is, hoe het werkt, hoe het opgebouwd en afgebroken wordt. Daarna op zoek gegaan naar wat haar ziektes dan precies inhielden, en hoe dat functioneert. Ook daar weer kwam vertrouwen steeds weer om de hoek kijken. Keer op keer las ik hetzelfde als ik bij PTSS keek; vertrouwen, wantrouwen, het zijn begrippen die elke keer weer naar voren komen bij PTSS maar ook bij MS. De zoektocht naar mezelf kwam daarna. Naar m’n fouten, m’n zwaktes, m’n sterke punten. Ik kan niet ongedaan maken wat ik verkeerd heb gedaan; ik kan alleen zorgen dat ik het niet nog een keer verkeerd doe, maar daar vertrouwd ze niet meer op.

En nu? Nu werk ik me weer een slag in de rondte. Dit keer niet voor haar, maar voor mezelf. En tuurlijk ik hoop daar ook mee te bereiken dat ik haar wel weer gelukkig kan maken. Ik zou liegen als ik dat zou ontkennen, maar in eerste instantie doe ik het voor mij.

En toch knaagt het aan me. Het blijft me maar opvreten van binnen. Elke keer weer, onophoudelijk. En ik kan het niet stoppen, wat ik ook probeer. Het blijft maar terug komen, de vraag hoe ik haar weer zo ver kan krijgen om me wel weer te gaan vertrouwen. Om me de kans te geven haar te laten zien, te laten merken en te laten voelen dat ik haar echt weer gelukkig kan maken, mezelf weer gelukkig kan maken, en dat wat gebeurt is achter ons ligt. Maar keer op keer loop ik weer tegen een muur op die ze om zichzelf heeft opgetrokken. Ze kijkt niet eens om naar me; geen enkel moment heb ik nog ook maar de indruk gehad dat ze enigszins zich in mijn positie heeft proberen te verplaatsen. Ze nam aan dat ik wel wist hoe het moest; dat ik wel wist hoe ik met de druk om moest gaan, met haar om moest gaan, met mezelf om moest gaan. Maar hoe moest ik dat nou weten als ze me overal buiten houdt? En dan daarna het verwijt van mij niet kunnen vertrouwen erachteraan gooien? Ik snap het niet… En zelfs dan nog, ik zou het nog prima kunnen accepteren als ze zich iets opener zou opstellen; ze zou zeggen dat ze niet per definitie nooit meer een relatie wil, nooit meer het goed ziet komen. Dat ze ruimte wil om zelf haar gang te gaan en dat we daarna wel verder zouden zien… maar zelfs dat zit er niet in. Ze is 100% van haar eigen verhaal overtuigd, en ik kan hoog of laag springen, op m’n kop gaan staan, er zit geen enkele ruimte in. Ben ik dan zo koppig? Of is zij zo kortzichtig? Ze wordt toch niet zomaar 3x verliefd op me? Ze ziet toch ook dan dat je dan niet zomaar als vrienden verder kan gaan?

Ik heb werkelijk geen idee meer wat ik nog moet… Elke minuut voelt als een week, elke uur als een maand, elke dag als een jaar… nog 10 dagen; dan hoop ik, waarschijnlijk tegen beter weten in, iets verder te komen ermee. Haar in te kunnen laten zien hoe het voor mij moet zijn geweest. Misschien dat ze dan ook gaat inzien wat het voor mij betekend heeft. Haar ziektes zijn niet alleen haar probleem, maar ook mijn probleem. Dat is wat houden van is… Goede en slechte tijden met elkaar delen.

Woe, 04/02/2015 - 12:08 — waterman

Hoi Kroegtijger

Ik denk eigenlijk dat je het eventjes zou moeten laten rusten. Die zoektocht om haar te snappen en te doorgronden. En de zoektocht om jezelf te snappen en doorgronden.

Allebei die zoektochten zijn waarschijnlijk gebaat bij wat tijd, afstand en perspectief. En allebei de zoektochten komen onder stress door al te veel energie er in stoppen. Misschien kun je effe proberen je gedachten te verzetten, naar iets anders. Werk, vrienden, huis opknappen, maar eventjes met iets anders bezig zijn....

Heel veel sterkte, hoor!!!!!!!!!!!!!
Waterman

Woe, 04/02/2015 - 13:00 — kroegtijger

ja

Ik denk dat je helemaal gelijk hebt; het maakt me compleet gek... maar ik weet niet hoe ik het moet laten rusten. Zoals ik al schreef, elke keer als ik ergens mee bezig ben, dwalen me gedachten steeds weer hier naartoe af. Keer op keer. Of ik nu aan het werk ben (waar geen drol uit m'n vingers komt overigens; zal m'n baas leuk vinden....) of dat ik nu thuis zit, tv kijk, het maakt allemaal niet uit, m'n gedachten blijven er maar mee bezig. Het lukt gewoonweg niet het te laten rusten. En hoe harder ik dat probeer, hoe slechter het lukt....

Logische gedachte is dan om het juist niet te proberen zou je zeggen... helaas, ook dat geprobeerd en ook dat werkte niet. Misschien dat ik wat meer fysiek bezig moet zijn, me flink in het zweet werken... (ik doe geen fysiek werk, dus dat zal al niet helpen), maar misschien dat het dan wel lukt. Vanavond maar weer eens gaan sporten... Wat heb ik te verliezen?

Woe, 04/02/2015 - 13:13 — Hetlevenismooi

Heey Kroegtijger,

Heeeeel goed sporten! En (hard)lopen...
dansen op muziek...enzovoorts...

Goed voor de endorfine...google maar hihi.

Verwen jezelf weer...mooi cadeau, jij bent ook een mens met een hart!
Of ga kroeggie in met stapmaatje of iets...uitstapje altijd leuk...!

Sterkte nog!

Woe, 04/02/2015 - 13:24 — kroegtijger

endorfine

Toch maar even gezocht op endorfine, maar gaan opiaten me nu echt helpen dan? Ik probeer juist van verdovende middelen af te komen; is het dan handig om zelf m'n eigen dope aan te gaan maken?

Maar inderdaad, het lijkt wel een mogelijke "remedie" voor wat ik voel nu.
Verwen jezelf met een mooi cadeau zou ik graag willen doen hoor, maar dit geintje heeft me nu al weer 2 ruggen gekost, en dan heb ik nog wel wat uitgaven in het verschiet staan. Er zit een einde aan het budget helaas Kroeg in zal misschien van 't weekend nog wel effe gebeuren ja, maar ook dat is vandaag even geen optie; morgen weer gewoon aan 't werk en om dan tot laat aan de bar te hangen lijkt me niet heel geschikt

Sporten gaat 't dus worden denk ik. Klinkt voor alsnog als het meest geschikte... En anders? Dan probeer ik gewoon een voor een de rest op je lijstje... Ik heb weinig te verliezen in dat opzicht.

Woe, 04/02/2015 - 16:20 — kroegtijger

Dag 11 (de middag) - Geen rust gevonden, maar wel inzicht

Net even een “klein” wandelingetje gemaakt. Wat begon met een sigaretje roken en een klein stukje lopen bleek uiteindelijk ruim een uur te zijn; ik heb het nooit door gehad dat het zo lang was. Was compleet met m’n gedachten er niet bij en alleen maar lopen nadenken. Mezelf geprobeerd te verplaatsen in haar positie. Dat heeft verhelderend gewerkt. Ik snap haar punt, haar probleem met mij en haar gebrek aan vertrouwen in mij. Ik begrijp heel goed dat ze zich niet gelukkig voelde; ik zou me ook niet gelukkig voelen met mij. Sterker nog, ik voelde me niet eens gelukkig met mij. Ik snap dan ook dat ze dat wilde verhelpen, dat ze het echt heel erg geprobeerd heeft en dat het niet lukte. Ze heeft het heel hard geprobeerd, en keer op keer lukte het haar niet. Ik begrijp zelfs dat ze daarmee een einde aan de relatie moest maken. Ze had geen keuze meer voor haar gevoel. Ze kon er niet langer meer op vertrouwen dat ik het ooit wel zou gaan inzien. En wat nog het meest vreemde was, ik voelde het vanmiddag. Ik kon echt voelen hoe zij hier tegenaan keek, hoe het voor haar moet zijn geweest. Is dit dan die empathie die mij ontbreekt?

Ook vanuit mijn kant snap ik het; ik begrijp heel goed wat ik voor haar voel, hoe ik tijdens de relatie voor haar voelde, hoe ik nu voor haar voel. Het is me allemaal heel duidelijk. Ook dat ik blind was voor het probleem dat ze me duidelijk probeerde te maken. Het was niet dat ik het niet wilde zien, het was meer dat ik het simpelweg niet zag. Ik begreep haar niet, en kon het niet meer opbrengen om eraan te werken. Niemand die me kon en kan uitleggen hoe ik het wel zou moeten aanpakken. Hoe ik wel ermee om kan gaan. De onophoudelijke druk, de stress, hoe kan ik daar mee omgaan en tegelijkertijd ook haar bijstaan? Ik wist het niet, en weet het nog steeds niet. Ik weet ook niet of ik het ooit zal gaan kunnen, maar ik weet wel dat ik er alles voor wil doen om het te gaan kunnen en ik ben denk ik ook heel erg goed op weg om het te leren. Nog steeds leer ik erover; elke dag weer een beetje. Zal dat genoeg blijken? De tijd zal het leren…

Luisteren is zo enorm belangrijk blijkt keer op keer. De gesprekken die we hebben gehad; ze komen nu langzaam een beetje bij me doordringen. En ja, dan snap ik dat ze zegt dat ze het geprobeerd heeft. Dat heeft ze ook. Heeft ze dat op de goede manier gedaan? Dat denk ik niet. Stukken met essentiële informatie ontbraken bij me. En omdat ik er niet over sprak, sprak zij er ook niet over en bleef het maar onbekend. We leefden langs elkaar heen en gingen steeds verder uit elkaar. Krampachtig probeerde ik het vol te houden, en krampachtig probeerde zij ons weer dichter bij elkaar te brengen, maar het lukte niet. Ik zakte steeds verder weg en had het niet eens in de gaten. Zij ging steeds meer met de dag leven, maar betrok mij niet in die overgang. Ik geloof niet dat je dat ook maar een van de twee kwalijk kan nemen. We hebben alle twee echt heel hard ons best gedaan. Maar elke keer op het verkeerde. Ik om te overleven, en zij om te leven.

En nu dan? Hoe gaat dat nu dan verder? Ze zegt dat ze zeker is; niet meer terug wil naar hoe het was. En ik geef haar alleen maar heel erg gelijk. Ik wil ook niet terug naar hoe het was. Maar ik wil ook niet zonder haar. Mijn gevoel voor haar is té sterk om dat te negeren. Om te doen alsof we alleen maar vrienden zijn. Maar hoe moet het dan gaan? Wat gaan we vanuit dit punt waarop we nu dan staan doen? Als het aan mij ligt, dan gaan we heel simpel tijd met elkaar door brengen. Geen verplichtingen, geen relatie of welke stempel je er dan ook op wilt plakken, maar gewoon tijd met elkaar door brengen; leuke dingen doen. Of dat nu samen koffie drinken is, een stad bezoeken, naar een museum of gewoon een wandeling maken, het maakt niet uit. Als het maar samen tijd doorbrengen is met elkaar. Elkaar weer opnieuw “leren kennen”, begrijpen en aanvoelen. We zien dan vanzelf wel weer waar het toe zal leiden. Misschien leidt het tot niets, misschien leidt het tot alles. Dat zien we wel waar het op uit gaat draaien. Als we elkaar niet meer kunnen vinden, dan is het zo en kan ik ermee leven. Maar op deze manier? Nee, op deze manier kan ik er niet mee leven. Niet door mijn blindheid, haar zwijgzaamheid en ons gebrek aan communicatie. Dan kan ik niet doen alsof we alleen maar vrienden zijn.

Geen idee hoe zij daar over denkt. Ik kan alleen maar hopen dat ze open staat voor een dergelijke benadering, maar voor alsnog krijg ik alleen maar signalen die erop wijzen dat dit niet het geval is. Is dat blijvend? Is dat tijdelijk? Ik weet het niet…
Ik hoop daar over een ruime week wat meer over te weten als we weer even contact met elkaar opnemen. Geen idee nog hoe ik dit verhaal naar haar toe moet verpakken. Hoe ga ik haar dit uitleggen? Haar duidelijk maken dat ik nu wel haar snap, het probleem snap en de oplossing begin te snappen? Ik weet het niet… Ik ben bang dat als we bij een van ons twee afspreken, de lading die erop komt te liggen te groot is. Ik ben bang dat als we ergens gaan zitten, de gesprekken weer alle kanten op vliegen… Een wandeling ergens maken? Of zou ze überhaupt nog niets willen weten van me? Ik ben bang dat ze me gaat vertellen dat ze er nu geen tijd voor kan / wil vrij maken, dat ze nog niet zo ver is, dat ik nog maar even de wachtkamer in moet tot ze het wel aan kan, er tijd voor kan en wil maken. En zelfs dat snap ik nog ook. Het doet alleen zo verrekte veel pijn. Maar zelfs dan nog; zelfs die pijn, dat enorme beroerde gevoel… Als dat is wat nodig is, dan doe ik dat. Met een smile, want ze is het me waard. Zo enorm veel waard… Al duurt het jaren dat ik dat moet verdragen, dan doe ik dat graag voor haar.

En ik kan in die tussentijd niets behalve zorgen dat ik mijn kant op orde krijg. Zo goed mogelijk leren hoe het wel moet, hoe ik wel kan omgaan met moeilijke situaties, hoe ik wel kan leren luisteren, hoe ik wel haar weer vertrouwen en geluk kan bezorgen. Alles wat ook maar nodig is wil ik leren. Voor mij, en voor haar. Voor ons… Ons dat er niet meer is…

Woe, 04/02/2015 - 17:26 — Hetlevenismooi

Kroeggie

Misschien is een goed gesprek in een restaurant mogelijk, of kroeggie als het er nog in zit.
Grappige nickname heb je toch, kroegtijger!

Jouw ex zal toch niet willen dat je jaren gaat wachten, in de wachtkamer. Nee kan ook niet, denk dat er gewoon duidelijkheid gaat komen voor jou eerdaags.
Je kunt iemand ook niet erg gaan overtuigen, iemand is vrijblijvend om een keuze te maken.
De ander behoort zelf terug te verlangen. Ik was erg aan het overtuigen geweest. Onherkenbaar was ik voor mezelf haha. Ja, ik kan er nu om lachen maar toen pffffff. Er is natuurlijk een grens, zeker ook voor mij maar dit liefdesverdriet was voor mij een shock. Alle emoties in mijn lijf vlogen alle kanten op. Die zijn nu gaan liggen, heerlijk voelt dat. Echt, je weet niet hoe, geweldig.

Je bent goed met jezelf bezig, je krijgt veel meer inzichten, komt misschien doordat je die groene niet meer gebruikt, alleen probeer niet te veel voor de ander in te vullen, wacht een gesprek af, dan hoor je hoe het echt zit (misschien).

Sterkte met jouw weg die je aan het belopen bent! Je hebt er veel voor over en mocht het niks worden dan heb je er alles aan gedaan, als je maar niet doorslaat. Ik heb er naar mijn gevoel ook alles aan gedaan.
Er is wel een stop op een gegeven moment. Jij denkt dat het nog goed komt, zo te lezen bij jou en ik hoop het oprecht voor jou hoor.
Maar incasseer ook wel van te voren een beetje de deksel op je neus.

Woe, 04/02/2015 - 20:19 — kroegtijger

ik snap je punt

Ik snap je punt, en nee, ik weet wel zeker dat m'n ex niet wil dat ik op haar ga wachten. Ik was zelf ook niet van plan op haar te wachten hoor. Wachten is niet het goede woord naar mijn mening. Wachten impliceert dat ik ook niet open sta voor anderen, en dat is niet het geval. Ik sta zeker wel open voor een ander, maar ik ben er niet naar op zoek; misschien is dat een betere omschrijving. Het "probleem" met mij is, dat als ik eenmaal m'n zinnen ergens op zet, ik er in vast bijt en niet meer los laat tot ik het bereik, of tot het écht heel duidelijk voor me word dat mijn doel nooit haalbaar is. Dat kan ik lang, heel lang vol houden. Jaren als het iets is wat ik écht heel erg graag wil en wat haalbaar voor mij lijkt. Ook al roept de hele wereld dat het niet zal kunnen, als ik er zelf niet van overtuigd ben dat het niet kan, dan blijf ik erin vast bijten. Stom? misschien... Koppig? dat zeker... maar ook iets wat in het verleden al vaker resultaten heeft geboekt dat anderen niet voor mogelijk hielden. Zowel in relationele sfeer als in werk, school, eigenlijk alle dingen. Hoe harder mensen roepen dat het niet kan, hoe meer ik erin vast bijt om het tegendeel te bewijzen als ik dat wil.

In een "normale" situatie zou ik het dan ook zeker als niet-haalbaar bestempelen. Echter, dit is geen "normale" situatie. Dit is een herhaling van eerdere gebeurtenissen. Vorige keer was het 't zelfde verhaal; half jaar geen contact en daarna gaan we samen wonen. Tja, dat geeft al wel een klein beetje haar norm van "ik weet het zeker" aan dan. Hoe zeker is zeker? En als er dan ook geen argumenten worden gegeven die aanleiding geven om te denken dat het nu anders is, én er daarnaast nog overal te lezen valt dat wantrouwen wel een typisch kenmerk is van PTSS, dan blijf ik dus vast bijten in mijn overtuiging dat het wel degelijk mogelijk is. Let wel, mogelijk... Geen enkele garantie dus dát het weer goed komt, maar ook geen enkele garantie dat het niet goed komt.

Dan kán ik voor mijn gevoel niet "nu al" opgeven, maar moet ik door gaan tot ik écht alles geprobeerd heb. En als dat een week is, dan is het een week. Als het een maand is, dan is het een maand, en als het een jaar of jaren is, dan is het een jaar of jaren. Ik geef niet op. Ik kan dan wel weer me heel lang "koest" houden. Dus niet actief ermee bezig zijn, maar het ook niet weg gooien. Gewoon rustig wachten. Vorige keer was dat niet anders; nu denk ik dat het weer net zo zal zijn. Ze zal eerst voor haarzelf de boel op orde moeten krijgen denk ik. Dat is nog niet zo ver. Ze heeft het nodige nog te regelen qua woonruimte, spullen etc. Gezien ze vorige week nog geen tijd gehad heeft om mijn brief te lezen denk ik niet dat ze daar inmiddels al wel aan toe is gekomen. Laat staan dat ze bij de rest van het verhaal stil heeft gestaan. Dat doet ze al 2 maanden niet; ik verwacht niet dat het in een week plots compleet anders is, maar goed, niets is onmogelijk natuurlijk. En ja, dan is het wachten en zien wat er komt. Zoals je zelf al zegt, de ander moet terug verlangen. Alhoewel... terug verlangen? Ik verlang ook niet terug... Niet in de manier hoe het was. Wel naar haar, maar dan op een andere manier; op een manier waarop we wel goed de weg samen weten te vinden. Is dat terug verlangen? Of vooruit verlangen? (ach, je snapt denk ik wel m'n punt )

Invullen voor een ander is inderdaad iets dat ik echt nog moet gaan afleren. Ik probeer het niet te doen, maar zo nu en dan gebeurt het toch nog wel. Het is lastig om daar op te letten, en ik ben dan ook blij als ik er op gewezen wordt als ik dat wel doe. Het houdt me scherp.

En bedankt voor je steun; het helpt echt om van anderen feedback te ontvangen op wat ik goed doe, niet goed doe, waar ik kan verbeteren of waar ik juist een stapje terug moet doen.

Don, 05/02/2015 - 09:54 — kroegtijger

Dag 12 (de ochtend) - Combineren maar

Na een stuk beter te hebben geslapen dan de nacht ervoor vandaag dus dag 12 wat me dus nog 9 dagen laat resteren om mezelf te verbeteren. Een wat ambitieus doel, maar ik zie en merk wel degelijk progressie op een aantal punten bij mezelf. De afgelopen dagen waren behoorlijk beroerd qua gevoel. Vol onbegrip en frustratie. Met name het gevoel dat m’n ex niet lijkt te beseffen wat het voor mij is geweest de afgelopen jaren om als partner van haar te machteloos te moeten toekijken hoe ze volledig in de ellende terecht kwam, en hoe het moet zijn om toe te moeten kijken om iemand waar je zoveel van houdt een toekomst tegemoet lijkt te gaan die wel heel erg zwaar is. Dat ze dat niet kan weten en er niet bij stil staat snap ik zelfs ook nog, maar om me er nu op af te rekenen vind ik dan wel wat ver gaan om het voorzichtig uit te drukken. Ik ben me sinds gisteren na m’n wandelingetje wel wat beter gaan beseffen dat dit iets is voor later; niet iets wat ik nu op kan pakken of moet willen pakken. Ik heb meer te doen en dan hier me druk om maken, levert niets op. Dit komt nog wel een keertje als ik haar weer spreek; dan kan ik haar uitleggen hoe het is en misschien doet ze er wat mee, en misschien ook niet. Dat zie ik dan wel weer.

Met name luisteren lukt me een stuk beter; gesprekken die ik met mensen heb komen een stuk beter binnen als ik mezelf goed kan concentreren. Op sommige momenten is dat goed te doen, maar er zijn de nodige momenten nog waarop het lastig is om de concentratie erbij te houden. Dat is erg afhankelijk van met wie ik praat, en waarover het gaat, alhoewel het elke keer een beetje makkelijker is om ook bij minder interessante mensen en/of onderwerpen echt geconcentreerd te blijven. Dat gaat dus best aardig. Qua zelf communiceren gaat het met vlagen goed om wat korter en bondiger te zijn, maar dat gaat lang niet altijd nog. Blijf ik dus ook op letten.

Ook mezelf verplaatsen in anderen lukt me al wat beter, maar kost me erg veel moeite en lukt meestal pas “achteraf”. Als ik er wat langer over nadenk, dan lukt dat best goed maar het is nog geen automatisme. Oefening baart kunst, dus ik verwacht dat naarmate ik daar me vaker op toeleg, ik er vanzelf wel kom. Ik merk ook dat ik steeds meer open begin te staan voor andere gedachten en inzichten. Ik ben het er (lang) niet altijd mee eens, maar waar ik voorheen nog wel eens de neiging had om daar dan vol tegenin te gaan heb ik dat de laatste tijd steeds minder en kan ik dat wat makkelijker laten lopen. Het nakomen van afspraken gaat me goed af. Dat komt omdat ik nog amper afspraken maak (Als je niets beloofd, hoef je ook niets na te komen ), en wat ik afspreek doe ik meteen. Dat scheelt enorm omdat ik er dan ook qua gedachten er vanaf ben. Een kleine verandering met grote gevolgen dus. Wel zou meer sporten nog verbeterd kunnen worden. Gezond eten en op tijd naar bed is niet zo’n punt (op tijd slapen is een ander verhaal, maar ik lig er in ieder geval wel in) maar sporten, dat valt me vrij zwaar. Als ik eenmaal bezig ben is het best prima, maar om mezelf ertoe te zetten gaat nog niet altijd goed. Openheid geven is meer een praktisch punt wat ik naar haar toe moet gaan uitvoeren. Volgens mij ben ik al wel behoorlijk open haar kant op, maar daar waar ik nog wat kan doen hierin, zal ik het niet nalaten.

Vandaag ga ik dus met communicatie en empathie verder. Met name empathie tijdens gesprekken proberen toepassen lijkt me een fraaie taak voor mezelf voor deze dag. Eind van de dag ga ik mezelf dan proberen te beoordelen hierop. Geen idee nog hoe ik dat precies moet gaan doen. Het vervelende is dat dit soort zaken niet meetbaar zijn; niet een bepaald resultaat er moet liggen wat eenduidig is. Dat maakt het zicht op progressie vrij vaag. Maar goed, ik ga er weer vol goede moed tegenaan en ik zie het vanavond wel weer

Don, 05/02/2015 - 12:16 — kroegtijger

Dag 12 (einde ochtend) - Nu de details nog

Naarmate de dag vordert begin ik steeds meer m’n ex te begrijpen. Nog niet in alles, maar wel op de belangrijke punten. Haar inzicht in hoe ze naar het leven kijkt met name, en waarom ze dan van mening is dat ik daar niet in dat plaatje (meer) pas. Had ze ook gelijk in toen. Ik zag het niet, wilde het niet zien, begreep het totaal niet. En waarom niet? Geen idee… Ik denk dat het puur een gebrek aan inzicht van mijn kant. Ze heeft het echt geprobeerd me duidelijk te maken, maar dat lukte niet. Ik snap heel goed dat als je dat keer op keer probeert, dat je na een tijdje geen vertrouwen er meer in hebt dat ik dat plots wel ga begrijpen, ga zien en vooral ga doen. Wat waren dan nog haar opties? Weinig, behalve dit resultaat.
Als ik er over nadenk, dan is een groot deel ook een gebrek aan informatie bij mij. En of dat nu is omdat ik die informatie nooit heb gekregen, of dat het nooit tot me is door gedrongen, ik durf het niet te zeggen, maar het is eigenlijk ook niet van belang. Wat van belang is, is dat ik het nu wel snap, zie en aan het doen ben. Ik leefde continue met m’n hoofd bij de toekomst, en niet bij het nu. En juist door het bij de toekomst te leven nam de stress maar toe en toe, tot ik het simpelweg niet meer kon en compleet vastgeroest kwam te zitten met mezelf en alle gevolgen van dien. Dat ben ik nu aan het doorbreken, maar of dat genoeg is, op tijd is? Ik weet het niet… We gaan het zien. Het is in ieder geval wel iets waar ik nu zelf een stuk gelukkiger van wordt, en dat is het belangrijkst.

Hoe ben ik dan tot dat inzicht gekomen? Deels door wat ik de afgelopen 2 weken ben gaan doen; mezelf gaan leren kennen en proberen te verbeteren. Deels doordat ik haar “dingen” ben gaan snappen, en ben gaan leren wat er met haar aan de hand was. Maar het laatste stukje wat steeds maar ontbrak, waardoor ik haar niet begreep, ben ik gaan leren op soChicken.nl waar een (gratis) eBook te vinden is (Leuker Leven, gratis verkrijgbaar via https://sochicken.nl/gratis-eboek/ ). Daarin staat zo helder verwoord wat ze bedoelde, dat zelfs ik het kan begrijpen, en er enthousiast door raak en mee aan de slag ga. Ik kan het echt iedereen aanraden die op zoek is naar geluk om dat eens door te lezen. Het is vrij dun, en superduidelijk verwoord.

Nu moet ik alleen nog “even” zien dat ik haar ook kan laten zien en merken dat ik het echt ben gaan begrijpen, echt mee aan de slag ga, en dat het geen tijdelijke opleving is. Ik weet zeker dat we dan weer samen super gelukkig kunnen worden; we gaan dan weer in dezelfde richting, en een richting die we alle twee prettig vinden om op te gaan. Het is dus alleen nog maar een detail wat we hoeven uit te werken

Don, 05/02/2015 - 13:32 — kroegtijger

Te kort door de bocht?

Ok, misschien was ik iets te euforisch toen ik stelde:

Citaat:

Ik heb het even laten inwerken op me, wat langer door gedacht erover, en ik snap ook wel dat ik haar dat niet kan vertellen en dan verwachten dat ze ook net zo enthousiast reageert als ik; dat was wat te kort door de bocht natuurlijk.

Daar ga ik dus nog even op broeden voordat ik er een ei over kan leggen (ok, de woordspelingen worden nu wel heel slecht in relatie met soChicken.nl; het was ook te makkelijk ook ). Voor alsnog denk ik dat de beste methode is door het te laten zien. Ik kan het haar vertellen, ik kan haar laten lezen wat ik gelezen heb, en ik kan het zelfs nog uitleggen hoe ik tot dat inzicht ben gekomen, maar ik kan niet verwachten dat ze me dan meteen geloofd. Dat hoeft ook niet natuurlijk. Ik zou het ook niet geloven in haar positie. Zoveel loze beloften, zoveel pogingen en keer op keer met een teleurstelling... En dan zou ik het nu plots wel snappen en doen? Niet heel erg geloofwaardig natuurlijk. Het is dus een kwestie van doen, laten zien en laten merken. Maar dat kan alleen als ik ook tijd met haar ga doorbrengen. Dat lijkt me toch geen "overdreven" vraag?

Don, 05/02/2015 - 16:36 — kroegtijger

Dag 12 (de middag) - It giet oan

Vanmiddag heb ik de boel een beetje op me in laten werken. Naarmate ik er meer over nadenk begin ik meer een meer enthousiast te worden over deze andere manier van denken en naar het leven kijken. Ik snap m'n ex steeds beter in dat ze geen fan meer was van de "oude kroegtijger". Ik zat echt vast geroest in patronen waar ik niet uit kwam.

Vanmiddag heb ik mezelf dan ook eens bezig gehouden met wat puntjes die ik aan wil pakken bij mezelf en in een aantal simpel door te voeren dingen die de boel eenvoudiger maken. Een aantal daarvan had ik al ingezet (luisteren, empathie, openheid, afspraken nakomen, bewegen en gezond eten, op tijd naar bed, niet blowen) maar een ander onderdeel is vereenvoudiging.

Die vereenvoudiging geldt op eigenlijk alle gebieden. Simpeler leven zeg maar. Dus alles wat ik niet nodig heb, m’n huis uit… Dat kan weggooien zijn, maar kan ook opruimen zijn (zolder, kelder oid), weg geven of wat dan ook. Maar hoe rustiger mijn omgeving is, hoe rustiger mijn hoofd zal zijn, en hoe meer ik me kan focussen op wat wel belangrijk is en me niet druk hoef te maken om wat er niet toe doet. Alleen dus nog maar dingen over houden die ik nodig heb, of emotionele hechting aan heb, maar geen “onzin-dingen” meer. Daarnaast alle dingen die ik niet wil eruit gooien. Denk aan met name ongezonde voeding, maar ook kleding die ik niet meer draag bijvoorbeeld.

Verder heb ik wat lijstjes gemaakt van dingen die ik wil gaan doen. Deze ga ik punt voor punt aanpakken. Alles wat vandaag kan, vandaag doen. Dan kan het van de lijst af en dat geeft rust.

Als laatste, en ik denk het belangrijkste, een lijst gemaakt die ik duidelijk in het zicht op ga hangen voor mezelf, en die ik elke dag weer opnieuw toe wil.. of liever gezegd, toe MOET passen om te bereiken wat ik wil. Deze lijst bestaat uit:
• Luister met volle aandacht
• Verplaats jezelf in de ander en respecteer dat
• Vraag wat je niet weet
• Afspraken direct nakomen
• Geniet van elke dag
• Niet uitstellen tot morgen wat je vandaag kan doen
• Geen limieten opzoeken
• Eet gezond & beweeg

Als ik deze punten blijf toepassen en er gewoontes ervan maak, dan zal ik daarin voor mezelf een heel stuk gelukkiger worden. Als dat aansluit bij wat mijn ex wil (en wat ik ook vermoed) dan is dat mooi. Zo niet? Dan niet en zie ik het wel weer. Het doet er namelijk niet toe, want dan sluiten we dus kennelijk niet op elkaar aan.

Don, 05/02/2015 - 19:14 — Hetlevenismooi

Hallo Kroegtijger,

Samen super gelukkig kunnen worden, schrijf je liefdevol, vol van hoop. Je hebt nog zoveel hoop. Ik hoop het voor je natuurlijk. Ook herkenbaar dat je een euforisch gevoel had. Het liefdesverdriet kent veel 'bijverschijnselen'.

Jouw hoop gebaseerd op:
Het is een paar keer weer aan gegaan
Het is een paar keer weer uit gegaan.

Het lijkt wel een knipperlichtrelatie.
Vind jij het dan niet erg voor jezelf dat je weer door die pijn heen kruipt?

Vrij, 06/02/2015 - 09:26 — kroegtijger

@hetlevenismooi

ja, ik zit inderdaad vol van hoop. Gebaseerd op het verleden; het is niet voor het eerst immers. Ik krijg keer op keer hetzelfde verhaaltje, en keer op keer weet ze het zeker, maar keer op keer blijkt "zeker" een flexibele definitie bij haar. Wat zou dan maken dat ik haar nu plots wel moet geloven daarin? Ik zie wel genoeg redenen waarom ik het niet zou moeten geloven. Elke keer is er weer een "goede" reden, maar elke keer is het ook een externe factor. Het heeft niet te maken met dat onze karakters niet bij elkaar passen; het heeft wel alles met haar ziektes te maken. Maar eigenlijk dondert het niet eens; het is toekomstmuziek, en het gaat daar nu niet om. Het gaat om hier en nu

Het lijkt wel een knipperlichtrelatie?? Hoezo lijkt?? Wat is anders dan nog een knipperlichtrelatie als dit er niet onder valt?

En ja, natuurlijk vind ik het erg. Elke keer opnieuw krijg ik een enorme klap te verduren. Weer door die enorme pijn heen, maanden lang. En toch... toch is ze het me waard. De jaren dat we wel gelukkig zijn samen zijn dan ook zo goed, dat ik het er graag voor over heb.

Dat maakt ook dat ik wéét dat vertrouwen terug kan komen. Vertrouwen is een keuze. Je kiest ervoor iemand te vertrouwen of niet te vertrouwen. Ik heb er ook voor gekozen om haar weer te vertrouwen destijds. Dat ze me niet nog een keer door die enorme pijn heen zou schoppen als de keer ervoor. Was zeker niet makkelijk maar ik kon het wel omdat ik er voor koos. En ook nu is dat weer zo. Ik zou haar zo weer opnieuw kunnen leren vertrouwen. Het kost tijd, moeite en je moet het willen, maar het kan wel.
Daarom geloof ik haar dus ook niet als ze zegt dat het vertrouwen weg is en niet terug kan komen. Ik weet namelijk uit ervaring dat het kan als je er zelf voor kiest. Maar dan moet je er ook écht voor kiezen. Niet in woorden, maar in gevoel. Geen ruimte voor twijfel laten, maar er vol voor gaan. Alles of niets so to speak

Don, 05/02/2015 - 18:39 — Trueheart

@kroegtijger

Ik heb nu eens jouw blog gelezen en wat emotioneel slopend moet dit voor je zijn geweest en weer zijn. Zeker hoe zij nu doet. Dat herken ik na mijn relatie met gemene ex en ik nog niet wist wat voor een lul de behanger hij was. Hij deed toen ook zo en dan denk je: 6 jaar doe ik alles voor je en dit is mijn dank?

Lieve ex is wel wat afstandelijker maar dat heeft deels te maken met mijn eigen interpretatie.

Anyway ik herken best wel wat punten in je verhaal. Jammer dat het zo moet gaan en dat ze nooit heeft gecommuniceerd met je. Elke dag die je doorgaat snap ik ook goed. Je leeft dag tot dag en je bent blij als eindelijk weer een dag voorbij is en je kan gaan slapen, tot je weer wakker wordt met dat lege kutgevoel en het gemis. De ellende.....

Ik hoop dat jij je snel beter voelt ook! En goed van je dat ke bent gestopt met blowen. Komt niks goed uit die ellende.

Don, 05/02/2015 - 19:22 — kroegtijger

@Trueheart

Het stomme is, is dat ik op het moment zelf het niet eens door had dat het zo slopend was. Pas de laatste week zo ongeveer merk ik pas hoe moe ik toen was; ik was gewoon écht leeg het laatste jaar. Of zoals ze in het wielrennen dan zo mooi zeggen: ik reed vierkant... Je trapt wel, maar komt totaal niet meer vooruit. Alles was alleen nog maar op de automatische piloot.

Ik neem het haar toch ook weer niet kwalijk wat er is gebeurt. Zij heeft er niet voor gekozen wat er allemaal gebeurd is met haar; het is niet dat ze dit doet omdat ze het leuk vindt, of omdat ze andere mogelijkheden had. Het meest slopende waren dan ook haar ziektes. Ms, dat is ellende maar kon ik me nog wel soort van staande in houden met wat pijn en moeite. Die PTSS eroverheen, dat was de genadeklap zeg maar. Vanaf dat moment is bij mij het licht uit gegaan en dook ik weg in mijn eigen wereldje. Alleen maar door ploeteren, in de veronderstelling dat ik het goed deed... maar achteraf gezien deed ik het juist verkeerd. En ja, ik heb fouten gemaakt (o.a. blowen, niet praten, niet luisteren etc), zij heeft fouten gemaakt (mij buiten sluiten met name), maar geen van twee deed dat expres, maar uit pure overtuiging het goed te doen. Ik neem haar dan ook helemaal niets kwalijk, maak haar geen verwijten of wat dan ook. Het was geen opzet van wie dan ook. Hoe kan ik haar dan iets verwijten? Onhandigheid? Ja... maar dat was ik ook.

Vandaag heb ik echt als een nieuwe start ervaren, en zie nu ook een stuk beter wat er gebeurd is. Vergelijk het met dat je samen in een auto op een weg rijdt. Die weg gaat een kant op, en heeft de nodige hobbels. Ergens onderweg heeft ze besloten dat ze die weg niet meer wilde volgen en wilde een afslag nemen. Dat is pakweg een goed half jaar tot jaar geleden geweest. Ze heeft toen de uitvoeg-strook die kant op genomen, en heel lang tegen me lopen roepen dat ik ook die kant op moest. Maar ik hoorde het niet, ik zag het niet, ik kon alleen nog maar rechtdoor op de automatische piloot. Op een gegeven moment bereik je dan de splitsing; daar heeft ze de afslag genomen en het auto'tje waar we in reden in twee gescheurd. Ik bleef rechtdoor gaan, zij sloeg af. En plots was ik haar kwijt.... was zij mij kwijt... Wat doe je dan?? Dan kan ik rechtdoor blijven gaan, of ik kan ook de afslag proberen te zoeken en kijken of de weg die ze in is geslagen ook de weg is die ik op wil gaan.

De eerste 2 maanden kon ik geen kant op; ik was stuk...leeg... moe gestreden en alle energie ging in de afhandeling zitten. Ik stond geparkeerd zo gezegd. Sinds het moment dat ze haar spullen heeft gepakt, eind januari, ben ik mijn zoektocht naar die afslag begonnen. Dat is nogal een zware zoektocht gebleken; heel pijnlijk af en toe, heel confronterend op momenten, maar ook heel leerzaam. Ik denk dat ik nu sinds gisteren die afslag eindelijk gevonden heb en zoals ik er nu naar kijk wil ik die weg ook gaan volgen. Tja, dan kan ik maar 1 ding doen, en dat is vol gas geven om haar weer bij te gaan halen, en dan maar hopen dat ze op haar weg een beetje ruimte wil maken om mij weer naast haar te laten rijden.

Dan zijn we er natuurlijk nog niet; dan moet dat auto'tje daarna weer aan elkaar gemaakt worden. Zij is van mening dat het niet kan. Ik denk dat het wel degelijk kan, mits je een goede monteur erbij haalt of zelf verdomde handig bent. Voor nu is dat nog niet belangrijk. Ik moet haar eerst bij zien te halen, en hopen dat ze die ruimte wil maken en dan zien we wel of we een monteur kunnen vinden die dat auto'tje dan weer aan elkaar kan lassen.

Wat betreft blowen ben ik zelf er inderdaad helemaal mee gestopt, maar ik zie het niet als "ellende". Vergelijk het met alcohol. Er is niets mis met af en toe een biertje, maar zuip je elke dag een krat leeg, dan is het een probleem. Dat is niet goed... Maar maakt dat bier plots slecht? Of maakt dat mij onhandig met bier? Dit is hetzelfde. Een jointje op z'n tijd is niets mis mee, maar ik rookte niet één jointje, maar ging door tot alles op was... Gewoon om te vergeten; om niet meer de stress te hebben van de zorgen. Tja, ik ken mezelf; ik kan het niet bij 1 laten... Dan moet ik die ene dus ook niet doen. Zolang ik dat niet doe, is het geen enkel probleem en heb ik zelfs niet eens behoefte eraan.
Wel moet ik een manier vinden om dan wel goed met die stress om te kunnen gaan mocht het ooit zover komen dat het auto'tje dus weer aan elkaar gelast kan worden. Dan moet ik die stress op een andere manier kwijt leren te kunnen. Maar als ik haar kan bijhalen, die auto kan lassen... dan moet dit toch ook kunnen dacht ik?

Oftewel, ik ben vol goede hoop voor de toekomst, en meer vast-beraden dan ooit tevoren om aan de slag te gaan

Zon, 08/02/2015 - 10:43 — Trueheart

@kroegtijger

Mooi symbolisch omschreven. Ik snap wat je bedoelt. Ik heb dat misschien ook wel beetje bij lieve ex. Ergens weet ik dat hij nog van me houdt maar dat hij nu tijd voor zichzelf wil en ik mezelf moet herstellen maar misschien in de toekomst dat we weer nader tot elkaar kunnen komen. Dat stukje hoop heb ik nog wel en wil heb dan ook bewijzen dat ik mijn best ervoor doe, zodat hij zie dat ik niet zomaar opgeef. Daarnaast betekent dat ook dat ik voor mezelf moet kiezen en hem een beetje moet laten gaan en erop vertrouwen dat het goedkomen. Moeilijk moeilijk.

Ik beschrijf mijn weg vaak als dat ik op een pad sta in den bos en ik wil terug, terug naar mijn vertrouwde plekje waar lieve ex is. Maar dat is afgesloten die weg. Onbereikbaar. Ik moet dus vooruit en vooruit is nu doodseng, het is donker en veel enge hobbels waar ik overheen moe maar ergens aan het einde van het bos zie ik de zon en wat mooie volle bomen. Maar het lijkt nog een eeuwigheid te duren voor ik er ben. En welk pad moet ik inslaan om bij dat vrolijke stukje bos te komen? Weet ik ook nog niet.

Wat betreft dat blowen. Daar heb je gelijk in. Het is de mate waarin je het doet maar in jouw geval kwam er niet veel goeds uit. Ik vind het knap dat je zelf gewoon ben gestopt en het daarnaast ook echt inzag dat het niet goed ging zo. Ik ben overigens geen fan van beide....ik ben een controlfreak dus ala ik drink is ook dat altijd met mate haha....ik zou het misschien wat meer los mogen laten soms.....

Fijn dat je de goede kant op gaat voor je gevoel. Succes met inhalen

Zon, 08/02/2015 - 12:33 — kroegtijger

@Trueheart

Hoi Trueheart,

Wat volgens mij heel belangrijk is, is dat je de veranderingen die je wilt maken niet voor je ex maakt, maar voor jezelf. Jij gaat je eigen pad kiezen, hij heeft ook zijn eigen pad gekozen. Een pad kiezen dat een ander heeft gekozen, puur omdat de ander dat kiest is vaak een pad dat je niet kan blijven volgen. Uiteraard hoeft dat niet het geval te zijn, maar helaas is het vaak wel zo. Dan is het dus handiger om je eigen pad te kiezen, en misschien dat die paden uiteindelijk toch dezelfde blijken te zijn. En zo niet? Dan is er toch ook geen man overboord? Je komt dan ten minste wel bij het stukje geluk waar je naartoe op weg was, en is het dan nog een probleem dat je dat zonder hem doet? Wat ik bedoel te zeggen is dat jouw geluk niet in de ander zit, maar in jezelf. Je moet het alleen nog even naar boven zien te halen. Zodra je een richting op gaat die je zelf niet wilt, maar het voor een ander doet, dan hou je het meestal niet vol. Je kan wel een richting die je wilt op gaan een klein beetje bijstellen om die gelijk te krijgen met degene met wie je samen wilt zijn, maar niet zoveel dat je strak de andere kant op gaat. In de praktijk betekend dat meestal dat beide personen in de relatie hun pad een klein beetje bijstellen om elkaar te vinden. Niets mis mee, zolang niet de een zijn of haar richting volledig moet omgooien om de ander te kunnen vinden. Dan loopt het vroeg of laat mis.

Bij mij is dat niet anders. Ik ben niet voor mijn ex bezig, maar voor mezelf. Ik had alleen niet de richting gevonden die ik op wilde gaan. Dat heb ik nu voor mijn gevoel wel. Mijn ex heeft me heel lang die richting op proberen te krijgen, maar dat lukte haar niet. Ik heb nu mijn richting gekozen, en dat lijkt ook de richting te zijn die m'n ex op is gegaan. Als dat zo is, dan kom ik haar vanzelf wel weer tegen. En zo niet? Dan niet. Dan kom ik wel iemand anders tegen, of ik ga alleen die kant op. Het maakt niet uit wat dat betreft. Het is namelijk de richting die ik op wil gaan.

Wat het blowen betreft is er niets knaps aan hoor. Wat is er nou knap aan iets niet doen? Ik heb nog nooit eerder een prestatie gezien in niets doen Stoppen met blowen, of met welke verslaving dan ook, is een keuze die je maakt. Je kiest ervoor iets te doen of iets niet te doen. En zo zijn de meeste dingen in het leven. Je kiest ervoor gezond te eten. Je kiest ervoor om te sporten. Je kiest ervoor om positief te denken. Je kiest ervoor om van momenten te genieten. Je kiest ervoor iemand te vertrouwen of niet te vertrouwen. Je kan het allemaal heel moeilijk maken, maar uiteindelijk komt het allemaal aan op keuzes die je maakt, en hoe je ermee omgaat.

Ik heb de site al eerder genoemd, maar elke keer kom ik weer uit bij www.sochicken.nl waarop dit soort dingen allemaal heel duidelijk en makkelijk leesbaar verwoord worden, en je heel veel praktische tips kan vinden in hoe je met dergelijke dingen om kan gaan. Het is niet een site die je een richting op duwt, maar een site die je wel de boel op een eenvoudige manier en ontspannen manier over jezelf laat leren. Echt een aanrader in dat opzicht.

Zon, 08/02/2015 - 21:46 — Trueheart

@kroegtijger

Ik snap wat je bedoelt. Maar ik vind dat nog moeilijk. Ik heb geen idee welke richting op wil en als ik eraan denk word ik doodsbang. En met lieve ex deed ik er niet slles aan om zijn richting op te gaan.....ik was gelukkig in zijn richting....ik was gelukkig bij hem op het spoor maar ik zat meer op zijn schoot dan dat ik mee reed. Ik kon niet alles dat spoor op....ik had niks anders. 6 jaar lang met gemene ex heb ik wel er alles aan gedaan om de kant op te gaan die hij wil, ik werd die richting in gemanipuleerd met name, ik heb dus geen idee waar ik heen moet?! Ik vind het het gewoon lastig allemaal.

Ik vind dat je het goed doet en lekker op weg bent. Keep on going! En bedankt voor de goede raad

Zon, 08/02/2015 - 12:34 — kroegtijger

@Trueheart

--edit--
dubbele post

Vrij, 06/02/2015 - 09:36 — kroegtijger

Dag 13 (de ochtend) - Here we go!

En daar is dan dag 13 alweer en dus nog 8 dagen om mezelf weer de goede kant op te laten hobbelen Afgelopen nacht was prima eigenlijk. Heerlijk tukkie gedaan en vanmorgen weer met frisse energie het bed uit gekropen. Gisterenavond heb ik meteen een aantal van de principes die ik gisteren geleerd heb in praktijk gebracht, namelijk een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimd hoofd én stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen. Oftewel, een aantal bakken met spulletjes die al een paar weken in de huiskamer stonden en me irriteerde eens opgeruimd en een berg weg gegooid. Had ik eigenlijk bedacht om van ’t weekend, of de week erna ofzo eens te doen, maar waarom wachten als ik het gisteren ook al kon doen? En ja, dat soort kleine dingetjes scheelt inderdaad. Het geeft rust.

Vandaag ga ik me weer toeleggen om communicatie en empathie. Nog gedrevener proberen om gevoel van een gesprek op te pikken, door goed te luisteren en te kijken. Vanmiddag ga ik eens kijken hoe ik ervoor sta in dat opzicht en eventueel een nieuw doel erbij betrekken.

Dus hoppa, vooruit met de spreekwoordelijke geit en aan de slag

Vrij, 06/02/2015 - 13:32 — kroegtijger

Dag 13 (de middag) - hier en nu

De ochtend zit er inmiddels weer op. Helaas niet zo heel veel progressie kunnen boeken op het gebied van communicatie en empathie, simpelweg omdat er erg weinig interactie heeft plaats gevonden tussen mij en collega’s. Wel heb ik nog even stil gestaan bij de relatie-breuk en met name bij hoe mijn ex de laatste jaren beleefd heeft. Ik snap haar wel vreemd genoeg. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik er bij begrijp wat ze bedoelde met haar uitspraken, met haar gedrag. En ze heeft gelijk gehad. Hoe jammerlijk ook, ze had gelijk dat dit niet meer zo kon. Ze was niet gelukkig, ik was niet gelukkig, en ze kreeg het niet opgelost. Ik zag het niet, en kon het niet meer. Zij kon het ook niet meer. Dan kunnen we door blijven ploeteren, of we kunnen ermee stoppen. Ze koos ervoor om te stoppen, en dat kan ik begrijpen nu.

Haar stelling dat het ook niet meer goed zal komen kan ik me alleen steeds minder in vinden eigenlijk. Als ik op hetzelfde spoor zou blijven doorgaan waarop ik zat, dan geef ik haar helemaal gelijk. Dat maakt ook dat ik snap dat ze zegt dat ze geen vertrouwen meer in me heeft. Ze heeft een jaar lang aan me getrokken om me te laten snappen dat ze naar een ander spoor toe aan het gaan was, maar het lukte niet. Dan is het logisch dat je nu niet meer vertrouwd dat, zonder dat je er moeite nog voor doet, ik plots wel op dat spoor terecht komt, en is het aannemelijk zelfs dat ik op het oude spoor blijf zitten.

Maar doe ik dat dan ook? Volgens mij niet; volgens mij ben ik haar spoor gaan volgen. Erg laat, dat geef ik toe, maar we zitten wel weer op hetzelfde spoor heb ik het idee. Het heeft mij heel veel moeite gekost om te snappen wat er dan was wat mij blokkeerde, maar volgens mij ben ik dat nu wel gaan zien, en heb ik een groot deel van die blokkades weg gehaald en ben de resterende blokkades aan het weg halen om ook op dat spoor terecht te komen. Een spoor wat mij bevalt voor alsnog. Het geeft me rust, en een goed gevoel. En als dat inderdaad hetzelfde spoor blijkt te zijn, dan kan het goed komen. Als dat een ander spoor is? So be it. Ik volg het spoor dat ik zelf wil volgen en dan zien we het wel of dat hetzelfde is als haar spoor.

Wel denk ik dat haar manier van werken niet heel handig is geweest. Ze heeft zichzelf naar mijn mening nooit echt kunnen of willen verplaatsen in hoe ik het allemaal ervaren heb, en daarom ook niet op de juiste manier mij kunnen aangeven welk spoor ze wilde gaan volgen. Ik heb haar ook niet die mogelijkheden geboden om dat wel te begrijpen, en deed ook geen pogingen om haar het wel duidelijk te maken. Dat is een stevige leerschool geweest. Een relatie waarbij je alle twee een eigen weg gaat, is dat nog een relatie te noemen? Of zijn het twee mensen die toevallig samen in 1 huis wonen?

Nu doet het er op het moment allemaal niet toe; het enige dat telt is hier en nu. Het verleden is wat het is. We kunnen er van leren, maar niets aan veranderen. De toekomst is er nog niet, en kan veranderen. Daar druk om maken nu, levert alleen maar stress en spanningen op. (dat is ook waar het bij mij met name mis op is gegaan). Wat telt is hier, nu, vandaag, dit moment. Ik maak dus van elk moment nu een goed moment. Geniet van wat er is. En dat geeft rust. Heel veel rust. Dat had ik zoveel eerder moeten doen zeg… Maar goed, de weg hoe ik daar ben gekomen doet er zo gezegd dus niet toe. Het telt dat ik er nu wel ben.

Wat voor mij nu dus belangrijk is, is dat ik leer om daar mijn omgeving beter in te laten passen. Daarmee bedoel ik dus dat ik de mensen om mij heen meer wil gaan leren kennen in de zin van communicatie, meer wil betrekken in mijn leven. Allemaal onderdelen van genieten van het moment dus. En ja, daar hoort m’n ex wat mij betreft heel erg bij. Wij kunnen namelijk alle twee heel erg van dezelfde dingen genieten. Dezelfde grappen waarderen. Dezelfde dingen mooi vinden. Dezelfde dingen leuk vinden. Elkaars gezelschap waarderen. Dan is het logisch om die dingen dan ook samen te doen. En waar dat toe zal leiden? We zien het wel. De vraag is eerder wat het uitmaakt waar het toe leidt? Het is namelijk de toekomst, en daar maak ik me niet langer meer druk om

pfff, nooit gedacht dat ik ooit nog eens zo zweverig zou worden, maar ik geloof wel dat ik nu snap waar het om draait in het leven, waar het haar altijd om te doen was, en wat gelukkig zijn is. Taaie kost, maar als je het eenmaal ziet, dan zie je het ook lijkt wel.

Om toch een klein beetje nuttig te blijven zijn vandaag ga ik eens richting de middag kijken. Een paar uur vooruit mag dan nog wel Vanmiddag ga ik weer verder met communicatie, maar met name met inleven in de wereld van anderen. Kijken of ik kan begrijpen hoe iemand is, hoe anderen de wereld beschouwen zonder dat ik daar een mening over vorm, veroordeel of bekritiseer. Gewoon kijken en luisteren dus. Echt luisteren en inleven.

Ik ben benieuwd wat het op zal gaan leveren; ik heb er nu al zin in

Vrij, 06/02/2015 - 23:15 — kroegtijger

Dag 13 (de avond) - Mooi dagje gehad, morgen weer verder

Vanmiddag was een mooi middagje. Nog even het een en ander uitgezocht voor mezelf voor wat betreft praktische tips over hoe ik de boel makkelijker kan organiseren wat betreft opruimen, rust creëren en interactie. Vanavond een etentje met m'n werk gehad en met behoorlijk wat collega's zitten praten, of liever gezegd vooral luisteren en kijken. Het beviel me prima eigenlijk. Heel leerzaam geweest, en het ging naar mate de avond vorderde ook steeds makkelijker om geconcentreerd te blijven luisteren, door te vragen, lichaamstaal te lezen en te voelen wat iemand bedoeld te zeggen. Al met al mag ik dus echt niet klagen geloof ik.

Morgen nog maar eens verder ermee. Heb voor mezelf een lijstje gemaakt (n.a.v tips van vanmiddag) met dingen die ik wil gaan doen, en daarmee rekening gehouden met zaken die ik ook daadwerkelijk kan realiseren. Niet te veel dus, maar ook niet te weinig. Daarmee kan je de taken die je moet doen halen, wat je uiteindelijk als resultaat geeft dat de boel opgeruimd is, én je een goed gevoel krijgt omdat je de afspraken met jezelf netjes na weet te komen wat weer goed voor je zelfvertrouwen is.

Zo lekker bedje in duiken en dan morgen weer met gepaste energie aan de bak. Ik ben benieuwd of ik de komende week er net zo lekker bij blijf voelen; dan mag ik niet klagen en heb ik duidelijk een weg in geslagen die ik vast kan, wil en zal blijven houden.

Zat, 07/02/2015 - 18:15 — kroegtijger

Dag 14 - We hobbelen rustig door

Vandaag dag 14 en dus 2 weken gehad, en nog 1 week te gaan in mijn doelstelling om mezelf weer back on track te krijgen. Zeker de laatste dagen lijkt dat prima te gaan. Ik snap nu wat mijn ex bedoelde, de richting die ze op is geslagen en ik ben hetzelfde pad in gegaan volgens mij; een pad dat me voor alsnog bevalt.

Elke dag voel ik me weer een beetje positiever, een beetje meer energie en steeds meer zin om dingen te ondernemen. Wel valt de eenzaamheid me af en toe zwaar. Daar waar ik met name toen ze hier net de deur uit was bijna kon genieten van de rust, wordt het nu af en toe ronduit saai. Niet zo heel gek natuurlijk; voordat we een relatie hadden, waren bijna al mijn vrienden ook vrijgezel, en was er elke dag wel een feestje te vieren. Die zijn nu dat niet meer, en dan zit je vaak alleen thuis. De dagen duren dan vrij lang, maar echt vervelend, zoals dat de eerste 2 weken was, is dat ook niet eens meer.

Ik probeer me strikt aan de door mijzelf aan me opgelegde taken te houden. Dus als ik de dag ervoor mezelf beloof te stofzuigen, de wc schoon te maken en te dweilen, dan doe ik dat ook. Beloftes aan mezelf niet nakomen is een no-go. Als ik die niet eens na kom, dan kan ik beloften aan anderen dus ook niet goed nakomen. Voor alsnog gaat ook dat allemaal lekker. Als ik beloftes maak, kom ik ze meteen na en dat haalt weer stress bij me weg om eraan te blijven denken. Ook qua gezond eten gaat het best aardig, alhoewel het wel lastig is om voor 1 persoon netjes te eten. Veel eten blijft over, of is alleen voor grote hoeveelheden verkrijgbaar. Daar meot ik nog een systeem in vinden, maar ook dat komt wel weer goed.

Qua communicatie en empathie gaat het ook nog steeds elke dag iets makkelijker en merk bij mezelf dat ik er steeds meer automatisch op let. Daar waar het in het begin echt geforceerd was, gaat het meer en meer automatisme worden, en dat lijk een goed teken te zijn natuurlijk.

Voor morgen heb ik me als doel gesteld om in ieder geval te gaan proberen helder te formuleren hoe ik nu tegen de boel aankijk, wat ik denk dat er gebeurt is, wat ik gedaan heb de afgelopen weken in hoe ik tot die conclusie ben gekomen, wat ik eraan ga doen en hoe ik de korte termijn zie. Daarnaast heb ik mezelf beloofd te gaan sporten en nog iets leuks/gezelligs te gaan doen. Mooi dagje dus weer voor de boeg.
Voor vanavond weet ik nog niet wat er gaat gebeuren; ik denk maar eens bij wat vrienden langs gaan

Zat, 07/02/2015 - 20:11 — Hetlevenismooi

Hallo Kroegtijger,

Mooi om te lezen dat jij vorderingen maakt voor jezelf en hoe jij je wat beter voelt.

Wat gaat er volgende week precies gebeuren?
Back to track en dan?

Veel plezier mocht je nog weggaan.

Zat, 07/02/2015 - 20:32 — kroegtijger

@hetlevenismooi

Hoi Hetlevenismooi,

Mijn ex en ik hebben 2 weken geleden afgesproken 3 weken geen contact te hebben, en daarna gaan we kijken hoe het ervoor staat bij ons; misschien dat we dan dus even koffie gaan drinken of zo, maar in ieder geval een contact-momentje.

Ik heb mezelf 3 weken de tijd gegeven om de problemen die er waren te onderzoeken, en daar waar mogelijk aan te pakken. Dat heeft dus geresulteerd in de "speurtocht" van de afgelopen 2 weken, en eind deze week lijk ik daar, in ieder geval voor mijn gevoel, uit te zijn. Ik denk te snappen wat mijn ex bedoelde met "het vertrouwen is weg" en meer van dergelijke uitspraken, wat er mis is gegaan, waar ikzelf te kort ben geschoten, waar zij tekort is geschoten... Eigenlijk het hele plaatje.

Dat geeft me dus nog precies een week om de dingen die ik bij mezelf ontdekt heb en zelf wil veranderen. Daar ben ik al mee begonnen op een aantal gebieden, zoals dus communicatie (luisteren), empathie, maar ook in praktischere vormen als opruimen, beloften naar mezelf en anderen toe nakomen en ga zo nog maar effe door. Dat wil ik de komende week zo goed mogelijk verder gaan oppakken, en daar ook gewoonte van maken dus dat vol blijven houden.
Voor de duidelijkheid, dat wil ik voor mezelf doen; als zij er ook blij van wordt is leuk meegenomen, maar niet meer dan dat. Ik hou nog altijd extreem veel van haar, maar zoals het was kon het niet langer. Zij kon het niet meer, maar ik kon het eigenlijk al een jaar langer niet meer maar zag dat zelf niet eens. Hoog tijd dus om daar eens wat aan te doen. En wie weet komen we dan weer bij elkaar. En zo niet, dan is het ook prima. Die 3 weken kwam dus voort uit de afspraak, en die wilde ik zo goed mogelijk gebruiken. Dat lijkt me wel redelijk gelukt te zijn dus

Ik ben er met name achter gekomen dat ik zelf helemaal niet gelukkig meer was. Zeker het afgelopen jaar was ik dat niet meer. Dat ga ik veranderen

Zat, 07/02/2015 - 21:12 — Hetlevenismooi

Kroegtijger

Ja, ik dacht al dat je zoiets bedoelde om met je ex af te spreken.
Spannend hoor, hoe het gaat verlopen.

Soms is het fijn om onszelf even te 'resetten'.

Jeetje...nou ik zal voor je duimen.
Mocht het anders uitvallen dan komt het ook goed met jou!
.

Zat, 07/02/2015 - 21:21 — kroegtijger

afspreken is misschien wat voorbarig

Afspreken is misschien wat voorbarig; we zouden in ieder geval even contact hebben dan, en dan kijken we wel. Ze heeft het op het moment volgens mij razend druk dus ik weet niet of ze er wel op zit te wachten om mij te zien, maar dat merk ik wel weer. In ieder geval bedankt voor je steunbetuiging

Ze gaf me destijds duidelijk (meerdere keren ook) aan om vriendschappelijk met elkaar om te willen gaan, en dat ze me de kans gaf mezelf te "bewijzen" haar kant op, dus in die zin komt het hoe dan ook wel goed. Of daar een hernieuwde relatie uit komt of niet; het doet er nu niet toe. Ik leef nu bij het moment. De toekomst wordt vanzelf het moment, en dan zie ik het wel weer.

En ja, natuurlijk komt het wel weer goed met me Immers, is er een alternatief dan??

Zon, 08/02/2015 - 11:26 — kroegtijger

Dag 15 - Beetje ziek dus het gaat goed

En zo ben ik weer bij dag 15 aangekomen. Vanmorgen stond ik redelijk op tijd op, en ben meteen weer terug m'n bed in gedoken. Ben een beetje ziek aan het worden. Vreemd genoeg ben ik daar eigenlijk een soort van blij om. Ik ben bijna nooit ziek, behalve als ik vakantie heb. Dan is het vaste prik dat ik de eerste paar dagen ziek ben. Daar ben ik een tijdje geleden achter gekomen hoe dat nou komt.

Dat is waarschijnlijk omdat ik me voor die tijd geen kans gun om ziek te worden. Ook een vorm van stress dus. Dat ik nu dus ziek begin te worden zonder vakantie, kan maar 1 ding dan betekenen, en dat is dat ik inderdaad steeds minder stress begin te krijgen. Ook vanwege m'n ex gunde ik mezelf destijds niet om ziek te worden. Ik kon niet ziek worden, want wie zorgde er dan voor haar?? Idioot natuurlijk want ze kan prima voor zichzelf zorgen, maar toch.. ik mocht gewoon van mezelf dat niet. De druk is er nu vanaf en zie het resultaat...

Maar goed, om nu de hele dag in m'n nest te ruften is ook niet alles, dus er toch maar uit gegaan, koffie gezet en nu een planning maken voor de dag. Vandaag gaat een rustig dagje worden in ieder geval. Effe ontbijtje maken zo, dan rustig aan gaan douchen en huis even opruimen en daarna richting een vriend van me die aan het verbouwen is. Hem even een paar uurtjes helpen werkt altijd wel fijn. Fysieke arbeid die nuttig is én sociale contacten bijhouden tegelijkertijd is wel prettig. Tegelijkertijd kan ik dan mooi verder gaan met luisteren; we ouwehoeren meestal aan 1 stuk door dan, dus vandaag mag hij praten.. ik heb toch amper een stem nog over Dan schiet de dag denk ik al wel weer redelijk op. Vanavond ga ik leeg houden; effe ontspannen is ook onderdeel van vooruitgang, dus dat "mag" ik van mezelf vanavond.

Zojuist eerst even wat artikeltjes gelezen met betrekking tot oordelen en vooroordelen. Erg interessant en zit een hoop waarheid in. Je vormt heel snel een oordeel over iemand (zeker bij mensen die je niet of niet goed kent), zonder dat je eigenlijk het verhaal kent dat erachter steekt. Dat oordeel zal in de praktijk 9 van de 10x niet kloppen. Er worden ook wat tips gegeven, zoals je oordeel los laten, proberen te bedenken waarom iemand is zoals die is, maar voornamelijk iedereen hetzelfde te behandelen en te benaderen, ongeacht het oordeel dat je over die persoon gevormd hebt. Het oordeel mag je voor jezelf houden, maar benader mensen op dezelfde manier. Daarna zie je vanzelf wel of het oordeel klopt (waarschijnlijk niet) of niet klopt.

Een ander artikel dat ik net voorbij zag komen ging over het verbeteren van relaties. Dat betreffen alle relaties, of dat nu liefdesrelaties zijn of vriendschappelijke relaties. Het grootste probleem dat daarin wordt beschreven zijn verwachtingen die je van de ander hebt. Verwachtingen zijn namelijk de voedingsbodem voor teleurstellingen. Als iemand aan je verwachtingen voldoet is het allemaal leuk en gezellig. Maar als iemand dat plots niet doet, dan is de teleurstelling er, wordt je geirriteerd. De oplossing is weer eens simpel, zoals altijd. Gewoonweg meer communiceren. Want de meeste keren dat iemand niet aan je verwachtingen voldoet is omdat die persoon jouw verwachtingen niet kent. Ze zijn niet helderziend, en dus is het handig als je laat weten wat je wilt. De ander kan dan reageren door aan te geven eraan te voldoen, of dat niet te gaan doen. Simpel, doeltreffend en een stuk meer rustgevend.

Voor nu weer even genoeg gedaan daarin; vanmiddag of vanavond ga ik nog wel even wat stukjes lezen die hierover gaan. Elke keer als ik daarover lees, leer ik weer wat van mezelf en de wereld om me heen, en geeft het me weer nieuwe energie, nieuwe moed om er tegenaan te gaan.
Nu ontbijten en douchen en dan weer aan de gang

Zon, 08/02/2015 - 11:41 — Hetlevenismooi

Lekker ontbijtje,

Luister goed naar je lichaam, zorg goed voor jezelf.

Het is interessant om te lezen over de psyche, ben nu ook met een artikel bezig.
Mooi geschreven door diegene.

Het beste met jou!

Zon, 08/02/2015 - 12:10 — kroegtijger

dank je

Dank je, en ja, ik probeer goed voor mezelf te zorgen. Gaat best aardig voor alsnog hoor

De psyche is wel een lastig dingetje hoor. Ik ben redelijk rechtlijnig ingesteld; iets is zwart of iets is wit, en niet alle twee... Dan is het soms moeilijk om daarin om te schakelen, maar het is wel heel interessant inderdaad en geeft me een heel nieuw zicht op de wereld.

Jij ook nog een fijne dag toegewenst

Zon, 08/02/2015 - 12:31 — Hetlevenismooi

Kroegtijger

Dank jewel!

Atijd mooi nieuwe inzichten opdoen, als je daar achter kunt staan.

Zon, 08/02/2015 - 19:20 — kroegtijger

Dag 15 (de avond) - Moe maar voldaan

Al met al toch een stevig dagje gehad. Vanmiddag ben ik bij een vriend wezen klussen en we hebben behoorlijk wat werk verzet. Ondertussen nog de nodige praatjes met elkaar gemaakt, en daarmee werd me langzaam duidelijk dat hoe mijn ex en ik met elkaar omgingen, van alle twee onze kanten uit lang niet altijd goed was. Zij vertelde verdomde weinig aan me, en hield me redelijk structureel buiten alles wat met haar ziektes te maken had. Waarom? Geen idee; dat wil ik nog wel een keertje van haar horen. Ik had zelf ook wel iets harder met de vuist op tafel mogen slaan om erbij betrokken te worden. Erg veel moeite om er wel van op de hoogte te geraken heb ik ook niet gedaan. Deels omdat zij het niet wilde, deels omdat ik het eigenlijk niet wilde weten. Niet handig, maar het is nu eenmaal zo. Daar zou ik zeker wel eens in moeten veranderen om meer betrokken te zijn bij zaken die ik belangrijk vindt; minder passief zijn dus.

Voor de avond heb ik mezelf rust beloofd; nu dus lekker op de bank, studio sport aan en verder helemaal niets meer doen. Morgen gaan we er weer tegenaan. Ik heb nog wel even een agenda voor morgen voor mezelf opgesteld. Deze bestaat uit werken aan communicatie, en genieten van momenten. Met name dat laatste doe ik te weinig. Ik kijk veel te veel vooruit, of terug... maar besef me veel te weinig de mooie momenten. Daarom ga ik morgen voor de verandering eens extra vroeg opstaan. Bakkie koffie erbij, effe douchen en dan genieten van het begin van de dag. Gewoon kijken naar de zonsopkomst, of een klein wandelingetje maken voordat ik naar m'n werk ga. Niets bijzonders en juist dat maakt het bijzonder. Normaal stond ik nooit stil bij zoiets; daar ga ik deze week eens mee beginnen

Ma, 09/02/2015 - 08:01 — kroegtijger

Dag 16 - Vroeg op, een frisse start

Goedemorgen allemaal

Vandaag is het alweer dag 16, en weer een nieuw element toegevoegd aan m'n bestaan, namelijk vroeger m'n bed uit. Ik was altijd groot fan van de snooze-knop op de wekker, maar vandaag niet. Ik heb besloten mezelf te gaan aanleren om als de wekker gaat, er meteen uit te komen. Niet meer eindeloos snoozen tot het laatste moment en dan moeten rennen, maar gewoon meteen eruit, douchen, ontbijten en relaxed de dag beginnen. Genieten van de ochtend, van het moment. En ik moet zeggen, het bevalt me eigenlijk best prima voor alsnog. Het was wel even vreemd, want ik kom m'n bed uit, schiet meteen onder de douche, en dan.... erm... ja, en dan?? Ik heb plots nog 45 minuten over... Rustig koffie gezet, en het nieuws op gezet, en daarna even op het balkon gestaan. Gewoon niets... Lekker staan, kijken hoe het licht wordt, hoe de mensen naar hun werk gaan, naar de vogeltjes luisteren die wakker worden... Gewoon relaxed beginnen dus.

Vorige week rond deze tijd was ik me nog enorm aan het haasten, en was er weinig ontspannen bij. Dat is vandaag wel anders, en ik denk dat ik dit structureel wil gaan maken. Tuurlijk zal het de eerste tijd wel even mezelf motiveren zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat als ik dat een tijdje vol blijf houden, het vanzelf automatisme wordt en het de rest van m'n dag kan beinvloeden om meer ontspannen door het leven te gaan, en me meer bewust te worden van het moois dat het hier en nu brengt. Juist dat kon ik voorheen niet. Ik was alleen maar bezig met de toekomst, met wat ging komen, en maakte mezelf daar helemaal gek mee. Compleet gestrest over de toekomst, en daardoor sloeg ik volledig dicht. Dat ga ik dus drastisch veranderen.

Voor vandaag ga ik mezelf dus meer toeleggen op genieten van de momenten die de dag brengt, en blijf daarnaast mezelf richten op luisteren en empathie. Die laatste 2 gaan me steeds makkelijker af. Het begint al meer en meer een automatisme te worden. Ook het doorvragen om verduidelijking als ik iets niet helemaal kan volgen, of als ik simpelweg meer wil weten ervan gaat steeds meer vanzelf. Het gaat dus best de goede kant op met mij als zeg ik het zelf

Nu wordt het toch echt tijd om de deur uit te gaan, anders ben ik ondanks vroeg opstaan alsnog te laat Ik wens in ieder geval iedereen een heel fijne en relaxte dag toe

Ma, 09/02/2015 - 13:19 — kroegtijger

Dag 16 (de middag) - Liggen we nog op koers?

De dag voorloopt voor alsnog prima. Dat vroege opstaan van vandaag geeft me redelijk wat meer energie in de ochtend, en ik neem aan dat dit vanmiddag niet veel anders zal zijn. Duidelijk iets wat ik vol wil gaan blijven houden dus Ik voel me redelijk scherp, en bij conversaties blijf ik nog steeds lekker gefocust. Vanmorgen nog even een kleine discussie met een collega gaande gehad, en daar waar ik normaal gesproken vrij standvastig ben in mijn opvattingen, mijn ideeën, kon ik dat nu eigenlijk vrij makkelijk los laten. Ik wist mezelf zeg maar te beheersen en niet naar de limieten toe te gaan, maar juist op tijd op mijn eigen rem te trappen. Ook dat is iets wat ik structureler wil gaan doorvoeren.

Ik betrap mezelf er wel op dat ik regelmatig met m’n gedachten richting komend weekend afdwaal. Dan ga ik weer even contact hebben met m’n ex, en er zijn toch wel wat dingetjes die ik met haar wil delen, maar ook die ik haar wil vragen. Een van de vragen waar ik steeds maar mee blijf zitten is waarom ze me nooit betrokken heeft in haar ziektes. Nooit liet ze het toe als ik mee wilde naar haar neuroloog (ivm MS), en nooit heeft ze me betrokken in haar behandeltraject voor haar PTSS. Naar mijn mening had dat een enorm verschil kunnen maken, en had ik daarmee een stuk relaxter kunnen staan in het verhaal. Opmerkelijk ook, omdat overal waar ik lees over dergelijke situaties, het als een van de belangrijkste dingen wordt genoemd om je partner te betrekken erin. Dat heeft ze steeds niet gedaan, en zelfs op z’n tijd tegen gewerkt. Als ik aanbood om met haar mee te gaan naar de neuroloog werd de boot steeds afgehouden. Ze ging liever zelf, of met haar moeder. Ik zou erg graag van haar willen weten waarom dat was. Niet dat het iets verandert, maar meer uit nieuwsgierigheid, en misschien ook als een soort wake-up call haar kant op.

Daarnaast wil ik haar met name vragen om met een open, onbevooroordeelde blik naar me te gaan kijken. Niet aan mijn verleden vast klampen, maar kijken naar wie ik nu ben, wie ik aan het worden ben in plaats van me af te rekenen op fouten die ik in het verleden begaan heb. Om dat te kunnen wil ik haar dus ook vragen om tijd met me door te brengen. Ik heb nog geen idee hoe ze daarop zal gaan reageren. Het kan denk ik 2 kanten uit. Of ze staat er strikt afwijzend tegenover (en dan ben ik dus benieuwd waarom; ze was immers rotsvast ervan overtuigd dat haar gevoelens voor me weg zijn, niet meer terug komen, dus wat houdt er dan tegen?) of ze staat er open voor, en dan moeten we daar ook maar werk van maken dan ook.

Ik denk dan ook dat het belangrijk gaat worden voor me om het allemaal helder te formuleren dan haar kant op. Het is de laatste weken nogal een traject geweest wat ik gemaakt heb, en ik kan moeilijk het hele verhaal daarvan even haar vertellen; dat komt nog wel een keer. Ik wil er dus de belangrijkste elementen uit halen, hoe het verlopen is, welke stappen ik genomen heb en wat ik bij mezelf, bij haar en bij ons ontdekt heb. Maar ja, ik ken mezelf ook wel een klein beetje ondertussen, en ik weet dat als ik het voor mezelf niet eerst helder kan formulieren, ik in een gesprekje met haar enorm kan uitweiden over van alles en nog wat, maar dan weer belangrijke punten ga missen. Ik ga daar vanmiddag eens over nadenken, en dan morgen daar een helder verhaaltje over willen kunnen gaan neerzetten.

Wat wel even een puntje is, is dat ze dan natuurlijk wel zelf ook al zo’n gesprek met me moet willen aangaan, anders schiet het nog niet op. Ik vraag me dat ook nog wel een beetje af. Ze zit op z’n zachtst gezegd in wat onrustig vaarwater op het moment, dus ik hoop maar dat ze het op kan brengen om een beetje tijd en energie hierin wil steken. Zo niet, dan ga ik dus nog even de wachtkamer in ben ik bang…

We zullen het gaan zien; voor nu eerst maar zorgen dat ik zelf de boel op orde heb, mezelf op het punt ga krijgen waar ik wil zijn en dan zie ik daarna wel waar zij staat.

Ma, 09/02/2015 - 17:18 — kroegtijger

Dag 16 (einde middag) - Hier en nu in plaats van toekomst

Zo tegen het einde van de werkdag voel ik mezelf steeds meer gaan paniekeren. Elke keer dwalen m’n gedachten weer af naar komend weekend. Niet goed, ik weet het… En elke keer als het gebeurt, probeer ik die gedachten weer te stoppen, maar het komt steeds weer terug. Het is een soort angst die zich over me heen stort. Angst voor de reactie van m’n ex komend weekend. Hoe zal ze gaan reageren? Zal ze überhaupt al wel stil hebben gestaan erbij? Of is ze nog net als 3 weken geleden totaal niet ermee bezig geweest en alleen maar bezig met zichzelf? Zou ze ook maar enig begrip hebben voor me? Of wijst ze alles wat ik zal zeggen resoluut van de hand? Wil ze überhaupt wel tijd voor me vrij maken om met me te praten, of vind ze het niet belangrijk genoeg? Allemaal dingen die elke paar minuten weer door me heen schieten. En dan, als ze wel met me wil gaan praten, wat moet ik haar vertellen? Hoe kan ik haar uitleggen wat er met mij de afgelopen weken allemaal is gebeurd? Welke “reis” ik gemaakt heb? Zou het haar ook maar iets kunnen schelen? En weer realiseer ik me dat ik weer met de toekomst bezig ben en niet met het heden… Weer terug de focus proberen te krijgen op het hier en nu, maar wederom mislukt dat. Pfff, af en toe wordt ik gek van mezelf.

Hoe kan ik mezelf nou zo ver krijgen dat ik dit even los kan laten, dat ik me weer op mij concentreer en niet op haar? En dus maar weer op Google gezocht; er moet toch wel iemand zijn die hier al wel eens eerder mee heeft geworsteld én heeft weten op te lossen? Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben hiermee… En jawel hoor, daar zijn weer wat fijne resultaten die mogelijk verlichting kunnen brengen. Een fraaie pagina die aangeeft om eens een lijstje te maken van de angsten waarmee je leeft, én een aantal praktische punten aandraagt. Zo is een van de dingen die er genoemd worden angst voor het verliezen van een dierbare of het einde van een relatie, dan wel andere zaken die je niet in de hand hebt. Een van de trefwoorden die keer op keer opduikt is mindful leven. Met mindful leven wordt bedoeld optimaal te genieten, gebruik te maken van het moment. Tja, dat wist ik al… beetje te laat, want dat had ik niet nu maar tijdens de relatie moeten weten en doen; dan had het hele probleem überhaupt niet gespeeld en waren we waarschijnlijk nog steeds gelukkig geweest samen. Maar een oplossing voor nu? Het lijkt er niet op… Verder zoeken dan maar… En ook hier weer wat gevonden voor nu… namelijk, als je het niet kan controleren (zoals dit dus), laat het dan ook lekker gaan. Maak je niet druk over wat je niet kan sturen. Tja, eigenlijk wist ik dat al, maar het weer ergens lezen geeft toch een vreemd soort van rust. Die gedachte koester ik dan ook maar even voor nu. Vanavond nog maar eens aan wat fysieke arbeid of sport gaan doen; hopelijk vind ik daar wat rust in. Vanavond op tijd het bedje opzoeken en morgen weer op tijd eruit. Weer leren genieten van het hier en nu, en de toekomst met rust laten. Ik heb veel te lang met m’n hoofd in de toekomst geleefd. Nu hoog tijd om af te kicken!

Ma, 09/02/2015 - 19:53 — kroegtijger

Na de dip - Uitgaan van eigen krachten

We zijn weer een paar uurtjes verder, en het dipje wat ik eind van de middag had is weer afgenomen. Moest mezelf wel even een schop onder me kont geven, en lekker relaxed naar huis gereden; 80km per uur achter een vrachtwagen aan getuft; geen enkele haast, lekker relaxed. Nagedacht over de boel, en het weer wat laten afzwakken. De emoties vlogen weer even uit de bocht, en is denk ik een gevolg van onzekerheid; onzekerheid vanwege het onbekende. Er is ook nogal wat gebeurt, en het heeft geen enkele zin om me druk te maken over haar en haar reacties. Want wat doet het er eigenlijk toe? Ook al staat ze afwijzend tegenover mijn verhaal, het verandert er niets aan. Ik blijf toch echt deze koers volgen die ik ben ingeslagen, want het bevalt mij prima. Dus of ze nu wel of niet tijd wil investeren, het is haar ding wat dat betreft en niet die van mij. Ik sta er open voor, en als ze het niet wil? Dan toch niet... Het verandert niets.

Die gedachte heeft me weer de nodige rust gebracht. Ik moet wat meer leren uitgaan van mezelf, en me niet ophangen aan wat zij denkt, vind of wil. Als dat overeen blijkt te stemmen is het leuk, en als dat niet zo is, dan is het ook goed Eigenlijk wist ik dat al wel, maar dat zou ik mezelf toch wat meer moeten gaan inprenten. Net zo goed als dat ik mezelf aan het aanleren ben om te genieten van het moment, geconcentreerd te luisteren en me meer te verplaatsen in anderen hun visie is dit ook iets wat ik echt mezelf meer moet gaan aanleren. Uitgaan van eigen krachten, eigen koers en eigen mening en mezelf niet afhankelijk laten zijn van anderen hun idee. Deels heb ik dat van nature al wel in me; al verklaart de hele wereld me voor gek, als ik iets wil, dan ga ik ervoor. Om een of andere rare reden lukt me dat alleen nog niet zo ten opzichte van m'n ex... Een soort verslaving aan haar? Of gewoon houden van...??

Maakt ook niet veel uit; ik vaar m'n eigen koers en als die overeen blijkt te stemmen met die van haar is het mooi. Zo niet? Dan niet en dan komt het ook wel weer goed Relaxed weer dus

Din, 10/02/2015 - 10:19 — kroegtijger

Dag 17 (de ochtend) - mindful worden en blijven

En zo zit ik alweer op dag 17 van de 21 die ik mezelf gegeven heb. Het gaat met ups en downs weer de laatste dagen. Gisteren begon prima, werd toen wat minder, en eindigde weer goed. Vandaag begon matig, maar begint weer wat beter te worden. Vanmorgen had ik nog wel wat irritatie in me zitten over dat m’n ex nooit zich bezig lijkt te hebben gehouden met mij. Alles draaide om haar, en ik moest maar zien hoe ik me staande hield. En als ik dat na zoveel klappen dan niet meer kan, omdat ik geen idee heb hoe ik dat dan zou moeten doen, dan wordt ik aan de kant gezet. Dat frustreert.

Voor nu moet ik dat echt van me af zetten; misschien krijg ik daar ooit nog wel eens een antwoord op, maar nu doet het er even niet zoveel toe. Het gaat nu niet meer om haar, maar om mij. Vanmorgen vond ik in mijn mailbox een nieuw eBook van soChicken. “De eierdoostheorie” zou me moeten leren hoe stap voor stap doelen te bereiken. Klinkt ten minste positief. Even snel gelezen, en dit betreft een boekje met hoe je effectief je doelen kan bereiken. Op zich interessant, maar hoe pas ik dat nu toe hiervoor? Ik weet wat m’n doel is, ik weet wat ik ervoor moet doen, en ik weet ook dat ik dat nooit in1 dag kan bereiken. Misschien dat ik hier later nog maar eens over moet gaan nadenken. Nu even los laten.

Laat ik me eerst maar eens gaan richten op de taken die ik vandaag voor me heb liggen. Ook vandaag is het weer meer van hetzelfde, namelijk communiceren, empathie en genieten van momenten. Met name die laatste 2 wil ik vandaag meer mee gaan doen. Meer proberen me te verplaatsen in anderen op een actieve manier, en meer stilstaan bij momenten en even alles tot rust laten komen. Ook het mindful leven wil ik wat verder gaan verkennen. Dat kan me wel eens helpen om alles wat relaxter te benaderen. Gelukkig dat ik hier de nodige tips over heb kunnen vinden. Het gaat wat ver om dat nu allemaal hier op te schrijven, maar geïnteresseerden in mindful leven kunnen even kijken op http://sochicken.nl/mindful-leven

Voor nu ga ik het allemaal weer even los laten. Het moment is het moment. Wat 5 minuten geleden was, is niet meer. Wat over 5 minuten komt zie ik dan wel weer. Nu is nu.

Din, 10/02/2015 - 12:01 — kroegtijger

Vertrouwen krijgen = vertrouwen geven

Ondanks verwoede pogingen blijft het hele verhaal me maar bezig houden. Misschien probeer ik het ook wel te hard om het los te laten. Zo hard, dat het me daarom weer bezig houdt. Zojuist begon ik me een beetje te beseffen waarom ik zo bezig ben met eind van deze week. Dat heeft weer te maken met vertrouwen. Juist het punt waar zij zo mee zat bij mij, is nu hetgeen dat mij dus opbreekt. Ik moet er op vertrouwen dat hetgeen ze me gezegd heeft, namelijk dat we weer goed met elkaar om kunnen gaan, dat ze dat ook echt meent en er echt in wil investeren zoals ze me gezegd heeft. En plots vertrouw ik daar niet meer op. Waarom niet? En als ik haar daar niet in vertrouw, hoe kan ik dan verwachten dat ze mij wel weer gaat vertrouwen? Juist ik, die haar probeer duidelijk te maken dat haar vertrouwen in mij tot stand komt tot mede door mijn aandeel van wat ik inmiddels betitel tot “de grote 3”, namelijk betrouwbaar zijn, open zijn en vertrouwen geven. En dan geef ik haar dat vertrouwen nu niet… Dat is natuurlijk niet handig. Als ik wil dat ze mij vertrouwd, moet ik wel haar ook vertrouwen.

Haar vertrouwen is een kwestie van kiezen. Het is een bewuste keuze of ik haar mijn vertrouwen geef of niet. En ja, ik kies heel bewust er dus voor om haar wel dat vertrouwen te geven; ik vertrouw erop dat zij dat niet zal beschamen. Nu is dit dan een relatieve kleinigheid ten opzichte van het vertrouwen waar zij het over heeft natuurlijk, maar het is een eerste stap. Vertrouwen is iets dat moet groeien; het komt niet van het ene op het andere moment, maar heeft tijd nodig om zich te ontwikkelen. Zeker bij een beschaamd vertrouwen, zoals dat hier dus het geval is, gaat dat tijd en inzet kosten. Het betrouwbaar zijn, dat is een simpele kwestie van doen. Het open zijn is ook niet (meer) moeilijk voor me. Het vertrouwen geven, daar moet ik mezelf wat meer toe dwingen. Want natuurlijk, ook zij heeft mijn vertrouwen beschaamd. Diep beschaamd zelfs. Ik vertrouwde erop dat ze belangrijke dingen met me zou delen, en ik vertrouwde erop dat ze me niet zou verlaten, en ik vertrouwde op heel veel meer zaken die ook zij bij mij hard heeft beschaamd. Dat moet ik meer los gaan laten; het verleden is het verleden; streep eronder en verder gaan met het hier en nu.

Het is niet een probleem om aan het verleden of aan de toekomst te denken, maar het is een probleem als je in het verleden of in de toekomst gaat leven. Ik leefde heel erg in de toekomst en probeer daar mee te stoppen; me meer en meer bewust te worden van het moment. Zij leeft in dit opzicht kennelijk nog wat meer in het verleden. Als ze aan vertrouwen wil gaan werken, dan zal ze dat wat meer moeten gaan los laten; dan komen we er vanzelf wel weer uit.

Mijn “takenlijstje” wordt dus iets verder uitgebreid voor vandaag. Naast communicatie, empathie en mindful leven komt daar vertrouwen hebben bij. Eigenlijk is dat niet eens een echte taak, maar meer een mind-set die de rest van de punten een stuk makkelijker maakt Vooruit met de geit; op naar de middag

Din, 10/02/2015 - 17:16 — kroegtijger

Dag 17 (de middag) - Ik kan sturen!

En zo kom ik weer langzaam richting het einde van de (werk)dag. Daar waar ik vanmorgen nog wel wat moeilijke momentjes kende, is dat vanmiddag wel anders. Nadat ik eind van de ochtend mezelf realiseerde dat mijn onzekerheid de oorzaak van het lage vertrouwen is, heb ik dat redelijk los kunnen laten. Daarna ben ik toch, meer uit nieuwsgierigheid, op zoek gegaan naar hoe dat nu zit met vertrouwen, zelfverzekerd zijn en verwachtingen. En jawel hoor, ook daar is weer het nodige over te vinden. Zowel in relatie tot verwachtingen van een ander als verwachtingen van jezelf. Vertrouwen, verwachtingen, teleurstellingen, het hangt allemaal met elkaar samen zo blijkt. Het allemaal met elkaar gerelateerd. Vertrouwen in iemand hebben en verwachtingen hebben ergens van (in relatie tot personen dus) zijn redelijke synoniemen. Want wanneer neemt vertrouwen af? Als iemand niet aan verwachtingen voldoet.
Wat zijn dan verwachtingen ben ik me gaan afvragen. Daar ben ik eens naar op zoek gegaan, en de meest logische “vertaling” die ik erover kon vinden was het denken of hopen dat het zal gebeuren. Oftewel, een verwachting van iets hebben is iets waarvan je zelf dus een inschatting maakt, maar als je die inschatting maakt op basis van aannames, onjuistheden etc, kan die hele verwachting wel eens een keer niet kloppen, met als gevolg teleurstelling. Teleurstelling ontstaat namelijk op het moment dat je verwachtingen niet waargemaakt worden. Of zoals Herman Finkers het al zo mooi wist te formuleren: "De cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door"

In deze context lijkt me dat ook wel redelijk van toepassing. Als je het vertrouwen in iemand verliest, is dat doordat die persoon de verwachtingen die je hebt niet waar maakt. Dat kan aan die persoon liggen, maar je kan ook hand in eigen boezem steken en het in je verwachtingen zoeken. Je kan bijvoorbeeld je verwachtingen bijstellen, of handelen zodat je verwachtingen wel waar gemaakt kunnen worden. Er is dus een soort van samenspel tussen vertrouwen, verwachtingen, teleurstelling en eigen handelen. Als je vanuit die visie het bekijkt, kan je eigenlijk nooit meer teleurgesteld raken en het vertrouwen verliezen. Je hebt immers zelf de controle over je eigen verwachtingen. Je kan verwachtingen bijstellen, of handelen om je verwachtingen te laten realiseren. Je hebt het dus allemaal zelf in de hand; neem die controle dan ook!

Gezien dat vertrouwen geven en vertrouwen krijgen ook weer aan elkaar gerelateerd zijn, heb ik dus ook tot op zekere hoogte de controle over het krijgen van vertrouwen. Goed, dat is natuurlijk van (veel) meer afhankelijk dan alleen van mezelf, maar ik heb er zeker wel een vinger in en kan het tot op zekere hoogte dus ook sturen. Zodra ik dat ben gaan inzien, ben ik ook een stuk meer vertrouwen gaan krijgen in mezelf. Ik kan het namelijk controleren, sturen en bijstellen waar nodig. En die gedachte, die geeft rust.

Din, 10/02/2015 - 23:49 — kroegtijger

Dag 17 (de avond) - En vanaf morgen doen we alles

En zo is de dag weer ten einde gekomen. Lekker rust avondje ervan gemaakt. Thuis een beetje opgeruimd en verder helemaal niets gedaan. Incidenteel dwaalden m'n gedachten nog even richting m'n ex, maar eigenlijk alleen nog maar in positieve zin. Ik heb wel redelijk helder voor mezelf hoe de vork in de steel zit, waarom het gelopen is zoals het is gelopen en wat daaraan te doen is. Mijn deel is in dat opzicht klaar; de rest ligt bij m'n ex om eens over na te denken. Ik kan haar volgens mij nu heel duidelijk uitleggen wat mijn rol in de relatie was, hoe dat zo tot stand was gekomen, wat er bij mij mis ging en wat ik daaraan gedaan heb en aan het doen ben om dat weer goed te krijgen. En wat daar uiteindelijk dan uit zal rollen, of dat een vriendschap wordt, een hernieuwde relatie of zelfs helemaal niets? Ik zie het wel. Het doet er nu niet toe

Dan de dag van morgen. Gegeven dat ik morgen op dag 18 zit, en daarmee dan nog 3 dagen resterend heb, ga ik morgen alle aspecten die ik bij mezelf als zwak punt heb gevondenen en aan heb gewerkt om te verbeteren proberen in de praktijk te brengen. Dus actief luisteren, empathie toepassen, vertrouwen geven, mindful in het leven staan, open zijn, de hele mikmak dus toepassen daar waar het van toepassing is. De boel lekker fris aanpakken en met volle zin in het leven erin gaan stappen.

Daar begin ik morgenochtend vroeg meteen al mee. Om mezelf daarin vooruit te krijgen heb ik besloten om, voor ik naar m'n werk ga, eerst even een half uurtje te gaan sporten. Niet mezelf helemaal afmatten, want ik moet nog een hele dag, maar genoeg om fris de dag te beginnen. Op tijd de wekker zetten dus, geen snooze gebruiken maar meteen eruit en de fiets op, douchen, en daarna lekker op m'n balkonnetje met een bak koffie de dag beginnen. Beetje fruit erbij als ontbijtje en dan richting m'n werk. 's Avonds wil ik wat sociale activiteiten gaan plannen om luisteren en empathie verder te ontwikkelen. Al met al gaat het dus een heerlijk dagje beloven

En nu hoppa, m'n bed in, anders wordt het morgen niets

Woe, 11/02/2015 - 00:43 — Hetlevenismooi

@kroegtijger

Goed idee, ga ik ook doen.

Succes morgen!

Psttt...spannend over een paar dagen, hoop dat jullie er nog uit gaan komen!

Woe, 11/02/2015 - 07:57 — kroegtijger

@hetlevenismooi

Goedemorgen

Ik maak me geen illusies over dat we van 't weekend eruit komen in de zin dat we weer bij elkaar zijn hoor; dat gaat niet gebeuren En om eerlijk te zijn, dat lijkt me ook geen goed idee. Er is zoveel gebeurd de afgelopen maanden, of misschien kan ik beter wel zeggen jaren, dat meteen weer volledig bij elkaar komen bijna een garantie gaat worden tot problemen. Ik kan/mag van haar niet vragen om daar zomaar even overheen te stappen. Dat zou van heel weinig begrip voor haar gevoel tonen.
Wat ik wel graag wil is dat we samen eraan gaan werken om elkaar weer leuk te gaan vinden. Elkaar weer waarderen om elkaars kwaliteiten en eigenschappen, en dan zien we wel of we alle twee weer op dezelfde lijn zitten en wat er dan uit zal gaan komen. Dat zou ik willen bereiken door gewoon tijd met elkaar door te brengen. Zonder enige verplichtingen dus, gewoon samen leuke dingen doen en dan langzaam weer vertrouwen in elkaar gaan krijgen. Dus denk aan samen ergens lunchen of koffie drinken, spelletje spelen, een stad bezoeken, strandwandeling maken... Het maakt eigenlijk niet eens zo gek veel uit wat we gaan doen, als we het maar samen doen. En dan zien we wel waar het toe leidt. Haar gevoel voor mij is, zeker op het moment, niet zo gek groot meer. Of ten minste, niet meer wat het was en wat het zou moeten zijn voor een relatie. Daar wil ik dus eerst aan werken. Dat ze weer ziet dat ik weer ben geworden hoe ik ben, en niet die uitgezakte zoutzak op de bank met een jointje in z'n mond, maar gewoon gezellig, actief en leuk

Ik maak me alleen nog een klein beetje druk over het eerste contact. Weet nog niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. We hebben 3 weken afgesproken, en dat is dus aanstaande zaterdag... Da's lelijk gekozen natuurlijk, op Valentijnsdag... Nooit bij stil gestaan 3 weken geleden dat het dan is. Moet ik haar dan op Valentijnsdag gaan bellen? Of zondag? Afwachten of zij mij zal gaan bellen? Ze werkt ook nog eens onregelmatig, dus misschien is ze die dag wel aan het werk (ik ken haar rooster niet meer). En dan zou het ook wel eens kunnen dat ze dan nog heel druk is ook met verhuizen; dat is ook datzelfde weekend geloof ik... Ik denk dat ik haar zaterdag in de loop van de dag een whatsappje zal sturen en haar gewoon even vragen wanneer ze tijd heeft en wil maken en dan zie ik het wel...

In ieder geval nog een heel fijne dag toegewenst

Woe, 11/02/2015 - 12:43 — Hetlevenismooi

@Kroegtijger

Nee natuurlijk ga je niet gelijk bij elkaar weer.
Het is spannend om te horen hoe haar reactie is naar jou toe en vanuit daar kunnen jullie stapjes ondernemen om er uit te komen, wat de uitslag ook is.

Is het positief kun je gelijk kijken wat te doen met Valentijn, zo niet dan naar de ander luisteren, hoe zij verder wil met haar leven. Zo werkt het toch eigenlijk, of vind jij niet?

Woe, 11/02/2015 - 13:13 — kroegtijger

@hetlevenismooi

Inderdaad ja; ik ben dat ook van mening. Er is wat dat betreft maar 1 "angst" bij mij, en dat is als ze überhaupt niet wil praten. Ik heb zoveel dat ik haar wil vertellen, maar ik weet niet of ze het wel wil horen. Haar een klein beetje kennende en afgaande van hoe het was voordat we deze 3 weken in gingen, wil ze niet meer praten over wat er gebeurt is. Daar kan ze heel hardnekkig in vast blijven hangen en dat moet ik dan dus ook gewoon respecteren. Dat kan maanden duren, en daar vrees ik dus een beetje voor. Maar goed, ook dat is slechts een verwachting en die moet ik van me afschudden. Zonder verwachtingen erin staan zorgt dat er ook geen teleurstellingen komen. Uitgaan van mijn eigen krachten dus.

Zoals ik al aangaf, ik wil haar gewoon weer "leren kennen". Er is bij haar tussen d'r oren de laatste maanden / jaar enorm veel veranderd. Het is nog wel steeds hetzelfde meisje als dat ik destijds heb leren kennen, die alle kwaliteiten bezit waar ik zo stapelverliefd op ben geworden.
Andersom is dat volgens mij niet anders. Ik ben nog steeds dezelfde jongen, maar heb mezelf de afgelopen weken in heel korte tijd enorm verbeterd op een aantal van mijn zwakke punten. Dat zou ik haar zo graag willen laten zien, maar dat kan ik alleen als ze dat ook wil zien.

Wie is online

Enquête

kroegtijger's Buddies

Vertrouwen weg? Of ruimte nodig?

Gebruikerslogin

Navigatie

Blog van kroegtijger

Recente blogs

Recente reacties

Syndicatie

Archief