De cocktail van gevoelens en gedachten in mijn hoofd is, netjes in de trend van de afgelopen weken, weer wat complexer van aard geworden. En om maar in deze metafoor te blijven spreken: ik hou er een flink delerium aan over. Ik ben nu redelijk goed gestemd. Maar dat stemt me op zijn beurt juist weer een beetje droevig; telkens wanneer ik weer een zekere vorm van rust in mezelf krijg ben ik bang dat het alleen maar gebaseerd is op een onbewuste vorm van hoop op dat het allemaal toch wel goed zal komen. En soms ben ik ook oprecht in de veronderstelling dat het zo is. Om teleurstelling te voorkomen roep ik mezelf dan weer tot de orde van de dag en vertel mezelf een keer of drie dat het toch echt over is. Op deze manier laveer ik een beetje heen en weer tussen wat ik voel en wat ik denk dat verstandig is te voelen.

Ik heb wat ontdekt. Het lijkt het ei van Colombus wel, maar dan nog een slagje eenvoudiger. Alhoewel. Waarschijnlijk wist ik het al lang, maar heb ik het uit de grote soep van emoties en gedachten nooit zo kunnen destilleren: Ik wil weer lief tegen haar doen. Weer met haar praten, weer alles met haar delen, en het weer net zo gezellig hebben als eerst. En een liefdesrelatie hoeft dan niet eens zo nodig... Ik loop mezelf de hele tijd gek te maken en maak haar verwijten die niet redelijk zijn. En ik geloof er nog in ook. Dat is dus duidelijk. Maar die vervelende nieuwe slome lul met wie ze het zo gezellig heeft. Die zit me in de weg. Het is te gek voor woorden maar ik ben gewoon zo jaloers als een klein kind. Is dat nou ook echt zo kinderachtig of ook enigzins normaal? Bovendien worstel ik met het gevoel dat ik het haar niet kwalijk mag nemen. Ze heeft haar eigen leven en zoekt ook maar haar eigen geluk, wat ik haar werkelijk van harte gun. Maar ik daarentegen loop in mijn zoektocht naar de helige graal der blijdschap tegen die lapzwans op. En tegelijkertijd worstel ik ook met het gevoel dat hem al helemaal geen blaam treft omdat hij geen enkele (on)geschreven regel heeft overtreden. Toch mag ik hem niet..

En wat dan gunstiger is in dit geval weet ik niet. Gister en eergister heb ik geprobeerd mijn zinnen op iets anders te zetten. Bankje gekocht (had ik nog nodig), beetje gezellig gedaan, In Oranje gezien met een goede vriend. Erg gezellig, en dan ook echt! Ook vannochtend, tijdens mijn werk, nog altijd bijzonder goed gemutst. Bezigheidstherapie is dus niet helemaal onzin. Het jammere is alleen dat het toch altijd een beetje geforceerd blijft. En dat de momenten waarin je even niets te doen hebt momenten van bezinning zijn. Voila, hier zo'n moment. En dat zijn dus van die momenten die je liever niet hebt.

Vandaag heb ik haar gezien. Ze wilde face2face praten namelijk. Ik had me glashard voorgenomen te zeggen dat ik haar niet meer wilde zien (voorlopig). Ik ben er van overtuigd dat "beste vriendje spelen" namelijk tot nog veel meer dubieuze moeilijke gevoelens zou leiden en daar had ik niet zo'n zin in. Bovendien was ik flink pissig. En dan bel je aan, zie je haar staan, en lijkt alles weer het oude. Vervolgens begint zij op een werkelijk heel oprechte manier te zeggen dat ik belangrijk voor dr ben -terwijl ik me onbewogen hou natuurlijk- en nog te huilen ook. "Ik vind het ook heel erg!" En dan breek ik, en dus kan ik al mijn weloverwogen voornemens niet waarmaken.