Inmiddels er weer een nachtje over geslapen, en daar waar ik meestal de volgende ochtend dan een stuk genuanceerder terug kijk op zo’n situatie, is dat vandaag eigenlijk niet echt het geval. Nog steeds ben ik van mening dat ze veel te lang veel te ver is gegaan bij me, en ik het elke keer maar heb geaccepteerd, terwijl ik het helemaal niet leuk vond hoe ze met me omging. Het blijft, hoe ik het ook wend of keer, steeds weer op hetzelfde uitkomen, namelijk dat ze me op geen enkele manier respecteert door afspraken niet na te komen en smoesjes aan te blijven dragen. Ook nadat ik er meer dan eens wat van heb gezegd, bleef het maar door gaan. Dan barst vroeg of laat natuurlijk wel de bom.

Ook het totale gebrek aan verantwoordelijkheid nemen voor haar eigen daden vond ik heel erg schokkend om (weer) te moeten constateren. Ze word boos om hoe ik reageer naar haar, maar ze vergeet voor het gemak even waarom die reactie ontstaat, namelijk als het gevolg van de zoveelste smoes, de zoveelste niet nagekomen afspraak of andere rare fratsen die ze uithaalt. Haar daden hebben gevolgen, en daar zal ze dus rekening mee moeten houden. Net zo goed als dat wat ik doe gevolgen heeft en ik daar rekening mee moet houden. Vind ik die gevolgen niet leuk, dan moet ik misschien eens nadenken of het wel zo handig is om dan zo te handelen. Voor haar is het niet anders. Vind ze het niet leuk dat ik zo reageer, dan is het misschien handig om gewoon eerlijk te zijn en elkaar met respect te behandelen in plaats van smoesjes verzinnen en dan boos worden als ik dat niet accepteer.

Als je het mij vraagt maken we het alle twee weer veel moeilijker dan dat nodig is. Zij door compleet onhandig te handelen waardoor ze mij op geen enkele wijze lijkt te respecteren, en ik omdat ik veel te hard m’n best doe, en daarmee alles van haar maar slik waardoor ik haar ook wel heel rijkelijk de gelegenheid biedt om mij op die manier te behandelen. Ook hier weer geldt dus weer dat de manier hoe je met de ander omgaat resultaten geeft in hoe de ander met jou omgaat. Ik gaf haar de ruimte om over m’n grenzen heen te gaan, en zij nam die ruimte dan ook. Als ik haar die ruimte niet geef, dan zal ze dus ook niet op zo’n manier met me omgaan. Andersom is het niet anders. Als ik over haar grenzen heen ga, en ze geeft dat niet aan of er zitten geen gevolgen aan, dan is het logisch dat ik maar over die grenzen blijf gaan. Dat is ook al wel gebleken. Niet omdat ik over haar grenzen heen wil gaan, maar omdat het kennelijk kan en mag. Bij haar is dat niet anders. Ze gaat niet over m’n grenzen heen omdat ze het wil, maar omdat ze denkt dat het kan en mag. Er volgt namelijk toch niets als je het wel doet.

Wat dat betreft is het niet anders als met kinderen of huisdieren. Zolang je de grenzen niet duidelijk stelt, er geen gevolgen zitten aan het overschrijden van die grenzen, dan zal dat kind, of die hond die grenzen overschrijden. Wil je dat niet, dan zal je consequenties aan het overschrijden van die grenzen moeten stellen. En net als bij kinderen of huisdieren zal dat in het begin een strijd opleveren, die niet leuk is, maar uiteindelijk wel ervoor zorgt dat je op een goede manier met elkaar om kan gaan. Zij heeft het gevolg gezien van het niet handhaven van haar grenzen, en andersom zie ik nu het gevolg van het niet handhaven van mijn grenzen. Het stellen en handhaven van je eigen grenzen is in dat opzicht dus ook juist een heel liefdevolle daad. Je doet het niet om de ander te pesten, maar juist zodat de ander je ook gaat respecteren en je daardoor dus juist wel heel liefdevol met elkaar om kan gaan. Zonder grenzen is dat dan ook eigenlijk niet echt mogelijk.

En ja, dan loopt het af en toe wel eens een keer flink uit de klauwen, zoals nu dus (weer) het geval is. Dat kan gebeuren in zo’n proces en is ook logisch. Je kan niet verwachten dat als je jaren lang je grenzen niet aangeeft, en die plots wel gaat aangeven dat het dan zonder slag of stoot zal verlopen. Dat geeft dan ook niet wat mij betreft; het is een noodzakelijke stap om daarna weer goed met elkaar om te gaan. Dat het nu even niet leuk is, dat is dan maar jammer, maar het alternatief is om niets te doen, keer op keer maar m’n grenzen laat overschrijden en er een situatie gaat ontstaan waarin ik me echt niet blij voel. Andersom was dat net zo; zij stelde ook haar grenzen om een situatie waarin ze zich niet blij voelde niet meer toe te staan. En uiteindelijk zullen we elkaar daarin echt wel weer gaan vinden als we dat willen. Er zal daarvoor wel eerst een balans moeten gaan ontstaan tussen het handhaven van onze eigen grenzen en het respecteren van elkaars grenzen, en dat kost wat tijd en moeite.

De komende tijd wordt het voor mij dus zaak om m’n eigen grenzen voor mezelf duidelijk te hebben, en deze ook goed te kunnen bewaken. Niet meer oogluikend toestaan dat die worden overschreden, maar als iemand te ver gaat, dan ook aan de rem trekken. Dat daar soms onprettige gevolgen bij horen, dat is dan jammer. Het alternatief is veel minder fijn. Ik heb sterk de neiging om heel lang niets te doen, heel lang te wachten en het te laten, maar áls ik dan het punt bereik dat het klaar is, dat het dan ook meteen goed klaar is ook. Alles of niets dus. Dat is in dit verband heel onhandig blijkt wel, en het zijn fijn zijn als ik dat kan veranderen. Kort houden, en daarmee problemen voorkomen dus.
Daarnaast is het voor mij ook zaak om anderen hun grenzen beter te gaan leren kennen en respecteren door me meer aan te leren vanuit het perspectief van een ander te denken. Inmiddels lukt het me redelijk om me in te leven in een ander op momenten, maar vanuit het perspectief van een ander denken is wat dat betreft nog een stukje verder en dat kost nog wel wat moeite af en toe.

Weer genoeg te doen dus de komende tijd